Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

πυραμιδα του Maslow

Εχω παψει να μου θυμωνω οταν με κουραζει η βροχη. Γιατι γνωριζω καλα οτι διολου δεν φταιει η κακομοιρη οταν με ενοχλει, μα αλλοι παραγοντες ειναι αυτοι που με ριχνουν. Στην τοσο δικαιη ζωη μου, τις μερες αυτες που παλευω με καποια οικονομικα θερια, ερχεται ολος ο υπολοιπος μικροκοσμος μου και προσπαθει να ισοφαρισει. Και τα καταφερνει. Εφτασα στα 37 μου να νιωθω οτι ακομη μπορω να κανω πραγματα που, πριν δεκα χρονια, νομιζα οτι θα ειχαν βγει απο την καθημερινοτητα μου εως τωρα. Κοιταζω και ξανακοιταζω την πυραμιδα του Maslow για τις προτεραιοτητες της ζωης μας και νιωθω οτι εχω επενδυσει περισσοτερο προς την κορυφη παρα στη βαση. Και μετα αναρωτιεμαι αν μπορει να συμβαινει πραγματικα αυτο ή αυθηποβαλλομαι.
Εχει πολλες μερες που δυσκολευομαι να συγκεντρωθω σε κατι. Τετοιες φιλοσοφιες σκεφτομαι και ονειρευομαι. Και κυλαει ο καιρος. Η Ισμηνη μεγαλωνει ομορφα και πιστευω πια οτι ειναι ενα ανεκτιμητο διαμαντι, που το μονο που προσπαθω ειναι να μην το θαμπωσω πολυ μεγαλωνοντας. Μετα την πρωτομαγια ειμαι ετοιμη να επιστρεψω στους στοχους μου. Να δω εκεινα τα lectures που παραμελησα, να διαβασω το βιβλιο που με περιμενει εδω διπλα με εναν σελιδοδεικτη στις πρωτες δεκα σελιδες ακομη και να οριοθετησω ξανα τον εαυτο μου μετα απο ενα διαλειμμα απλωματος. Και να δεις που μετα, κοιτωντας πισω, θα διαπιστωσω για αλλη μια φορα οτι δεν ημουν και τοσο απλωμενη αυτες τις μερες. Δεν σε ζαλιζω αλλο με αυτα, μια και δεν μπορω να σου εξηγησω περισσοτερα. Πλημμυριδα και αμπωτη, που ελεγε και η Φαραονα μου καποτε.
Ενα πραγμα μου εχει μεινει εντονα αυτες τις μερες. Σε μια πολυωρη συζητηση με την Αννα, ενιωσα πολλες φορες την αναγκη να της πω οτι εχουμε τους ανθρωπους που μας αξιζουν διπλα μας. Και δεν ξερω αν συμφωνει, αλλά εμενα με εντυπωσιασε για αλλη μια φορα που συμπερανα ποσο αυτο ισχει με τα δικα μου κριτηρια, σε τοσους ανθρωπους που γνωριζω. Και πανω απο ολα σε εμενα. Και οταν επεστρεψα ξενυχτισμενη σπιτι στις 7 το πρωι του Σαββατου και ξαπλωσα διπλα στον Δημητρη, ειπα "Εδω ειμαστε, εφτασα Σπιτι μου!"

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

οργασμος αισθησεων

Επεστρεψα συγκινημενη χθες βραδακι. Κατσε να κανω καφε να στα πω.
Ελειψα 3 μερες και δεκα χρονια για Πασχα. Στην περιφορα δεν πηγαμε. Η πεθερα μου μας εριξε υπνωτικο και βγηκαμε απο την χρονοκαψουλα κατα τις οχτωμιση το βραδυ της φετινης χρονιας. Τα ματια μου ομορφαιναν οταν κοιτουσα τον Δ. και την Ι. και καποιες στιγμες ηθελα να κλαψω αλλα κρατηθηκα. Ντρεπομαι να κλαψω ετσι αυθορμητα και μετα να τους πω οτι κλαιω απο ευτυχια.
Κι υστερα θυμηθηκα εναν επιταφιο πριν χρονια στην Αρναια. Η Ανασταση εκει, μπροστα στο δημαρχειο, πανω απο την εκκλησια του Αγιου Στεφανου, εχει μεγαλυτερη ενταση. Ή εγω τη θυμαμαι ετσι, επειδη ημουν πιο μικρη και ευκολοπιστη; Μου λειπει το χωριο μου. Μου λειπει αφορητα μερικες φορες. Και μετα σκεφτομουν οτι ηθελα να κανω Πασχα στην Αρναια με τον Δ και να τον παω να δει και το πανηγυρι το καλοκαιρι στο χωριο. Μα δεν εχω καταφερει ουτε το ενα ουτε το αλλο. Ουτε στην Constanta και στο Brasov καταφερα να παω μαζι του. Και λυπηθηκα που μεσα σε τοσα χρονια δεν τα καταφερα.
Την Ανασταση οταν στεκομασταν λιγο παρακατω απο την Μητροπολη, εβλεπα τον Δ, ποσο ομορφος ηταν καθως εφερνε το Αγιο Φως και την μικρη να κραταει καμαρωτη το φαναρακι της και ξαφνικα εξαφανιστηκαν ολοι οι αλλοι. Καταφερνω να απομονωνω σπανιως τον κοσμο. Και παντα γινεται με αφορμη μια εικονα, ενα αρωμα, μια γευση. Μακαρι να μπορουσα να κλεισω τις αισθησεις στην χουφτα μου, να την ανοιξω και να τις φυσηξω απαλα πανω στο προσωπακι της Ισμηνης μου.
Καθε που ξαπλωνα ονειρευομουν την Αρναια και μεταφερομουν ξανα παιδι εκει, για Πασχα. Το τελευταιο βραδυ ξυπνησα στο σημερα, πισω απο ενα ταξιδι με τον Δ. μου στην Κροατια. Ειχαμε παει εκει για ταξιδι του μελιτος, επειδη ειχε βρει κατι φθηνα εισητηρια και μου το εκανε εκπληξη. Και οταν ανοιξαμε την τηλεοραση αργα το βραδυ και πετυχαμε στο travel channel ενα οδοιπορικο που περνουσε και απο Κροατια παραξενευτηκα. Και ηθελα να μιλησω στον Δ. για το ονειρο μου, μα ενιωθα οτι παλι θα βαλω τα κλαμματα καθως θα του περιεγραφα σε ποσο ομορφα λιθοστρωτα μονοπατια περπατουσαμε. Και ντρεπομαι να με δει να κλαιω "χωρις λογο". Γιατι αυτος δεν στρεχει για λογος. Το να εισαι απλα ευσυγκινητος δεν ειναι λογος, ετσι; Και θα μπορουσα να βλεπω για πολλες ωρες ενα οδοιπορικο σε ολη την Ευρωπη χθες. Μα τελειωσε κι ενιωθα κι εγω εξαντλημενη απο την συγκινηση των ημερων και ανηφορισα να κοιμηθω.
Αφησα πρωι πρωι το αυτοκινητο παλι στο συνεργειο και κατηφοριζοντας μετα, το ομορφο δρομακι με τα αγριολουλουδα, σκεφτηκα οτι ισως να μπορουσα να επιστρεψω με τα ποδια πισω στο γραφειο. Μα σε λιγα λεπτα ανεβηκα στο αυτοκινητο του μπαμπα μου κι επεστρεψα.  Σε μια καθημερινοτητα που ειναι πολυ ανεκτικη μαζι μου σημερα.

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

λιγα ονειρα, λιγη πραγματικοτητα και μια ζυμη ζωης χειροπιαστης

Γυρναω απο δω, γυρναω απο 'κει...δεν εχω ορεξη και πολυ να γραψω αυτες τις μερες. Πηρα κοκκινη βαφη για αυγα και φετος θα τα βαψω ολα κοκκινα. Κανενα αλλο χρωμα. Κατακοκκινα.
Χωνομαι σε φωτογραφιες του printerest, του weheartit και σε παλια βιντεακια της Ισμηνης οταν ηταν μωρο. Κοβω και ραβω σπιτια και αυλες και χτιζω το δικο μας καλυβι στο μυαλο μου. Φτιαχνω σεναρια φαντασιας, να καναμε λεει Πασχα σε καποιο ησυχο νησι οι τρεις μας. Ενα τριημερο σε καποιο βουνο ολομοναχη. Λιγες μερες ισως διακοπες με φιλες καπου στην Χαλκιδικη. Κι ενα ρομαντικο ταξιδι στην Ευρωπη οι δυο μας. Μη ξεχασω ενα διημερο στην Τζενη κι ενα διημερο με την ομπρελιτσα στον Κεχροκαμπο. Δεν ειναι πολλα. Τα διαβασες μονοκοπανια γι'αυτο σου φανηκαν τοσα. Ακουω ξανα το Darniere Danse και καταφερνω να μην ανησυχω και πολυ για το ακυρωμενο ραντεβου και την δυσκολη χθεσινη πελατισσα.
Cover of "Nights in Rodanthe (+ BD-Live) ...
Cover via Amazon

Κραταω την ατακα της Diane Lane απο την ταινια Nights in Rodanthe. Την ειδα χθες βραδυ. Να θυμηθω να επιβεβαιωσω στην Ισμηνη καποτε οτι υπαρχει.


Adrienne Willis: ... But there's another kind of love, Amanda. One that gives you the courage to be better than you are, not less than you are. One that makes you feel that anything is possible. I want you to know that you could have that. I want you to hold out for it.
 

  Επιστρεφω στην πραγματικοτητα και βραζω το ρυζι μου, βαζω πλυντηριο και ανεβαινω να χαμηλωσω το αεροθερμο της Ισμηνης επειδη εχει αρκετη ζεστη. Ειδα και φιδι χθες λιγα μετρα κατω απο το σπιτι μου. Μαθαμε να ζουμε και μ'αυτο. Θελαμε ζωη κοντα στη φυση. Μας ανεχονται κι αυτα που χαλασαμε την ησυχια τους, προσεχουμε κι εμεις να ζουμε ασφαλεις κοντα τους. Το βραδυ θα ρυθμισω το ποτιστικο να ποτιζει καθε πρωι και θα 'θελα να εκλεινα και την βαλιτσα για Σερρες, να καθισω πανω της και να περιμενω εκει τρεις μερες. Υστερα το μετανιωνω. Εχω τοσα να κανω μεχρι τοτε. Και περα απο μερικες μικροαναποδιες, εχω τη διαθεση να ειμαι υγιης και γεματη ενεργεια. Γιατι πριν λιγο, μεσω μιας πελατισσας μου, εμαθα για άλλη μια φορα οτι η ζωη γραφει δυσβασταχτα σεναρια. Εφυγε κι αρχισα να κλαιω και να κλαιω και μονο οταν μου τηλεφωνησε η Αννα στο skype σταματησα κι ενιωσα ανακουφισμενη.

Δεν εχω πολλα να πω. Καπου καπου, η δυστυχια των αλλων μας χτυπαει την πορτα και το μονο που ζηταει ειναι να μαθουμε να κοιταμε καλυτερα. Να εκτιμαμε οσα εχουμε και να προσφερουμε οσα μας περισσευουν. Παντα μας περισσευουν.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

στιγμες, στιγμες, στιγμες, στιγμες....

Τι ομορφη μερα. Εβαλα σε μια ταξη τη δουλεια μου και το μεσημερι ανηφορισα στο αγαπημενο μου λοφακι στην Περαια. Πηρα ξανα φραπε με γαλα, ενω πινω τον καφε μου χωρις γαλα εδω και μηνες. Αλλα δεν με ενοιαζε. Εξαλλου ειναι η πρωτη ανοιξη, μετα απο τρια χρονια που δεν με επιασε η αλλεργια μου. Δεν ξερω αν ευθυνεται στα αληθεια, αυτο που ειχα διαβασει για τα γαλατα, αλλα εγω σε αυτο το χρεωνω και μου χτυπαω συνομωτικα το χερι, δειγμα οτι τα καταφεραμε.
Τις στιγμες που καταφερνω να ειμαι συγκεκριμενη και να ζω παρομοιως, πολυ τις απολαμβανω. Με λιγη βοηθεια απο ΄δω κι απο ΄κει, που εκπαιδευτηκα να απλωνω το χερι και να τη δεχομαι, ζω στιγμες ευτυχιας. Και γενικα νομιζω η ζωη μου ειναι ενα φιλμ γεματο διακεκομμενα ενσταντανε. Στιγμες,στιγμες,στιγμες, στιγμες, στιγμες... Τιποτα δεν ζω σε συνεχεια. Πρεπει να ειχα πολλα "cut" για να βγηκε ετσι η ταινια μου. Φανταζομαι οτι πολυ στο βαθος θα παιζει μονιμα και μουσικη, εκτος απο τις στιγμες που αναλαμβανει η φυση αυτο τον ρολο. Αραγε οι ανθρωποι που ζουν κοντα μου με βλεπουν εστω και λιγο μεσα απο τα δικα μου ματια; Αραγε θυμουνται να με παρατηρησουν, οπως συχνα κανω εγω και στιγμες στιγμες νιωθω να γινομαι και αδιακριτη, οταν απληστα τους κοιταζω;
Ενα μικρο ανθρωπακι με περιμενει να τις διαβασω παραμυθια το βραδυ και να παιξουμε με τους δυνοσαυρους που κολλησαμε στην ντουλαπα της. Ενας ωραιος αντρας περιμενει να με βρει σπιτι οταν επιστρεψει αργα το βραδυ και να ξαπλωσει διπλα μου. Μια παιδικη φιλη περιμενει το βραδυ να με ακουσει και να συζητησουμε οσα τοσα χρονια ειχαμε ξεχασει να συζηταμε. Αυριο με περιμενει η νονα μου και ο νονος μου για καφεδακι. Πεντε γυναικες περιμενουν να με αγκαλιασουν την Παρασκευη και να χαρουν μαζι μου που εχασα αλλα 800 γραμμαρια απο την τελευταια φορα που με ειδαν. Και μεσα σε ολα αυτα τα "περιμενε" των καθημερινων ημερων μου, εχει χωθει η ευτυχια μου και βγαινει πισω απο τοιχους και τουλιπες και μου κλεινει το ματι. "Μη με ξεχνας, να με επιλεγεις" μου φωναζει. "Σημερα που μπορω, στο υποσχομαι" της απανταω και τρεχω με λυμμενα τα μαλια και με ματια ετοιμα να βουρκωσουν. Με ενα δακρυ να κρεμεται αναποφασιστο να αυτοκτονησει και να πεθανει στα χειλη μου. Αναποφασιστο αν ειναι δακρυ χαρας ή θλιψης. Δακρυ με συναισθημα, αποφασιζει και κανει βουτια μεσα στο λακακι μου.

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

μπερδεμενη τραπουλα

Οι μερες περνανε ανακατεμενες. Σαν να παραμπερδεψε καποιος την τραπουλα, οπως ειπε και ο Αχιλλεας. Τα πρωινα νιωθω να μου λειπει υπνος, ενω εχω κοιμηθει απο τις 12:00 και οταν ξαπλωσα χθες το μεσημερι τα ματια δεν εκλειναν. Πηρα ενα κρουασαν σοκολατας απο τον Μιλτο για την Ισμηνη κι ενω ετοιμαστηκα να το φαω, μετα αλλαξα γνωμη. Και μετα ενιωσα τοσο περηφανη για μενα. Γιατι ειναι εξαιρετικα δυσκολο να σκεφτεσαι πριν φας κατι. Και μονο καποιος που εχει δοκιμασει το κρουασαν του Μιλτου μπορει να καταλαβει πως ειναι να το αγνοησεις. Και μετα μιλησα λιγο στο skype και ηρθε μια κυρια να μου πει οτι δεν εχει λεφτα να με πληρωνει αυτα που ειχαμε συννεννοηθει κι εγω της θυμωσα πολυ. Κι υστερα πηγα το αυτοκινητο στο συνεργειο, επειδη εβγαζε καπνους και ημουν σιγουρη οτι θα ειναι μεγαλη ζημια, επειδη δεν ξεκινησε καλα η μερα, αλλα τελικα δεν ηταν κατι σημαντικο και δεν μου χρεωσαν και τιποτα. Και χαρηκα που ειχα σκεφτει να τους παω τυροπιτακια. Και πλησιαζει η ωρα που θα φυγω απο το γραφειο και σκεφτομαι να γυρνουσα σε ενα μπαλκονι μονη να επινα ενα καφε μεχρι να σουρουπωσει για τα καλα. Και μετα να απλωνα το πλυντηριο εξω και να σκεφτομουν τι να μαγειρεψω γι' αυριο.
Αυτα.
Και μετα να προσπαθουσα να προσδιορισω τη ζωη μου στο σπιτι εκεινο και γυρω απο εσενα και την Ισμηνη. Και θα εκανα ενα μπανιο με εκεινο το αφρολουτρο του Palmolive που ολο φοβαμαι μην τελειωσει και εχω καταντησει να χρησιμοποιω ολα τα άλλα εκτος απο εκεινο. Και μετα θα στεγνωνα τα μαλλια μου και θα ξαπλωνα στα λευκα σεντονια και θα σκεπαζομουν με την μπεζ παπλωματοθηκη και θα ονειρευομουν.
Καληνυχτα

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Αλλη μια Δευτερα εφτασε. Μια Δευτερη λιγακι διαφορετικη απο τις αλλες...

Ενα απο τα πραγματα που κουβαλαω μαζι μου ειναι μια ασπρομαυρη φωτογραφια με την Α. απο οταν ημασταν παιδια. Ειναι τοσες πολλες εικονες που περασαν απο το μυαλο μου αυτες τις μερες. Περναει δυσκολα κι εγω γνωριζω οτι δεν μπορω να κανω τιποτα για να την βοηθησω να περασει ο πονος. Μονο να ειμαι εκει οσο μπορω. Κι οχι μονο για τις πρωτες 2-3 μερες και μετα ο καθενας στη δουλεια του. Οπως συμβαινει συνηθως. Να ειμαι εκει για οσο χρειαστει.
Ειμαι εδω χωρις να της το χρωσταω, μου ειπε προχθες. Και δεν ηξερα τι να πω, επειδη πολυ συχνα χρησιμοποιουμε πολυ διαφορετικες λεξεις εγω και η Α. Δεν της το "χρωσταω", αλλα ειναι δυνατον να μην ημουν; Γιατι θυμαμαι στιγμες που ηθελα να ειμαι εκει, αλλά δεν με αφηνε η μαμα μου. Μα τωρα δεν ειμαι μικρη. Τωρα εχω εναν συντροφο πισω μου που εχω την τυχη, οχι απλα να δειχνει κατανοηση, αλλα με τον τροπο του να με ενθαρυνει να δωσω κι άλλα. Οσα μπορω. Εχω την τυχη να εχω ενα σπιτι που να μπορει να την αγκαλιασει.
Ειναι φορες που απορω με τις ισορροπιες που καταφερνω να κραταω μεσα μου. Σαββατο πρωι ημουν στα μνηματα για δευτερη συνεχομενη μερα για να αποχαιρετισω εναν νεο ανθρωπο ετσι ξαφνικα. Και το βραδυ ημουν σε ενα ομορφο μαγαζι, με ωραια ζωντανη μουσικη και διασκεδασα με την ψυχη μου. Ισως να διασκεδασα περισσοτερο απο αλλες φορες. Εχωντας στο μυαλο μου σχεδον ολη την ωρα τον ανθρωπο που "εφυγε" και απολαμβανοντας τους ανθρωπους που ηταν μαζι μου και διασκεδαζαμε. Και περισσοτερο απολαμβανοντας την παρουσια του Δ διπλα μου, που κατι τετοιες στιγμες καταλαβαινεις ποσο σπουδαιο ειναι να εχεις τον σωστο ανθρωπο κοντα σου.
Και φτασαμε στην Δευτερα. Και ακομη μου φαινεται τοσο ασηκωτο αυτο που συνεβει. Κι αν εμενα μου φαινεται τοσο ασηκωτο, εκεινη που το κουβαλαει αυτο το ασηκωτο πραγμα αντιλαμβανεται το μεγεθος της καταστασης αραγε;
Ηπια το πρωινο καφεδακι μου και ακουσα καποια τραγουδια που μου θυμησαν κατι απο το τοτε μας. Και σκεφτομαι οτι για άλλη μια φορα η ζωη συνεχιζεται με θρασσος. Κι εγω βρισκομαι για ακομη μια φορα παραδιπλα απο το ποταμι, αποχαιρετωντας καποιον. Και ολο αυτο αλλάζει και καθε ματιά μου πανω σε ο,τι συμβαινει. Για πολυ ή για λιγο. Κατι μενει για
παντα.