Ξεθαβοντας ονειρα

Περιμενω την ανοιξη να φωναξω τον Σαββα να μου κλαδεψει τα κυπαρισσακια. Θελω να μπει λιγο φως στην κουζινα. Ωραια ειναι τα στρογγυλα τραπεζια, για πολλα ατομα. Στην κουζινα μου ομως, αν ειχα δικο μου σπιτι, θα ηθελα ενα τετοιο τραπεζι. Σαν δυο παγκοι με ενα τραπεζι στη μεση και διπλα ενα μεγαααλο παραθυρο.

Τις αγαπω αυτες τις γωνιες. Νιωθω σαν να χωνομαι σε ζεστη αγκαλια. Πανω σε ενα τετοιο τραπεζι θα μπορουσα να πλεξω, να διαβασω, να ακουσω μουσικη χαζευοντας εξω απο το παραθυρο. Μου προσφερει τοσο γλυκια αισθηση αυτο το σκηνικο. Θα κοψω τα κυπαρισσακια μου να μπει φως. Εχω την αναγκη να διωξω την μουχλα και τις σκιες. Φως και ησυχια. Αυτα φωναζει η ψυχη μου. Και δεν εννοω εξωτερικη ησυχια. Μπορει να ειμαι μεσα σε παιδοτοπο και ομως μεσα μου οι φωνες να εχουν ηρεμησει.

Και ξερω πως θα ηρεμησουν οι φωνες. Αν σηκωσω το ρημαδοτηλεφωνο και παρω την Κατερινα.
Σε ενα τετοιο τραπεζι θα επαιρνα πιο γενναιες αποφασεις λες; Χειμωνας και το καθιστικο φετος δεν με τραβαει καθολου. Καναμε τις αλλαγες που λεγαμε, αλλά, ενω ειναι καλυτερο απο πριν τελικα, μου φαινεται εξισου αβολο. Αυτο το σπιτι δεν μου εκατσε καλα. Δεν ξερω γιατι.
Ή μηπως ξερω;

Καποτε σχεδιαζα σε χαρτια πως θα ειναι το σπιτι που θα χτισουμε. Φυσικα και δεν θα παιρναμε ετοιμο. Πως θα εχουμε ολα αυτα που ονειρευομαστε αν παρουμε ετοιμο; Ο καλος μου, μου ειχε βαλει κι ενα προγραμμα για αρχιτεκτονες στον υπολογιστη για να τα σχεδιαζω με ξυλα, με τουβλακια, με πλακακια, με τζαμια και με τοιχους. Απιθανους αποθηκευτικους χωρους, καταπληκτικο γκαραζ-συνεργειο, ντουλαπες, προσωπικα μπανια και μικρες μικρες γωνιες προσωπικης απολαυσης. Για διαβασμα, για μουσικη, για σκακι που αρεσε πριν 1000 χρονια στον Δ μου.

Η κουζινα θα ηταν ξεχωριστο δωματιο απο το καθιστικο. Ισως να ενωνοντουσαν με μια καμάρα. Αλλά δεν θα ηταν ενιαιος χωρος σιγουρα. Απο καμια ζωγραφια δεν ελειπαν κι εκεινες οι ξυλινες κουνιστες καρεκλες ανεβαινοντας αριστερα, πριν την κεντρικη εισοδο του σπιτιου.

Οπως επισης και οι αρχοντικες αναπαυτικες μπερζερες για μενα και τον Δ, με τεραστιες βιβλιοθηκες απο πισω. Εκστασιαζομασταν οταν το περιγραφαμε.

Και ναι, άλλαξα γνωμη. Αν κανω δευτερο παιδι, θελω να μεινω μαζι του εναν ολοκληρο χρονο. Και θυμωνω που δεν εχω αυτο το δικαιωμα στη χωρα μου. Θελω να ξανακανω ονειρα για να χτισω σπιτι. Και να με φανταζομαι σε αυτες τις κουνιστες καρεκλες να διαβαζω καποιο βιβλιο, τυλιγμενη με το γκρι σάλι μου και η Ισμηνη να παιζει με τους φιλους της εξω στην αυλη.

Πως να κρατησουμε ζωντανο το ονειρο; Πες μου εσυ.