Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ανακουφιση

Ξυπνησα με καλη διαθεση. Και ευτυχως αυτο δεν ειναι εξαιρεση. Σημερα ομως νιωθω τοσο καλα που προσπερναω τις μικροαναποδιες με δυο δακρυα και συνεχιζω με χαμογελα. Βγαζω τα τεφτερια μου και κανω σχεδια για το Σαββατοκυριακο. Πρεπει παλι να χωρεσω 60 ωρες μεσα σε 48. Γυναικα ειμαι και θα τα καταφερω.
Πηγα στα μνηματα χθες. Καθησα στο μαρμαρο μπροστα απο τον ταφο της θειας μου και κοιτουσα κατω τον Θερμαικο. Και τα δακρυα κυλουσαν στα μαγουλα χωρις να κλαιω. Απο θλιψη μα και απο μια παραξενη αισθηση ευτυχιας ισως; Δεν ξερω. Σαν ανακουφιση. Εμεινα πεντε-δεκα λεπτα, οχι παραπανω. Και φευγοντας γελασα στη σκεψη οτι θα ηθελα να πηγαινω, επειδη εχει ωραια θεα και οχι επειδη πιστευω οτι ειναι εκει η θεια μου :)
Το ξερω, εσενα σου ακουγονται μακαβρια ολα αυτα. Και ειναι στην πραγματικοτητα. Αλλα νιωθω πολυ καλα. Απο χθες το μεσημερι κουβαλαω μια γαληνη κατω απο την δεξια μου μασχαλη. Δεν ξερω ποσο θα διαρκεσει, ειναι εξαιρετικα δυσκολο στη χωρα που ζουμε να χαμογελας. Καταφερνω παντως να ιπταμαι και οταν με στενοχωρει κατι, να γυρναω διακριτικα το βλεμμα αλλου. Για λιγο, για πολυ, για οσο εχω την επιλογη. Δεν μπορω κατσουφιδες και γκρινιαρηδες.
Εκανα για πολλοστη φορα γαλλικο φουντουκι κι εβαλα χριστουγεννιατικα τραγουδια. Και ξερω λιγο καλυτερα πια ποσο τυχερη ειμαι που, επιστρεφοντας σπιτι εχω μια Ισμηνη κι εναν Δημητρη να νοιαζομαι και να με νοιαζονται. Αν εβλεπες τα ματια του Δημητρη αυτες τις μερες θα καταλαβαινες τι εννοω. Τις αγκαλιες του, την υπομονη του. Εχουμε αυτους που μας αξιζουν πλαι μας!
Αντε να αρχισουμε την αντιστροφη μετρηση απο το Σαββατο. Λιγες μερες εμειναν για τα χριστουγεννα.....




Το συγκροτημα λεγεται Tango with Lions, ειναι ελληνικο συγκροτημα και το εμαθα σημερα απο την βροχουλα μου!!!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

μουδιασμενη Δευτερα

Ακομη νιωθω λιγο ζαλισμενη. Το Σαββατο το μεσημερι εχασα την αγαπημενη μου θεια. Μια τοσο πολυτιμη γυναικα για μενα και οπως φανταζεστε ζω λιγακι σε μια μουδιασμενη κατασταση αυτες τις δυο μερες. Πρωτη φορα ημουν διπλα σε καποιον οταν φευγει η ψυχουλα του. Ανεπνεε με δυσκολια λογω της καταστασης της. Απο τη μια της κρατουσα το χερι και το ετριβα θελοντας να την κρατησω ζεστη κι απο την αλλη εβαζα ολη μου τη δυναμη κι ευχομουν να φυγει να ησυχασει. Κι εφυγε και δεν μπορω να το πιστεψω. Δεν μπορουσε ποτε να φανταστει το κενο που θα αφηνε. Μου λειπει απιστευτα πολυ. Μου τη θυμιζουν ολα τα προσωπα διπλα μου. Βλεπω τον αντρα μου και θυμαμαι ποσο τον αγαπουσε και τον θαυμαζε. Βλεπω τη μικρη και θυμαμαι πως εκλαιγε οταν την ειχε δει πρωτη φορα.
Οταν την ξημερωσαμε εγιναν και ενα-δυο σκηνικα που μας εκαναν να γελασουμε με δακρυα. Πιο εκτονωτικο ειναι το γελιο τελικα νομιζω. Και δεν με ενοιαζε κι ας μου εκαναν παρατηρηση. Κουραση και θλιψη ηταν γεματο το Σαββατοκυριακο μου.
Χθες καταφερα και κοιμηθηκα νωρις και ξεκουραστηκα. Μια καινουρια εβδομαδα ξεκιναει. Η ζωη αλυπητα ευτυχως συνεχιζεται. Προχωραμε με ενα κενο μεσα μας. Ηρθαν τα πεθερικα μου να βοηθησουν με την μικρη. Δεν την πηρα μαζι μου στην κηδεια. Δεν με πειραζει να δει νεκρο. Δεν ηθελα να δει εμενα τοσο λυπημενη και κλαμμενη. Ξυπνησα το πρωι και βρηκα τον αντρα μου στην κουζινα. Ειχε ξυπνησει, ειχε αναψει τη σομπα και με υποδεχτηκε με μια υπεροχη αγκαλια. Οσο ημουν στην αγκαλια του εκλεισα τα ματια και ευχηθηκα να ηταν Κυριακη να πιναμε μαζι το καφεδακι μας. Αλλα δεν επιασε η ευχη μου.
Αφησα τη μικρη στον παιδικο και ηρθα στο γραφειο. Ειναι χαλαρη πολυ η δουλεια τωρα το πρωι και εχω την πολυτελεια να βουρκωνω και το επομενο δευτερολεπτο να κανονιζω πως θα στολισω το σπιτι για να χαρουμε τις γιορτες που ερχονται με τη μικρη. Και υστερα σκεφτομαι οτι εχω αναγκη να βαλω μια φωτογραφια της θειας μου εδω στο γραφειο. Μια ψευδαισθηση οτι δεν εφυγε. Γιατι, το οτι, αυτους που αγαπαμε πολυ, τους κουβαλαμε συνεχως μεσα μας, δε φαινεται να πιανει, δε μου φτανει. Και υστερα σκεφτηκα οτι επρεπε να πεθανει για να θελω φωτογραφια της στο γραφειο μου. Αδικο κι αυτο.
Ετσι αυτη η Δευτερα ειναι γεματη αντιφατικα συναισθηματα και με ενα μεγαλο κενο να σκεπαζει τα παντα. Με χρωματα, με σκεψεις για στολιδια και για γραμματα στον Αγιο Βασιλη και χριστουγεννιατικες βολτες. Και παραλληλα με σκεψεις για τη ζωη χωρις τη δευτερη μαμα μου. Τις μεγαλες χαρες και τις μεγαλες λυπες δεν τις χωρανε οι λεξεις θαρρω. Κριμα να μη μπορουμε να φυγουμε για λιγο οταν περνούμε τετοιες στενοχωριες. Λιγες μερες να συνηθισει το μυαλο μας την απουσια, τη "συμφορα" που μας ετυχε, να επαναπροσδιορισουμε τι πραγματικα εχει αξια.
Εχασα τη θεια μου, γραφω και μου φαινεται απιθανο να χωραει σε τοσα λιγα γραμματα ολο αυτο που μου συμβαινει.
........................
Κοιμηθηκα μια ωρα το μεσημερι και ηρθα με τα ποδια στη δουλεια. Ενταξει, ειμαι μια χαρα νομιζω. Το μυαλο μου κανει χιλιες σκεψεις το λεπτο. Στιγμες με τη θεια, χριστουγεννιατικες μπαλες, κληρονομικα, γιρλαντες, απουσια, κενο, λαμπακια και κολυβα ειναι λιγες απο τις σκεψεις που κανω απο το πρωι. Εχει ενα γλυκο καιρο και καθως ερχομουν θυμηθηκα οτι χθες, γυρνωντας απο το νοσοκομειο για να αλλαξω να ειμαι ετοιμη για την κηδεια της επομενης μερας, ακουσα αυτο


Η μελωδια με εκανε να νιωσω καλα. Σαν μια ζεστη αγκαλια. Δεν ξερω τι γινεται μετα το θανατο. Ευχομαι μονο να ειναι καλα τωρα πια. Χωρις αγχος, χωρις πονο, χωρις δυσπνοιες, χωρις στενοχωριες.
Σκεφτομαι τις σπιθες απο τα ματια της Ισμηνης πριν λιγο που κυνηγιοταν με τα παιδια της γειτονιας εξω απο το σπιτι. Αυτο ειναι ζωη. Γεματα ανασες πνευμονια, παιδικα χαμογελα και γαργαρα γελια δυνατα. Ετσι ειναι η ζωη, ολα τα χωραει. Απο το πιο μικρο, μεχρι το πιο μεγαλο. Απο την καινουρια ζωη μεχρι την τελευταια μας πνοη. Γι'αυτο ειναι τοσο πολυτιμη. Γι'αυτο, γι'αυτο!


Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

σκεψεις

Ωραια. Το Σαββατο συνδιασα συναντηση συμμαθητων και στο τελος εσυρα μερικους στον Παπακωνσταντινου. Περασα παρα πολυ ομορφα. Οταν συναντιομαστε με τους συμμαθητες μου νιωθω απιστευτη γλυκα. Ενω ειχαμε χρονια να βρεθουμε και μολις πριν 2-3 χρονια αρχισαμε τις συναντησεις, νιωθω λες και δεν τους εχασα ποτε. Ακομη και με ατομα που στο σχολειο δεν ειχαμε και πολλες επαφες. Με αυτους δε που καναμε παρεα και στο σχολειο, αγκαλιαζομαστε σαν απο χρονια χαμενοι συγγενεις . Ειμαι τυχερη. Πολυ τυχερη. Παιρνω τοσο συναισθημα καθε φορα νιωθω σαν να γιορταζω και η συναντηση γινεται για μενα. Νιωθω περηφανη για τους παλιους μου συμμαθητες. Κοιταζω τα αγορια μας, που εγιναν πλεον ομορφοι αντρες και τα κοριτσια που εχουν αλλαξει ελαχιστα απο τοτε. Υπεροχοι ανθρωποι. Αληθεια νιωθω περηφανη.
Χθες πηγα και στην ορκομωσια της παλιας κολλητης μου. Μπορει να εχουμε χαθει πια μα δεν θα μπορουσα να λειπω. Ουτε εκεινη απο τα σημαντικα γεγονοτα της ζωης μου. Ενιωσα πολλη συγκινηση και ανατριχιασα οταν διαβαζε τον ορκο ως αριστουχος του Φυσικου!!!! Μπορει να αργησε, αλλα καταφερε τοσα πολλα. Ενδεχεται να φυγει και με υποτροφια σε 2 χρονια για Αμερικη!!! Κουραστηκε παρα πολυ γι'αυτο το αποτελεσμα. Μα ειναι το λιγοτερο που της αξιζει. Χαιρομαι που ειχα την ευκαιρια να ειμαι διπλα της σε μια τετοια στιγμη.
Στην επιστροφη, στον δρομο προς το ΙΚΕΑ, κοιτωντας τον Θερμαικο, σκεφτομουν ποσο τυχερη ειμαι για τις σχεσεις που εχω χτισει στη ζωη μου. Με παλιους συμμαθητες, παλιες φιλες, παλιες ερωτικες σχεσεις. Καθαρα αισθηματα, αναλοιωτα στον χρονο. Επενδυσα σε σωστους ανθρωπους φαινεται. Ανθρωπους που ταιριαζαν στον "ανοιχτο" χαρακτηρα μου. Πιστευω τοσο πολυ στους ανθρωπους. Τις δυνατοτητες των ανθρωπων. Τη δυναμη της ψυχης μας.
Αυτη η εβδομαδα αρχισε με τρεξιμο και πιεση και αγχος. Ισως ετσι να κυλισει μεχρι την Παρασκευη. Γεματες οι μπαταριες, θα την αντεξουμε. Οι ηρεμες χαρουμενες στιγμες με γεμιζουν μεχρι να ξεχειλισω. Ενα πραγμα ειναι αποδεδειγμενο πια. Οσα επενδυεις στη ζωη, τοσα σου δινει πισω. Μικρες κουβεντες, κλισε και συνηθισμενες. Με κεφαλαια ομως γραμμενες στο μυαλο μας. Η καλη επικοινωνια ειναι το φετιχ μου ισως. Να δινω και να παιρνω. Αποψεις, αγγιγματα, ιδεες, στιγμες φυλακισμενες. Ζω ομορφα με οσους αγαπω.Και δε θελω να ξαναζησω τον περσινο χειμωνα. Εκεινο που ειχα κλεισει το στομα μου, καταπινα ολα τα παραπονα μου και ημουν τοσους μηνες με βηχα και αφωνιες. Ακομη δεν εχω πει οσα εχω αναγκη. Μα ζω σχεδον οπως μου αρεσει. Βγαζω και φτυνω τα φλεγματα. Κλαιω οταν πληγωνομαι. Αφηνομαι στην υπερεκθεση των συναισθηματων μου. Με οσους με αντεχουν κι εχουν την ηρεμια να με αγκαλιασουν ετσι. Με οσους μου μιλανε. Με οσους με ακουν. Και καταφερνω να φευγω εν ηρεμια πια ακομη και οταν ακουω "Ξυπνα Κατερινα. Κοιμασαι και ο κοσμος σε εκμεταλλευεται. Μην εισαι χαζο."
Ειμαι περηφανη για μενα. Ισως μονο εγω. Μα μου αρκει. Με καταλαβαινεις νομιζω. Ολοι εχουμε δεχτει αυτα τα προσβλητικα βλεμματα για τις ρομαντικες ιδεες μας. Μα ποση η ικανοποιηση οταν συνειδητοποιεις οτι μεγαλωνοντας - και μεγαλωνοντας μεσα σε αυτη την κριση- ακομα πιστευεις στην ομορφια.
Λιγο απο την ομορφια της Κυριακης μου παρακατω σε εικονες.

Καλη εβδομαδα φιλε μου.






Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

φωτογραφιες

Ζηλευω τη χαρα των παιδιων. Προχθες πηγαμε ΙΚΕΑ με την μικρη, μια φιλη μου και τον γιο της. Τα μπαρμπαδελακια μας πιανοντουσαν χερι χερι και δεν εχασα ευκαιρια να φυλακισω τη στιγμη με ενα κλικ
Μεσα στο καταστημα διασκεδασαν με την ψυχη τους. Πανω στο καροτσι βολτες, μεσα στο καροτσι μαζι αγκαλια να τους τσουλαμε, το ενα να σκουνταει το αλλο (με την διακριτικη βοηθεια μας), παιχνιδι στον παιδοτοπο της καφετεριας του ΙΚΕΑ, απο μια ποδια δωρο για να μας βοηθησουν να κανουμε χριστουγεννιατικα μπισκοτακια (εμαθα ο Θανασακης ηθελε να κοιμηθει με την ποδια, τοσο το χαρηκε) και τελος φαγαμε και hot dog με πατατουλες απο το Σουηδικο εστιατοριο στην εξοδο. Γελουσαν τοσο πολυ, τοσο συνεχομενα, ελαμπαν τα ματακια τους σαν λαμπακια νεον. Γυρισαμε αργα. Γκρινιαξε λιγο απο την νυστα μεχρι να πιει το γαλα της και μετα αποκοιμηθηκε σε δευτερολεπτα.
Χθες πηγαμε οι δυο μας στο mediterranean cosmos. Ειχε καποια παιχνιδια σε καποια σημεια του εμπορικου. Τεσσερε με hot wheels και τεσσερα με την Barbie. Στο τελος, αν επαιζες και στα 4 σου εδιναν και μια αφισα δωρο. Το δικο μου το αγοροκοριτσο προτιμησε να παιξει με ολα τα αυτοκινητακια. Στο τελος η κοπελα της προτεινε να της δωσει τουλαχιστον αφισα με την Barbie, αλλα προτιμησαμε και παλι το αυτοκινητακι. Ετρεξε και επαιξε παλι πολλες ωρες. Επιστρεψαμε και ειδαμε και ταινιουλα σπιτι. Την Χριστουγεννιατικη ιστορια με τον τσιγκουνη Εμπενιζερ Σκρουτζ και τα χριστουγεννιατικα πνευματα.
Καταφερα και αναψα κατευθειαν μονη μου και την σομπα και ημουν πολυ περηφανη χθες. Κοιτουσα βεβαια το σπιτι και σκεφτομουν οτι δεν ξερω απο που να αρχισω. Εχει τοσα πολλα ακομη που πρεπει να γινουν. Δεν εκανα τιποτα ομως. Καθισα απεναντι απο την μικρη μου, στην παλια αγαπημενη μπερζερα μας κι επλεκα. Οριστε και λιγες φωτογραφιες μας απο την κρεμαστρα που εφτιαξα που σου ελεγα, απο τα καλουδια που θα στειλω στο παζαρι, απο τα καινουρια μας χριστουγεννιατικα παραμυθακια και απο το χαος του σπιτιου μας.







Επλεξα και μια θηκουλα, αλλα δεν ξερω πως να την χρησιμοποιησω. Εχεις καμια ιδεα;

Σημερα θα παω Leroy Merlin με την αδερφη μου και τον γαμπρο μου. Οπως καταλαβες με εχουν φαει οι δρομοι. Αυριο συναντηση με συμμαθητες, Κυριακη ισως μια βοηθεια σε μετακομιση και Δευτερα στην ορκομωσια της παιδικης μου φιλης.
Να περασεις ενα μαγικο Σαββατοκυριακο. Να αγαπησεις, να αγαπηθεις και να διασκεδασεις. Μη ξεχασεις τιποτα απο αυτα. Σ'αφηνω. Κλεινω τη μυτη και κανω αλλη μια βουτια στον μικροκοσμο μου.









Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

με ενα κοκκινο τριανταφυλλο

Η αδιαβροχη LUMIX ειναι πλεον δικη μου. Ενιωθα τοσες τυψεις, που εκανα μια εβδομαδα να την παρουσιασω στον αντρα μου. Ασχημο πραγμα να φτανουμε σε τετοιο σημειο. Εγω δεν του εκρυβα ποτε τιποτα. Την εμφανισα την Παρασκευη, μου κρατησε μουτρα για μια μερα και με λιγα ναζακια επιπλεον το ξεπερασαμε. Το Σαββατοκυριακο εγιναν δουλειες που επρεπε να γινουν, γιατι, ομορφη η καινουρια σομπα, αλλα ολο το υπολοιπο σπιτι εγινε αχουρι για να κανουμε χωρο.  Τωρα πηρε ξανα μορφη καθιστικου το καθιστικο μας και, αν γεμισω και τους τοιχους, θα δειξει πολυ ζεστο. Μου κανει εντυπωση που τοσα χρονια ηθελα αδειους τους τοιχους. Μου μοιαζει σαν ξενο πλεον το θεαμα, ενας αδειος τοιχος ειναι ψυχρος. Εφτιαξα με ντεκουπαζ μια παλια κρεμαστρα, ενα παλιο καδρο το εντυσα με υφασμα και φωτογραφιες κι επλεξα και μικρα καλουδια για ενα παζαρι στο Ωραιοκαστρο. Απο συνηθεια που δεν ειχα φωτογραφικη ξεχασα να τα φωτογραφισω.
Κατι τσιμπησε την μικρη αυτες τις μερες, σαν να την περπατησε κατι και φαγουριζεται συνεχεια η γλυκια μου. Το βραδυ θα παει στον γιατρο. Την λυπηθηκα με τοσα σπυρακια και φαγουρα. Με επιασε κι εμενα φαγουρα στη σκεψη για ακαρεα, κοριους κτλ κτλ. Αντε να βρουμε να ψεκασουμε μετα. Δεν τα μπορω αυτα, ανατριχιλα με πιανει. Το ιδιο προβλημα εχει και μια γειτονισσα.
Το πρωι, ο πρωτος μου πελατης μου εφερε ενα κατακοκκινο ολανθισμο τριανταφυλλο απο τον κηπο του. «Ουτε την ανοιξη δεν ειχαν ανθισει ετσι» μου ειπε. Πως να μην παει καλα η εβδομαδα μου ; 




υ.γ.Παντα με δυσκολευε να βαζω τιτλους στις αναρτησεις μου. Τις περισσοτερες φορες δε, νιωθω να ειναι εντελως αστοχοι.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

ειμαι αλλου

Τα επομενα Σαββατοκυριακα παλι καταφερα και τα γεμισα ολα. Αυτο λεω να παω Παπακωνσταντινου (την Παρασκευη), το επομενο εχουμε συναντηση παλιων συμμαθητων και το παραεπομενο εχουμε μαζωξη του Χλιδη Κλαμπ. Σημερα φυσηξε Βαρδαρης και εβαλα το χειμωνιατικο μπουφαν μου για πρωτη φορα φετος. Εντυσα και την μικρη σαν κρεμμυδι και μετα τις 4:30 που θα την παρω απο τον παιδικο θα τριγυρναμε παλι. Μου αρεσει να περιπλανιεμαι μαζι της. Διαβασα οτι και στα παιδια κανει πολυ καλο να πηγαινουν μαζι με τους γονεις, ακομη και στο σουπερ μαρκετ για να γεμιζουν κοινες αναμνησεις κι εμπειριες. Ουτως η αλλως το σπιτι μας ειναι λιγακι αχουρι, επειδη χθες ηρθε ο μαστορας και μας εβαλε τη σομπα. Θα περιπλανηθουμε λοιπον για δουλιτσες και σκεφτομαι να της μαθω καποιο χριστουγεννιατικο τραγουδακι να τραγουδισουμε στο αυτοκινητο.
Ξαναγεμισα την κουπα με τον γαλλικο φουντουκι και ξαναχανομαι στις φωτογραφιες μου. Μου κανει καλο. Ειναι περιοδοι που ειναι σαν να ζω σε μια παραλληλη πραγματικοτητα μεσα απο εικονες. Και παρατηρησα οτι σε αυτες τις περιοδους, ειμαι πιο δημιουργικη και ζωντανη και στην in vivo ζωη μου.  Παραμυθιαζεται το μυαλο και μαγευει την καθημερινοτητα μου. Καμια χρησιμοτητα δεν βρισκω να ζησω στο πραγματικο αθλιο ελληνικο σημερα. Ζω σε αναμμενα φωτακια, σε χιονισμενες πλαγιες, σε φυλλοστολισμενα πλακοστρωτα δρομακια της Γενευης, στη μαγεια του καρουζελ, σε ποταμακια και πεζοποριες στη φυση. Care to join me?

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Νοεμβρης

Εχει πλακα η μη λογικη καποιων πραγματων.

Το Σαββατο ημουν λιγακι κουρασμενη λογω περιοδου. Ενιωθα οτι δεν ειχα υπομονη γι'αυτο αφησα το "μαλωμα" της Ισμηνης στον μπαμπα της οταν χρειαστηκε, επειδη καταλαβαινα οτι εγω θα υπερεβαλα αν το επιχειρουσα.
Κυριακη ετοιμαστηκα πως και πως για την εκδρομη στην γιορτη καστανου στο Λιβαδι. Το ματιασα :) Νομιζω ξεκινησαμε με "λαθος" προγραμμα στο μυαλο μας και γι'αυτο δεν το απολαυσαμε πολυ. Ειχε παρα πολυ κοσμο, αλλα επειδη δεν θελαμε να καθισουμε για φαγητο καπου, δεν βρισκαμε τιποτα για καφε. Μετα σκεφτηκα μονη μου "Μα ξεκινησαμε να παμε σε πανηγυρι για καφε;;; " Οσοι ξερουν απο πανηγυρια, θα καταλαβουν και τη σκεψη αυτη που εκανα. Το απογευμα περιμεναμε και καποιους φιλους σπιτι κι ενιωθα συνεχεια τον χρονο να με πιεζει. Ηθελα να περπατησω, να μαζεψω ξυλα και κουκουναρια για μια κατασκευη που θελω να κανω, αλλα τελικα δεν θα καταφερα. Παρολα αυτα κι εγω και ο Δημητρης ειχαμε πολυ καλη διαθεση ολη μερα. Το απογευμα ηρθε ενα πολυ αγαπημενο ζευγαρι που ειχα να δω πανω απο δυο χρονια. Αρχισαμε με καφε και τελειωσαμε με ουζακια και ρετσινες. Η μικρη ηταν λιγακι ανησυχη το βραδυ, ξυπνουσε κι ερχοταν στο κρεβατι μας, χωρις να θελει κατι συγκεκριμενο και σηκωνομουν να την ξαναβαλω να ξαπλωσει και να την σκεπασω. Εγινε 3-4 φορες το βραδυ αυτο. Κι ομως ξυπνησα ξεκουραστη και ευδιαθετη.
Το Λιβαδι τελικα ειναι πολυ κοντα απο εδω που μενω (15 λεπτα) και κανονισαμε με μια φιλη να ξαναπαμε, καποια μερα χωρις πανηγυρι, να περπατησουμε και να απολαυσουμε καφεδακι ή φαγητο. Ειναι πολυ ωραια περιοχη για εκδρομουλα.
Αυριο που θα εχει καλο καιρο, σκεφτομαι να παρω την μικρη και να παω στο παζαρι βιβλιων μεσα στην εκθεση. Ισως μετα καθισουμε για καφεδακι στον πυργο του ΟΤΕ , εχω πολλα χρονια να ανεβω. Την Παρασκευη σκεφτομαι να παω και Παπακωνσταντινου (Βασιλη), ειναι στο Love Casual Living, που πριν λιγες μερες ανακαλυψα οτι ειναι κοντα σε μενα !!
Καλως ηρθες γλυκε Νοεμβρη. Ηρθες οπως ακριβως σε ειχα αναγκη.

Υπεροχα νιωθω. Γεματη. Καλη εβδομαδα!

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

να μην ξεχασω

Αντε, πολυ εμεινε αυτη η αναρτηση και ειναι και προκλητικη στις μερες μας. Σκεφτομαι οτι μαλλον θα παρω μια "φθηνη" φωτογραφικη τσεπης, οπως μου προτειναν 1-2 φιλες, για να εχω για τις γιορτες και οταν, φασουλι φασουλι γεμισει ξανα ο κουμπαρας μου, θα παρω και τη μεγαλη που αγαπησα :) Ωραια, εκλεισε το θεμα.
Μπηκε και ο Νοεμβρης λοιπον. Φορτωμενος φθινοπωρο και με χαμογελα βροχινα. Την Κυριακη μου ειπαν θα εχει καλο καιρο. Θελω να παω σε μια γιορτη καστανου εδω κοντα, στο Λιβαδι, Δημου Θερμης. Μου αρεσουν πολυ τετοιες καταστασεις. Καποτε αγοραζα το περιοδικο ICONS και ειχε μια μονιμη στηλη, με ημερολογιο του καθε μηνα και διαφορα φεστιβαλ που γινονται σε διαφορα μερη του κοσμου. Τοτε, εκοβα σελιδες και τα κρατουσα, αυτα που μου αρεσαν, σε ενα ντοσσιε. Φεστιβαλ σοκολατας στην Νοτια Ιταλια, φεστιβαλ μπυρας στην επαρχια της Γερμανιας, φεστιβαλ καλαμποκιου σε χωρια της Γαλλιας. ... μακαρι να μπορουσα να ταξιδευω και να πηγαινω σε οσα χαρτακια ειχα κοψει και ειχα κρατησει στο ντοσσιε μου. Παντα ζηλευα τη δουλεια του Τασου Δουση και της Μαγιας Τσοκλη.
Αυριο θα ερθει και η σομπιτσα μας. Σαββατοκυριακο θα την αναψουμε δοκιμαστικα κι ανυπομωνω να ερθει η στιγμη. Θα ερθει κι ενας φιλος του αντρα μου που αγαπω πολυ το Σαββατο και πιουμε καφεδακι γυρω απο την σομπιτσα. Μετα θα τους αφησω μονους να τα πουνε και θα παω επιτελους να φτιαξω τα χειμωνιατικα-καλοκαιρινα.Την Κυριακη θα παμε οικογενειακως στο "φεστιβαλ" καστανου και ισως μαζεψω λιγα διακοσμητικα ξυλα που χρειαζομαι απο ενα καταπληκτικο μερος που εδειξε η Λιτσα πριν λιγο καιρο.
Ολο απο κατι πιανομαι να ξεφυγω. Φωτογραφικες, πανηγυρακια, καφεδακια με φιλους. Ολο κατι θα βρισκω, με κοπο πλεον, μα να μην ξεχασω να το ψαχνω. Να μην ξεχασω να σκαβω να βρω τα χαμογελα που μου σκεπασαν με βρωμιες και φοβο. Να μην ξεχασω.