Weihnacht 🎄

 Τελευταια μερα στη δουλεια σημερα. Τις τελευταιες 2 εβδομαδες γινοταν χαμος. Στριμωγμενα ραντεβου να προλαβουμε. Πονουσε το κορμι μου οταν σχολουσα και ειχα και το Ισμηνελι αρρωστο απο την προηγουμενη Τριτη. Η Ισμηνη δεν αρρωσταινει σχεδον ποτε. Ζητημα να λειψει μια μερα καθε χρονια απο το σχολειο. Φετος κοντευουν δεκα μερες που ειναι με βηχα. Χθες πηγαμε στον γιατρο, μας εδωσε ενα ρινικο σπρευ και ειναι ηδη πολυ καλυτερα. Κουραστηκα εγω να την ακουω να βηχει την καημενη. Μετα τη δουλεια σημερα κατεβηκα κεντρο να παρω κατι απο την χριστουγεννιατικη αγορα και το δωρο του Δημητρη. Ειχε κινηση, την περισσοτερη ωρα την περασα στο αυτοκινητο παρα στα ψωνια. Στην Χριστουγεννιατικη αγορα πηγα τρεχοντας, να παρω κατι συγκεκριμενο. Κανονικα, στο αναποδο ημερολογιο της Ισμηνης σημερα, ηταν να παμε μαζι στην αγορα αυτη, αλλα επειδη ακομη ειναι αρρωστουλα, κατεβηκα μονη. Ουτε μια φωτογραφια δεν εβγαλα 🙈. Επεστρεψα απογευμα σπιτι. Ετοιμασα τα δωρακια για να μπουν στη θεση τους. επλυνα ταπερ και εβγαλα την ανακυκλωση που αυριο περνουν να τα μαζεψουν και μολις εκατσα στον καναπε. Ειναι ακομη 20:30 και προσπαθω να κρατησω τα ματια μου ανοιχτα. 

Αυριο το προγραμμα εχει μελομακαρονα και κουραμπιεδες και ατελειωτες ξαπλες 😍

Ρεβεγιον χριστουγεννων και πρωτοχρονιας θα κανουμε οι 3 μας φετος. 4 μαζι με την Τζιντζερ. Ισως βγουμε την αλλη εβδομαδα για καφεδακι με τους φιλους μας. Πριν 3 μερες ειχαμε -9 βαθμους Κελσιου και σημερα +11 🤪 . 20 βαθμοι πανω σε λιγες μερες! Αυριο θα στρωσω τα κοκκινα ριχταρια μου και το κοκκινο τραπεζομαντηλο. Ισως μεθαυριο. Αυριο λεω να τεμπελιασω, αν εξαιρεσεις τα ψησιματα. 

Σ' αφηνω να τελειωσω τη μεγαλη Χιμαιρα. Με κουρασαν λιγακι οι περιγραφες του Καραγατση. Το περιμενα πιο ωραιο αυτο το βιβλιο.

Ομορφο βραδυ να εχεις!

Νοεμβρης στο Mainz

η αυλη μας σημερα

Κατεβηκαμε 10 μερες στην Ελλαδα. Στειρωσαμε το θηριο μας (την Τζιντζερ), ειδαμε λιγο γονεις και αδερφια κι επιστρεψαμε. Μεγαλωνουμε, μεγαλωνουν και οι γονεις μας και αρχιζουν τα προβληματα υγειας και η δυσκολια στην επικοινωνια. Βγηκα μονο δυο φορες για φαγητο τις μερες που ημουν κατω. Οικογενειακα και ησυχα κυλησε ο καιρος.

Η πρωτη μερα στο σπιτι μετα απο μερες ειναι παντα σαν ενας ζεστος καπουτσινο στα χερια, μια κρυα φθινοπωρινη μερα. Τοσο απολαυστικη! Σαν το σπιτι μας δεν ειναι πουθενα. Αυτες τις μερες εβαλα ενα σωρο πλυντηρια, πηγαμε βολτα με την Ισμηνη στο Mainz, χθες στολισαμε την εξωπορτα για το Halloween, ηρθαν και παιδακια το βραδυ για trick or treat (Süßes oder Saures αλα γερμανικα) και το βραδυ ειδαμε ταινια για το Halloween. Κανει ακομη πολυ ζεστες μερες. Αρχες Νοεμβρη ειναι συνηθως ολα κιτρινοκοκκινα και τωρα η αυλη μου ειναι ακομη πρασινη. Απο εβδομαδα, ειδα, πεφτει λιγο η θερμοκρασια. Απο τη μια ειμαι χαρουμενη που δεν εχουμε αναψει ακομη καλοριφερ (το αεριο και το ρευμα εχουν 2-3πλασιαστει κι εδω!), απο την αλλη μου λειπουν τα χρωματα του φθινοπωρου. Δεν πειραζει. Θα περιμενω.

Σημερα κανω λιστες με καθαριοτητες. Γενικα δεν ειμαι καλη νοικοκυρα και το σπιτι εχει τα χάλια του. Ειπα λοιπον να κανω ενα προγραμμα για καθαριοτητα ανα δωματιο, ανα εβδομαδα, για να μπορω να κανω και ντουλαπια μεσα και λεπτομεριες γενικα που δεν κανω ποτε, οταν καθαριζω το σπιτι. Θα μου παρει μηνες να τελειωσω, ετσι οπως το εχω στο μυαλο μου. Και φυσικα θα ξεκινησω απο το αγαπημενο μου δωματιο. Την κουζινα 😍 

Περιμενω τα μπορντωροδοκικκινα χρωματα του Νοεμβρη. Εχω μια αδυναμια στο κοκκινο τελευταια. Θελω να παρω κοκκινα παπουτσια. Πηρα κι ενα κρασουλι ριχταρι απο τα τζαμπο, που ως περσι ισως το θεωρουσα πολυ κιτς και καθομαι τωρα πανω του και σου γραφω. Νιωθω λιγο κοκκινη, χρυση, ροζουλι και μπεζ. Ετσι ειναι η εντος μου παλετα αυτες τις μερες. 

Σε κανα δυο βδομαδες θα στολισουμε για τα χριστουγεννα. Σε λιγο θα ξεκινησω να ριχνω και λιγη κανελα στον νες που φτιαχνω τα πρωινα. 

Σημερα ειναι αργια εδω. Ψηνονται τα μπιφτεκια και το ψωμι στον αρτοπαρασκευαστη. Η κοκκινη σαλτσα και το ρυζι ειναι ατοιμα. Μου μενει το μπουγιουρντι (ενα αυτοσχεδιο γρηγορο μπουγιουρντι που κανουμε καθε ΣΚ) και η σαλατα. Μετα μεσημεριανη σιεστα και το απογευμα θα ασχοληθω ξανα με τις λιστες μου. Αυριο ξανα δουλεια μετα απο δυο εβδομαδες. Ανυπομονω να παω. Τους εφερα ακανεδες, παστελι και χαλβα απο Ελλαδα.

Ομορφο Νοεμβρη να εχουμε 🍁

νεα σχολικη χρονια

 Πρωτη μερα σχολειο σημερα! Απο τοτε που ηρθαμε Γερμανια πρωτη φορα ξεκιναει Σεπτεμβριο το σχολειο. Εδω τα σχολεια ξεκινουν διαφορετικη ημερομηνια σε καθε κρατιδιο. Η εξηγηση που μου εδωσαν ειναι οτι επειδη ειναι 80 εκατομ. κοσμος και ταξιδευουν πολυ οι Γερμανοι, επρεπε να εχουν διαφορετικες ημερομηνιες στις αργιες τους, για να αποφευγουν τη μαζικη αναχωριση και αφιξη των εκδρομεων. Πριν 3 χρονια ειχαμε ξεκινησει 6 Αυγουστου (!!!). Καθε χρονο μετατοπιζεται λιγο πιο αργα η εναρξη και καποια στιγμη θα ξαναγινει αρχες Αυγουστου και παλι απο την αρχη.

Σημερα πηρα τα βιβλια της Ισμηνης. Εδω τα αγοραζεις τα βιβλια, δεν ειναι δωρεαν. Μπορεις να δανειστεις καποια, αλλα τα βιβλια με ασκησεις τα αγοραζεις. Μεσα στην εβδομαδα θα μας ερθει και η λιστα με τα σχολικα. Η περιοδος αυτη με αποσυντινιζει πολυ, τωρα που δουλευω. Στην Ελλαδα ειχα το δικο μου προγραμμα στη δουλεια και μπορουσα να κανονισω να κανω οσα χρειαζονται για μια νεα σχολικη χρονια με την ησυχια μου. Τωρα εχω συγκεκριμενο ωραριο, που ανα διαστηματα αλλαζει για καποιες μερες και αυτο που προκαλει αναστατωση. Δεν εμαθα να λειτουργω ετσι. Θα μαθω ομως.

Το απογευμα του Σαββατου κατεβηκαμε με την Ισμηνη βολτα στο κεντρο του Μαιντς. Περπατησαμε με συννεφια ως την κεντρικη πλατεια με τον καθεδρικο ναο και καθισαμε σε ενα μικρο τραπεζι οι δυο μας. Σε λιγη ωρα ξεκινησε να βρεχει. Οι περισσοτεροι εφυγαν. Εμεις ημασταν προστατευμενες κατω απο ομπρελα και απολαμβαναμε τη βροχη. Μιλησαμε για τοσα πολλα. Φευγοντας νιωθαμε αναλαφρες, οτι ολα τα εχουμε οργανωσει στο μυαλο μας και η καινουρια χρονια (σχολικη) ξεκιναει με πολλες προοπτικες και ονειρα! Οταν κοιταζω τα κτιρια σε αυτη την πλατεια, παντα θυμαμαι τις φωτογραφιες που ειχα δει στο ιντερνετ πριν μετακομισουμε εδω και μου φαινοταν σα ζωγραφια. "Τι ομορφη πολη να ζεις!" ηταν η σκεψη μου. Κι εδω, σε αυτα τα ομορφα σαν ζωγραφια κτιρια, ηπια το καφεδακι μου παρεα με την εφηβουλα μου πριν ξεκινησουν οι ρυθμοι φθινοπωρου.

Απολαμβανω υπεροχες εικονες. Το κινητο μου ειναι γεματο, δεν εχω χωρο να βγαζω πολλες φωτογραφιες. Εχει γεμισει με διαφορα που χρειαζομαι για τη δουλεια. Σε λιγο καιρο ομως θα παρω καινουριο και σου υποσχομαι να εχω περισσοτερες εικονες να μοιραστω μαζι σου!

🍁 Καλο φθινοπωρο 🍁

45 χρονια στη γη

 Θα σου πω ενα μυστικο. Μεχρι πριν λιγο καιρο δεν ηταν μυστικο, ειχα δημοσια την ημερομηνια γεννησης μου στο Facebook. Με κουρασε ομως. Θα επρεπε να χαιρομαι για τις αμετρητες ευχες. Τον χρονο που αφιερωνει καποιος να μου ευχηθει. Παραδεχομαι οτι φετος δεν ευχηθηκα σε πολλους. Ανεκαθεν υπερασπιζομουν και συνεχιζω να το κανω, την τεχνολογια. Και δεν ειμαι παντα ικανη να βαζω ορια στην υπερβολη. Νιωθω ομως να ειναι υπερβολη αυτο που γινεται καποιες φορες. Ετσι πηγα στις ρυθμισεις και εσβησα την ημερομηνια γενεθλιων μου. Νομιζω δηλαδη οτι το εκανα 😆. Τι σημασια εχει ποιος θα σε θυμηθει; Δεν ειναι εξισου υπεροχο να στειλεις εσυ ενα μηνυμα σε καποιον αγαπημενο "Μη με ξεχασεις, εχεις ως τα μεσανυχτα διορια να θυμηθεις τα γενεθλια μου!". Το κανω συχνα με την παλια μου συγκατοικο (η οποια δεν εχει Facebook και ξεχναει γενεθλια) και γελαμε πολυ. Λες και αν το ξεχασει θα αλλαξει οσα ζησαμε μαζι τοσα χρονια. Η Ισμηνη ακομη αγχωνεται επειδη μπερδευει την ημερομηνια γενεθλιων μου και φοβαται μην ξεχασει καποιος κοντινος τα δικα της γενεθλια. Στα 12 της χρονια ειναι φυσιολογικο. Ευχομαι καποτε να παψει να την απασχολει τοσο. Ειναι ομορφες οι γιορτες. Ολες σχεδον μου αρεσουν. Σε καποιες γιορτες εχω διαθεση για κοσμο και βαβουρα και φωτα και φασαρια. Κυριως ομως εχω αναγκη για ησυχια, χρονο με λιγους ανθρωπους και ομορφη μουσικη . Περσι εσβησα 4 φορες κερακια για τα γενεθλια μου. Και τις 4 φορες εκανα την ιδια ευχη .....κι επιασε, γι'αυτο μπορω να στη μαρτυρησω! "Μεχρι τα επομενα γενεθλια μου να εχω βρει δουλεια!" Κι ενω το ηθελα πολυ, μου φαινοταν εξαιρετικα απιθανο να συμβει. Να ομως που απο τις 15 Ιουνιου δουλευω ως βοηθος σε μια οδοντιατρικη κλινικη στο Mainz! Αγχος, τρεξιμο, ορθοστασια και ξανα αγχος. Αλλα, μεταξυ μας, ειμαι αλλος ανθρωπος απο εκεινη την ημερα. Σα να ψηλωσα λιγακι 😎

Η Ισμηνη ειναι σχεδον 4 εβδομαδες στην Ελλαδα. Ηθελα να κανω πολλα αυτο το διαστημα που δε θα ειχα να πηγαινοερχομαι στο σχολειο της και θα ειμαι χωρις τη φροντιδα ενος παιδιου. Ελαχιστα εκανα. Και οσο περνουσαν οι μερες ενιωθα ασχημα. Τις περισσοτερες μερες δεν κανω εντελως τιποτα οταν επιστρεφω απο τη δουλεια. Πονανε τα ποδια μου και κανω μονο τα βασικα. Πλυντηρια, λιγο μαγειρεμα (βολευομαστε και με μια μεγαλη σαλατα συχνα με τον Δ), λιγο διαβασμα γερμανικων (κι αυτο το αμελησα αρκετα και χρειαζομαι εξασκηση) και λιγη καθαριοτητα μια στο τοσο. Ολα απο λιγο 😁 Περνουσαν οι μερες κι ενιωθα διαρκως οτι μου γλιστραει ο χρονος, μου φευγει και δεν τον αξιοποιω σωστα. Κι εν μερει ισχυει. Ισως ομως να το χρειαζομαι και λιγο αυτο το αραλικι. Για να αντεξω τα νεα πηγαινε-ελα της Ισμηνης απο Σεπτεμβρη. Καθε τετοια εποχη μου φαινονται βουνο οταν τα σκεφτομαι. Οταν ξεκιναει η σχολικη χρονια ομως, μπαινεις στο χορο και χορευεις. Ολοι οι γονεις. Κι αν εχεις την πολυτελεια να εχεις κανει διακοπες νωριτερα, ειναι αλλιως. Αλλες δυναμεις εχεις. Ειναι οντως λες και γεμιζεις μπαταριες στις διακοπες. Φετος, λογω δουλειας, δεν μπορεσα να παρω καθολου αδεια. Αλλα το καλο κλιμα στη δουλεια και το οτι η Ισμηνη δεν στερηθηκε τις διακοπες της δε μου αφησαν καμια δικαιολογια για να παραπονεθω. Ειμαι ακριβως εδω που θα ηθελα να ειμαι. Πηγαινω στη δουλεια και μετα τεμπελιαζω. Πολυ. Για μερες. 

Και αυριο εχω γενεθλια λοιπον. 45 και ορκιζομαι κυριε προεδρε.

Πρεπει να βρω μια ευχη, μια και η περσινη μου εκπληρωθηκε. Εχω λιγες μερες να το σκεφτω. Θα τη γιορτασω λιγο πριβε με το αμορε αυριο και σε δυο εβδομαδες μαζι με την Ισμηνη. 

Εδω ειμαι λοιπον, μην ανησυχεις. Ειμαι καλα και προσποιουμαι οτι κανω δια-κοπες 😍

Σε φιλω

Να περνας ομορφα!

υ.γ. η φωτογραφια ειναι απο καλοκαιρινες διακοπες καποτε με την οικογενεια μου. Εδω με την αδερφη μου και τον μπαμπα μου. Εγω ειμαι η αριστερα, με το καρε μαλλακι 🤩

πτυχιο Β2, εργασια και χαρα

 Σου γραφω ξαπλωμενη στον καναπε απο μια πολυ αβολη θεση. Αλλα ηθελα καιρο να σου γραψω. Σημερα ειχε ζεστη. Για σενα στην Ελλαδα οχι κατι τραγικο, αλλα για μενα, μαθημενη στη δροσια, ηταν αβολο. Πολλα τα νεα και ομορφα. Πριν  εναμιση μηνα σχεδον, μετα τις εξετασεις του Β2, εστειλα βιογραφικα για δουλεια. Ηταν οι δυο πιο αγχωτικες εβδομαδες της ζωης μου εδω στη Γερμανια. Πολλα τα συναισθηματα, μεγαλη πιεση. Δεν κοιμομουν καλα, ενιωθα μεγαλη σε ηλικια, μικρη σε ικανοτητες. Να ομως που τα καταφερα. Βρηκα δουλεια σε μια οδοντιατρικη κλινικη ως βοηθος και μερα με τη μερα συνηθιζω και μαθαινω καλυτερα τα γερμανικα. Προχθες βγηκαν επιτελους και τα αποτελεσματα των εξετασεων και ειδα οτι περασα! Καινουριο κεφαλαιο ζωης. Πηρα λιγο τα πανω μου και βλεπω με αλλο ματι τα πραγματα. Ενιωθα τοσο μακρυνη τη μερα που θα δουλευα ξανα! Και τολμω να σου εκμυστηρευτω οτι ειμαι πολυ περηφανη για μενα. Επειδη ολο αυτο εγινε με δικη μου προσπαθεια και αποφαση. Δεν υπηρχαν πιεσεις απο τον Δ ή απο αλλες καταστασεις που να με σπρωχνουν να βιαστω για κατι. Και δεν ειμαι τετοιος χαρακτηρας. Ενιοτε βολευομαι σε καταστασεις. Γι'αυτο νιωθω διπλα χαρουμενη και περηφανη. 

Τα δυσαρεστα ειναι οτι μαλλον δε θα κατεβω Ελλαδα καθολου το καλοκαιρι. Και δε με ενοχλει που δε θα κανω διακοπες, αλλα και οι γονεις μου και τα πεθερικα μου δεν ειναι στα καλυτερα τους και ολα τα ζορια τα τραβανε τα αδερφια μας. Διαφορετικα, ειμαι τοσο ενθουσιασμενη με την καινουρια δουλεια που ουτε θα το σκεφτομουν να κατεβω.

Η ζωη δεν ειναι τελεια, οπως ειχα ακουσει σε μια ταινια. Ειναι τελεια ατελης (imperfectly perfect, πιο πετυχημενο ακουγεται αγγλιστι). Ειμαι αληθινα συγκινημενη οταν σκεφτομαι οτι εχω δικους μου ανθρωπους να αντιμετωπιζω ολες αυτες τις δυσκολιες. Τον Δημητρη, την Ισμηνη, την αδερφη μου, τους φιλους μου. Υπαρχουν ανθρωποι μονοι, που η ζωη τους λυγιζει και δεν εχουν μαθει να κανουν χωρο στη ζωη τους, να μοιραστουν αληθινα τις ατελειες της ζωης. Και ειναι κριμα. Και το πιο βαρυ φορτιο ελαφραινει, οταν εχεις διπλα σου ανθρωπους να το σηκωσετε μαζι. Αυτοι οι ανθρωποι ειναι συνηθως πολυ δυνατοι, εχουν μαθει να διαχειριζονται πολλα που εγω θα αδυνατουσα. Ισως αυτο τους κανει απομακρους. Ευχομαι η Ισμηνη να κανει χωρο στη ζωη της για ανθρωπους. Τα μοναχοπαιδια ειναι ειδικη κατηγορια και κουβαλανε πολλη μοναχικοτητα. 

Το βαρυνα. Ας μεινουμε στα ομορφα. Οταν ξαναπαω στη δουλεια, θα παω με πτυχιο Β2. Θα δεις που θα μιλαω καλυτερα τα γερμανικα.

Ειναι η τελευταια εβδομαδα των σχολειων εδω. Την αλλη Δευτερα το Ισμηνελι θα πεταξει μονη για Ελλαδα. Ας ειναι ομορφο το καλοκαιρι της! Ζοριστηκε πολυ φετος να τη δεχτουνε σε αυτο το γυμνασιο (στην εβδομη ταξη κανουν επιλογη και πολλα παιδια δεν τα δεχονται και τα στελνουν σε τεχνικα σχολεια. Ευτυχως τα καταφερε!). Να ειναι ολο το καλοκαιρι της απολαυσεις και ξενοιασια!!

Και το δικο σου επισης!

ο Χαρης και οι εξετασεις

 Ειναι τοσες μερες που διαβαζω συνεχεια γερμανικα. Ατελειωτες ωρες. Πανω που ελεγα να σταματησω, εβλεπα κατι κι ελεγα "Να, ακομη αυτο θα γραψω και τα κλεινω μετα." Ποτε δεν μπορεις να τα μαθεις ολα οταν ειναι μια ξενη γλωσσα. Παντα συναντας μια λεξη που δεν ξερεις. Και ως την Πεμπτη ειχα τελειωσει με οσα ειχα να μαθω. Ενιωθα πολυ καλα. Εγραφα και ξαναεγραφα για εξασκηση οσα ειχα μαθει. Θα ειμαι σουπερ προετοιμασμενη! Την Παρασκευη τελευταια επαναλληψη. Τα θυμαμαι ολα καλα. Τι ομορφη αισθηση. Μπορεσα και κοιμηθηκα το μεσημερι χωρις να σκεφτομαι προτασεις στα γερμανικα. Ειχα στη μια χουφτα το αγχος και στην αλλη την αυτοπεποιθηση οτι εχω διαβασει καλα.

Και βλεπω μια αναρτηση στο facebook που με παγωσε. Οχι, αποκλειεται να πεθανε ο Χαρης. Ειναι πολλα χρονια που δεν κανουμε παρεα, εχουμε χαθει εντελως. Αλλα εκει στα 20-25, στην Αρναια και στην Θεσσαλονικη, βρισκομασταν συχνα. Και μιλουσαμε και γελουσαμε και με εκνευριζε με την ειρωνια του και καναμε βολτες και πιναμε μπυρες σπιτι του και τοσο πολλα ζωντανα πραγματα που δε σε αφηνουν να δεχτεις τη φυση του θανατου. Που μπορει να ερθει οποιαδηποτε στιγμη στον οποιονδηποτε. Εφυγε ο Χαρης. Και δεν γνωρισα ποτε τη γυναικα και το παιδι του. Κι ομως, νιωθω σαν να ηταν χθες που καναμε παρεα. Για μενα θα ειναι ευκολο να προσποιηθω πως δεν εχει παθει τιποτα, ειναι οπου ηταν τοσα χρονια που δεν τον εβλεπα. Οι δικοι του ομως πως το αντεχουν. Το παιδι του, κοντα στα 13, η γυναικα του, τα ανηψια του που λατρευε.... Δεν ξερω αν εγινε καλος μπαμπας, αλλα γνωριζω καλα οτι ηταν καταπληκτικος θειος.

Το βραδυ εκλεισα βιβλια και σημειωσεις νωρις. Εχω την τυχη να ζω, να εχω αγχος, να με περιμενει μια δοκιμασια ζωης (εξετασεις γερμανικων Β2) την επομενη μερα. Σαββατο ξυπνησα 4 και 20 το πρωι. Προσπαθησα να ξανακοιμηθω αλλα ανα δεκα λεπτα κοιτουσα το ρολοι. Μολις ξημερωσε βγηκα μια ωραια βολτα με την Τζιντζερ, η Ισμηνη μου ειχε ετοιμασει καφε με ενα σημειωμα για καλη επιτυχια και ημουν στο εξεταστικο κεντρο σχεδον μιαμιση ωρα νωριτερα!

Οι εξετασεις ηταν δυσκολες τελικα. Στο προφορικο μερος κολλησα. Μιλησα αρκετα, αλλα εκανα λαθη. Στα γραπτα το μεγαλυτερο μερος ηταν multiple choice. Απο αυτα που οι απαντησεις ειναι παρομοιες και προσπαθουν να σε μπερδεψουν. Βγαινεις δηλαδη απο τις εξετασεις και δεν εχεις ιδεα πως εγραψες. Και τα αποτελεσματα θα βγουν σε 6 εβδομαδες!!! Αυτη η καθυστερηση σε ολα εδω στη Γερμανια, πολυ με ενοχλει.

Επεστρεψα σπιτι μεσημερι. Δεν ειχα ορεξη ουτε να φαω. Στενοχωρεθηκα. Τοσο διαβασμα! Ξαπλωσα να κοιμηθω αλλα το μυαλο μου αρχισε σεναρια στα γερμανικα. Αυτο θα μπορουσα να το ειχα πει ετσι. Εκεινον τον συνδεσμο τον εγραψα τελικα; Να, αυτη θα ηταν μια σωστη απαντηση κ.ο.κ. Το απογευμα κυκλοφορουσα λιγο σαν ζομπι στο σπιτι (γραφω στα ελληνικα και απο κεκτημενη ταχυτητα, καποια ουσισαστικα παω να τα γραψω με κεφαλαιο -τα ουσιαστικα στα γερμανικα γραφονται με κεφαλαιο γραμμα). Ειδαμε και την Eurovision και σου υποσχομαι οτι αντεξα μεχρι το τελος της ψηφοφοριας! Μετα πηρα τη στενοχωρια μου και πηγαμε για υπνο.

Σημερα σηκωθηκα καλυτερα. Ενταξει, ποτε δεν ξερεις. Ισως περασω με μετριο βαθμο. Δεν ημουν και τοοοσο χαλια πια. Θα προσπαθησω να το ξεχασω για 6 εβδομαδες και να βρω τροπο να εξασκηθω στην ομιλια. Εχω εθιστει λιγακι. Πριν εκανα μια λιστα με προθεσεις που συντασσονται με γενικη πτωση. Μονο αυτο. Υστερα ανοιξα να σου γραψω. Επειδη η στενοχωρια μου μικρυνε κι εγινε τοσο δα σπυρακι στην παλαμη μου. Με ενοχλει, αλλα μπορω να ζησω και με αυτο. 

Μιλησα με τον μπαμπα μου που γιορταζει σημερα, με τη μαμα μου, τα πεθερικα μου, επαιξα με την Ισμηνη και την Τζιντζερ, ο Δημητρης καθαρισε λιγο την πισω αυλη, γελασαμε πολυ με μια σαχλαμαρα το μεσημερι, φαγαμε, κοιμηθηκαμε, καναμε μπανιο. Ζωντανα πραγματα, απο μια ζωντανη οικογενεια. Και σε βαρυνα λιγακι με τη "ζωη" και τις στενοχωριες μου, αλλα δεν πειραζει. Οπως ξερεις ο χρονος λυαινει τις γωνιες.  Αυριο θα ειμαι ακομη καλυτερα. Και ο Χαρης επισης, καπου εκει μακρυα....

Πρώτη φορά

Κι έφτασε η στιγμή η Ισμηνη να βγαίνει μόνη της! Κι εγώ στην ηλικία της έβγαινα μόνη με τις φίλες μου, αλλά εδώ μου φαίνεται ακόμη ξένο το μέρος. Πήρε με την Γιόσιε, την Λίνα και τον Άρατς το τραμ, μετά το σχολειο, και κατέβηκαν στο κέντρο του Μάιντς για ψώνια. Από τις 12:22 που την άφησα από τα μάτια μου (πήγα να πάρω τη σχολική της τσάντα, να μην την κουβαλάει) μου τηλεφώνησε 17:10 να πάω να τη μαζέψω. Με παρακολουθείς; Μόνο δευτερόλεπτα δε σου έγραψα. Αυτές τις σχεδόν 5 ώρες, της τηλεφώνησα μόνο μια φορά. Είσαι περήφανος για μένα, παραδέξου το! Ήταν τόσο χαρούμενη όταν πήγα να την πάρω. Μου αρέσει που γεμίζει η ζωη της με πρώτες φορές. 

Δε θα σου γράψω πολλά. Είμαστε κι εγώ κι εκείνη κουρασμένες. Βραδιάζει σιγά σιγά. Της Παρασκευής τα βράδια είναι όμορφα. Δε θα ξυπνήσω στις 6 αύριο. Επιστρέφει και το αγόρι από το Λονδίνο σημερα. Μια πρώτη φορά και μια επιστροφή είναι αρκετά να γεμίσουν μια Παρασκευή με ..... δε μου έρχεται η λέξη τώρα. Με γλύκα, με θαλπωρή... είναι οι λέξεις που μου έρχονται, αλλά δε μου αρέσουν. Σε αφήνω με αυτές όμως. Πρέπει να φύγω να παραλάβω τον μπαμπά μας.

Να, σα να ηταν χθες!

 Ενας φιλος καποτε μου ειπε οτι χρειαζεται να περασουν πεντε χρονια σε ενα καινουριο μερος για να νιωσεις κομματι του. Ειμαι στα μισα της διαδρομης λοιπον. Εχουν περασει δυομιση χρονια και μου συμβαινει κατι που θα σου φανει πολυ οικειο. Ειμαι βεβαιη οτι το εχουμε νιωσει ολοι. Σε καποια θεματα μου φαινεται σαν χθες που καθομουν με τον Δημητρη στο Bahamas και με ρωτουσε τι να απαντησει στην προταση που του εγινε για το Mainz και σε καποια αλλα θεματα, μοιαζει να ηταν δυο ζωες πισω. Το μεταβατικο σταδιο μοιαζει να εχει περασει και μετα αντιλαμβανομαι οτι αυτο δεν εχει συμβει. Ειμαστε ακομη στην προσαρμογη. Η ζωη μου εχει διαφορετικη ρουτινα ανα διαστηματα. Εχουμε καταφερει να φτιαξουμε μια ρουτινα, εναν κυκλο, μια γωνια που αποκαλουμε σπιτι μας. Σπουδαια επιτευγματα, μην τα υποτιμας διολου. Υπαρχουν ομως καταστασεις που παραμενουν ρευστες, ενω δεν ηταν στο πλανο. Οπως το να δουλεψω. Κι αλλα, που μπορεις να τα χαρακτηρισεις και ως λεπτομερειες. Οι οποιες ομως δινουν επιπλεον αποχρωσεις στη ζωη και το αποτελεσμα παυει να ειναι μονοτονο. Η αληθεια ειναι οτι προστεθηκαν και κομματια στη ζωη μας που την κανουν πιο απολαυστικη. 

Οδηγωντας σημερα για το μαθημα ελληνικων της Ισμηνης στο κεντρο του Mainz, θυμηθηκα τις πρωτες φορες που περιμενα στο αυτοκινητο να σχολασει. Μου ειχε τηλεφωνησει ο Γιωργος, ενας ελληνας που τα παιδια μας ηταν μαζι στο μαθημα των ελληνικων, και κανονισαμε να βρεθουμε απο κοντα, μια και μεναμε στην ιδια γειτονια. Και γνωριστηκαμε οικογενειακως και καποιες φορες περιμεναμε τα παιδια μαζι να σχολασουν και στην καραντινα βρισκομασταν σπιτι τους και σπιτι μας και μεσα σε μικρο χρονικο διαστημα οι οικογενειες μας εγιναν αυτοκολλητες. Δεθηκα με την Τανια - τη γυναικα του Γιωργου- σαν φιλη απο παλια. Οταν μας ανακοινωσαν οτι θα φυγουν μονιμα Ελλαδα το καλοκαιρι που περασε, ενιωσα οτι χανω φιλους καλους, φιλους χρόνων. Και ηταν απο τις στιγμες που η Θεσσαλονικη εμοιαζε δυο ζωες πισω. Μεσα απο δυσκολες καταστασεις διογκωνονται οι επαφες, οι αναγκες, το μοιρασμα γινεται πιο απληστα και φυτρωνει κατι πολυτιμο στον μισο χρονο. Φιλιες και αγαπες. Εχεις δαμασει την αλεπου μεσα στον αλλον κι εκεινος τη δικη σου. Ειμαστε πλεον ξεχωριστοι ο ενας για τον αλλον. Το νιωθω καθε φορα που μας επισκεπτεται ο Γιωργος και η Τανια. 

Μετα σκεφτηκα την Μαρινα, την Νατασσα, την Κωνσταντινα και την Ναγια. Τις γυναικες που πανω απο ενα μηνα ξεκινησαν να βρισκονται για ενα ποτο καθε δευτερη Παρασκευη κι εγω δεν πηγαινα για να μην καπνισω, επειδη δεν απολαμβανω πολυ τις βραδινες εξοδους πλεον και με διαφορες δικαιολογιες ελειπα απο τις πρωτες μαζωξεις. Και πηγα την Παρασκευη που μας περασε και αντιληφθηκα οτι, ενω ειμαστε πολυ διαφορετικες, ετσι, σε τετοιες συνευρεσεις, δημιουργουμε ενα πολυ ενδιαφερον μοτιβο. Απολαυσα τη βραδια και μου φανηκε λιγη. Στο μυαλο μου ηρθαν τα πρωινα καφεδακια που επινα με τις φιλες μου στην Ελλαδα, πριν ξεκινησω δουλεια τα πρωινα, και εμοιαζε, να, σαν να ηταν χθες που με περιμενε ενας διπλος καπουτσινο τις καθημερινες στο Coffee Brothers.

Παιζει παιχνιδια ο χρονος, παιζω κι εγω μαζι του. Φιλος ειναι, ενιοτε αυστηρος, αλλες φορες γενναιοδωρος. Κι οταν προσφατα με ρωτησε η Ισμηνη γιατι καποιες γυναικες κρυβουν τα χρονια τους, της απαντησα ειλικρινα, οτι δεν εχω ιδεα γιατι επιλεγουν κατι τετοιο. Ισως να μην εχουν αναγνωρισει τον χρονο ως φιλο. Ποιος ξερει! Σηκωνω τη μυτη ψηλα, σνομπαρω επαρκως φετος και ασχολουμαι μονο με την καμπουρα μου.

Στενοχωριεμαι 😞

 Ηρθαν δυο φιλες της Ισμηνης σημερα στο σπιτι. Και στενοχωριεμαι οταν βλεπω συμπεριφορες που πληγωνουν τους αλλους. Ισως ειναι λιγο της ηλικιας τους (12-14 χρονων), αλλα οταν βλεπεις το παιδι σου να στενοχωριεται, το αποδεχεσαι δυσκολα ολο αυτο. 

Ευχομαι μεγαλωνοντας να εχει τους φιλους που της αξιζουν. Να μπορουσα να κανω ενα ξορκι για να πιστεψει στον εαυτο της, να φανει δυνατη. Με πληγωνει να την βλεπω να στεναχωριεται.

Δε θα σου πω ποση δυναμη χρειαστηκε για να μην αναμειχθω και αρχισω να "τις μαλωνω" για τη συμπεριφορα τους 😁

Τριτο-γκρίνια

 Η αληθεια ειναι οτι δυσκολευομαι πολυ με το τσιγαρο. Μεσα σε 3 εβδομαδες εκανα 3 τσιγαρα και την Κυριακη που περασε επειδη μαζευτηκαμε με φιλους και ηπια και τσιπουρακι, εκανα 4 τσιγαρα σε μια μερα. Την ωρα που παιρνω να κανω τσιγαρο, αν μου πεις "Ελα μωρε μην το κανεις" τοτε ειναι που θα το κανω σιγουρα. Τοσο βλαμμενο ειμαι. Ειναι να μη μου μπει η ιδεα να καπνισω. Δυσκολα (εως καθολου) αντιστεκομαι. Αλλα δεν τα παραταω. Το παλευω ακομη. Μπορει να αργησω να κοψω τα 1-2 τσιγαρα την εβδομαδα, αλλα θα τα κοψω. 

Χθες παγωσαμε. Ειχε χαλασει ο λεβητας και δεν ειχαμε ουτε θερμανση, ουτε ζεστο νερο. Ευτυχως ηρθε ο τεχνικος και τον εφτιαξε γιατι χθες το πρωι ειχαμε -3 βαθμους Κελσιου. Εμεινε σχεδον ενα 24ωρο το σπιτι χωρις θερμανση με αποτελεσμα να αργησει να ζεσταθει  ξανα ολο. Κυκλοφορουσα με 3 μπλουζες και μια ρομπα. Σημερα το πρωι ομως ξυπνησα ιδρωμενη, επειδη ο Δημητρης ειχε ανεβασει το σωμα της κρεβατοκαμαρας στο 4, για να ζεσταθει πιο γρηγορα κι εγινε φουρνος το δωματιο ως το πρωι.

Δε θυμαμαι αν στο ανεφερα αλλα εχω βαλει κιλα. Ειδικα τους τελευταιους 3 μηνες. Δεν περπαταω καθολου. Την προηγουμενη εβδομαδα περπατησα με την Ισμηνη ως το διπλανο κεφαλοχωρι (Nieder-Olm). Γυρω στα 8χλμ αποσταση συνολικα. Ειχα μηνες να περπατησω. Δεν μπορω να περπαταω καθημερινα τοσο, αλλα εστω 1 χιλιομετρο πρεπει να το κανω. Σημερα βγηκα και περπατησα εδω διπλα στα ζωακια μας. Γυρω στο 1 χιλιομετρο ειναι. Το εκανα για πλακα μεχρι περσι, οταν εβγαινα με τον Φρεντυ. Σημερα ομως με κουρασε. Ξεσυνηθισα και μου φαινονται δυσκολα τα απλα. Για διαιτα, ουτε συζητηση. Εχω χρονια να κανω και ειμαι οσο βλαμμενο ειμαι με το τσιγαρο. Αν μου πεις να μη φαω, θα θελω να φαω διπλά. Αποφασισα να κανω μικρα βηματακια. Δε θα εχω κανενα θεαματικο αποτελεσμα, αλλα μονο σε μικρα βηματα ειμαι καλη. Απο χθες δεν τρωω τιποτα μετα τις 7μ.μ. Και ισως καταφερω να βγαινω καποιες φορες την εβδομαδα, να περπαταω αυτο το ενα ρημαδοχιλιομετρο.

Τελευταια, καθε που μπαινω στο facebook εκνευριζομαι και βγαινω γρηγορα. Δεν μπορω τα αντιδραστικα ποστ. Ποστ ετσι απλα για να αντιδρασουν σε κατι. Χανεται η ουσια του θεματος που επελεξες να αντιδρασεις, επειδη ο κυριος στοχος ειναι η αντιδραση, οχι το πραγματικο γεγονος. Ειτε ειναι ο πολεμος, ειτε τα εμβολια, ειτε ο Μητσοτακης, ειτε η γιορτη της γυναικας. Μια αντιδραση εισπρατω. Ισως να ειναι τα δικα μου νευρα λιγο ευαισθητα λογω διακοπης καπνισματος. Ειναι κι αυτο μια μεγαλη πιθανοτητα. Οπως και να εχει, κανω ενα "τζα" στο facebook και σε δευτερολεπτα εξαφανιζομαι. 

Με ενοχλει η φασαρια. Την Κυριακη μαζευτηκαμε 12 ατομα σπιτι μας και καναμε Καθαρα Κυριακη, επειδη εδω χθες, δεν ηταν αργια. Δωδεκα ατομα ειναι πολλα. Νιωθω οτι πρεπει να ανεβασω τον τονο της φωνης μου για να πω κατι και να ακουστω. Και το εκανα καποιες φορες. Αλλα με κουραζει αυτο και προτιμω να ακουω τους αλλους. Χανεται λιγακι ετσι η ουσια της παρεας. Ξεκινησαμε να οργανωνουμε εναλλαξ καθε εβδομαδα, τις Παρασκευες, να βγαινουμε μονες οι γυναικες και μονοι οι αντρες. Ηδη δυο Παρασκευες βρεθηκαν οι υπολοιπες γυναικες αλλα εγω δεν πηγα. Πρεπει πρωτα να κοψω εντελως το τσιγαρο για να τολμησω τετοια εξοδο. Στο μελλον ισως συμμετεχω μια Παρασκευη τον μηνα. Μεγαλωνουμε και παραξενευουμε. Δεν μου αρεσει να βγαινω συχνα βραδυ. Γενικα, αν και φαινομαι κοινωνικη, ειμαι αρκετα μονοχνωτη και δεν ξεκουνιεμαι ευκολα για εξοδο. Ειδικα στο κεντρο της πολης! Θα μπορουσα να πινω καθημερινα ενα γρηγορο καφεδακι το πρωι με μια φιλη, καπου ησυχα, πριν ξεκινησω τη μερα μου. Αλλα να βγω εξω βραδυ δεν το αποφασιζω ευκολα. Σπιτογατος σε σημειο που μπορω ευκολα να σε εκνευρισω και να με χαρακτηρισεις σνομπ. 

Ειναι που απολαμβανω τις συζητησεις με προοπτικη να εξελιχθουν σε φιλοσοφικες και μοιρασμα προσωπικων κομματιων ψυχης. Κι αυτο δυσκολα να γινει οταν υπαρχει φασαρια, οταν χρειαζεται να φωναξεις για να ακουστεις. Σνομπ. Τη δεχομαι την ταμπελα και αλλαζουμε θεμα.

Ξεκινησα το επιπεδο Β 2.2 αυτη την εβδομαδα. Αν περασεις τις εξατασεις για το Β2, ειναι νομιζω σαν να εχεις παρει το  Lower στα αγγλικα. Αλλα οσο προχωρανε τα επιπεδα τοσο ανεβαινει και η δυσκολια. Γενικα μια δυσκολια η ζωη μου τελευταια οπως καταλαβες 😄 

Αναπνοες. Το τσιγαρο φταιει για ολα και που νομιζα οτι στα 45 θα ειναι το ιδιο ευκολο να το κοψω οπως στα 30. Και να φανταστεις οτι ξεκινησα με κεφια αυτο το ποστ και ειχα διαθεση για χιουμορ. Παω να κανω μπανιο και να βαλω να δω μια ταινια. Δεν ειμαι για πολλα σημερα. 

Gute Nacht 😍

 

3 μερες διχως τσιγαρο

 Ειναι παραξενες αυτες τις μερες. Τη Δευτερα εκοψα το καπνισμα (14 Φεβρουαριου) κι ενω μου φανηκαν ατελειωτες αυτες οι μερες ειναι αυτη η φωνουλα μεσα που τσιριζει "Σχεδον τα καταφερες! Μην τα παρατας! Συγκεντρωσου στις αναγκες σου!"

Εχω παραμελησει λιγακι τον Δημητρη και την Ισμηνη. Ειχα αναγκη ΤΩΡΑ να κοψω το τσιγαρο. Γιατι παντα υπηρχε ενας λογος που βαφτιζε την καθε στιγμη "ακαταλληλη", "αστο για μετα Κατερινα" και περνουσε ο καιρος κι εγω ηθελα τοσο να κοψω το τσιγαρο. Μολις τα τελευταια χρονια εχω γινει σε ενα πραγμα καλη. Να μην παιρνω τα ματια απο τον στοχο. Εχω συγκεκριμενους στοχους στο κεφαλι μου, οχι πολλους. Ειναι νωρις για να μιλαω με τοση σιγουρια θα μου πεις. Το εχω ξανακανει μονο αλλη μια φορα, πριν 15 χρονια σχεδον, και ξερω οτι, αν καταφερα να μην καπνισω 3 μερες, θα αντεξω. Δεν μπορω να σου υποσχεθω οτι δε θα το ξαναρχισω καποτε (οπως εκανα στο παρελθον). Αλλα τωρα εχω μια μικρη νικη στην τσεπη. 

Κοιμαμαι πολυ, εχω νευρα και τωρα ξεκινησα κι αλλη μια σειρα για να περναει η ωρα, χωρις να εχω στο μυαλο μου να καπνισω. Ολα καλα.

3 μερες διχως τσιγαρο!

Τηλεοραση

Νομιζω ηταν το 2012 που αποφασισα να μη βλεπω τηλεοραση. Εβλεπα τα Σαββατα την εκπομπη "Στην υγεια μας". Ο Δημητρης ταξιδευε διαρκως, η Ισμηνη καθημερινες σχολειο και δραστηριοτητες κι εμενε η συσκευη της τηλεορασης κλειστη ολη την εβδομαδα. Τα Σαββατοκυριακα εβλεπε παιδικα η Ισμηνη και αν ηταν σπιτι ο Δ, το βραδυ βλεπαμε καμια ελληνικη ή παιδικη ταινια ολοι μαζι. Ηρθαμε Γερμανια και δεν συνδεσαμε καθολου την τηλεοραση. Εχουμε βεβαια Netflix. Σπιτι σπανια εβλεπα και στην Ελλαδα Netflix. Στο ιατρειο τα καλοκαιρια, που η δουλεια ηταν λιγοτερη, συνηθιζα να κολλαω με καποια σειρα. Και καμια ταινια online πιο σπανια. Αυτες τις μερες τα πρωινα, επειδη δεν εχω μαθημα γερμανικων, αρχισα να χαζευω τις σειρες στο ερτφλιξ και στο Netflix. 

Ειδα τη σειρα "Καρτ ποσταλ". Πολυ ωραια σειρα! Ειναι και ο ηθοποιος που του ειχα αδυναμια απο την υπεροχη ταινια "Μικρα Αγγλια".  Θεωρω οτι επαιξε εξαιρετικα και αυτον τον ρολο.

Προσφατα ειχε αναφερει η αδερφη μου τη σειρα "Emily in Paris". Τ Η αδερφη μου εχει εντυπωσιακο γουστο. Μπορει να συνδιασει κομματια ασχετα μεταξυ τους και να δημιουργησει ενα ξεχωριστο αποτελεσμα. Εγω δεν ειμαι τοσο ευφανταστη σε αυτον τον τομεα. Παρακολουθησα και τις δυο σεζον της σειρας και βρηκα νομιζω μονο δυο εμφανισεις της Εμιλυ που μου αρεσαν. Και τη μια δεν τη θυμαμαι καν. Πολυ προχωρημενο για το δικο μου στυλ. Κι ενω ο ομορφος της σειρας ειναι ενας σεφ, εγω ερωτευτηκα εναν αλλον. Ο οποιος, ενα μικρο περασμα εκανε απο τη ζωη της Εμιλυ, αλλα εγω εκεινον θελω. Ο Μαρτιε! Κατα τα αλλα η σειρα δε με ενθουσιασε. Αυτο ομως που με εντυπωσιασε ειναι ποσο καλα περιεγραψε την προσαρμογη καποιου σε μια καινουρια χωρα. Οσο κι αν αγαπουσε η Εμιλυ το Παρισι, παντα θα ηταν η αμερικανιδα (με ολα τα υπερ και κατα της καταγωγης της) στη Γαλλια. Θελω να γραψω πανω σε αυτο σε αλλη αναρτηση. Ειναι ιδιαιτερα ενδιαφερον για μενα αυτη η οσμωση που συμβαινει αργα σε μια καινουρια χωρα και που εντελει δεν ολοκληρωνεται ποτε, ευτυχως! 

Μεχρι τον Φεβρουαριο που θα ξεκινησω μαθηματα θελω να δω κι αλλη σειρα. Καποια ατμοσφαιρικη και ευχαριστη. Διαβαζω "Τα σταφυλια της οργης" κι ετυχε να το ξεκινησω οταν χασαμε τον Φρεντυ και ηρθε κι επεσε βαρια ολη αυτη η πραγματικοτητα πανω μου. Εξαιρετικο βιβλιο!

Ο Φρεντυ μας εφυγε.

Ο Φρεντουλης μας δεν τα καταφερε. Τον προδωσε η καρδουλα του και μας αφησε την προηγουμενη Τριτη (04.01.22). Το σοκ ηταν μεγαλο. Ηταν νεος ακομη , 5-6 χρονων, και δεν ειχαμε καθολου στο μυαλο μας να τον αποχωριστουμε τοσο νωρις. 

Οι πρωτες μερες περασαν, ειμαστε καθε μερα καλυτερα. Λειπει απο παντου. Την Κυριακη το βραδυ πηγα να κλειδωσω πριν κοιμηθουμε και ηταν ηδη κλειδωμενα! Αυτο δε συμβαινει ποτε οταν εχεις σκυλο που βγαινεις πρωι βραδυ βολτα μαζι του. Οταν επιστρεφουμε απο το σχολειο, δεν μας περιμενει μια χαρουμενη λευκη χνουδομπαλα (ετσι τον ελεγε η Ισμηνη) πισω απο την πορτα. Τα Σαββατοκυριακα που τρωμε ολοι μαζι στο τραπεζι, λειπει ο Φρεντυ απο διπλα, να περιμενει να του δινουν μπουκιτσες ο Δημητρης και η Ισμηνη, κρυφα απο εμενα, επειδη γκρινιαζα οτι τον κακομαθαινουν.  Ο Δημητρης εχασε την παρεουλα του τα βραδια. Επεστρεφε απο τη δουλεια και τον περιμενε ο Φρεντυ ανασκελα για χαδια. Και οσο τον χαιδευε ο Δημητρης, ο Φρεντυ εβγαζε φωνουλες, λες και του διηγοταν τα παραπονα της ημερας. Και πιαναν κουβεντα τα δυο αγορια, καθε βραδυ! Εγω ακομη αφηνω τις παντοφλες μου διπλα απο το χαλακι του πριν κοιμηθω, λες και θα ερθει να ξαπλωσει διπλα μου μεχρι να με παρει ο υπνος, οπως εκανε καθε βραδυ. Το αδιαβροχο του το κρεμασα παλι στο καλοριφερ και συνεχιζω να μου θυμωνω που ξεχασα να το βγαλω απο την βαλιτσα οταν πηγα ελλαδα, να του το βαζουν οταν βρεχει.  Χτυπαει ο ταχυδρομος την πορτα και τρομαζουμε, επειδη ως τωρα ο Φρεντυ γαυγιζε πριν ερθει ο οποιοσδηποτε στην πορτα μας και καταλαβαιναμε την παρουσια του νωρις. Δεν τελειωνουν οι μικρες καθημερινες στιγμες που ειναι μεσα η παρουσια του. 

Μα περισσοτερο απο ολους, η Ισμηνη εχασε το στηριγμα της. Και γι'αυτο την καλυτερη περιγραφη της καταστασης την εδωσε εκεινη, οταν της ανακοινωσα τα ασχημα νεα, στο αυτοκινητο, γυρνωντας απο το σχολειο της.

- Μαμα μου επιτρεπεις να βρισω;

..........ΓΑΜΩΤΟ, γιατι επρεπε να συμβει στον Φρεντυ μας αυτο;;!

και υστερα εκλαψε.