ανοιχτα παραθυρα

Για την αγαπη μου στα παραθυρα σου εχω ξαναμιλησει, ετσι δεν ειναι;
Και οι ανθρωποι ειναι σαν παραθυρα. Αλλοι με κλειστα πατζουρια, αλλοι με μισανοιχτες γριλιες, αλλοι διαπλατα ανοιχτοι. Αλλοι με ωραια θέα, αλλοι με θλιβερη. Παραθυρα φροντισμενα, παραθυρα παρατημενα με σκουριασμενους μεντεσεδες.

Αυριο θα δω την κουμπαρα μου. Ενα μισανοιχτο παραθυρο. Κι ας φαινεται ορθανοιχτο. Μα αν σ'αφησει να πας στο πλαι να κοιταξεις μεσα, η θέα ειναι μοναδικη. Δεν τη ξεχνας ποτέ. Και σ'αφηνει ευκολα να δεις. Αρκει να εισαι αληθινος.
Οι ανθρωποι φοβομαστε την ειλικρινεια. Την αποζηταμε αλλα μερικες φορες κλεινουμε τ' αυτια οταν ακουστει. Αγγελος εξαγγελος που μας τρομοκρατει. Κλεινουμε παραθυροφυλλα, κατεβαζουμε πατζουρια, γυρναμε απο την άλλη και προσποιουμαστε οτι δεν ειδαμε και δεν ακουσαμε τιποτα. Λιγες στιγμες που κατι μας τσιγκλαει αναρωτιομαστε αν πραξαμε σωστα. Μα ο περιγυρος παραδεχεται μονο τις αναμενομενες συμπεριφορες, τις πολιτισμενες καταστασεις.
Εγκλωβιζομαστε πισω απο την ασφαλεια του στερεοτυπου.
Και μια στιγμη, μολις μεσα σε μια στιγμουλα φυσαει ενας βαρδαρης και καθαριζουν ολα. Και σταματας λιγακι την παραγωγη καλουπιων. Που και που ξεφευγεις και φωναζεις "Σαγαπωωωω", μπαινεις στο αυτοκινητο και οδηγεις με δυνατη μουσικη κι ανοιχτα παραθυρα στο πουθενα, τηλεφωνεις στον κολλητο σου και του λες "μου λειψες",  δημιουργεις συνθηκες ευφοριας και γινεσαι πουπουλο. Γιατι αυτες τις στιγμες καταφερνεις, εστω για λιγο κι εχεις πεταξει ολο το βαρος της καθιερωμενης ζωης. Και παιρνεις γενναιες αποφασεις με φουσκωμενα πνευμονια, και χαμογελας και ονειρευεσαι με θρασσος και κοιτας τα συννεφα και σηκωνεις τα χερια για μια ουρανια αγκαλια. Και ολα τα μπορεις.

...και μετα αναρωτιεσαι πως στο διαολο χαθηκε απο μεσα μου ολο αυτο ξανα; Ποτε θα ξανανοιξω το παραθυρο μου διαπλατα στη ζωη;