Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Marina Abramović and Ulay

Ειδα σημερα το πρωι αυτο το βιντεακι στο facebook





Η πρωτη μου σκεψη ηταν .... "συγκλονιστικο". Και το εψαξα λιγακι παραπανω. Την ζωη της καλλιτεχνιδας, τη ζωη του καλλιτεχνη, την ενωση τους και τον χωρισμο τους.
Ενα ζευγαρι που ενωθηκε θελωντας να βρουν τα ορια τους στον χωρο μεσα απο την σχεση. Η επαγγελματικη σχεση ηταν αυτη που εδινε δυναμη στη σχεση τους, οπως παραδεχονται μετα τον χωρισμο. Θα περπατουσαν απο δυο διαφορετικες ακρες μεχρι τη μεση του σινικου τοιχους και θα παντρευοντουσαν. Αυτο ηταν το σχεδιο. Τους πηρε 8 χρονια να βγαλουν τις απαιτουμενες αδειες κι εν τω μεταξυ ο Ulay αφησε εγκυο την μεταφραστρια. Πονος. Απογοητευση. Εφτασαν στη μεση του τοιχους μετα απο 2.500 χιλιομετρα και τελικα ειπαν το αντιο και συνεχισαν χωριστα· στη ζωη και στην τεχνη.




Μετα απο 22 χρονια καθησε απεναντι της και κοιταχτηκαν στα ματια για 1-2 λεπτα. Μα φυσικα ολο αυτο το σκεφτηκε καποιος για να πουλησει, ειμαι σχεδον σιγουρη. Ακομη κι ετσι ομως. Η αξία παραμενει η ιδια. Καποιοι απλα επενδυσαν πανω σε κατι τοσο δυνατο για να πουλησουν. Κι αυτοι οι δυο ανθρωποι τι μπορει να σκεφτηκαν αυτα τα λιγα δευτερολεπτα που ηταν απεναντι. Ηθελαν να το πουλησουν αυτο αραγε; Ηθελαν να το βιωσουν ως τεχνη ή ως πραγματικοτητα; Τα ξεχωριζουν αυτα τα δυο;

Οπως και να εχει θαυμαζω παντα τους ανθρωπους που παραδεχονται τον ερωτα, τον πονο, την απογοητευση. Που αφηνονται στην εκπληξη, στα συναισθηματα τους. Που δεν υποτιμουν και δεν υπερτιμουν τις εμπειριες.

Εφτασα παλι στην Δευτερα. Εκανα λιγο χωρο σε καποια συρταρια και ραφια το Σαββατοκυριακο και συνεχιζω να κανω χωρο εδω κι εκει. Ομορφη Δευτερα.


Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

τολμας;

Με λιγη προσπαθεια περασε κι αυτη η εβδομαδα. Νομιζω οτι παρακολουθω την γνωριμια ενος αντρα και μιας γυναικας τελευταια, με εντονη ερωτικη διαθεση μεταξυ τους κι εχω την αισθηση οτι ταιριαζουν πολυ αυτοι οι δυο ανθρωποι. Ειναι η μαγικη περιοδος πριν τον ερωτα. Και ειναι και αρκετα ενηλικες ωστε να το γνωριζουν κι ελπιζω να το απολαμβανουν.
Ο καιρος ειναι καταπληκτικος για περπατημα. Περα απο τη διαπιστωση, δε λεω να αποχωριστω το αυτοκινητο δυστυχως. Ανοιξη. Αναγεννηση. Κι εγω δεν εχω κανει ουτε μια αλλαγη. Ετοιμασα ομως 3 κατοψεις με αλλαγες για το γραφειο σημερα. Δρομολογειται.



Κανω σκεψεις με ανοιξη και αλλαγη. Με χρωμα κοκκινο λευκο και τιρκουαζ. Και περιμενω να μακρυνουν ξανα τα μαλλια μου. Ανα διαστηματα κανω την εκρηξη και τα κοβω μεχρι τους ωμους, ενθουσιαζομαι και μετα απο ενα μηνα ανυπομωνω να μακρυνουν και παλι. Οσο κι αν με κουραζουν. Σε μερικα θεματα δεν αντεχω την αλλαγη φαινεται. Παντως την προσπαθω.

Ειναι μερες που ζω σε φαση αναμονης. Το εδω και το παρον μου ειναι μια αιθουσα αναμονης μεχρι να μου δωθει η ευκαιρια να ζησω εξω. Και θυμωνω που ειμαι ακομη εδω. Και σκεφτομαι ισως καποτε τα παρατησω ολα μονη μου και ρισκαρω. Ετσι για να εχω να ελπιζω στη δυναμη μεσα μου να το τολμησω, χωρις να εχω την ευθυνη κανενος αλλου. Η Ισμηνη θα εχει μεγαλωσει και θα εχει τη δικη της ζωη.  Και φοβαμαι τοσο πολυ μη μου χρεωσει που δεν το τολμησα τωρα για να της δωσω την επιλογη να μεγαλωσει σε ενα καλυτερο περιβαλλον.
Αλλες παλι μερες, το παιρνω αποφαση οτι εδω θα μεινω. Δυστυχως μοιαζουμε με τον Δ σ'αυτο.Φοβιτσιαρηδες και οι δυο. Ισως λιγακι περισσοτερο εκεινος σ'αυτο το κομματι. Ποιος να τολμησει να τραβηξει τον αλλον; Εδω λοιπον. Ας φτιαξουμε ομορφο το εδω και το τωρα μας. Φυσικα και συμφωνεις με αυτο κι εσυ που με διαβαζεις. Το εδω και το τωρα εχει τη μεγαλυτερη σημασια.

 Αλλα να, αυτα τα μικρα πραγματακια που κανουν τη διαφορα, βρισκονται στα ονειρα του αλλού. Σε εκεινη την Κατερινα που καποτε αγαπουσε τα ντραμς και μου το θυμησε μια παλια φιλη προσφατα. Σε εκεινη την Κατερινα που ηθελε να χτισει εναν ξενωνα σε ενα βουνο για να γνωριζει ταξιδιωτες. Στην Κατερινα που ηθελε πεντε παιδια, σκυλους και γατες στο σπιτι της. Σε ολα εκεινα τα χαρακτηριστηκα εκεινης της Κατερινα που ποσο ντρεπομαι που τα ειχα παντελως ξεχασει!

Να μην ξεχασω οτι εχω την ευθυνη για οσα ζω, οσα θα' θελα, οσο τολμησα και οσα οχι.





Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

ενα δυστυχημα, ενα συνεδριο και λιγες σκεψεις

Οταν επιστρεφαμε χθες απο Σερρες, εγινε ενα δυστυχημα και μειναμε σχεδον μιση ωρα σταματημενοι. Περνωντας διπλα απο το σημειο που συνεβει το συμβαν, ειδα τη μηχανη στην ακρη του δρομου κι ευχηθηκα σε ενα θαυμα, να καταφερει να ζησει ο οδηγος. Κι εκεινη τη στιγμη σκεφτηκα "Κατερινα σκεψου 3 πραγματα που σε προβληματιζουν και σε αγχωνουν αυτη την εποχη....τωρα θα μοιαζουν τοοοσο μικρουτσικα."
Σημερα διαβασα οτι ο οδηγος δεν τα καταφερε τελικα.
Παραλληλες ζωες.
Το Σαββατο που περασε συναντηθηκαν σε, κατι σαν συνεδριο, διαφοροι γονεις bloggers, στην Αθηνα. Πολυ ενθουσιασμος και προετοιμασια για πολλους φιλους μπλογκερς. Περασαν ενα Σαββατοκυριακο με γνωριμιες, αγκαλιες και ενημερωση. Μου θυμισε η ολη φαση, κατι απο τα συνεδρια που συμμετειχα, με θεματα του επαγγελματος μου. Και περιμενα να δω παλιους συμφοιτητες και να μαθω καινουρια πραγματα πανω στο αντικειμενο μου. Χμμμμ, τελικα ελαχιστα εμαθα απο αυτα τα συνεδρια και με τους συναδελφους, δυστυχως, υπαρχει μεγαλη υποκρισια. Παντως απολαμβανα τα μερη που επισκεπτομουν για το συνεδριο κι αν ειχα την οικονομικη ανεση, θα συμμετειχα και σε άλλα :)
Το δικο μου Σαββατοκυριακο ηταν εντελως οικογενειακο. Σερρες, στα πεθερικα μου. Να σου πω την αληθεια, ειχα λιγο ορεξη να αλητεψω για κανενα ποτακι με τον Δ το Σαββατο το βραδυ, αλλα ημουν ταπι και ψυχραιμη. Κι ολο σκεφτομουν τα εξοδα που εχω και ενιωθα ολη την εβδομαδα μεγαλη πιεση. Και την Κυριακη μου ηθρε περιοδος. Και ημουν σαν να περασε νταλικα παλι απο πανω μου. Σερνοντας εφτασα το βραδυ σπιτι. Εκανα μπανακι την μικρη και την αφεντια μου και οταν ανεβηκα να ξαπλωσω, νομιζω με πηρε ο υπνος μεσα σε δεκα δευτερολεπτα.
Και σημερα, αλλος ανθρωπος. Ειναι απιστευτο αυτο με τις ορμονες σε εμας τις γυναικες. Με την Τζενη εμαθα να προσεχω τη διαθεση μου πριν την περιοδο και μετα. Η Τζενη ειχε νευρα, εμενα με πιανει "μαυριλα". Τα βλεπω ολα απαισιοδοξα μια εβδομαδα πριν. Κι οταν βγαινει το αιμα απο μεσα μου, μεσα σε μια μερα, νιωθω να αδειασα ολη την ασχημια των σωθηκων μου. Και το βραδυ ξερω οτι παλι θα νιωθω εξαντληση απο την αιμορραγια. Αλλα και ανακουφιση. Δεν ξερω απο τι ανακουφιζομαι. Αλλά μονο ετσι μπορω να το περιγραψω.
Ποσες φορες αναρωτιεμαι τι θα γινοταν αν επελεγα την γεννετικη που τοσο μου αρεσε πριν πολλα χρονια. Θα ημουν αραγε σε καποιο ερευνητικο κεντρο καπου στο εξωτερικο ή μηπως εδω στην Ελλαδα, κατα πασα πιθανοτητα ανεργη ή στην καλυτερη περιπτωση καθηγητρια; Ειναι τοσο εντυπωσιακος ο ανθρωπινος οργανισμος και η ψυχοσυνθεση μας!
Σου ειπα; Θα ξεκινησω ψυχοθεραπεια. Το ηθελα που το ηθελα για διαφορους λογους, τωρα προστεθηκε αλλος ενας. Να με βοηθησει να βγαλω ακρη με την βουλιμια που με εχει πιασει τους τελευταιους μηνες.
Χθες με ρωτησε η κορη μου χαζευοντας εξω απο το αυτοκινητο τον ηλιο να δυει "Γιατι ο ηλιος, ο αληθινος, αυτος, οχι ο ψευτικος που ζωγραφιζουμε, δεν εχει γραμμες; "
Της εξηγησα οτι με τις γραμμες προσπαθουμε να δειξουμε το φως που σκορπαει γυρω γυρω.
Και για αλλη μια φορα σκεφτηκα οτι πρεπει να τα γραφω σε ενα τετραδιο αυτα που λεει να τα θυμαμαι να της τα αφηγουμαι οταν μεγαλωσει.
Ξεχασα να παιξω τζοκερ χθες.

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

πρωινη ησυχια

Σαββατο πρωι. Εβγαλα την Φλαππιτσα και πηγα νωρις το πρωι για ψωνια. Ο Δ κοιμαται ακομη κι εγω εκανα το καφεδακι μου και γελαω χαζευοντας καποια μεταμεσονυτια σχολια καποιων φιλων στο facebook, ακουγοντας ομορφα τραγουδια στο youtube.

Εχω χρονο και μαλλον θα κανω και λιγα cupcakes για την μικρη. Φανταζομαι οτι ειναι πολυ ευκολο να ξεγελασω οποιονδηποτε οτι ειμαι μια καλη νοικοκυρα.... εκτος απο τον Δ χαχα. Καποιες φορες αναρωτιεμαι τι θα του ελειπε απο μενα αν δεν ημασταν μαζι.

Κλεινω. Σηκωνομαι να ψησω τα κεκακια και να απολαυσω την πρωινη ησυχια.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

δημιουργωντας χωρο

Απομονωνω φρασεις και τις χωραω στη δικη μου ζωη.

"Γιατι ειναι καλο να τα εχουμε καλα με τον εαυτο μας;"
"Για να μην ξανακανουμε επανειλημμενα τα ιδια λαθη. Συχνα ελκυουμε τους ιδιους τυπους ανθρωπων κοντα μας, βιωνοντας ξανα και ξανα καταστασεις που δεν μας αρεσουν" απαντησε ο Παντελης Γιαννακοπουλος στη δημοσιογραφο.

Και να, πριν λιγο, ελεγα στην Στελλα οτι αποχωρω οταν ζω καταστασεις που θεωρω οτι δεν μου κανουν καλο. Και ακουγεται τοσο αυστηρο, ισως και γοητευτικο για καποιους. Μα ξερω καλα ποσο εκλαψα για να τα καταφερω, αλλα και ποσο ανανεωμενη βγαινω μετα απο μια τετοια αποφαση. Εχω μαθει το μαθημα. Αν θελω κατι καινουριο να χωρεσω πρεπει να κανω χωρο.

"Δεν αλλαζει κανεις επειδη καταλαβαινει. Αλλαζει οταν συναισθηματικα ειναι ετοιμος και αρκετα σιγουρος και προσφορος να δεχτει το διαφορετικο"  ειπε ο Παντελης Γιαννακοπουλος, στην χθεσινη συνεντευξη στην ετ1 , στην εκπομπη "Ωραιοι ως ελληνες"

Εδω η εκπομπη απο την ετ1 με τον Παντελη Γιαννακοπουλο

Εμαθα να κατεβαζω ταινιες απο το ιντερνετ και να βαζω υποτιτλους. Κατεβαζω ταινιες, τραγουδια.... κι ανεβαζω αυτοπεποιθηση, ελπιδα.
Ηρθε η ανοιξη παντου. Αυτη ειναι η ανοιξη. Ο ηλιος και οι λιγες βροχες. Η ζεστη και η ψυχρα οσο περναει η ωρα και νυχτωνει. 
Νομιζω σε εκεινον τον πλανητη που λεγαμε καποτε, θα επαιρνα και τον Παντελη Γιαννακοπουλο και τη Γωγω. Και την Χριστινα. Επειδη φανταζομαι θα ειναι ωραια να ζεις κοντα τους.

Το βιβλιο του Καραγιαννη εμεινε στη μεση. Με προλαβε η διαθεση και εχω τοσα πολλα στο μυαλο μου να καταπιαστω που , μη ξεροντας απο που ν' αρχισω, μενω αδρανης και ολο σκεφτομαι, σκεφτομαι, σκεφτομαι...
 Σημερα εχω δουλειες στο σπιτι να κανω. Θα συμμαζεψω ολη την κουζινα. Και το βραδυ θα δω την ταινια που κατεβασα (He loves me...he loves me not)  με την  γλυκια Audrey Tautou. Θελεις να ερθεις να με βοηθησεις; Εχουμε πολυ συμμαζεμα και ανακαταταξεις σε συρταρια. Θα κερασω τοστ το βραδυ με ενα ποτηρι γαλα (μονο εμενα με τρελλαινει αυτος ο συνδιασμος;). Θα φτιαξουμε και ποπ κορν αν θελεις.

Πρεπει να κανω χωρο. Με καταλαβαινεις; Να αδειασω....

------------------------------

update:  Βιντεακια εμαθα να κατεβαζω διαβαζοντας αυτο το κειμενο

Πως να βαζουμε υποτιτλους στις ταινιες

Πολυ απλες οδηγιες και σε λιγα βηματα!


Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

απο τα τελευταια κειμενα της Μαλβινας ...

ΟΙ ΕΚΝΤΑΛ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ
Σπίτι ακατάστατο. Εσύ το λες ζωισμένο. Βιβλία στο πάτωμα. Τα παιδιά στην τραπεζαρία. Με τους φίλους τους. Ο μικρός με το κορίτσι του. Για κοίτα. Γέλια – μια ξεχασμένη κατσαρόλα καίγεται. Μαχαιροπίρουνα χτυπάνε ακόμα πού και πού πάνω στα κρύσταλλα. Μουσικές και μουσικές. Κυριακή μεσημέρι – μια οικογένεια που σαν ανοιχτό όστρακο, αλλά προστατευμένη φαίνεται. Κόκκαλα ψαριού πάνω στην παλισάνδρη της τραπεζαρίας. Ίχνη λαδολέμονου στα όμορφα μουτράκια τους. Στο Β&Ο ο Πέρυ Μπλέικ σου. Τους αρέσει.Στο καθιστικό μετά. Καναπέδες και τραπέζια προορισμένα να υποδεχτούν φιλικά πόδια. Το πιν απ της οικογένειας οκλαδόν. Η όμορφή μου αδυνατούλα με τα αθλητικά της. Ώρα για ζάχαρες. Τα σορμπέ μου, δεν μπορείς να πεις. Το καλύτερο σερβίρισμα της πόλης. Χρώματα ροζ και βερντεμέντε. Λιωμένες σοκολάτες και κουλίς. Και λίγη άχνη. Να μας συντρέξει το πνεύμα του Τζάσπερ Τζόουνς. Ψηλά τα ποτήρια. Κολονάτα ποτήρια, κάθε μέρα γιορτή. Μικρή μου Φάνυ, μικρέ μου Αλέξανδρε, και εσύ Ισμαήλ. Παίρνω αγκαλιά το μωρό με τα λακκάκια. Θα βγάλω λόγο. «Εμείς οι Έκνταλ. Ίσως δεν είμαστε γεννημένοι για να κάνουμε σπουδαία πράγματα. Ίσως δεν αφήσουμε ίχνος στον πλανήτη. Η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει και χωρίς εμάς. Εμείς οι Έκνταλ είμαστε προορισμένοι για να υμνήσουμε τη ζωή. Τη χαρά. Τα μικρά, καθημερινά πράγματα. Το γέλιο ενός μωρού. Ένα κρασί γεννημένο από ήλιους και όχι από καταχνιές. Τον έρωτα. Χορέψτε τώρα. Οι Έκνταλ γιορτάζουν». Αυτό με τρελαίνει. Η έξαψη της χαράς. Που ξεβάφει στα μάγουλα με το δεύτερο ποτήρι. Μετά το σώμα δεν αμύνεται. Λυμένοι οι ώμοι στα μαξιλάρια του καναπέ. Λυμένες κουβέντες. Τελείωσαν τα τασάκια. Αποτσίγαρα μέσα στο πιάτο τώρα πια. Εκεί που λίγο πριν κείτονταν έκπαγλες συνθέσεις. Ζάχαρη άχνη πάνω στην καραμέλα, πώς τη φτιάχνεις; Θα σου το εξηγήσω. Με κάθε λεπτομέρεια θα σου το εξηγήσω. Και ας μην τη φτιάξεις ποτέ. Απομεσήμερο – φλαμανδικό φως φωτίζει τα αστραφτερά μου. Και άλλοι καφέδες και άλλα αποτσίγαρα. Εν τη αταξία η τάξις. Πόσο καιρό έχω να το θυμηθώ;Όμως το είχα πάντα κατά νου. Λίγο διευθετημένα να είναι τα πράγματα της ψυχής – και σπρώχνει δίχως τύψεις τα ψίχουλα κάτω από το χαλί. Αύριο τα ψίχουλα. Τώρα έχει ζωή. Σιγά μην κάτσεις να μαζέψεις. Έχει ζωή. Και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της. Η απόλυτη τάξη είναι –λένε– επιθυμία θανάτου. Πολλή τάξη οι πεισιθάνατοι. Πολλά καλογυαλισμένα παρκέ οι απαρηγόρητοι.Τη θυμάμαι να συγυρίζει μανιωδώς. Υστερικές γυναίκες, λέει ο δόκτωρ Χάπινες. Αδικαίωτες, θυμοί πνιγμένοι μέσα σε αποστειρωμένες μπανιέρες. Αν μπορούσαν να βράσουν και τα μωρά τους, θα τα έβραζαν με χαρά. Αποστειρωμένο μωρό, καμιά μυρωδιά. Σαν ζωή όπως όπως. Γυναίκες. Κάθε φορά που επιθυμούν να σπάσουν κάτι, το γυαλίζουν. Όσο πληθαίνει η έσω αταξία τόσο τα σπίτια των ανθρώπων νεκροτομεία. Και αυτές οι καινούριες κουζίνες. Τις έχω άχτι. Δεν φτιάχτηκαν τυχαία έτσι. Ανοξείδωτες κουζίνες. Ανοξείδωτα ντουλάπια. Ψυγειοκαταψύκτης ανοξείδωτος. Νομίζεις πως θα τον ανοίξεις και θα ξεπροβάλει ένα πόδι με καρτελάκι. Μια ψυχή με καρτελάκι, δεν τη βλέπει κανείς. Πρέπει να το φωνάξει. Να διαφημίσει το θάνατό της. Ανοίγει φούρνους η νεκρή ψυχή, καθαρίζει, περιφέρεται. Υγρό που σκοτώνει τα βακτηρίδια του φούρνου. Μα ο φούρνος δεν έχει βακτηρίδια. Καμιά σημασία. Πες πως έχει. Πανάκεια τα νεκρά βακτηρίδια, ειδικά του φούρνου, για την ψυχή της γυναίκας. Που καθαρίζει λες και δεν πρόκειται να ξαναλερώσει. Ποτέ, κανένας, τίποτα.Σερβίρω καφέ, αδειάζω τα τασάκια, θυμάμαι ένα μονόπρακτο του Χάινερ Μύλλερ. Η ηρωίδα του γύρισε σπίτι της. Έκανε τα τηλεφωνήματα της επόμενης μέρας. Διευθέτησε τους λογαριασμούς. Άδειασε τα ντουλάπια της. Τα έφτιαξε. Καθάρισε το ψυγείο. Έκανε παρκέ. Ξεσκόνισε. Κάθισε μετά στην πολυθρόνα της. Με ένα πλεκτό. Είδε λίγη τηλεόραση. Και πριν πέσει στα ατσαλάκωτα σεντόνια της κατάπιε εκατό υπνωτικά. Συγύρισε τα κουτιά πριν πέσει. Ύστερα ο ανεξύπνητος. Επιθυμία θανάτου η απόλυτη τάξη.Όταν είσαι μέσα σου χάλια, λέει η μικρή σκορπίζοντας απλόχερα τα ψίχουλά της, το μάτι σου στέκει μόνο στο ελάττωμα. Ανύπαρκτη ζωή, ρυπαρή ζωή, ζωή-ύβρις. Τότε ανακαλύπτεις παντού το ρύπο. Απορρυπαντικά. Για τις νεκρές ψυχές εφευρέθηκαν. Είσαι μέσα σου καλά, το παιδί σου ζωγραφίζει τους τοίχους, στέκεις, κοιτάς, χαίρεσαι. Κάνεις μαζί του σύντομες φιλοσοφικές συζητήσεις πάνω στη φύση του ναΐφ αρνιού. «Ωραία το σχεδίασες. Χωρίς ουρά, ακόμα καλύτερο. Έλα να βάλουμε από πάνω και αστέρια».Στο σπίτι των Έκνταλ οι τοίχοι περιμένουν. Τον πιο μικρό να σηκωθεί να ζωγραφίσει. Στο σπίτι των Έκνταλ, το μισοκάθαρο από γιορτή σπίτι, δεν ζει πια το φοβισμένο κοριτσάκι. Τριών χρόνων και φώναζε: «Το παιδί θέλει να πάει στο χώμα. Το παιδί σας θέλει να πάει στο χώμα». Ό,τι έβλεπε έξω από το συγυρισμένο σπίτι, χώμα το έλεγε. Το σιντριβάνι ήταν χώμα. Τα βότσαλα στον κήπο, χώμα και αυτά. Χώμα η ταράτσα. Χώμα τα δέντρα και τα άλλα σπίτια. Σταυροκοπιούνταν οι οικείοι. Μακάβριο παιδί, όλο «αφήστε με να πάω στο χώμα». Γρουσούζικο παιδί. Μέσα στο σπίτι οι νεκροί. Πορτρέτα πεθαμένων. Στιλβωμένα ασημικά. Πολυθρόνες-σαρκοφάγοι. Σπίτι-τεφροδόχος. Και την Κυριακή, πάντα ψάρι. Νεκρό δείπνο. Σιωπή στο τραπέζι. Πουθενά κόκαλα ψαριού. Κανένα ίχνος από ψίχουλο. Ο παππούς επόπτευε από το κάδρο. Τότε το παιδί τρόμαζε και όλο «αφήστε με να πάω στο χώμα. Στο χώμα καλύτερα».Τώρα δεν θέλει, παρά τα φύλλα του φθινοπώρου. Να παραδέρνουν στο παρκέ της. Χωρίς τις θήκες τα CD. Η θεωρία της, των καλών ημερών... Πως τα πράγματα πρέπει να πεθαίνουν πριν από μας. Δεν γίνεται να σε κληρονομεί ο καναπές σου. Είναι βλακεία.Στο σπίτι των Έκνταλ, τα πόδια όλων πάνω στο τραπέζι. Το κρασί ξεβάφει το ξύλο τριανταφυλλιάς. Τόσο το καλύτερο, θα θυμάμαι για πάντα το μεσημέρι της Κυριακής. Που ακούμπησες το ποτήρι σου στο σεκρετέρ μου και ξέβαψε. Όσο θα υπάρχει σεκρετέρ εγώ θα το θυμάμαι. Μέχρι να ξεχαστεί στην άκρη του και ένα τσιγάρο σου αναμμένο. Και το σεκρετέρ να πάρει φωτιά. Και τότε ακόμα μεγαλύτερη χαρά στο σπίτι των Έκνταλ. Δύο τζάκια. Το ένα, το σεκρετέρ. Η τριανταφυλλιά καίγεται δύσκολα, θα αντέξει πιο πολλές ώρες η φωτιά. Εκτός και αν θέλουμε περισσότερη φλόγα. Πιάσε το οινόπνευμα. Αν θέλετε μπορούμε και την άλλη εβδομάδα να κάψουμε κάτι. Μέχρι να βαρεθούμε τις φωτιές και να αρχίσουμε να πετάμε νερά.Ήρεμη γυναίκα, χαρούμενη. Είκοσι δύο χρόνων. Είχε έναν τρόπο να ευγνωμονεί – ποιον, δεν ήξερε. Για τη μέρα που της χαρίστηκε. Ένα πρωί ξυπνάει, παραγγέλλει ένα φορτηγό με βότσαλα. Στρώνει το υπνοδωμάτιο. Πάνω κρεβάτι μπρούντζινο. Με ουρανό. Με γάζες. Ανοιχτά παράθυρα και το κρεβάτι ταξιδεύει. Ήρεμος άντρας, χαρούμενος κι αυτός. Είχε έναν τρόπο να την ευγνωμονεί. Για τα όνειρα που αφειδώς εφεύρισκε. Για να του τα χαρίσει. Κουβέντα για γδαρμένα πέλματα – ο άντρας. Χαρούμενη αυτή. Ξερά βότσαλα και το δωμάτιο, άλλοτε παραλία, άλλοτε καλύβα από πέτρα του Σουφ.Ήρεμη γυναίκα, χαρούμενη. Και έφτασε μέρα που το είδε. Εκείνο το αποτσίγαρο. Πεταμένο πίσω από ένα δέντρο. Ανάμεσα στα άλλα δέντρα. Έπρεπε να ψάξεις πολύ για να το διακρίνεις. Γύρω τάξη νεκρική. Επιθυμία θανάτου. Μόνο το αποτσίγαρο. Το εκτός του οπτικού της πεδίου αποτσίγαρο. Δεν πολυφαινόταν. Αλλά υπήρχε. Το είχαν δει και άλλοι νεκροί. Βροχές διέλυσαν το φίλτρο, λίγος καπνός στη ρίζα του δέντρου. Το αποτσίγαρο. Βγήκε και το μάζεψε. Ένα αποτσίγαρο και μια ζωή τη χωρίζει από κείνη τη μέρα.Στο σπίτι των Έκνταλ, ημέρα Κυριακή, τα αποτσίγαρα μέσα στις γλάστρες. Καμιά φορά, όταν βαριέται, και στο ποτήρι μέσα. Ήμερες ψυχές, διασαλευμένη η έξω τάξη. Πού βρίσκεται η χαμένη κάλτσα; Στη χώρα με όλες τις χαμένες κάλτσες. Δεν εξηγείται αλλιώς. Υπάρχει κάπου μια χώρα που μεταναστεύουν οι αταξινόμητες, αδιευθέτητες κάλτσες. Όλες μαζί. Το προτιμούν από το να πνίγονται η μία μέσα στην άλλη. Βράδυ, και στο σπίτι των Έκνταλ γυναίκα ήρεμη σέρνει ένα πιάτο στο κρεβάτι της. Ψάχνω για την κασέτα σου, βρίσκω μιαν άλλη. Πρόγευμα στο Τίφανυς. Τρώει τον κόσμο να ανακαλύψει τα χαμένα της παπούτσια η ηρωίδα. Βρίσκει μόνο το ένα. «Μπες μέσα, γείτονα. Ψάξε κι εσύ. Κροκοδειλένια μαύρη γόβα. Βρες τη μου».Έχεις δίκιο, φίλε. Όσο υπάρχει έστω και ένας καλός γείτονας, αδύνατον να χαθεί μια γόβα. Ηρωίδα χαρούμενη, ακατάστατη. Το άρωμά της στο γραμματοκιβώτιο μέσα. Για να μη χάνεται στο μπάνιο. Να σου πω μια καληνύχτα και να κλείσω. Νύσταξα; Καληνύχτα, φίλε. Έχε απόψε το κινητό δίπλα σου, φίλε. Μην ονειρευτώ αβαεία με παγκάρια και τρομάξω. Φίλε, Φάνυ, Αλέξανδρε, καλώς ήρθατε πίσω στο σπίτι των Έκνταλ.


πηγη: lifo

Μαλβινα 


Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

μαθηματα επικοινωνιας

Μαθαινω να εκφραζομαι.
Ειχα προβλημα με τα αυγα που επαιρνα επειδη δεν ηταν ευδιακριτη η σφραγιδα, εστειλα ενα ευγενικο μηνυμα στην ενωση αυγοπαραγωγων, ενημερωθηκε ο υπευθυνος και σε 3 μερες οι σφραγιδες ειναι πεντακαθαρες.
Ειχα προβλημα με καποια παντοφλακια μια γνωστης εταιρειας, εστειλα μηνυμα στην εταιρια και η υπευθυνη με ευχαριστησε που την ενημερωσα σε πιο ακριβως σημειο ειναι ελαττωματικα, προτεινοντας μου βεβαια να τα επιστρεψω και να μου δωσουν καινουρια, ακομη κι αν ειχε περασει καιρος απο την αγορα και δεν ειχα την αποδειξη.
Αγορασα ενα παιδικο DVD ακρως απαραδεκτο για παιδια, κατα τη δικη μου αποψη. Μιλησα το πρωι με μια ευγενικη κυρια στην Γενικη Γραμματεια Καταναλωτη και μου προτεινε να στειλω το DVD μαζι με μια καταγγελια στο Υπουργειο Αναπτυξης Ανταγωνιστικοτητας Υποδομων Μεταφορων και Δικτυων για να εξεταστει εαν ειναι οντως ακαταλληλο για παιδια. Αυριο πρωι θα το στειλω. Ισως να μη γινει κατι. Αλλά θα εχω προσπαθησει. Περα απο το να γκρινιαζω στο facebook θα εχω κανει κατι για οσα με ενοχλουν.
Οχι δεν ζω σε πλασματικο κοσμο, ουτε πιστευω οτι ολα λυνονται με μια "ενημερωση των αρμοδιων". Εντυπωσιαστηκα ομως, οταν μεσα απο συζητησεις συνειδητοποιησα οτι ενοχλουμαστε απο διαφορες καταστασεις και δεν κανουμε καν τον κοπο να ενημερωσουμε τους υπευθυνους. Πως περιμενουμε να ερθει η εξελιξη οταν εμεις εχουμε γινει ενας αδρανης σπασμενος κρικος στην αλυσιδα της κοινωνιας που ζουμε;

Ενας παλιος συμφοιτητης μου εκανε μια ομαδα με οσους σπουδασαμε στην Constanta. Και σκεφτομαι παλι, ποσο θα ηθελα να περπατησω σε εκεινα τα μερη. Υπεροχες αναμνησεις κι να σπιτι καπου εκει στην Primaverii που το νοσταλγω συχνα. Και τους φιλους μου. Την Πεννη, τον Γιαννη, την Αννα, την Σοφια, την Αλικη, τον Νικο, τον Γιωργο, την Τζενη μου. Τους αγαπω εναν εναν πολυ ιδιαιτερα και μοναδικα. Ειναι αληθεια οτι τα φοιτητικα χρονια εχουν αλλου ειδους χημεια. Δενονται διαφορετικα οι ψυχες μας.

Οταν επιστεψω το βραδυ χρωσταω μια συγνωμη στην ισμηνη που την μαλωσα 183264 φορες το μεσημερι επειδη δεν με αφησε να κοιμηθω. ειναι παιδι που εκτιμαει την συγνωμη. Εγγυημενα. Αυτη μια μερα, θα κανει τη διαφορα...



Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

αλλαζει ο ανθρωπος;

Σβηνω και γραφω συνεχεια σημερα. Μια παω να γραψω για καποιους φιλους που μονιμως παραπονιουνται στο fb οτι δεν τυγχανουν της προσοχης που νομιζουν οτι αξιζουν. Βαρεθηκα. Τα εσβησα.
Μετα εγραψα για την επισκεψη που δεχτηκα απο εναν συναδελφο μου. Την συμπαθητικη του φυσιογνωμια. Δεν με καλυπτε κι αυτο ομως και το εσβησα.
Επειτα ξεκινησα να γραφω για το ποσο χαιρομαι να βρισκω σχολια απο παλιους μπλογκερ, οπως προχθες της Στελλας, και πως ηταν καποτε η μπλογκογειτονια. Μα ενιωσα να γινομαι γραφικη και το εσβησα κι αυτο.
Ανοιξα την κουρτινα, χαζευω στο παρκο και πινω τον φραπε μου. Και προσπαθω να καταλαβω τι ειναι αυτο που με κανει να βλεπω σκηνες απο τις ταινιες που ανεφερα στην προηγουμενη αναρτηση, ξανα και ξανα. Και ποσο κολλαω οταν μου αρεσει κατι. Ποσο γεμιζει τη ζωη μου. Το ρουφαω και γεμιζω καθε μου κυτταρο. Ετσι με ακολουθει για μερες ή μηνες παντου. Σαν τραγουδι, σαν φοντο.


Μιλησα με την Τζενη και μου ειπε οτι επιστρεφει στην Λαρισσα. Και χαρηκα τοσο πολυ. Επειδη εμεινε ενα ταξιδι ανεκπληρωτο. Ενα Σαββατοκυριακο μονη μαζι της. Σαν τα παλια χρονια της συγκατοικισης.
Αναρωτιεμαι συχνα τελευταια. Αλλαζει ο ανθρωπος; Μπορει ενας τσαπατσουλης να γινει νοικοκυρης; Ενας γκρινιαρης να γινει μπον-βιβερ; Ενας τεμπελης να μεταλλαχθει σε δουλευταρα; Μετα απο μεγαλο σοκ μονο; Ποτέ; Ή μηπως ετσι απλα επειδη θα το αποφασισει;
Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω γνωρισει πολλους τετοιους ανθρωπους, δεν μπορω αυτη τη στιγμη να φερω καποιον στη μνημη μου. Μα υποπτευομαι οτι γινεται. Και μονο η ανοιξη μπορει να ειναι η αφετηρια για μια τετοια αλλαγη. Η αναγεννηση της φυσης. Ναι, φυσικα και θα συμβαινει. Στους ελαχιστους που το πιστευουν. Σε αυτους που ζουν με την συνειδηση οτι τιποτα δεν ειναι δεδομενο. Ολα ειναι ρευστα. Κι εμεις περισσοτερο απο ολα!
Στην υγεια της αλλαγης και καλη μας επιτυχια.

 


Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

αθεραπευτα ρομαντικη

Πινω τον πρωτο μου φραπε αυτου του ετους. Απο το πρωι ο ηλιος υποσχεται ευτυχια. Και την βρηκα εδω κι εκει. Ειδα το "Before sunrise" και το "Before sunset" και αναρωτιεμαι πως δεν εχει γινει περισσοτερος ντορος γι'αυτες τις ταινιες. Ουτε καν τωρα, που βγηκε το "Before midnight" που ειναι και γυρισμενο στην Ελλαδα.
Σκεφτομουν το μεσημερι τους μεγαλους ερωτες της ζωης μου. Σκεφτομουν ποσο ρολο παιζει ο συγχρονισμος. Ο χρονος ειναι τοσο σπουδαιος σε ολες μας τις αποφασεις. Δεν ξερω αν θα ηθελα να συγκατοικησω με τον Δ μεσα σε 6 μηνες στα 27 μου, αν δεν ειχα ζησει τις συγκεκριμενες στιγμες με την προηγουμενη σχεση μου. Ισως να με μαγνητιζε και το γεγονος οτι κι εκεινος ειχε βγει απο μια μακροχρονια σχεση-αρραβωνα. Τι θα γινοταν αραγε αν ειχαμε συναντηθει το καλοκαιρι εκεινο, του 1999 νομιζω ηταν, που ειχα παει Παρο και Σαντορινη με τις φιλες μου και τυχαια ειχαμε πετυχει τους κολλητους του Δ και περασαμε 4 μερες μαζι τους. Εκεινος ηταν με την Μ διακοπες κι εμενα με περιμενε στην Σαντορινη ο Α. Κι αν με αυτες τις προυποθεσεις γνωριζομασταν; Αραγε θα ανταλλασαμε επιμονες ματιες; Θα βλεπαμε ο ενας το προσωπο του αλλου οταν κλειναμε τα ματια και καναμε ερωτα με τους τοτε συντροφους μας; Οσο το σκεφτομαι τοσο αντιλαμβανομαι οτι ειμαστε περιεργο ζευγαρι. Ναι. Τωρα μπορω να δω καθαρα οτι με τους τοτε συντροφους μας ταιριαζαμε περισσοτερο. Εγω με τον Α νομιζω ειχαμε τοσα κοινα χαρακτηριστικα που θα μπορουσαμε να ειμαστε αδερφια. Κι ο Δ με την Μ, σαν να βγηκαν απο το ιδιο καλουπι. Η ζωη συχνα επιλεγει το παραταιρο για να σκηνοθετησει στιγμες. Και να'μαστε εδω, μετα απο 8 χρονια. Συχνα θυμαμαι να βλεπουμε ταινια στην Γρυπαρη και να του λεω ποσο μου αρεσει που ζουμε μαζι.
Αραγε ενοχλει τον Μ που παντρευτηκα τον επομενο αντρα απο εκεινον; Γιατι την Τ την ενοχλησε μια παρομοια κατασταση κι εμενα μου φανηκε λογικο. Ισως μονο εγω με την Τ να εχουμε τετοιες μικροπρεπιες.
Θυμαμαι να ειμαι στην Χιο, ξαπλωμενη στο κρεβατι, τυλιγμενη με το σεντονι και πληγωμενη. Κοιτουσα το ταβανι και σκεφτομουν οτι καπου βρισκεται ο αντρας που θα ερθει καποια μερα και θα με κανει ευτυχισμενη. Θα νοιαζεται για τα συναισθηματα μου και θα με νταντευει. Και θυμαμαι πως αναλογη στιγμη εχει ζησει και ο Δ στην προηγουμενη σχεση του.
Και ηρθε ο Δ και με εναν μαγικο τροπο εκανε την φιλη μου την Α να αναρωτιεται "Μαγια σου εχει κανει ο τυπος και εισαι τοσο καιρο μαζι του. Να μου δωσεις το τηλεφωνο του να του δωσω συγχαρητηρια ρε μαλ...α". Και περνουσε ο καιρος και εμαθα να ερωτευομαι αναποδα. Οχι, δεν ηταν ερωτας με την πρωτη ματια. Υπηρχε ελξη αλλα ειχα τοσες ανασφαλειες ακομη. Κι εκεινος νομιζω. Λιγοτερες απο εμενα, αλλα ειχε. Και νωπα τραυματα και οι δυο. Και ο ερωτας μου εμφανιζοταν ετσι ξαφνικα καποιες στιγμες και οταν συνειδητοποιουσα το μεγεθος του με τον καιρο δακρυζα. Εχω ξαναπει οτι ο Δ με εμαθε να αγαπω με το πασο μου. Ολοκληρωτικα. Να εχω υπομονη.
Δεν αλλαζουν εντελως οι ανθρωποι ομως. Εγω παραμενω ενθουσιωδης κι εκεινος παραμενει ο υπευθυνος λιγομιλιτος αντρας που ολοι τον σεβονται και εκτιμουν την αποψη του.
Κι εγω με τις πρωτες ζεστες θα ξανακανω δυο κοτσιδες τα μαλλια μου και θα αναρωτιουνται πολλοι πως ταιριαξαμε εμεις οι δυο. Και ευτυχως ουτε εμεις ξερουμε την απαντηση επειδη ισως να απογοητευοντουσαν αν τους λεγαμε κατι λιγοτερο ρομαντικο απο αυτα που ακουμε σε ταινιες και διαβαζουμε σε βιβλια.
Ναι, θυμαμαι το καλοκαιρι του 2004 που ειπα αντιο στους δυο μεγαλυτερους ερωτες μου ως τοτε και ανοιξα το μεγαλυτερο κεφαλαιο της ζωης μου. Την ζωη μου με τον Δ. Και δεν ηταν ολα παντα ροδινα. Ειναι γοητευτικο να νιωθεις οτι εισαι εδω απο επιλογη και οχι απο συνηθεια. Εγω τουλαχιστον.
Σε κουρασα; Δεν νομιζω. Εγω την απολαυσα αυτη την αναρτηση.
Εχει παει 7 και ακομη εχει ηλιο. Τιποτα λιγοτερο δεν αξιζε αυτη η πρωτη μερα του Απριλη. Απο την μεγαλυτερη ψευδαισθηση της ζωης μας, την ομορφοτερη. Τον ερωτα. Οσο μεγαλωνω ειμαι σχεδον σιγουρη οτι θα παραμεινω αθεραπευτα ρομαντικη μεχρι τα βαθυα γεραματα...αν τα αξιωθω.

update: αν θελετε να δειτε τις ταινιες, χωρις υποτιτλους, υπαρχουν online εδω:

Before sunrise

Before sunset