Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

αναμενοντας...

Επεστρεψα κι εγω. Οι βαλιτσες μου, περα απο απλυτα ρουχα, γεμισαν και πολλη αγαπη και καλοπεραση στις γωνιες και ηταν πολλα κιλα βαρυτερες κατα την επιστροφη. Τα μελομακαρονα και οι κουραμπιεδες μου, αρεσαν σε ολους και η δικη μου χαρα φαινοταν στο προσωπο μου καθε φορα που ακουγα ενα καλο σχολιο. Κυλησαν οι μερες κι εγω, αντι να θελω να σταματησω τον χρονο εχω μια πελωρια λαχταρα να υποδεχτω το 2013. Ισως επειδη το νουμερο 13 ειναι το τυχερο μου νουμερο. Ισως επειδη ειδα στον υπνο μου οτι σκοτωνα φιδια στην αυλη της μαμας μου κι ενω, ολοι οι ονειροκριτες λενε ποσα ασχημα προμηνυουν τα φιδια, εγω επελεξα να πιστεψω εναν που εσταζε αισιοδοξια.
Κατι μεγαλο θα φερει αυτη η χρονια. Μεγαλο και ομορφο. Ντυμενο με λευκο χρωμα.
 Μην ξεχνας να εισαι ετοιμος για ολα.
Καλο υπολοιπο γιορτων με υγεια κι ακομη περισσοτερη μαγεια!!
Μετραω αντιστροφα και κλεινω τα ματια σφιχτα να παρει δυναμη η ευχη μου....

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

φευγω.... καλα χριστουγεννα

Τυχεροι και φετος, καταφεραμε να παρουμε τα δωρακια μας στους εορταζοντες. Τρεχοντας εφυγε η εβδομαδα. Καθε μερα ψωνια και ετοιμασιες. Εμεινε μονο να παω σουπερ μαρκετ αυριο και να κανω τα μελομακαρονα σημερα και τελος!
Φευγω λοιπον λιγες μερουλες. Να με φανταζεσαι καπου ζεστα, με φωτακια, με ζεστο καφεδακι στο χερι, κουρνιασμενη μεσα στις πιτζαμες μου στη γωνια ενος καναπε, βολτες στη πλατεια των Σερρων με την μικρη μου και τον Δ, ισως καμια βραδυνη εξοδο με τον Δ οι 2 μας, με συγγενεις και φιλους αγαπημενους. Υγεια ευχομαι σε ολους και αγαπη. Πολλη αγαπη να ξεχειλισει !
Οσο περισσοτερα δινεις τοσο περισσοτερα παιρνεις, αυτο ψιθυρισα σημερα στο αφτι της μικρης μου, που εμαθα οτι δεν εδινε απο την σοκολατα της στον νονο της :) Οσο περισσοτερο αγαπας, τοσο αγαπιεσαι, θα συμπληρωσω σε σενα, που καταλαβαινεις λιγο παραπανω απο την Ισμηνουλα. Να επιλεγεις σωστους ανθρωπους στη ζωη σου. Ανθρωπους ανοιχτους, ανθρωπους που δινουν, που φωτιζουν, που σε κανουν να νιωθεις ομορφα διπλα τους. Ξεσκαρταρισμα στη ζωη μας και στα σωθικα μας. Πετα ο,τι σε μουχλιαζει και παρε βαθυα ανασα με κλειστα τα ματια.Να σεβεσαι τους ανθρωπους, τα ζωα, την φυση. Παρε ενα μεγεθυντικο καθρεφτη γιατι η ασχημια ξεκιναει απο μεσα μας κι απο εκει πρεπει να αρχισουμε την αλλαγη αν δεν σου αρεσει το σημερα σου φιλε μου.
Μην ξεχασεις να δημιουργεις ευτυχια στις μερες που ζεις!!!
Μαγικα Χριστουγεννα σου ευχομαι!!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

temptation

Το ξερεις αυτο που λενε για το οτι, οταν κανεις σχεδια ο θεος γελαει. Ετσι την επαθα κι εγω φιλε μου. Το Σαββατοκυριακο αυτο ειχε ολες τις προδιαγραφες για ενα ηρεμο και χουχουλιαρικο διημερο. Μονο στους νονους της μικρης θα εκανα το χατηρι να βγω εξω για να παιξουν και να χαρουν την μικρη σε καποια χριστουγεννιατικα παιχνιδακια.
Σαββατο πρωι ο Δ διπλωθηκε στα 2 απο τη μεση του και το ξεκουραστο Σ-Κ πεταξε μακρυα μας. Ανακοινωθηκε και ενα παρτυ τελευταια στιγμη που θα ηταν κριμα να το εχανε και ολο το Σ-Κ εχω την αισθηση οτι ετρεχα σαν τρελλη χωρις να κανω τιποτα ουσιαστικο. Ολο συμμαζεμματα, ντυσιμο-ξεντυσιμο τη μικρη, μπανιο και τη μικρη και τον αναπηρακο μου, μαγειρεμματα, πλυσιματα, μπουγαδες, πλυντηρια και βολτες τη Φλαππυ βιαστικες. Και χθες το βραδυ ακουω και την ατακα απο τον αντρα μου "Ε βεβαια, ξεχασα οτι δεν εχω ενα παιδι, αλλα δυο". Τετοιες στιγμες νιωθεις το χιουμορ σου να γλιστραει απο τα μπατζακια σου και να σου ερχετε να ..........ουρλιαξεις.
Αυτο το Σ-Κ φευγουμε Σερρες. Οι μερες μου περνανε τοσο γεματες και με ενα προγραμμα υποχρεωσεων φορτωμενο που σκεφτομαι να κανω τις βαλιτσες, να τους στειλω και τους 2 κι εγω να παω διακοπες σε ενα βουνο ολομοναχη. Μετα ομως επανερχομαι. Τα χριστουγεννα στις Σερρες τα απολαμβανω πολυ. Λιγη ξεκουραση χρειαζομαι μονο. Μετα τις γιορτες ενα Σ-Κ στην Τζενη νομιζω θα ειναι ο,τι  πρεπει.
Μεχρι τοτε ομως αρχιζει η ζαχαροπλαστικη.... απο σημερα το σπιτι θα μυριζει μελομακαρονα, κουραμπιεδες και μπισκοτακια κανελας!
Απο τις τελευταιες μερες μου εμεινε η υπεροχη φωνη εκεινης της κοπελας στο lobby του ξενοδοχειου, οπου γινοταν το παρτυ που πηγε η μικρη.



Οταν ξεχειλωνει πολυ ενα ρουχο μετα αχρηστευεται, σωστα;

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

σκεψεις πριν το σαββατοκυριακο

Καθε τετοια εποχη με πιανει να θελω να διαβασω βιβλια. Ο περισσοτερος κοσμος εχει συνδιασει το βιβλιο πανω σε μια ξαπλωστρα να μυριζει αντηλιακο. Οταν σκεφτομαι το βιβλιο, ονειρευομαι χουχουλιασμα, κουβερτα στα ποδια, το πρασινο σαλι μου στους ωμους, μια μεγαλη ζεστη κουπα με καφε και ισως καποια ωραια μελωδια να παιζει σιγανα. Ισως και οχι το τελευταιο, ισως να ειναι καλυτερα στην απολυτη ησυχια.
Το Σαββατοκυριακο αυτο θα ειναι το πρωτο χωρις κοσμο στο σπιτι μετα απο πολυ καιρο. Μου λειπουν ομως απο τοτε που εφυγαν. Ειχα συνηθισει να γυριζω και να βρισκω ενα σπιτι γεματο. Εχω αναγκη πολυ την παρεα τελευταια. Ποσο απολαμβανα να κανω σχεδια με την πεθερα μου για το που θα βαλουμε τα επιπλα στο καθιστικο που συνεχως αλλαζει. Ο Δημητρης και ο πεθερος μου βαριοντουσαν να μας ακουνε και εβγαιναν για τσιγαρο.
Το Σαββατοκυριακο ισως βγουμε λιγακι με την μικρη και τους νονους της και ολες τις υπολοιπες ωρες λεω να τις περασω με μια κουβερτα στα ποδια, ζεστο καφε κι ενα καλο βιβλιο.



Κουρευτηκα το μεσημερι και σκουρυνα τα μαλλια μου. Εστειλα φωτογραφια στον αντρα μου και με ειπε κουκλαρα. Να, τετοια θελουμε. Ειναι και ο χειμωνας που μου ταιριαζει, ειναι και τα χριστουγεννα που τα λατρευω, ετοιμη η ψυχολογια. Κοκκινη με λαμπιονια να αναβοσβυνουν.
Η ζυγαρια μεσα μου εχει μια κλιση προς τη χαρα, ετσι ξεδιαντροπα με ολα οσα μου συμβαινουν και ολα οσα γινονται γυρω μου. Τιποτα. Ουτε με νοιαζει τι θα πεις. Εχω καθισει στο κρασπεδο και μετρω τους ανθρωπους που με αγαπουν. Και τους βγαζω παραπανω. Και δεν ειναι τυχαιο. Κι αν σου φαινεται οτι περιαυτολογω, καλα σου φαινεται. Μα αγαπιομαστε οσο αξιζουμε, να ξερεις. Και το μεσημερι ο Γιαννης μου ελεγε οτι οταν εχασε για πρωτη φορα εναν δικο του ανθρωπο που τον σοκαρε, ζητησε να μην τον ενοχλει κανεις οταν παιζει ο Παοκ. Κι εγω καταλαβα εντελως τι ηθελε να μου πει. Κι αρχισαν ηδη, μετα απο 3 εβδομαδες να μπαινουν σε αλλη σειρα και οι δικες μου προτεραιοτητες. Φοβαμαι μια οκα λιγοτερο σημερα απο χθες.
Ακουω τα βηματα μου οταν περπατω και μερικες φορες τα μετραω. Σαν τα λογια, σαν τις σκεψεις, σαν τις χειρονομιες που κανουν κροτο οσο πιο διακριτικα προσφερονται.
Σαν παλια λατερνα θα γυρισω τη ζωη μου και γρατσουνωντας τις νοτες, θα ζησω το Σαββατοκυριακο μου αφηνωντας πισω μελωδιες με κουδουνακια ταρανδων. Και τσουκου τσουκου, κουτσαινοντας, μα χωρις πονο, το ζουμε το σημερα μας. Μαθαινοντας, παντα μαθαινοντας.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

christmas all over . . .

Κατι ριχνουν στον καφε του αντρα μου και μου λεει συνεχεια ναι. Μπορει να συμφωνησε και τρεις συνεχομενες φορες σε διαφορες προτασεις για στολισμους και αλλαγες επιπλων!! Βγηκα για καφεδακι σε μια ομορφη καφετερια πισω απο το Βυζαντινο μουσειο, μιλησα με φιλους, χαρηκα την μικρη μου. Μα η τοπ στιγμη του Σαββατοκυριακου ηταν οταν ανεβηκε να δει η μικρη το δωματιο της που της ειχα στολισει για εκπληξη. Αρχισε να χοροπηδαει και να τσιριζει απο χαρα. Αυτη η χαρα που δεν χωραει μεσα σου και μονο αν τσιριξεις μπορεις να την αντεξεις. Τι απιστευτη χαρα και για μενα! Απο τις στιγμες που νομιζω θα μου μεινουν. Λυγισαν τα γονατα μου οταν την ειδα να χαιρεται τοσο! Δεν θα πω αλλα. Νιωθω ευτυχισμενη εδω και δυο μερες. Σας χαριζω τις φωτογραφιες απο τον στολισμο μας. Με ενα δεντρακι 60 εκατοστων φετος μα με χριστουγεννιατικη διαθεση στο φουλ !!

























Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Νικολεττα

Τα 'χουν παιξει τα τηλεφωνα μου. Κινητα και σταθερα. Το αριστερο πισω φλας του αυτοκινητου δεν αναβει και πηγαινω ολο δεξια τελευταια. Ναι, μη γελας, ξερεις ποσους κυκλους εχω κανει για να μην χρειαστει να στριψω αριστερα οταν εχω αλλον απο πισω μου; Εχει σπασει και το μπροστα τζαμι απο τον φουρνο μας εδω και καιρο. Πως γινεται να ισχυει μονο ο νομος του Μερφυ σ'αυτη τη χωρα!!

Σκεφτομουν οτι εχω πολυ καιρο να μιλησω με τους φιλους μου. Το πιστευεις οτι εχω να μιλησω στη Τζενη πανω απο μηνα (με εξαιρεση 2 λεπτα που μιλησαμε στη γιορτη μου, σαν ονειρο το θυμαμαι επειδη δεν ημουν και στα καλυτερα μου). Ξεχασα να τηλεφωνησω χθες στο φιλαρακο μου τον Νικο να του ευχηθω.

Εχω μια γκομενα τελευταια, στο εχω πει; Ναι, Νικολεττα την λενε. Ειναι φιλη, γειτονισσα και η λογιστρια μου. Αν δεν βρεθουμε δυο μερες μας πιανει μελαγχολια. Πιο πολυ απο τον αντρα μου την βλεπω. Ειναι εντυπωσιακο πως δενουν οι ανθρωποι λογω συνθηκων. Η μαμα μου, μου την ειχε "παζαρεψει" για λογιστρια και δεν ηθελα στην αρχη. Φοβομουν μη δεν παει καλα η συνεργασια μας και παρεξηγηθουμε ενω ειμαστε γειτονισσες. Και τελικα δεσαμε τοσο πολυ, που ξερει απο πρωτο χερι τι συμβαινει στη ζωη μου ανελλειπως.

Η θεια μου δεν μενει πια εδω και ακομη πιστευω οτι θα παω σπιτι της και θα πιω καφε. Κι αυτο το σπιτι εχει γινει αντικειμενο ποθου πολλων. Η αληθεια ειναι οτι εγω το ειχα σιγουρο οτι το ειχε γραψει σε μενα, οπως ισχυε μεχρι πριν λιγες εβδομαδες, αλλα μαθαμε οτι η διαθηκη αλλαξε. Τι ειχαμε τι χασαμε θα μου πεις. Και δικιο θα εχεις. Μονο να, θα μου λειψει  η οικειοτητα που ενιωθα εκει μεσα.  Θα ηθελα να παω να πιω εναν τελευταιο καφε, εκει στο τραπεζακι της κουζινας. Τωρα, οσο ειναι ολα οπως τα αφησε. Ισως το κανω. Μετα χαρισμα τους.

Αυριο εχω παλι δουλειες με φουντες. Κρεμαστρες, φωτακια στη σκαλα, ανεβασμα στη σοφιτα και μια Ισμηνη που ολο βλεπει μια φουντωτη ουρα απο την πονηρω την αλεπου και ακουει χαρουμενες φωνες απο παιδια. Αυτα μου λεει, μη με ρωτας λεπτομεριες. Το εχω ξαναπει οτι το παιδι μου ζει στον δικο του πλασματικο κοσμο κι εγω περπαταω στις μυτες να μην ενοχλησω.

Το τσιγαρο και το ουισκι δεν λενε να μου βγουν απο το μυαλο ακομη. Κι ενα μεγαλο κλαμα, λυτρωτικο.
Λες να παμε Πλουταρχο την αλλη Παρασκευη τελικα Νικολεττα;

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

μαγεια χριστουγεννων στην Βικυ


Ακουω οτι καποιοι δεν θα στολισουν πολυ, για να "προσαρμοστουν" τα παιδια στα νεα δεδομενα. Μα χριστουγεννα χωρις στολιδια γινεται; Παιδικα μυαλουδακια χωρις μαγεια; Ας μη στερησουμε απο τα παιδια μας την ομορφια των χριστουγεννων!
Το μυαλο μου καταφερνει και σκεφτεται τα χριστουγεννα και δεν φανταζεσαι φιλε μου ποσα με απασχολουν τελευταια. Τον αντρα μου δεν θυμαμαι απο ποτε εχω να τον δω μονο του για να συζητησουμε. Χθες το βραδυ καταλαβα οτι ετρεμαν τα χερια μου απο την υπερενταση κι αν δεν ηταν τα πεθερικα μου, θα εφερνα τον κοσμο αναποδα για να βρω να κανω ενα τσιγαρο με ενα ποτηρι ουισκι να φυγει ολη η ενταση.
Ενταση, υπερενταση, φορτιση, κορεσμος, απογοητευση, μοναξια..... και χριστουγεννα :)


Λιγη απο την χριστουγεννιατικη διαθεση του περασμενου Σαββατου. Ο καταπληκτικος στολισμος ειναι απο το σπιτι της αδερφης μου. Οι παλιοι φιλοι ξερετε τι μαγικα κανουν τα χερακια της.







Χρυσα - Μαρια - Βικυ - Κατερινα









Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

απληστια

Δεν το χωραει το μυαλουδακι μου. Δεν ειμαι καμια αγια, αλλα τετοια συμπεριφορα δεν την καταλαβαινω. Ακριβως αυτο. ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!
Πως ειναι δυνατον τα χρηματα να ειναι πανω απο τους ανθρωπους για καποιους;
Πως κοιμουνται τα βραδια;
Πως δεν ντρεπονται να σηκωνουν τα ματια να με κοιταξουν;
Αντε να τελειωνει αυτος ο εφιαλτης να επιστρεψω στον μικροκοσμο μου.
Μην πληγωνετε μονο τους ανθρωπους που αγαπω πολυ σας παρακαλω!
Να τελειωσουν ολα γρηγορα και ανωδυνα.
Και μετα δεν ξερω. Καπου θα βγαλω κι εγω ολες τις ασχημες σκεψεις μου για να μη μου γυρισουν σε καρκινο. Αλλα νομιζω μονο με μια λεξη σε συγκεκριμενους ανθρωπους. Τιποτα αλλο. Ουτε φωνες, ουτε φασαριες. Ηρεμα κοιτωντας καθαρα στα ματια αυτον που με θυμωνει.
Να τελειωνουμε παρακαλω...

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Αν...

κομματι του στολισμου απο το σπιτι της αδερφης μου
Καθομουν παλι στο Κανταθ με την Αννα και την Μαρια λες και δεν ειχαν περασει τοσα χρονια. Νομιζω εχουμε πιο μαλακες φυσιογνωμιες πια. Τι θα γινοταν αραγε αν δεν ειχαμε μετακομισει πιο μακρυα; Θα βρισκομασταν πιο συχνα;
Στην επομενη σκηνη τρεχω ολη μερα και καταφερνω να ειμαι ετοιμη εγκαιρως για το παιδικο παρτυ της μικρης γειτονοπουλας μας. Στριμωχνομαι σε ενα καναπε με αλλες μαμαδες και αναρωτιεμαι που ειναι οι μπαμπαδες. Σαν να ακουσε καποιος τη σκεψη μου, αρχιζουν να καταφτανουν καλεσμενοι με μαμα και μπαμπα παροντες. Κανενας μπαμπας μονος. Η αληθεια ειναι οτι κι εγω δεν εχω ιδιαιτερη διαθεση να πηγαινω σε παιδικα παρτυ, ειδικα οταν δεν εχω καποιον δικο μου φιλο εκει. Ειμαστε πολυ πισω ακομη ομως για να τολμησει ενας αντρας να παει αυτος το παιδακι του σε ενα παρτυ. Θα νιωθει σαν τη μυγα μεσα στο γαλα και δεν γνωριζω κανεναν τοσο θαρραλεο.
Στο συγκεκριμενο παρτυ γνωρισαμε εναν υπεροχο μαγο που μας εκλεψε την καρδια. Καποιοι εχουν ατοφιο ταλεντο σε αυτο που κανουν. Καταφερε να τραβηξει την μοναχικη Ισμηνουλα μου να χοροπηδαει μπροστα του και να γελαει με την καρδια της. Πως θα ημουν αραγε αν δεν υπηρχε αυτη η μικρη νεραιδα στη ζωη μου; Αραγε θα ημουν ακομη με τον μπαμπα της ή σε καποιον καυγα επανω θα χωριζαμε τα τσανακια μας; Θα έμενα απεναντι απο τη μαμα μου ή θα επεστρεφα στη γειτονια που μεγαλωσα; Αν δεν ημουν παντρεμενη θα ενιωθα μοναξια; Θα νιωθαμε οτι κατι μας λειπει τα πρωινα των Σαββατων με τον Δ ή θα γεμιζαμε αλλιως τον χρονο μας χωρις αισθηση απουσιας;
Γι'αυτο θελω να δω και την ταινια "Αν" του Παπακαλιατη. Απολαμβανω αυτα τα υποθετικα σεναρια. Σαν παραλληλες ζωες. Σαν επιλογη σε περισσοτερο χωρο για την πολυδιαστατη προσωπικοτητα μας.
Ειμαστε τοσα πολλα που ειναι εντυπωσιακο πως χωραμε σε μια ζωη, πως στριμωχνουμε σε εναν χαρακτηρα ολα αυτα που χωρανε στη ψυχη και στο μυαλο μας. Εντυπωσιακοτατο.


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ανακουφιση

Ξυπνησα με καλη διαθεση. Και ευτυχως αυτο δεν ειναι εξαιρεση. Σημερα ομως νιωθω τοσο καλα που προσπερναω τις μικροαναποδιες με δυο δακρυα και συνεχιζω με χαμογελα. Βγαζω τα τεφτερια μου και κανω σχεδια για το Σαββατοκυριακο. Πρεπει παλι να χωρεσω 60 ωρες μεσα σε 48. Γυναικα ειμαι και θα τα καταφερω.
Πηγα στα μνηματα χθες. Καθησα στο μαρμαρο μπροστα απο τον ταφο της θειας μου και κοιτουσα κατω τον Θερμαικο. Και τα δακρυα κυλουσαν στα μαγουλα χωρις να κλαιω. Απο θλιψη μα και απο μια παραξενη αισθηση ευτυχιας ισως; Δεν ξερω. Σαν ανακουφιση. Εμεινα πεντε-δεκα λεπτα, οχι παραπανω. Και φευγοντας γελασα στη σκεψη οτι θα ηθελα να πηγαινω, επειδη εχει ωραια θεα και οχι επειδη πιστευω οτι ειναι εκει η θεια μου :)
Το ξερω, εσενα σου ακουγονται μακαβρια ολα αυτα. Και ειναι στην πραγματικοτητα. Αλλα νιωθω πολυ καλα. Απο χθες το μεσημερι κουβαλαω μια γαληνη κατω απο την δεξια μου μασχαλη. Δεν ξερω ποσο θα διαρκεσει, ειναι εξαιρετικα δυσκολο στη χωρα που ζουμε να χαμογελας. Καταφερνω παντως να ιπταμαι και οταν με στενοχωρει κατι, να γυρναω διακριτικα το βλεμμα αλλου. Για λιγο, για πολυ, για οσο εχω την επιλογη. Δεν μπορω κατσουφιδες και γκρινιαρηδες.
Εκανα για πολλοστη φορα γαλλικο φουντουκι κι εβαλα χριστουγεννιατικα τραγουδια. Και ξερω λιγο καλυτερα πια ποσο τυχερη ειμαι που, επιστρεφοντας σπιτι εχω μια Ισμηνη κι εναν Δημητρη να νοιαζομαι και να με νοιαζονται. Αν εβλεπες τα ματια του Δημητρη αυτες τις μερες θα καταλαβαινες τι εννοω. Τις αγκαλιες του, την υπομονη του. Εχουμε αυτους που μας αξιζουν πλαι μας!
Αντε να αρχισουμε την αντιστροφη μετρηση απο το Σαββατο. Λιγες μερες εμειναν για τα χριστουγεννα.....




Το συγκροτημα λεγεται Tango with Lions, ειναι ελληνικο συγκροτημα και το εμαθα σημερα απο την βροχουλα μου!!!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

μουδιασμενη Δευτερα

Ακομη νιωθω λιγο ζαλισμενη. Το Σαββατο το μεσημερι εχασα την αγαπημενη μου θεια. Μια τοσο πολυτιμη γυναικα για μενα και οπως φανταζεστε ζω λιγακι σε μια μουδιασμενη κατασταση αυτες τις δυο μερες. Πρωτη φορα ημουν διπλα σε καποιον οταν φευγει η ψυχουλα του. Ανεπνεε με δυσκολια λογω της καταστασης της. Απο τη μια της κρατουσα το χερι και το ετριβα θελοντας να την κρατησω ζεστη κι απο την αλλη εβαζα ολη μου τη δυναμη κι ευχομουν να φυγει να ησυχασει. Κι εφυγε και δεν μπορω να το πιστεψω. Δεν μπορουσε ποτε να φανταστει το κενο που θα αφηνε. Μου λειπει απιστευτα πολυ. Μου τη θυμιζουν ολα τα προσωπα διπλα μου. Βλεπω τον αντρα μου και θυμαμαι ποσο τον αγαπουσε και τον θαυμαζε. Βλεπω τη μικρη και θυμαμαι πως εκλαιγε οταν την ειχε δει πρωτη φορα.
Οταν την ξημερωσαμε εγιναν και ενα-δυο σκηνικα που μας εκαναν να γελασουμε με δακρυα. Πιο εκτονωτικο ειναι το γελιο τελικα νομιζω. Και δεν με ενοιαζε κι ας μου εκαναν παρατηρηση. Κουραση και θλιψη ηταν γεματο το Σαββατοκυριακο μου.
Χθες καταφερα και κοιμηθηκα νωρις και ξεκουραστηκα. Μια καινουρια εβδομαδα ξεκιναει. Η ζωη αλυπητα ευτυχως συνεχιζεται. Προχωραμε με ενα κενο μεσα μας. Ηρθαν τα πεθερικα μου να βοηθησουν με την μικρη. Δεν την πηρα μαζι μου στην κηδεια. Δεν με πειραζει να δει νεκρο. Δεν ηθελα να δει εμενα τοσο λυπημενη και κλαμμενη. Ξυπνησα το πρωι και βρηκα τον αντρα μου στην κουζινα. Ειχε ξυπνησει, ειχε αναψει τη σομπα και με υποδεχτηκε με μια υπεροχη αγκαλια. Οσο ημουν στην αγκαλια του εκλεισα τα ματια και ευχηθηκα να ηταν Κυριακη να πιναμε μαζι το καφεδακι μας. Αλλα δεν επιασε η ευχη μου.
Αφησα τη μικρη στον παιδικο και ηρθα στο γραφειο. Ειναι χαλαρη πολυ η δουλεια τωρα το πρωι και εχω την πολυτελεια να βουρκωνω και το επομενο δευτερολεπτο να κανονιζω πως θα στολισω το σπιτι για να χαρουμε τις γιορτες που ερχονται με τη μικρη. Και υστερα σκεφτομαι οτι εχω αναγκη να βαλω μια φωτογραφια της θειας μου εδω στο γραφειο. Μια ψευδαισθηση οτι δεν εφυγε. Γιατι, το οτι, αυτους που αγαπαμε πολυ, τους κουβαλαμε συνεχως μεσα μας, δε φαινεται να πιανει, δε μου φτανει. Και υστερα σκεφτηκα οτι επρεπε να πεθανει για να θελω φωτογραφια της στο γραφειο μου. Αδικο κι αυτο.
Ετσι αυτη η Δευτερα ειναι γεματη αντιφατικα συναισθηματα και με ενα μεγαλο κενο να σκεπαζει τα παντα. Με χρωματα, με σκεψεις για στολιδια και για γραμματα στον Αγιο Βασιλη και χριστουγεννιατικες βολτες. Και παραλληλα με σκεψεις για τη ζωη χωρις τη δευτερη μαμα μου. Τις μεγαλες χαρες και τις μεγαλες λυπες δεν τις χωρανε οι λεξεις θαρρω. Κριμα να μη μπορουμε να φυγουμε για λιγο οταν περνούμε τετοιες στενοχωριες. Λιγες μερες να συνηθισει το μυαλο μας την απουσια, τη "συμφορα" που μας ετυχε, να επαναπροσδιορισουμε τι πραγματικα εχει αξια.
Εχασα τη θεια μου, γραφω και μου φαινεται απιθανο να χωραει σε τοσα λιγα γραμματα ολο αυτο που μου συμβαινει.
........................
Κοιμηθηκα μια ωρα το μεσημερι και ηρθα με τα ποδια στη δουλεια. Ενταξει, ειμαι μια χαρα νομιζω. Το μυαλο μου κανει χιλιες σκεψεις το λεπτο. Στιγμες με τη θεια, χριστουγεννιατικες μπαλες, κληρονομικα, γιρλαντες, απουσια, κενο, λαμπακια και κολυβα ειναι λιγες απο τις σκεψεις που κανω απο το πρωι. Εχει ενα γλυκο καιρο και καθως ερχομουν θυμηθηκα οτι χθες, γυρνωντας απο το νοσοκομειο για να αλλαξω να ειμαι ετοιμη για την κηδεια της επομενης μερας, ακουσα αυτο


Η μελωδια με εκανε να νιωσω καλα. Σαν μια ζεστη αγκαλια. Δεν ξερω τι γινεται μετα το θανατο. Ευχομαι μονο να ειναι καλα τωρα πια. Χωρις αγχος, χωρις πονο, χωρις δυσπνοιες, χωρις στενοχωριες.
Σκεφτομαι τις σπιθες απο τα ματια της Ισμηνης πριν λιγο που κυνηγιοταν με τα παιδια της γειτονιας εξω απο το σπιτι. Αυτο ειναι ζωη. Γεματα ανασες πνευμονια, παιδικα χαμογελα και γαργαρα γελια δυνατα. Ετσι ειναι η ζωη, ολα τα χωραει. Απο το πιο μικρο, μεχρι το πιο μεγαλο. Απο την καινουρια ζωη μεχρι την τελευταια μας πνοη. Γι'αυτο ειναι τοσο πολυτιμη. Γι'αυτο, γι'αυτο!


Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

σκεψεις

Ωραια. Το Σαββατο συνδιασα συναντηση συμμαθητων και στο τελος εσυρα μερικους στον Παπακωνσταντινου. Περασα παρα πολυ ομορφα. Οταν συναντιομαστε με τους συμμαθητες μου νιωθω απιστευτη γλυκα. Ενω ειχαμε χρονια να βρεθουμε και μολις πριν 2-3 χρονια αρχισαμε τις συναντησεις, νιωθω λες και δεν τους εχασα ποτε. Ακομη και με ατομα που στο σχολειο δεν ειχαμε και πολλες επαφες. Με αυτους δε που καναμε παρεα και στο σχολειο, αγκαλιαζομαστε σαν απο χρονια χαμενοι συγγενεις . Ειμαι τυχερη. Πολυ τυχερη. Παιρνω τοσο συναισθημα καθε φορα νιωθω σαν να γιορταζω και η συναντηση γινεται για μενα. Νιωθω περηφανη για τους παλιους μου συμμαθητες. Κοιταζω τα αγορια μας, που εγιναν πλεον ομορφοι αντρες και τα κοριτσια που εχουν αλλαξει ελαχιστα απο τοτε. Υπεροχοι ανθρωποι. Αληθεια νιωθω περηφανη.
Χθες πηγα και στην ορκομωσια της παλιας κολλητης μου. Μπορει να εχουμε χαθει πια μα δεν θα μπορουσα να λειπω. Ουτε εκεινη απο τα σημαντικα γεγονοτα της ζωης μου. Ενιωσα πολλη συγκινηση και ανατριχιασα οταν διαβαζε τον ορκο ως αριστουχος του Φυσικου!!!! Μπορει να αργησε, αλλα καταφερε τοσα πολλα. Ενδεχεται να φυγει και με υποτροφια σε 2 χρονια για Αμερικη!!! Κουραστηκε παρα πολυ γι'αυτο το αποτελεσμα. Μα ειναι το λιγοτερο που της αξιζει. Χαιρομαι που ειχα την ευκαιρια να ειμαι διπλα της σε μια τετοια στιγμη.
Στην επιστροφη, στον δρομο προς το ΙΚΕΑ, κοιτωντας τον Θερμαικο, σκεφτομουν ποσο τυχερη ειμαι για τις σχεσεις που εχω χτισει στη ζωη μου. Με παλιους συμμαθητες, παλιες φιλες, παλιες ερωτικες σχεσεις. Καθαρα αισθηματα, αναλοιωτα στον χρονο. Επενδυσα σε σωστους ανθρωπους φαινεται. Ανθρωπους που ταιριαζαν στον "ανοιχτο" χαρακτηρα μου. Πιστευω τοσο πολυ στους ανθρωπους. Τις δυνατοτητες των ανθρωπων. Τη δυναμη της ψυχης μας.
Αυτη η εβδομαδα αρχισε με τρεξιμο και πιεση και αγχος. Ισως ετσι να κυλισει μεχρι την Παρασκευη. Γεματες οι μπαταριες, θα την αντεξουμε. Οι ηρεμες χαρουμενες στιγμες με γεμιζουν μεχρι να ξεχειλισω. Ενα πραγμα ειναι αποδεδειγμενο πια. Οσα επενδυεις στη ζωη, τοσα σου δινει πισω. Μικρες κουβεντες, κλισε και συνηθισμενες. Με κεφαλαια ομως γραμμενες στο μυαλο μας. Η καλη επικοινωνια ειναι το φετιχ μου ισως. Να δινω και να παιρνω. Αποψεις, αγγιγματα, ιδεες, στιγμες φυλακισμενες. Ζω ομορφα με οσους αγαπω.Και δε θελω να ξαναζησω τον περσινο χειμωνα. Εκεινο που ειχα κλεισει το στομα μου, καταπινα ολα τα παραπονα μου και ημουν τοσους μηνες με βηχα και αφωνιες. Ακομη δεν εχω πει οσα εχω αναγκη. Μα ζω σχεδον οπως μου αρεσει. Βγαζω και φτυνω τα φλεγματα. Κλαιω οταν πληγωνομαι. Αφηνομαι στην υπερεκθεση των συναισθηματων μου. Με οσους με αντεχουν κι εχουν την ηρεμια να με αγκαλιασουν ετσι. Με οσους μου μιλανε. Με οσους με ακουν. Και καταφερνω να φευγω εν ηρεμια πια ακομη και οταν ακουω "Ξυπνα Κατερινα. Κοιμασαι και ο κοσμος σε εκμεταλλευεται. Μην εισαι χαζο."
Ειμαι περηφανη για μενα. Ισως μονο εγω. Μα μου αρκει. Με καταλαβαινεις νομιζω. Ολοι εχουμε δεχτει αυτα τα προσβλητικα βλεμματα για τις ρομαντικες ιδεες μας. Μα ποση η ικανοποιηση οταν συνειδητοποιεις οτι μεγαλωνοντας - και μεγαλωνοντας μεσα σε αυτη την κριση- ακομα πιστευεις στην ομορφια.
Λιγο απο την ομορφια της Κυριακης μου παρακατω σε εικονες.

Καλη εβδομαδα φιλε μου.






Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

φωτογραφιες

Ζηλευω τη χαρα των παιδιων. Προχθες πηγαμε ΙΚΕΑ με την μικρη, μια φιλη μου και τον γιο της. Τα μπαρμπαδελακια μας πιανοντουσαν χερι χερι και δεν εχασα ευκαιρια να φυλακισω τη στιγμη με ενα κλικ
Μεσα στο καταστημα διασκεδασαν με την ψυχη τους. Πανω στο καροτσι βολτες, μεσα στο καροτσι μαζι αγκαλια να τους τσουλαμε, το ενα να σκουνταει το αλλο (με την διακριτικη βοηθεια μας), παιχνιδι στον παιδοτοπο της καφετεριας του ΙΚΕΑ, απο μια ποδια δωρο για να μας βοηθησουν να κανουμε χριστουγεννιατικα μπισκοτακια (εμαθα ο Θανασακης ηθελε να κοιμηθει με την ποδια, τοσο το χαρηκε) και τελος φαγαμε και hot dog με πατατουλες απο το Σουηδικο εστιατοριο στην εξοδο. Γελουσαν τοσο πολυ, τοσο συνεχομενα, ελαμπαν τα ματακια τους σαν λαμπακια νεον. Γυρισαμε αργα. Γκρινιαξε λιγο απο την νυστα μεχρι να πιει το γαλα της και μετα αποκοιμηθηκε σε δευτερολεπτα.
Χθες πηγαμε οι δυο μας στο mediterranean cosmos. Ειχε καποια παιχνιδια σε καποια σημεια του εμπορικου. Τεσσερε με hot wheels και τεσσερα με την Barbie. Στο τελος, αν επαιζες και στα 4 σου εδιναν και μια αφισα δωρο. Το δικο μου το αγοροκοριτσο προτιμησε να παιξει με ολα τα αυτοκινητακια. Στο τελος η κοπελα της προτεινε να της δωσει τουλαχιστον αφισα με την Barbie, αλλα προτιμησαμε και παλι το αυτοκινητακι. Ετρεξε και επαιξε παλι πολλες ωρες. Επιστρεψαμε και ειδαμε και ταινιουλα σπιτι. Την Χριστουγεννιατικη ιστορια με τον τσιγκουνη Εμπενιζερ Σκρουτζ και τα χριστουγεννιατικα πνευματα.
Καταφερα και αναψα κατευθειαν μονη μου και την σομπα και ημουν πολυ περηφανη χθες. Κοιτουσα βεβαια το σπιτι και σκεφτομουν οτι δεν ξερω απο που να αρχισω. Εχει τοσα πολλα ακομη που πρεπει να γινουν. Δεν εκανα τιποτα ομως. Καθισα απεναντι απο την μικρη μου, στην παλια αγαπημενη μπερζερα μας κι επλεκα. Οριστε και λιγες φωτογραφιες μας απο την κρεμαστρα που εφτιαξα που σου ελεγα, απο τα καλουδια που θα στειλω στο παζαρι, απο τα καινουρια μας χριστουγεννιατικα παραμυθακια και απο το χαος του σπιτιου μας.







Επλεξα και μια θηκουλα, αλλα δεν ξερω πως να την χρησιμοποιησω. Εχεις καμια ιδεα;

Σημερα θα παω Leroy Merlin με την αδερφη μου και τον γαμπρο μου. Οπως καταλαβες με εχουν φαει οι δρομοι. Αυριο συναντηση με συμμαθητες, Κυριακη ισως μια βοηθεια σε μετακομιση και Δευτερα στην ορκομωσια της παιδικης μου φιλης.
Να περασεις ενα μαγικο Σαββατοκυριακο. Να αγαπησεις, να αγαπηθεις και να διασκεδασεις. Μη ξεχασεις τιποτα απο αυτα. Σ'αφηνω. Κλεινω τη μυτη και κανω αλλη μια βουτια στον μικροκοσμο μου.