Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

ουδεν κακο αμιγες καλου...

Πλημμυρισε το γραφειο σημερα και για 2 ωρες το πρωι διωχναμε τα νερα με τις σκουπες. Μια μικρη ζημια στους απο κατω, που μαλλον ειναι του ιδιοκτητη. Κι αν χρειαστει να το αναλαβω εγω, ο αθρωπος που εστειλα να δει τι χρειαζεται για να το φτιαξει αν χρειαστει, μου ειπε : "Δεν ειναι δικη σου ευθυνη βρε Κατερινακι. Αν σου ζητησει να το φτιαξεις, παρε ενα κιλο υδροχρωμα κι εγω θα το φτιαξω ετσι, χωρις κανενα κοστος για σενα." 
Και σκεφτεσαι, ενταξει, μπορει να ετυχε αναποδια, αλλα το οτι δεν επαθε καμια μεγαλη ζημια ο εξοπλισμος μου (εκτος απο μερικα αναλωσιμα) και το οτι υπαρχουν ανθρωποι που, στο ονομα της συμπαθειεας και μιας καθημερινης επαφης τα τελευταια χρονια, σου λενε οτι δεν θα σε χρεωσουν για τη δουλεια που θα κανουν, αν μη τι αλλο, σε κανουν να νιωθεις ευγνωμοσυνη. Για πολλα. Για την τυχη σου, για την προσπαθεια σου να επενδυεις στις σχεσεις, για τον ρομαντισμο σου να πιστευεις στην ανθρωπια.
Ολα καλα λοιπον. Παμε να ζησουμε το Σαββατοκυριακο...

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

χωρις οργανωση
















Οταν αποφασιζω να οργανωσω κατι με χαιρομαι πολυ. Κανονισα πικ-νικ με ενα αγαπημενο ζευγαρι φιλων σε ενα περιβαντολογικο παρκο εδω κοντα και για λιγες στιγμες ενιωσα σαν να μην περασε μια μερα που ημουν μαζι με αυτους τους δυο φιλους στην Ρουμανια.
 Τι ομορφο δωρο τα φοιτητικα χρονια. Τι ομορφο δωρο οι φιλοι απο τοτε. Ανθρωποι που σε γνωριζουν καπως αλλιως. Σε εχουν ζησει μεσα στο σπιτι σου, με τα ασχημα και τα καλα σου. Σαν μικρες συγκατοικησεις με τον καθενα τους. Τα παιδια ηταν ελευθερα. Ετρεξαν, εκαναν κουνια, εγιναν μουσκεμα στη βρυση, επαιξαν με παιχνιδια, κυνηγηθηκαν και ξεθεωμενα επεστρεψαν σπιτι. Με το ζορι μεσα στην μπανιερα και αγκαλια στο κρεβατακι μετα.

Το επομενο πρωι πηγα στο υπογειο απο το σπιτι της θειας μου που εχασα πριν λιγους μηνες. Ανεβηκα σε εκεινο το τοσο αγαπημενο σπιτι που εχει ακομη τη μυρωδια της και δεν καταφερα να μη σκεφτω ασχημα για καποιους. Να μην πονεσω παλι στιγμιαια για ολα αυτα. Και η μαμα μου ηταν στενοχωρημενη ξανα εκει μεσα. Την εβλεπα. Κρυψαμε δακρυα κι εγω κι εκεινη. Για διαφορετικους ισως λογους η καθεμια. Ισως και για τους ιδιους λογους. Ποιος ξερει.
Πηραμε το κλειδι της αποθηκης και κατεβηκαμε να παρουμε το παιδικο μου κρεβατι. Εγινε τωρα της Ισμηνης. Το μεταφερεμε και πανω του μεταφεραμε τοσες αναμνησεις. Η Ισμηνη το χαρηκε λιγακι μονο στην αρχη και μετα δηλωσε οτι δεν της αρεσει. Ειναι πολυ μεγαλο και δεν φτανουν τα ποδαρακια της μεχρι κατω. Κι αυτο ειναι σοβαρος λογος για ενα παιδι να νιωσει αβολα. Μερα με την μερα την βλεπω οτι απλωνεται και το αγκαλιαζει.
Κοιμηθηκα αργα το βραδυ εξουθενωμενη. Οχι τοσο απο ολο το κουβαλημα και τις δουλειες, οσο απο την επισκεψη σε εκεινο το σπιτι.












Χθες ξυπνησαμε παλι απο τις 6:00. Στις 6:10 αποφασισα οτι τελικα θα παμε για το πρωτο μας μπανιο με τον νονο και την νονα της μικρης. Καμια οργανωση. Πρωι πρωι εψαχνα μαγιω, μπρατσακια και περσινα κουβαδακια. Ενα μπρατσακι βρηκα μονο. Αλλά πηγαμε. Λιγο μονο πλατσουρισμα στα ρηχα. Η θαλασσα ηταν υπεροχη. Σκεφτομουν οτι συχνα κατακρινω τους ελληνες που εχουν τη συνηθεια να πηγαινουν για μπανιο τοσο αργα. Παραλληλα νιωθω πολυ τυχερη που συμβαινει αυτο, επειδη εχω την ησυχια που αγαπαω οταν εγω πηγαινω στις 9 το πρωι στην παραλια. Κατα τις 12:30 που αποχωρουμε εμεις, επικρατει κοσμοσυρροη. Κι ακους και παραπονα που δεν βρισκουν αδειες ξαπλωστρες. Αφου δεν εχουν την απαιτηση να φυγουν οι πρωινοι, για να ξαπλωσουν αυτοι, παλι καλα.


Στην επιστροφη η μικρη κοιμηθηκε στο αυτοκινητο και το μεσημερι μας βρηκε να αδειαζουμε και να συμμαζευουμε συρταρια επειδη δεν ειχαμε υπνο. Ευτυχως φυσουσε ενα ομορφο αερακι ολη την ημερα και οι δουλειες εγιναν ευχαριστα.
Το βραδυ κοιμηθηκε σε δευτερολεπτα και μετα απο λιγη ωρα κι εγω το ιδιο. Ετσι αποχαιρετησαμε το τριημερο με ενα βαθυ υπνο χωρις σκεψεις. Ειναι μεγαλη πολυτελεια να κοιμαμαι τοσο ξεκουραστα στις μερες μας. Και το οτι μπορω και κοιμαμαι τοσο ευκολα, τοσο απολαυστικα μου δηλωνει κατι. Ενα βημα μπροστα.

Ολα εγιναν χωρις οργανωση. Κανονισμοι της τελευταιας στιγμης, επειδη ειχα σκοπο να τα ακυρωσω ολα. Με επιασε ενα πεισμα να γεμισω τις μερες μου εικονες και δεν το μετανιωσα. Πηρα και καποια καδρα παλια της μαμας μου, που ηταν στην αποθηκη της θειας. Θα τα κρεμασω στο σαλονι και ακομη ψαχνω που να βαλω εκεινα τα τεσσερα καδρακια με εικονες της παλιας Θεσσαλονικης.

Η εβδομαδα αρχισε ομορφα. Το πρωι απολαμβανω να χαζευω τον ουρανο εξω απο την μπαλκονοπορτα και να σκεφτομαι ποσο ονειρευομουν να ζησω καποτε σε ενα τετοιο σπιτι. Με ξεκουραζει η πρωινη αυρα. Ειναι τοσο μακρυνο εκεινο το κομματι μου που προτιμουσε την νυχτα απο την ημερα.

Με εικονες και σχεδια ξεκιναει κι αυτη η κουτση εβδομαδα. Ετσι, χωρις οργανωση...

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

what if....

Πολλες σκεψεις...
Ισως αν επαναπαυομασταν σε καποια επομενη ζωη , αυτη επαυε να εχει τοση αξια;
Γινεται να μειωθει η αγαπη για ζωη αν αλλαξουμε τα δεδομενα πιστευω μας;
Γινεται να μην νιωθεις οτι σπαταλας στιγμες οταν αφηνεις τη ζωη να σου γλιστραει;
Να μη νιωθεις ευλογημενος οταν ζεις στιγμες που δεν περιγραφονται με λογια;

Αυτη η προοπτικη με εντυπωσιασε. Δεν το ειχα σκεφτει ποτε ετσι.
Οπως και να εχει, δεν επιβεβαιωνεται αυτη η σκεψη. Ευτυχως ή δυστυχως.




Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

με χαλαρη διαθεση...

"36 βαθμους εχει εξω", ειπε ο Μιχαλης φευγωντας απο το γραφειο μου

κι εγω πριν λιγο διαβαζα για ενα βιβλιο στην roadartist και κρατησα αυτη την παραγραφο που μοιραστηκε μαζι μας.

«Καμιά φορά έπιανε τον εαυτό της να σκέφτεται το νότο, χώρες που δεν επισκέφτηκε ποτέ αλλά τις γνώριζε μέσα από τις σελίδες των βιβλίων και από την οθόνη του σινεμά. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η ζωή της αν ζούσε… στη Γρανάδα; Ή στη Νάπολη; Στα μέρη αυτά θα μπορούσε ν’ απλώνει την μπουγάδα της έξω, σ’ ένα τεντωμένο σχοινί, και θα έπρεπε να κλείνει προσεκτικά τις κουρτίνες, μες στο καταχείμωνο, για να μην αφήνει τον ήλιο να την ξυπνά το πρωί. Της φάνηκε τόσο εξωπραγματική αυτή η εικόνα, που την απώθησε αμέσως, κουνώντας το κεφάλι. Πίεσε τον εαυτό της να συγκεντρωθεί στο βιβλίο που διάβαζε. Χρωστούσε τόσα πολλά στα βιβλία! Αμέτρητες ώρες συντροφιάς, συγκινήσεων, ταξιδιού, κουβεντούλας…» (σ. 24)



Ειναι που σκεφτομουν και την Αγγλια αυτες τις μερες. Τη ζωη στην επαρχια της. Στο αν θα καταφερουμε εγω και ο Δ ποτε να το παρουμε αποφαση αληθινα.

Σκεφτομουν επισης οτι εγω μεγαλωσα μεσα σε ενα σπιτι που τα πατζουρια δεν εκλειναν ποτε. Μονο μια φορα σε ενα δυνατο χαλαζι θυμαμαι. Εκανε και τρυπες στα πατζουρια! Και καποιες φορες απο επεισοδια που γινοταν μετα απο καποιο μεγαλο ματς (οταν μεγαλωνεις διπλα σε γηπεδο, εχεις και τετοια). Τον υπολοιπο καιρο ηταν ανοιχτα μονιμως.
Στην Ρουμανια τα ειχα ολα κλειστα. Ισως ηταν η ηλικια. Ενιωθα πιο "ασφαλης", πιο σαφη τα ορια του κοσμου μου. Εξι χρονια εζησα εκει και θυμαμαι τοσο καλα την καθε μου αλλαγη. Λες και ηταν απολυτα συνειδητη καθε στιγμη, ενω δεν ηταν. Τον τελευταιο χρονο τα πατζουρια εκλειναν σπανια. Στις πολυ μαυρες μου.
Τον πρωτο χρονο που μετακομισαμε εδω με τον Δ, εκλεινα τα πατζουρια στο καθιστικο γιατι το ενιωθα πολυ εκτεθειμενο στο πεζοδρομιο εξω. Ηταν σχεδον στο ιδιο υψος με τους πεζους κι ενιωθα οτι οι κουρτινες δεν διασφαλιζουν ικανοποιητικα την ιδιωτικη μου ζωη. Μετα σιγα σιγα αρχισα να τα ανοιγω κι εκει. Χρειαζομουν χρονο να νιωσω ανετα στον νεο μου χωρο. Αυτο ηταν.
Μετα ηρθε η Ισμηνουλα και τα πατζουρια μενουν κλειστα το βραδυ για τους κλεφτες, για να μην μπαινει κρυο-ζεστη (επειδη τα κουφωματα ειναι εργολαβικα). Και πολλες φορες βαριεμαι να τα ανοιξω οταν ξυπναω και μενουν κλειστα ολη μερα. Κι ας παω μεχρι εκει να ανοιξω την μπαλκονοπορτα να αερισω. Μονο της Ισμηνης ανοιγω καθημερινα. Απο τις 6:30 που θα ανεβασω το γαλατακι της. Η Νικολεττα απεναντι ειχε παρατηρησει οτι καταλαβαινει ποτε ξυπναει η Ισμηνουλα απο τα πατζουρια στο δωματιο της.
Η αληθεια ειναι οτι αν θα εκανα ενα δικο μου σπιτι, θα εβαζα συρταρωτα κουφωματα και καγκελα απεξω για ασφαλεια για να εχω τα πατζουρια μου συνεχεια ανοιχτα. Ειμαι σιγουρη οτι πολλοι στον ομορφο βορρα ονειρευονται να ξυπνησουν απο τις ακτινες τους ηλιου. Στην καλοκαιρινη μου λιστα θα μπει να ανοιγω το πατζουρι της κρεβατοκαμαρας καθε πρωι. Κι εχουμε και τοσο υπεροχη θεα απο το μπαλκονι. Ισως και να με μισησεις που δεν βγαινω πλεον σε εκεινο το μικρο μπαλκονακι να χαζεψω κατω τον Θερμαϊκο και τα αεροπλανα που προσγειωνονται κι απογειωνονται.







Ναι. Μου θυμωνω κι εγω τωρα που βλεπω τις φωτογραφιες. Αυτο το σπιτι δεν το εχω χαρει οσο του αξιζει. Ειμαστε τοσο κουρασμενοι συνηθως για να του δωσουμε σημασια. Κι ομως. Κατι μου λεει οτι αν ασχοληθουμε θα μας ξεκουρασει. Ερχεται τριημερο. Μετραμε τον καιρο με τις αργιες συχνα. Μεχρι το τριημερο εχουμε αλλες πεντε μερες να ομορφυνουμε. Αντε να το τολμησουμε.

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

να....

Παρασκευη ανακουφισης. Η εβδομαδα μου ειναι γεματη με χαρτια και δικαιολογητικα για γιατρους, σχολεια, παιδικους, τραπεζες και εξετασεις. Η ζυγαρια με εδειξε 2 κιλα πανω και περιοδος δεν μου εχει ερθει ακομη, με αποτελεσμα να νιωθω σαν παραφουσκωμενο μπαλονι. Παρολαυτα ειμαι καλα. Χθες πηγα και διαλεξα την καινουρια συσκευη κινητου, μια κι εσπασε η προηγουμενη. Και αλλαξα και παροχο, που ηθελα καναδυο χρονια να το κανω. Ειναι τοσο ωραια η αισθηση να περιμενεις κατι καινουριο. Το πρωι πηγα και στην Αννα μου και της μιλησα για παλιες μου φιλιες. Θυμηθηκα παλια γεγονοτα και οσο περναει ο καιρος, συνειδητοποιω οτι ειναι ολο και πιο τακτοποιημενο στο μυαλο μου το παρελθον. Βεβαια σ'αυτα ειμαι νοικοκυρα. Συχνα ανοιγω πατζουρια, ξεσκονιζω το χθες και τακτοποιω την καθε αναμνηση, κρινοντας την πλεον απο αποσταση. Θα μπορουσα να της μιλαω ωρες για τους φιλους μου. Σκεφτομαι οτι δεν της εχω μιλησει ακομη για την Τζενη πολυ. Σημερα τη ζαλισα με τοσα ονοματα. Κι οσο σκεφτομαι , τοσο θυμαμαι ομορφες φιλιες με ανθρωπους που χαθηκαμε, ξαναβρεθηκαμε, ξαναχαθηκαμε ....
Τις διακοπες δεν τις σκεφτομαι σχεδον καθολου. Ισως επειδη και ο καιρος μοιαζει ακομη με ανοιξη. Αποφασισα ομως να παρω και το δικο μου σαραβαλακι στις διακοπες για να πηγαινω νωρις το πρωι για μπανιο.  Σκεφτομαι να κανω μια λιστα με αυτα που θα ηθελα οπωσδηποτε να μην "χασω" αυτο το καλοκαιρι. Με αυτα που αγαπαω να κανω και τα τελευταια χρονια δεν τα κανω επειδη δεν οργανωνομαι σωστα. Στη λιστα θα ειναι και το θερινο σινεμα. Πηγα περσι μετα απο χρονια και φετος ξερω ηδη και την ταινια που θα δω. Σκεφτομαι να κανονισουμε κι ενα σουαρε με φιλους στο σπιτι. Σε εκεινο το ομορφο μπαλκονακι που εχουμε και δεν το εχουμε απολαυσει οσο θα του αξιζε. Να πιουμε το καφεδακι μας ενα Σαββατο νωρις το πρωι στο περιβαντολογικο παρκο της Θερμης, σε εκεινο το ομορφο μεγαλο κιοσκι. Να κανονισουμε βραδυα σινεμα με φιλους. Να...να...να....
Αν κανω check σε δεκα απο αυτα που θα υπαρχουν στην λιστα μου, θα μου παρω ενα playmobil μετα ;) Να με καλοπιανω. Να με νταντευω. Να μου ομορφυνω τη ζωη. Μια αναρτηση γεματη "να". Δηλωνει περισσοτερη αποφαση, δεν νομιζεις; Θα με βοηθησεις;







Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

γκρινια

Χθες εγινε η καλοκαιρινη γιορτη στον παιδικο της μικρης μου. Μου ανακοινωσε το πρωι οτι δεν θα πει το ποιημα της επειδη ντρεπεται. Της ειπα οτι εχει πολλες επιλογες. Η μια ειναι να το πει σιγανα. Η αλλη να κλεισει τα ματακια, να σκεφτει οτι ειμαι μονο εγω και ο μπαμπας της εκει και να το πει καθαρα και δυνατα οπως μας το ελεγε τοσες μερες. Και η τριτη επιλογη ειναι να μην το πει αν δεν θελει :) "Και δεν θα στενοχωρηθεις;" με ρωτησε η ομορφια μου. "Οχι δεν θα στενοχωρηθω. Θελω να περασεις ομορφα. Ο,τι κι αν γινει θα ερθεις μετα να σου κανω μια τεραστια αγκαλια".
Επιλεξαμε την πρωτη επιλογη. Το ειπε ψιθυριστα, κανενας δεν ακουσε τιποτα κι ας στεκοταν μπροστα σε μικροφωνο. Μονο τα χειλακια της εβλεπα να κουνιουνται.
Τωρα που το σκεφτομαι δεν της εδωσα την επιλογη να προτεινει εκεινη κατι. Next time.

Οταν μαζευτηκαν μεσα για τα παιχνιδια με τους γελωτοποιους καθισα στα σκαλακια εξω απο τον παιδικο κι εβγαλα αυτες τις φωτογραφιες.




Εγινε κατι την Κυριακη που με στενοχωρεσε. Δυο πραγματα. Ενα μικρο ατυχημα της Ισμηνουλας και μια δικη μου αδυναμια να ειμαι συνεπης. Ξαναπιασα να διαβασω το "Μια μεγαλη καρδια γεμιζει με ελαχιστα" της Βαμβουνακη. Άλλο ηταν στο προγραμμα, αλλα οταν δεν ειμαι καλα, εχω περισσοτερη αναγκη την Βαμβουνακη. Ηρθε και η Νικολεττα πριν και αποφασισαμε οτι φταιει το οτι περιμενω περιοδο που ειμαι ετσι . Ωραιο συμπερασμα. Βολικο. Αυριο θα μου ερθει περιοδος και μεθαυριο θα ειμαι καλα.

Με νυχια και με δοντια καταφερα να ειμαι συνεπης στη διαιτα μου σημερα. Παρολο που οταν νιωθω ετσι, εχω την ταση να μασουλησω κατι. Θα μασουλησω τα νυχια μου, επειδη αυριο που θα με δειξει η ζυγαρια 1 κιλο πανω λογω περιοδου θα με πιασει καινουρια καταθλιψη. Τι ανοητο να παιζεται η διαθεση μου απο την ενδειξη της ζυγαριας. Ουφ, ισως οντως να ειναι προεορτια περιοδου ολα αυτα. Τι να πω. Ειναι ανουσιο ειδαλλως.

Η μικρη περιμενει να παμε βολτα το απογευμα. Δεν εχω χρηματα ουτε διαθεση. Τι ειναι προτιμοτερο; Να ικανοποιησω εκεινη ή εμενα; Σου φαινεται χαζη η ερωτηση ε; Κι ομως, εγω δυσκολευομαι να απαντησω. Σιγουρα θα παμε σουπερ μαρκετ. Και ισως παμε στο μεγαλο, εκεινο που εχει κι ενα παιδοτοπο μικρο και παιζει πριν αρχισουμε τα ψωνια. Ωραια. Νομιζω μας βολευει και τις δυο αυτη η λυση. Ελπιζω να της αρεσει η ιδεα.

Αυτη η μερα θα περασει αχαριστα αδεια. Προσπαθωντας να τη ζησουμε κανοντας τα βασικα.Δεν εχω διαθεση για τιποτα σημαντικο. Τιποτα ασημαντο. Μονο για μια μετριοτητα. Χωρις να απολαμβανω την ομορφια της μετριοτητας αυτης.

Σταματω εδω. Δεν εχω διαθεση να γκρινιαξω αλλο.

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

καλο καλοκαιρι...

Χθες ειχε μια ταινια με τον Kevin Costner. Τον βρισκω εξαιρετικα γοητευτικο αντρα και προσπαθουσα να σκεφτω τι θα εκανα στη θεση της Aniston. (Η ταινια ειναι το Rumor has it...) .... πανω κατω τα ιδια θα εκανα νομιζω.
Και ειναι κι αυτο που λεει στο τελος στον φιλο της που μου εμεινε απο την πρωτη φορα που ειδα την ταινια πριν χρονια.



Ειναι πολυ σπουδαιο αυτο που ειπε.
"Δεν λεω οτι δεν μπορω να ζησω χωρις εσενα. Γιατι μπορω! Απλα δεν το θελω."

Ειναι ισως αστειο να εντυπωσιαζομαι απο μια προταση, μιας γλυκαναλατης αμερικανικης ταινιουλας. Μου συμβαινει ομως. Και μου συμβαινει συχνα. Και βρισκομαι συχνα τοσο κοντα στην αμερικανικη ψυχολογια. Εκτιμω τον τροπο που ζουνε τη ζωη. Με ολα οσα τους κατηγορουμε, εκεινοι δεν κατσικωνονται στο πατρικο τους ως τα 40 , ουτε σταματαει η ζωη μετα τα 50. Οι περισσοτεροι απολαμβανουν να ζουν σε γηροκομειο, επειδη συνεχιζουν ετσι μια ενεργητικη ζωη χωρις να καταλληγουν παρασιτα σε ζωες αλλων. Μεγαλη συζητηση. Ισως μια αλλη στιγμη την αναλυσουμε περισσοτερο.

Εμεινα στην ταινιουλα την χθεσινη. Με την επιλογη μιας γυναικας να φυγει απο την σκια της μαμας της και να επιλεξει μονη και ξεκαθαρα που βρισκεται και πιο θελει να ειναι το επομενο βημα της. Μια αισθηση που με μαγευει. Με αφηνει πισω να αναρωτιεμαι για αλλη μια φορα, κατα ποσο φταινε οι αλλοι που εγκλωβιστηκα σε καποια σημεια και κατα ποσο η δειλια μου. Και ξερω την απαντηση, αλλά προτιμω την ψευδαισθηση της αναποφασιστικοτητας, για να μπορεσω να κουβαλησω τις ενοχες μου. Με ρουφαει η κριση και αδυνατω να ονειρευτω πια. Μα ειμαι μολις 36. Εχω τοσα πολλα ακομη να αλλαξω.

Η ανοιξη περασε διχως να καταλαβω και να'μαι αρχες Ιουνη να υποδεχομαι το καλοκαιρι σαν να εχασα καποια και θελω να αναπληρωσω τον χρονο που δεν αναπληρωνεται. Επειδη οπως ειπε και ο φιλος της Κατερινας "Ποσα καλοκαιρια εχουμε ακομη; 30; 40; 50; Ας μη χασουμε ουτε ενα!" Να μη χασουμε!

Καλο καλοκαιρι. Ηρθε η Τζενη, μου εφερε ενα χειροποιητο καραβακι απο την Λερο κι εγω σκεφτομαι να το βαλω στην κρεβατοκαμαρα να το κοιταζω καθε πρωι. Καλο καλοκαιρι. Με ξεκουραση, καλη διαθεση και καλοπεραση. Καλο καλοκαιρι. Να περπατησουμε ολες τις μερες μια μια.
Καλο καλοκαιρι....