Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

ερωτας

Ο Ν. ειπε χθες, θα μπει στο facebook να δει τα διαφορα που θα γραφτουν για του Αγιου Βαλεντινου, να σπασει πλακα. Γι'αυτο μπαινει στο fb ειπε, για να γελαει. Μα ειναι νεαρουλης ο Ν. και δεν τον παρεξηγω. Εξαλλου ο καθενας μας μπαινει για τους λογους του στο fb. Εγω για παραδειγμα μπαινω για πολλους λογους. Για ταινιες, για επαφη με φιλους, για ενημερωση, για διασκεδαση κτλ. Χθες  χαρηκα πολυ που πολλα ζευγαρια γιορτασαν αυτη την γιορτη. Προσωπικα μου αρεσουν οι ευκαιριες για γιορτη. Εγω εδωσα ενα φιλι πρωι πρωι στον Δ και του ειπα χρονια πολλα, εκεινος γελασε κι ετσι περασε η μερα. Και δεν ειχα αναγκη τιποτα περισσοτερο. Με λιγα λογια δεν το γιορτασα. Επειδη ομως δεν ειχα διαθεση εγω φετος να το γιορτασω δεν σημαινει οτι ξεκιναω κινημα να ακυρωσω την γιορτη των ερωτευμενων. Γιατι θυμαμαι υπεροχες στιγμες που εζησα σε παρομοιες γιορτες παλιοτερα. Ισως να με βαρυναν τα χρονια, ισως να φταιει που εχω φιλοξενουμενους σπιτι. Ισως του χρονου την γιορτασω αυτη την γιορτη. Ισως την γιορτασω μια μερα πριν, με το ορθοδοξο ημερολογιο. Ισως και να μην την γιορτασω ποτε ξανα. Χαιρομαι ομως που υπαρχει. Και απολαμβανω τοσο να βλεπω νεαρα ζευγαρια να εκδηλωνουν με καθε ευκαιρια τον ερωτα τους. Απολαμβανω τους εκδηλωτικους ανθρωπους στον ερωτα, στη συζητηση, στη δουλεια. Ο ερωτας εχει ορμη, εχει ζωη και παλμο. Ολα τα αλλα ειναι κουβεντες που σφινωνουμε ατσαλα εδω κι εκει  να καλυψουμε τα κενα. Οσοι στροβιλιζονται στους ρυθμους του ερωτα δεν εχουν χρονο να παρατηρουν την ξινιλα που βγαζουν πολλοι τετοια μερα. Τι καλα που δεν λερωνουν το κοκκινο τους με την αχρωμια που τους πετουν. Ανεξιτηλο κοκκινο οσο κραταει ο παλμος.
Μετα απο αρκετα χρονια πια με τον αντρα μου δεν στροβιλιζομαστε στον ρυθμο αυτο. Ερχονται αλλα μετα. Ομορφα άλλα. Και χουχουλιαζω εκουσια μεσα σε αυτη την φαση. Ο καθενας οπως βολευεται που λενε. Δεν θα σε ξεβολεψω αν δεν θελεις να γιορτασεις, μη με ξεβολευεις απο το να πιστευω και να μην γιορταζω. Ξερεις τι θα μου αρεσε; Να ειχαμε χρονο χθες, να βγαιναμε μια βολτα στην παραλια της Θεσσαλονικης με τον Δ και να παρατηρουσαμε τα νεαρα ζευγαρια. Αυτα που με ραντεβου συναντιουνται επειδη δεν μενουν μαζι, αυτα που τρεμουν στα πρωτα αγγιγματα, που γελουν και κοκκινιζουν τα μαγουλα, λαμπουν τα ματια. Οσα ζησαμε εμεις οι δυο και τα απολαυσαμε στον καιρο μας. Και να αγκαλιαζομασταν μετα. Και μετα απο λιγη ωρα περπατημα να του ψιθυριζα "Παμε σπιτι μας; Νυσταξα και κρυωνω;"