τελειωνει το σχολειο

Αυτη ειναι η τελευταια σχολικη εβδομαδα. Τσιμα τσιμα με τις αντοχες μου τελειωνει. Φυσικα δεν ειμαστε ουτε οι πρωτοι ουτε οι τελευταιοι που εζησαν μια τετοια αλλαγη. Θα με αφησεις ομως να γκρινιαξω. Για μενα αυτη η χρονια ηταν η πιο δυσκολη. Δυσκολευτηκα να ανταπεξελθω σε ολους τους ρολους. Μαμα, συντροφος, γυναικα. Εχασα πολλες μικρες μαχες. Δεν υπαρχει λογισμικο να κατεβασεις. Εισαι ως εκει που αντεχεις. Κι αυτο ειναι λιγο ισως για οσα φανταζοσουν. Μα αυτο ειναι!Κοιτα να το αγκαλιασεις και οταν το αποδεχτεις θα καταφερεις να κανεις το επομενο βημα διχως τη σκια της αποτυχιας. Για την Ισμηνη ηταν εξαιρετικα δυσκολο. Να προσπαθει να προσαρμοστει σε μια καινουρια χωρα, να μη μενει πισω στα μαθηματα ενος πολυ δυσκολου γυμνασιου (θεωρειται απο τα δυσκολοτερα της πολης μας το σχολειο της) σε μια γλωσσα που δε γνωριζει. Και να πετυχαινει και μια καθηγητρια (γερμανικων, το βασικοτερο μαθημα της) που αντι να βρισκει τροπους να την εμψυχωνει και να την εμπνεει οταν βλεπει την αναστατωση της, εκεινη να της κοβει τα φτερα με ειρωνιες και προσβολες.
Και να γυριζει αγριμι απο το σχολειο και να προσπαθεις να την υποστηριξεις και να χανεις τις ισορροπιες επειδη βολευεται πολυ ευκολα η Ισμηνη στο κανακεμα και αφηνεται στην αδρανεια και να μην ξερεις πως να το μαζεψεις μετα. Και να ερχονται περιοδοι που καταφερνετε να εχετε ενα καλο προγραμμα κι εσυ να νιωθεις περηφανη. Επιτελους μπηκαν σε μια σειρα ολα και καπως κυλανε αβιαστα με λιγες αναταραξεις. Και ξανα να ζεις μια μεγαλη πτωση και να νιωθεις οτι ουτε ενα βημα μπροστα δεν εκανες. Δεν τη βοηθησες να βρει τον τροπο.

Την Παρασκευη τελειωνουν τα σχολεια.  Θελω να βαλω τα κλαμματα απο την ανακουφιση. Εχουμε 1μιση μηνα να παρουμε ανασα. Μου φαινεται λιγο. Πρεπει να βρω τροπο να νιωσει η Ισμηνη διακοπες. Ελλαδα δε θα μπορεσουμε να παμε. Θα πρεπει να βρω τροπο να αδειασω κι εγω απο ολη την ενταση της χρονιας. Και ο Δημητρης.
Μετα απο μερες που ειχε αρκετη ζεστη, χθες απογευμα συννεφιασε ξαφνικα, σκοτεινιασε κι αρχισε να φυσαει πολυ και να βρεχει. Περπατουσαμε με την Ισμηνη στα χωραφια διπλα απο το σπιτι μας πριν αρχισει η βροχη και φυσουσε πολυ και η Ισμηνη φοβηθηκε και μου επιασε το χερι.
Και κατηφοριζοντας για το σπιτι βλεπαμε τη μαγικη θεα κατω στην πλαγια, το χωριο απεναντι και οσο προχωρουσαμε τοσο ηθελα να μακρυνει ο δρομος και να μην τελειωσει αυτη η θέα, κρατωντας σφιχτα το χερι της. Και οπως ειπε η κουμπαρα μου οι μικρες στιγμες ευτυχιας που τις μαζευεις ως ποντους ειναι πιο ευκολα μετρησιμες. Και μαζευω ποντους. Αυτη η ομορφια με εκανε να αντεξω ως εδω. Οσο λιγο ή πολυ ειναι το "ως εδω" μου. Ζοριστηκα πολυ φιλε μου. Το ιδανικο καλοκαιρι για μενα τωρα θα ηταν ενα δωματιο με ωραια θεα, φαγητο καθε μερα εξω και να μη σκεφτομαι τιποτα. Ουτε να μεταφραζω εργασιες, ουτε να βαζω ορια, ουτε να χανω και να βρισκω την υπομονη μου, ουτε να προσπαθω να μαθω κατι καινουριο. Οταν αυτο δεν ειναι εφικτο, εχω μαθει να φτιασιδωνω αυτο που εχω, για να μ αρεσει. Καπως πρεπει να φτιαξω το καλοκαιρι. Με τα δεδομενα που εχω να χτισω χαρες και διασκεδαση. Για την Ισμηνη, τον Δημητρη κι εμενα.
Σε ενα μηνα σχεδον κλεινουμε ενα χρονο εδω και σε εναμιση μηνα κλεινω τα 43. Το πρωτο με τρομαζει πιο πολυ. Το δευτερο με ανακουφιζει. Αυτα τα γενεθλια θα τα γιορτασω αλλιως. Εναλλακτικα. Δεν ξερω ακομη να σου πω πως. Αλλα θα σκεφτω κατι. Γιατι κουραστηκα πολυ και θελω να με νταντεψω.
Σ αφηνω. Θα ερθει μια φιλη της Ισμηνης το απογευμα και εχω μικροετοιμασιες.
Ισορροπω πολυ επιδεξια ολους αυτους τους μηνες.

αντρες

Θα σου μιλησω για αντρες σημερα.
  Την αγαπη μου για μουσικη και τραγουδια υποψιαζομαι οτι τη γνωριζεις πλεον καλα. Οταν ακουω λοιπον καποιους καλλιτεχνες μου αρεσει και να τους βλεπω. Για παραδειγμα ο Δημητρης Μπασης. Μ'αρεσει. Μ αρεσει υπερβολικα η φωνη του αλλα μου αρεσει και ως αντρας. Το χαμογελο του, η ευγενεια του, η σταση του σωματος του και η διαδκριτικη γοητεια του.
Δεν ειχα ιδια γουστα απο μικρη. Και στη προσωπικη μου ιστορια θα βρεις διαφορετικους τυπους αγοριων-αντρων που με συνεπηραν. Ηταν μια ομορφη πορεια. Εδωσα βαση και σε φανφαρες και μοστρα και οσο περνουσαν τα χρονια κοιτουσα πιο πολυ το βλεμμα, το χαμογελο, τη γλωσσα του σωματος, την ευγενεια και την πολυτιμη επικοινωνια!
Η Ισμηνη στην αρχη της χρονιας ηθελε να ειναι καλη στο μπασκετ για να αρεσει στα αγορια. Ποσο ψεμα θα ηταν να της πως οτι αυτα δεν εχουν σημασια. Γιατι στα 10, αυτα και μονο εχουν σημασια. Και θα εντυπωσιαστει κι εκεινη απο τον αρχηγο της ομαδας, απο τον αληταμπουρα της παρεας. Και ισως να μη μοιασει τη μανουλα, ισως εχει εντελως διαφορετικο γουστο απο εμενα στους αντρες στο μελλον. Ισως της αρεσουν οι γυναικες. Ισως πολλα. Γιατι στο τελος απλα θαυμαζεις προσωπικοτητες. Ειτε ειναι γυναικα, ειτε ειναι αντρας.
Μ αρεσουν οι ερωτικοι ανθρωποι. Αυτοι που αντεχουν να ερωτευονται εναν ανθρωπο με δεσμευση, με τρελλα, με συνεπεια. Οσοι νιωθουν ηλεκτρισμο στην ατμοσφαιρα οταν ακουν ενα τραγουδι, οταν βγαινουν μονοι για περπατημα, οταν μοιραζονται μια μπυρα με εναν καλο φιλο. Οσοι παθιαζονται με αυτο που κανουν, ειτε αυτο ειναι επαγγελμα, ειτε χομπυ. Μ αρεσουν οι ανθρωποι που διασκεδαζουν με μικρες πολυτιμες στιγμες. Που ερωτευονται μια ωραια εκ βαθεων συζητηση. Που καταφερνουν την ισορροπια μεταξυ εργασιας και προσωπικης ζωης. Που κανουν τον ανθρωπο που ειναι διπλα τους να νιωθει σπουδαιος και μοναδικος. Οι ανθρωποι που θυμιζουν φως και οχι σκοταδι. Που δεν αναλωνονται. Που εχουν βρει τον τροπο να ολοκληρωνονται. Να αποδεχονται, να αγκαλιαζουν και να μοιραζονται. Που σε εμπνεουν να ζησεις, να εμπιστευτεις, να μοιραστεις.
Στη ζωη μου δημιουργειται νεος κυκλος ανθρωπων και μαζι δημιουργουμε υπεροχες εικονες, υπεροχες παρεες, δημιουργουμε στιγμες, αποθηκευουμε αναμνησεις και ξαναρχιζω να βλεπω λιγο αλλιως παλι τη ζωη. Καθε μεγαλη αλλαγη σε βαζει σε αυτη τη διαδικασια. Νεοι πρωταγνωνιστες, νεες προοπτικες. Να κοιτας να στεκεσαι διπλα σε ανθρωπους φωτεινους που εχουν να σου δωσουν, μου ειχε πει η Βασω.
Γιατι αν φυγει ο ερωτας καπου εχεις χασει καποιο μονοπατι. Και ειναι κριμα. Ψαξε να το βρεις. Ο ερωτας κρυβεται στο κελαηδισμα που ακους το πρωι, στις μοναχικες βολτες, στην ομορφη εικονα της εξοχης εδω διπλα, στις μουσικες μου, στα ρουχα που μου χωρεσαν μετα απο πολλα χρονια επειδη αδυνατισα λιγο, στη διαθεση να περιποιηθω για να παω την Ισμηνη σχολειο. Ερχονται σκοτουρες και δυσκολιες, σου κλεβουν λιγο τις μπογιες και σε αφηνουν αχρωμη και μαραμενη. Μη φοβηθεις. Στα 40+  λειτουργουν ακομη καλυτερα οι εσωτερικες αμυνες. Δε σε αφηνουν να βουλιαξεις. Κι ας φαινεται βουνο η αλλαγη. Ας φαινεσαι μικρος για να τα καταφερεις. Μη ξεχασεις αυτο που με συμβουλεψε η Βασω. Να ψαχνεις ανθρωπους φωτεινους. Γινε κι εσυ φωτεινος ανθρωπος. Και μη φοβασαι τιποτα. Ολα θα τα καταφερεις.

Καφες με την Χριστινα

Τη Δευτερα θα βγω με την Χριστινα για καφε. Η Χριστινα κανει γερμανικα στην Ισμηνη και μ' αρεσει ο τροπος που οργανωνει τις σκεψεις και τα λογια της. Ειναι καποιοι ανθρωποι που εχουν το ταλεντο να ειναι ευχαριστα συγκεκριμενοι. Με την Χριστινα δηλαδη δε θα συζητησουμε για τον καιρο. Θα μιλησουμε για καταστασεις, για συμπεριφορες, για αντιδρασεις. Αγαπημενα μου θεματα. Και ειναι λες και τα εχει ολα τακτοποιημενα στο μυαλο της και τα παρουσιαζει πιο εφικτα, πιο αισιοδοξα. Με ενα εξυπνο χιουμορ που εκτιμω πολυ.
Βαφτιζουμε χιουμορ πολλες συμπεριφορες και δε θελω καν να μπαινω σε διαδικασια να συζητησω αν αυτο ειναι χιουμορ ή απλα χλευασμος και κοροϊδια. Πιο ευκολο ειναι να πεισω την Ισμηνη, με ολο το πεισμα ενος 10χρονου, να μου ζητησει μια ειλικρινη συγγνωμη, παρα εμεις οι ενηλικες να παραδεχτουμε οτι ειμαστε εμπαθεις κι εχθρικοι οταν κανουμε "χιουμορ".
Οι ισορροπιες παλι χαθηκαν με την Ισμηνη τις τελευταιες δυο εβδομαδες. Και νιωθω οτι με σερνει πολυ πισω η κατασταση οταν πρεπει να ξαναβαλω ορια και να ειμαι συνεπης σ' αυτα. Οταν φτανει η στιγμη που λες "Ως εδω" νιωθεις ταυτοχρονα και την αποτυχια σου. Εκπαιδευομαι και δεν τα παιρνω τοσο βαρυα πλεον. Θα το βρουμε. Ολα αλλαζουν ξανα και ξανα. Με ρωτησε χθες η Μανια που μενει διπλα μου αν βολευτηκα εδω, αν αρχισα να νιωθω οτι τακτοποιηθηκαμε και δεν ηξερα πως να απαντησω. Και ναι και οχι, ειναι η σωστη απαντηση. Αλλα η Μανια ειναι μια ισορροπημενη γερμανιδα και δεν ξερω αν θα αντεχε την ανισορροπια μιας ελληνιδας.
Σιδερωσα ξανα σημερα. Πουκαμισα! Το χειροτερο μου. Και ολο δε με βολευει η σιδερωστρα, με εκνευριζει το καλωδιο που μπλεκεται. Μετα τα πεντε παραιτηθηκα. Αγρια σπορ. Ειχε και ζεστη. Να ξερουμε και τα δικα μας ορια, περα απο αυτα των παιδιων (που και κεινα δικα μας ειναι δηλαδη).
Αυριο ισως παρω την κουρτινες απο την μοδιστρα και το ΣΚ ισως εχουμε επιτελους κουρτινες στο σπιτι.
Ανυπομωνω για ολα αυτα.
Για τον καφε, για τις κουρτινες, για ολα οσα με περιμενουν. Βουλιαξα λιγο τις τελευταιες μερες.
Ηταν να σου γραψω για την Ισμηνη και το αγαπημενο της αλογο σημερα, τον Iron,  αλλα αλλου με οδηγησε το πληκτρολογιο. Λες και γραφονται μονες τους καποιες αναρτησεις. Ερημην μας. Θα σου πω αλλη φορα για το αλογο και τα ζωα μας.