εγω, μαμα 2

........κι ερχονται και οι στιγμες που δεν βρισκεις κανεναν σωστο τροπο αντιμωτωπισης.
7:30 το πρωι στο δωματιο της. Εχει μιση ωρα που εχει ξυπνησει, καθισαμε αγκαλια να χουζουρεψει, παιξαμε και της ζηταω να την ντυσω για να βγαλω βολτα την Φλαππυ, να την παω μετα σχολειο για να μην αργησω στη δουλεια.
Η Ισμηνη σαν να μη με ακουει. Συνεχιζει και παιζει με τα παιχνιδια της.
Σκεφτομαι συνηθως δυο πραγματα.
Ή την πιανω και την ντυνω με το ζορι εξηγωντας της οτι ειλικρινα δεν εχω αλλο χρονο για παιχνιδια ή της λεω οτι δεν μπορω να περιμενω αλλο, την ενημερωσω οτι θα μετρησω μεχρι το τρια και μετα θα φυγω για τη δουλεια μου. Και τα δυο θα πιασουν. Δοκιμασμενα με πληρη επιτυχια. Μα καμια περιπτωση δεν θεωρω σωστη. Στη μια καταναγκαζω το παιδι μου να κανει κατι που δεν ειναι ετοιμο να το δεχτει (ντυσιμο) και στην άλλη περιπτωση το απειλω εμμεσα με "εγκαταλειψη".
Εσυ τι θα μου προτεινες; Σκεφτεσαι κατι άλλο;
Νομιζω θα ζητησω και τη δικης της γνωμη. Συνηθως με βοηθαει σ'αυτα.

Οπως και να εχει η Ισμηνη ειναι ξεχωριστος ανθρωπος για μενα. Εμπιστευομαι τη γνωμη της και ειναι αυτη που καταφερε να κανει εναν ανθρωπο με χαμηλη αυτοεκτιμηση, σαν εμενα, να νιωθει καλη μαμα.

Η αληθεια ειναι οτι σημερα βαριομουν να γραψω αυτη την αναρτηση. Χθες ειχα στο μυαλο μου να γραψω για τις στιγμες που γινεται εγωιστρια η μικρη, για το πως προσπαθουμε μαζι να λυσουμε σχολικες παρεξηγησεις κι εχω την τυχη να νιωθω οτι το αντιμετωπιζω μαζι της καθε θεμα και οχι εγω για λογαριασμο της. Ηθελα πολλα να γραψω, απλα καθημερινα, με γελιο, με θυμο, με ζωντανια, με ατονια. Απ' ολα εχει ο μπαξες. Αλλα σημερα μου εφυγαν ολα απο το μυαλο. Δεν βρισκω τις σωστες λεξεις για να στα πω οπως τα νιωθω.

Θα επιστρεψω στο βιβλιο μου και θα στα πω άλλη φορα. Καπως μου σκορπαει αυτη η μερα καθε που επιχειρω να την πιασω απο την αρχη.
Μου ειπαν θα ξαναχαλασει ο καιρος, μα το google ειναι με το μερος μου κι εχει οργανωσει ολες τις ιστοσελιδες καιρου να δειχνουν ανοδο απο μεθαυριο.


Θα σε αφησω με ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του Γιωσαφατ Ματθαιου που διαβαζω και ειναι λιγακι αποτομος σε οσα λεει. Εμενα, μου παιρνει λιγη ωρα, για να χωνεψω ολη τη γνωση του.

"Επειδη ειμαι και παιδοψυχιατρος και παιδοψυχοθεραπευτης, εχω κανει θεραπεια και σε πολυ μικρα παιδια, ακομη και βρεφη. Στο παιδι δεν εξηγεις αυτα. Το βλεπεις και το ακους με τη μανα του. Βλεπεις πως φερεται η μανα του στο παιδι. Η θεραπεια βασικα γινεται με τη μανα. Οταν το παιδι ειναι μεγαλο, κανουμε οικογενειακη θεραπεια, συχνα βλεπουμε τους γονεις περισσοτερο. Στην Αγγλια, που διηυθυνα μια ψυχιατρικη και οικογενειακη κλινικη, οπου ειχαμε 800 παραπομπες τον χρονο, εβλεπα τους γονεις μονο και αν βρισκαμε καποια πραγματα για να βελτιωθει η συμπεριφορα τους, βελτιωνοταν και το παιδι. Εμεναν εκπληκτοι, γιατι το παιδι δεν το ειχα δει καθολου"

σελ. 77 "Μεγαλωνοντας μεσα στην ελληνικη οικογενεια" Γιωσαφατ Ματθαιος