Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

θα ειναι μια καλη μερα...

Δ: - Δεν παμε για καμια μπυρα με τα παιδια το βραδυ;
Σκεφτομουν τη δυσκολη αυριανη μερα. Πρωι πρωι βολτα τα σκυλια, μετα γυμναστηριο και υστερα απανωτα ραντεβου στο γραφειο. Δεν ειμαι για ξενυχτι και μπυρες.
Κ: - Οκ, θα παρω την Νικολ να κανονισουμε.
Δε βαριεσαι. Ειναι καλοκαιρακι. Θα το παλεψω το αυριο.

Ξυπνησα στις 7 να προλαβω τα σκυλια και να πιω ενα γρηγορο καφε πριν το γυμναστηριο. Και φυσουσε. Και μου μυρισε λιγο Σεπτεμβρης. Και στο γυμναστηριο συναντησα την Δεσποινα που ειχα να την δω χρονια. Πριν χρονια που πηγαινα παλι στο γυμναστηριο της, την ειχα πετυχει μια δυο φορες. Μου αρεσε η αυρα της, αλλα δεν ειχαμε κοινες ωρες. Και σημερα φιληθηκαμε κι επι μια ωρα ερχοταν σε καθε μηχανημα που εκανα και μιλουσαμε, μιλουσαμε, μιλουσαμε, σαν να ειμαστε χρονια φιλες. Κι εφυγα με το ζορι οταν τελειωσα το προγραμμα μου επειδη επρεπε να κανω μπανιο και να ερθω στη δουλεια. Και να, αυτα πολυ μ' αρεσουν. Να περνας τοσο καλα καπου που να μη θελεις να φυγεις. Γιατι ειναι δωρο τετοιες ομορφες συζητησεις, απο το πουθενα, με εναν καινουριο ανθρωπο στη ζωη σου. Και ξαφνικα δεν μου φαινονται και πολυ δυσκολα τα ραντεβου που εχω σημερα. Και καλα εκανα και πηγα για μπυρα με τον Δ χθες. Κι ενω εχω ακομη απο χθες τον λογαριασμο της ΔΕΗ μπροστα μου, σημερα δεν μου φαινεται τοσο τρομακτικος. Χθες ειχα επιτρεψει στον εαυτο μου να ειμαι ολη μερα θλιμμενη και κατσουφα οσο σκεφτομουν πως θα καταφερω να τον πληρωσω. Ειναι μεγαλη ελευθερια να δινεις χωρο στη ζωη σου για το αγχος και για την μαυριλα. Γιατι χωρις την χθεσινη μαυριλα, ισως να μην ηταν τοσο διασκεδαστικη η χθεσινοβραδυνη μπυρα και η συζητηση με την Δεσποινα σημερα.
Θα ειναι μια καλη μερα σημερα λοιπον. Φανηκε απο το πρωι. Κι ας εχω μαγειρεμα, πλυντηρια και συμμαζεμματα (μετα απο μια κουραστικη μερα στη δουλεια) μετα στο σπιτι. Ολα θα γινουν και θα γινουν καλα...

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2018

καθρεφτες

girl and photography εικόνα




Πηγα κι ακουσα τον Σοφουδη χθες. Ξαπλωσα στις 3 τα ξημερωματα και ειχα ακομη αγαπημενα παλια τραγουδια στα αυτια μου. Με λιγη τζαζ χροια, πινελια του Αχιλλεα. Και σκεφτομουν το ταξιδακι στην Αθηνα. Θα παρουμε το αεροπλανο με την Πεννη και θα ειναι σαν να μπαινουμε σε χρονομηχανη. Εγω και οι φιλες μου. Και λεμε σάχλες στο viber και γελαμε πολυ. Και η Αννα εχει τετοια λαχταρα να μας φιλοξενησει που καθημερινα μας λεει τι ετοιμασιες κανει. Τελικα ουτε για μπανιο, ουτε για ποτο θα βγουμε. Εσωκλειστες. Γιατι και οι 4 θελουμε να μεινουμε μονες, χωρις κοσμο, χωρις φασαρια, χωρις μετακινησεις. Να προλαβουμε να τα πουμε ολα. Τι θα πουμε αραγε; Τα σημαντικα τα ξερουμε. Ισως μικρες καθημερινες στιγμες. Απο αυτα τα μικρα καθημερινα που κρυβουν πιο ευδιακριτα το πως ειμαστε πλεον. Θυμηθηκα ενα αποσπασμα απο ενα βιβλιο της Βαμβουνακη (σελ 22 'Αυτη η σκαλα δεν κατεβαινει') που συναντιεται καποια με καποιον παλιο συμφοιτητη τυχαια και της λεει
"- Απιστευτο, ξαναλεει. Μα τι εγινες εσυ; Χαθηκες!
Ψαχνω να βρω τι εγινα, γιατι χαθηκα και δε βρισκω. Μα χαθηκα; Βιαστικα προσπαθω να συναρμολογησω τα οσα μεσολαβησαν σα να χρωστουσα να υποβαλω εναν περιληπτικο πινακα της ζωης μου κι ετσι οπως στη μεση του δρομου, ορθια, αναμεσα σ'ενα πληθος που τρεχει κι ολο με σκουντα την περιγραφω, νιωθω γελοια κι αδεια κι αδικη.
- Πες μου για σενα, τι εκανες;
Η βιασυνη του με πληγωνει. Κι η δικη μου βιασυνη να καταδικαζω σε προχειρες λεξεις αυτα που επι δεκατρια χρονια εκανα, με πληγωνει. Πηγα εδω, δουλεψα εκει, μενω στην ταδε πολη. Οχι, δεν ειναι η ζωη μου αυτα. Ετσι αχαρα, κοινοτυπα, κοφτα. Καλυτερα να διηγηθω ησυχα μια ωρα απ΄ αυτα τα χρονια, μ' ολες της τις λεπτομερειες, μ' ολο της το κλιμα κι εκει θα ειμαι ισως εγω. Βρισκω το κουραγιο και παραιτουμαι.
- Μα δε γινεται να στα πω ετσι.... "

Εγω βεβαια με τις 4 γυναικες που θα βρεθω εχουμε επικοινωνια. Αλλα να, αυτο θα ηθελα. Να τους περιγραψω καποιες στιγμες της ζωης μου με καθε λεπτομερια. Να ακουσω τις δικες του στιγμες. Να καλυψωτα κενα της Κατερινας που εχασαν, να μου θυμισουν την Κατερινα που εχασα. Να γινουμε καθρεφτης η μια για την αλλη. Σπουδαιο πραγμα να εχεις καλους καθρεφτες!