στο μεταιχμιο

Τις αλλες 4 λεξεις απο την φωτογραφια της προηγουμενης αναρτησης, της ειπα. Το συγνωμη ακομη δε μου βγηκε. Ψαχνω αφορμη. Δεν ανεβαινει με τιποτα στα χειλη, ετσι αυθορμητα. Ποσο ωριμη πια πρεπει να ειμαι για να καταφερνω να το πω αβιαστα; Το παλευω ομως, μη με μαλωσεις.
Χθες ξυπνησα με μια διαθεση μεχρι το πατωμα και ειχε πιαστει απο τη φτερνα μου ολη μερα. Σαν να κουτσαινα και λιγακι επειδη με ενοχλουσε. Δεν ξεκολλουσε με τιποτα απο πανω μου. Και μετα επαθα το γνωστο μου συνδρομο. Να δινω μια εξηγηση για ολα. Γιατι ειμαι ετσι; Εγινε κατι; Δεν εβρισκα αιτία. Μα οι σκεψεις ηταν ολες παραπονιαρικες. Γιατι δεν εχει αδερφακι η Ισμηνη. Γιατι δεν καταφερα να δω τον αντρα μου πριν παει στη δουλεια το πρωι. Γιατι δεν εχω μαζεψει ουτε τα μισα απο τα χρηματα που χρειαζομουν αυτο τον μηνα. Γιατι...γιατι...γιατι....
Το βραδυ πηρα την μικρη μου κι επιστρεψαμε σπιτι μας. Κι εκει, διαβαζοντας το "Ο βασιλιας, η αληθεια και το ψεμα" ενιωσα λιγο καλυτερα, εχοντας την μικρη στην αγκαλια μου. Ο Δ. επεστρεψε νωρις. Μου ηταν αδυνατο χθες να κρυψω την αδιαθεσια μου. Νομιζω την ενιωσαν οσοι με συναντησαν. Με λυπηθηκε και ηρθε να μου κανει λιγο παρεα. Και παλι δεν μιλουσαμε. Δεν ειχα τιποτα να πω. Κι ακουγα τη φωνη μεσα μου να με μαλωνει (Κ.Χ. εσυ φταις που ακουω φωνες, το ξερεις ε;) «Τι τον κουβαλησες τον ανθρωπο αφου δεν μιλας. Λες και δεν ειχε δουλεια να κανει. Ωραια, ειναι μαζι σου τωρα. Αμιλητος και με την απορια πως να σε βοηθησει.»
Μετα ερχοταν η άλλη φωνη. Η εγωιστρια. « Σιγα το πραγμα. Ποσες φορες στα τοοσα χρονια εχεις εκφρασει την αδιαθεσια σου στον αντρα σου; Δυο; Τρεις φορες; Πρεπει να γινει καμια κηδεια για να εχεις δικαιωμα να ζητησεις σιωπηλη συμπαρασταση στην απλη αδιαθεσια; Ολο ενοχες πια. Αξιζεις ακομα περισσοτερα.»
Και μετα σωπασαν οι φωνες. Γιατι ημουν πολυ κουρασμενη για να κανω μονη μου διαλογους μεσα στο κεφαλι μου. Ανεβηκα και κοιμηθηκα μεσα στην αγκαλια του.

Σημερα ανοιξα τα ματια και προσπαθησα να ψηλαφησω τα συναισθηματα μου πριν ακομη σηκωθω απο το κρεβατι. Ειχε φυγει η χθεσινη αηδια ή κρυφτηκε κατω απο τα σκεπασματα και θα πηδηξει μαζι μου μολις σηκωσω το παπλωμα; Πηγα στο μπανιο και κοιταξα στον καθρεφτη. Εξαιρετικα σπανια κοιτιεμαι στον καθρεφτη τα τελευταια χρονια. Ειχε μεινει ενα κατακαθι μεσα μου. Σχεδον καθαρισα. Το ημερολογιο στο κινητο μου θυμιζει οτι σε 3 μερες θα μου ερθει περιοδος. Αυτο μου εδωσε μια καποια δικαιολογια. Ηξερα πλεον τον λογο της κρισης μου.  Τι παθαινω κι εχω τις μαυρες μου μια εβδομαδα πριν; Συνεβαινε ανεκαθεν ή τα τελευταια χρονια που το εντοπισα εγω; Η Ν. αναρωτηθηκε μηπως μπαινουμε σε καμια προκλημακτηριακη φαση. Ολο και πιο νεες οι γυναικες περνουν κλημακτηριο πια. Και στενοχωρεθηκα. Δεν θελω να το εχω ως ενδεχομενο αυτο. Ακομη δεν εκανα δευτερο παιδακι. Εβαλα τα ρουχα που φορουσα και χθες, ετοιμασα την μικρη, εβγαλα την Φλαππυ, αφησα την Ισμηνουλα σχολειο και πηγα στην τραπεζα να πληρωσω κατι. Πανικος. Καμια σαρανταρια συνταξιουχοι περιμεναν το μηνιατικο τους. Περιμενα τη σειρα μου κι εκει, ετσι χωρις λογο αρχισα να νιωθω πιο ομορφα. Τελειωσα την πληρωμη και πηγα να χαιρετισω και μια παλια μου συμμαθητρια στο γραφειο της. Προσφατα επεστρεψε στην τραπεζα μετα απο αδεια μητροτητος. Ζητησα να δω φωτογραφια της μπεμπουλας της. Κι εκεινη, με πολυ καλη προθεση με ρωτησε αν εμεις θα κανουμε άλλο. Κανονικα δεν θα επρεπε να συζηταμε με κανενα τις μερες που δεν μπορουμε να αντεξουμε κατι παραπανω απο το καλημερα.

Μπηκα στο αυτοκινητο και το λαμπακι της βενζινης ειναι για άλλη μια φορα αναμμενο. Παρκαρα εξω απο το γραφειο κι εβαλα να ζεστανω νερο για καφε, πριν καλα καλα βαλω σε λειτουργεια τα μηχανηματα που χρησιμοποιω στη δουλεια. Μια γλύκα με ακολουθει απο το πρωι. Ειναι η χθεσινη αγκαλια του Δ; Δεν ξερω. Παρολες τις δυσκολιες της μερας, δε φευγει. Ετσι, ζω στο μεταιχμιο. Αυτη ειναι η ενδιαμεση κατασταση για να περασω απο μια ασχημη μερα, σε μια ομορφη.

Το βραδυ θα κανω βαλιτσες κι αυριο πρωι πρωι θα αποχαιρετισω την οικογενεια μου, που θα ξεκινησει πιο νωρις το τριημερο και θα μεινω πισω με την Φλαππυ. Μεχρι το Σαββατο που εχω σκοπο να ξυπνησω, να κανω μπανιο, να κανω ο,τι μπορω για να γινω ομορφη ξανα και με τις μουσικες μου στ'αυτια να παρω το κτελ για Σερρες. Τι καλα να υπηρχε καποιο τραινο για εκει. Η σκεψη να ταξιδεψω μονη με κανει να χαμογελω. Μου θυμιζει κομματια εκεινης της Κατερινας που ταξιδευε πριν χρονια και καπου στη διαδρομη αφησα να σκορπισουν.

Λεω να κανονισω παλι ενα Σαββατοκυριακο στην Αρναια. Σαν εκεινο που ειχα σχεδιασει παλι στο μυαλο μου και δεν εκανα ποτε. Τελη Μαρτιου νομιζω ειναι καλη εποχη. Τι λες κι εσυ;