Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

εν αναμονη

Δελεαζομαι πολυ να ξεκινησω να ασχολουμαι με τα χριστουγεννιατικα. Στο Cosmos, οχι μονο βρηκα καποια χριστουγεννιατικα διακοσμητικα σε καποια καταστηματα, αλλα τα συγκεκριμενα καταστηματα επαιζαν και χριστουγεννιατικη μουσικη. Δε θελω και πολυ, με ξεσηκωνει αυτη η εποχη. Τα χριστουγεννα με γεμιζουν. Σαν να εχω καταπιει μια παλιρροια.
Εχω διαθεση να βαλω φωτακια. Παντου! Προς το παρον ψαχνω μια μετρια στρογγυλη πορτοκαλι κολοκυθα για να σκαλισουμε με την μικρη. Ισως πετυχω στην Θερμη τον περσινο παππουλη που ειχα αγορασει 3 ομορφες κολοκυθες. Τις τελευταιες που ειχε.

Ετσι οπως βλεπω τωρα τον τοιχο απεναντι μου, θα μου αρεσε να ειναι ο τοιχος στο βαθος μπλε σκουρος. Πολυ θα του πηγαινε. Μπλε σκουρο με λιλα την κολωνα αναμεσα. Και ταμπα λεπτομεριες με μια βιβλιοθηκη στο χρωμα της σημυδας μπροστα. Κανουν καινουρια γραφεια η αδερφη μου και μια φιλη μου και ζηλεψα λιγακι. Θα μου αρεσε μια αλλαγη.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Ολα καλα

Συμβαινει συχνα να καταφερνω να στεκομαι απεναντι και να παρατηρω τη ζωη μου. Και καταφερνω να συγκινουμαι απο το θεαμα τελευταια. Και ντρεπομαι να το πω. Επειδη εχουμε γεμισει αραδες με "ιδανικες" ζωες και επειδη πολυ κοσμος δεν μπορει να αντεξει την ευτυχια του αλλου. Κι ακομη κι αν ψευτικη ειναι κι ετσι θελει να πλασαρει τη ζωη του καποιος, δεν υπαρχουν πολλοι να συμμεριστουν αυτη την αναγκη. Εχουμε πολυ θυμο μεσα μας και παιρνουμε τοσο ευκολα θεση αμυνας. Γεμισαμε εικονες με κριτικες επιτροπες στην τηλεοραση και ασυνειδητα εχουμε καθισει κι εμεις πισω απο εναν παγκο και βαθμολογουμε ανθρωπους. Εχω υπαρξει κι εγω αρκετα αυστηρη καποιες φορες. Και μετανιωνω μετα. Οταν γινομαι αυστηρη κι εμπαθης κατι δεν παει καλα στη δικη μου ζωη. Το εχω επιβεβαιωσει πολλες φορες Ετσι λειτουργω εγω.
Το Σαββατο επεστρεψε ο Δ και ηταν ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο. Χθες ειχα ολη τη μερα εναν μονομο κουραστικο πονοκεφαλο. Ισως να ειναι απο το πολυ ροζε που ηπιαμε με τον Δ το Σαββατο το βραδυ και τις ελαχιστες ωρες υπνου. Ισως ομως να ειναι και απο ολα αυτα που ενιωθα. Υπαρχει οριο αραγε. Ενα σημειο που το σωμα σου λεει, ως εδω, κανε ενα διαλειμμα, δεν αντεχω αλλο. Ή μηπως εμεις μαθαινουμε στο σωμα μας την χωριτικοτητα του με την εκπαιδευση την συναισθηματικης νοημοσυνης μας;
Η μικρη φετος "ξαφνικα" δεν ντρεπεται να πει δυνατα και καθαρα το ποιημα της. Μαθαινω κι εγω το δικο μου και πλησιαζει η στιγμη να βρω το θαρρος να το πω κι εγω δυνατα και καθαρα. Ναι το καταλαβα οτι εχω δρομο για να κλεισει ο κυκλος. Αλλα νιωθω μεγαλο ενθουσιασμο για την πορεια τωρα πια.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

οι φετινες μου κουπες

Επιτελους πηρα τις φετινες μου κουπες. Ηρθε και η φιλη μου Νικολεττα πρωι πρωι και τις εγκαινιασαμε. Μου αρεσει να δημιουργω δικες μου παραδοσεις. Νιωθω να πλεκω εναν ιστο ασφαλειας γυρω μου ετσι.
Ο Δ εφυγε στο Αμστερνταμ κι εγω τον φανταζομαι να περπαταει στα ομορφα γεφυρακια και στα πλακοστρωτα στενα και να πινει ζεστο καπουτσινο σε ενα γραφικο καφε. Σημερα κλεινουμε 4 χρονια παντρεμενοι. Παλι το ειχα ξεχασει και για δευτερη χρονια μου το θυμισε το facebook. Στην βερα μου ακομη δεν γραφει καμια ημερομηνια. Ειχαμε το διλλημα να γραψουμε την ημερομηνια του γαμου ή της αρχης της σχεσης. Για μενα η αρχη της σχεσης μετραει. Απο τοτε ειμαστε μαζι. Σαν να μου πετας εξι χρονια απο τη ζωη μου αν γραψω την ημερομηνια του γαμου. Λες και αυτα τα χρονια μιλουσαμε απο το τηλεφωνο, δεν ζουσαμε μαζι, δεν μαλωναμε, δεν αγαπιομασταν, δεν βαριομασταν, δεν μοιραζομασταν το ιδιο σπιτι, την ιδια ζωη. Λεγε ο,τι θελεις. Για μενα εκεινη η ημερομηνια μετραει. Εκεινος ο Δεκεμβρης του 2004 ειναι το σημειο αναφορας μας.
Σημερα το προγραμμα εχει σουπερ-μαρκετ με την μικρη, αλμυρο κεικ με φετα και λουκανικο γαλοπουλας και καθαρισμο καμιναδας. Μου αρεσει το προγραμμα. Να εχω μια λιστα διαρκως στην τσεπη με 3-5 βουλιτσες με οσα εχω να κανω καθημερινα. Αυριο θα δω επιτελους την Κατερινα κι εχω να της πω ιστοριες που μοιαζουν να τις εζησα πριν πολυ καιρο. Μα δεν ειναι ετσι.
Με την Βικυ σκεφτομαστε τι advent calendar να κανουμε φετος στην μικρη. Μ'αρεσουν πολυ αυτες οι αμερικανιες. Φετος ειδα και μια αλλη υπεροχη ιδεα. Σε καποια δωρακια θα κρυβεται μια εκπληξη. Κατι του στυλ "Βολτα με τις πιτζαμες το βραδυ με το αυτοκινητο για να δουμε τα χριστουγεννιατικα φωτακια της πολης" ή "Βραδινη προβολη παιδικης ταινιας και υπνο στρωματσαδα στο καθιστικο". Θα ξετρελλαθει νομιζω. Αν εχεις καμια παρομοια ιδεα να μου την πεις!
Αγκαλιαζω την καινουρια μου κουπα να κλεψω την θερμοκρασια του γαλλικου. Καποιες μερες εχουν αρωμα απο γαλλικο φουντουκι, μελωδια απο Εdith Piaf και χρυσοκαστανα χρωματα. Θελω να σου πω οτι χθες οταν εβγαζα τα παπουτσια μου και ειδα μεσα στο πανερι τα καφεπορτοκαλι νηματα μου ηρθε η ιδεα να ξαναπλεξω κατι. Ισως κατι να θυμιζει για παντα το φθινοπωρο του 2014. Καπως ετσι φυλακιζουμε την μνημη. Ακριβη και παραλλαγμενη κατα τις αναγκες μας. Μοναδικα χναρια στον χρονο.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

The mindtrap project - Thessaloniki

Το κανονισαμε, μετα απο κανα-δυο αναβολες και πηγαμε. Η κοπελα στην υποδοχη μας εξηγησε τους κανονες του παιχνιδου και μετα μας παρεδωσε στον Θοδωρη. Ο Θοδωρης μας εξηγησε περισσοτερες λεπτομεριες και μας εδειξε τον χωρο. Μα πηγε στο δωματιο και μας εξηγησε πως θα πρεπει να λυσουμε ολους τους γριφους για να καταφερουμε να βγουμε. Εκλεισε η πορτα πισω μας και ξεκινησαμε το ψαξιμο. Τι γελιο! Ο Θοδωρης, που μας παρακολουθουσε κατα την διαρκεια, θα πρεπει να ειχε πεσει κατω απο τα γελια. Ειναι πολυ ομορφη εμπειρια να παιζεις ενα τετοιο παιχνιδι. Δουλευει το μυαλο και απολαμβανεις και την αισθηση της ομαδας. Το απολαυσαμε τοσο πολυ που αποφασισαμε να παμε και στα υπολοιπα δωματια. Οποιος ενδιαφερεται, μπορει να βρει πληροφοριες εδω The Mindtrap Thessaloniki


Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

ανηκειν

Ο ψυχοθεραπευτης Joan Garriga, αναφερει σε μια συνεντευση του, οτι εχουμε αναγκη εναν συντροφο για να καλυπτουμε την αναγκη του ανηκειν που εχουμε. Αναφερει κι άλλα, αλλά εγω κολλησα σ'αυτο. Ναι, το αναγνωρισα σε μενα. Απολαμβανω να ανηκω. Και οταν χανομαι, ειναι ενας μπουσουλας για μενα το που ανηκω. Το σημειο αναφορας μου. Και αναγνωριζω οτι ειναι εξαιρετικα σπανιο να ανηκεις καπου αληθινα. Γιατι, οπως λεει και η διαφημιση της Lacta που μου αρεσει πολυ, "...ειναι πολυ ευκολο να ρισκαρεις και τη ζωη σου για καποιον που αγαπας.... το δυσκολο ειναι να καταφερεις να αγαπησεις καποιον τοσο πολυ" (εγω θα εβαζα τελεία στο "να αγαπησεις καποιον")





Θυμαμαι που, απο ολο τον γαμο, εγω αυτο απολαυσα πιο πολυ. Την αισθηση οτι ανηκω. Δεν ενιωσα να μειωνεται η ελευθερια μου. Αντιθετως ειδα να ανοιγουν νεες προοπτικες. Ενα χαρτι με εκανε να ανηκω; Δεν θα επρεπε, το γνωριζω. Μα εγω σου λεω πως ενιωσα. Κι αν κατι μου περιορισε κατα πολυ την ελευθερια μου, αυτο ειναι η Φλαππυ και η Ισμηνη. Αλλαξε η ζωη μου ολη απο τη στιγμη που πηρα δικο μου σκυλο κι εκανα παιδι. Το προγραμμα μου συμβαδιζει με τις αναγκες τους. Εγω με τον Δ πιο πριν, συννενοουμασταν και μπορουσαμε να καλυπτουμε τις αναγκες μας διχως να περιοριζουμε τον αλλον. Τριφτηκαμε, αρχικα ανεχτηκαμε ο ενας τις αναγκες του αλλου και στο τελος τις κατανοησαμε, τις αγκαλιασαμε, τις αγαπησαμε. Πεντε χρονια παντρεμενη, με παιδι και με σκυλι. Ποιο το point να εχω μια ολοκληρη ελευθερια διχως τον Δ, την Ισμηνη και την Φλαππυ; Ελευθερη να κανω τι;
Γιατι ειναι κακο να ανηκεις; Τι κλεβει απο το "ολο" μου αυτη η αναγκη;

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Μαρω Βαμβουνακη

Τα βιβλια μου εχουν κρυφτει. Ουτε γνωριζω που βρισκονται. Που τα εχωσα την τελευταια φορα που ηθελα να τα αποφυγω. Στο Facebook βρηκα την Μαρω Βαμβουνακη. Και διαβαζω αναρτησεις που ποσταρει και μου φαινεται φανταστικο. Καποτε ειχα ψαξει να βρω καποιο στοιχειο επικοινωνιας μαζι της, αλλα δεν τα ειχα καταφερει. Μαλλον δεν ειχα ψαξει πολυ επιμονα. Και τωρα γραφει και μπορω και σχολιαζω απο κατω. Και δεν ξερω αν μπορει να φανταστει, οτι καποιοι απο εμας την νιωθουμε τοσο δικο μας ανθρωπο, που με δυσκολια της μιλαμε στον πλυθηντικο. Ειναι υπεροχο να υπαρχει καναλι επικοινωνιας με εναν τοσο αγαπημενο συγγραφεα, που εχει συντροφευσει τοσα χρονια της ζωης μου. Θυμαμαι βιβλια της διπλα μου σε διαφορες φασεις της ζωης μου. Και να σου πω, ποτε δεν μπορεσα να της κρατησω αληθινα μουτρα που πηγε στον Ψυχογιο. Κι ας μου φαινεται πιο απομακρη απο εκει.

"Ηρθα πισω χθες με το ιδιο τρενο που με πηρε πριν δωδεκα χρονια. Η διαδρομη ηταν παλι ιδια, απο την αναποδη.
Η δημοσια αναμεσα απο τα χωραφια ως την πλατεια, ο αερας που ακομα φυσα εκει ασταματητα, ο δρομος πισω απο το κοινοτικο παρκο, ο δρομος του σπιτιου σου, τα σπιτια με τα δεντρα μπροστα και τα κλειστα παραθυρα.
Η μαυρη σιδερενια αυλοπορτα.
Η ξυλινη πορτα υστερα με την αγκυρα για κουδουνι.
Το χωλ.
Η σκοτεινη σκαλα με το φθαρμενο χαλι.
Τα αποτομα σκαλοπατια.
Το μεγαλο παραθυρο με τα χρωματιστα τζαμακια σαν εκκλησια.
Το απογευματινο φως το λιγοστο που σβηνει.
Το κεφαλοσκαλο.... Εσυ!
Σηκωνω το κεφαλι μου και σε κοιτω.
Σκυβεις το κεφαλι σου και με κοιτας.
Και το βλεπω.
Ποτε δεν εφυγα απο σενα.
Ουτε ενα βημα δεν εκανα μακρια σου."

«Αυτη η σκαλα δεν κατεβαινει - Το κεφαλοσκαλο»  Μαρω Βαμβουνακη


Εχω ονειρευτει να χωριζω με τον αντρα μου και να ξανασμιγουμε μετα απο χρονια. Εχω παραξενιες, δεν στο εκρυψα ποτε. Μερικες φορες νιωθω οτι εχω αναγκη εναν αποχωρισμο, για να ζησω την επανενωση. Κρυβω και βρισκω κομματια μου σε αεροδρομια, σταθμους τρενων και λιμανια. Μια προσμονη. Μια προοπτικη της ελπιδας. Στιγμες με εντονη συναισθηματικη νοημοσυνη που για εκεινο μονο το χρονικο διαστημα ολα ειναι κρυσταλλινα καθαρα. Και μετα ξανα στην οικεια ασφαλεια της καθημερινοτητας με τα βεβαια βηματα (τι αγνοια θεε μου). Μεχρι την επομενη διψα.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

ξεκουραση

Οι μερες που ακολουθουν ενα παρτυ ειναι εξισου απολαυστικες. Το Σαββατο γιορτασαμε σε εναν παιδοτοπο τα γενεθλια της μικρης μας. Εκανα την τουρτα τελικα και νιωθω πολυ περηφανη. Το Σαββατο ενιωθα να σερνομαι. Την Κυριακη ομως....ω, την αγαπησα αυτη την Κυριακη. Γεμισα με μαγικες εικονες. Η στιγμη του ανοιγματος των δωρων. Τι ευτυχια μαζεμενη σε λιγα λεπτα! Και ενας υπεροχος καπουτσινο απο την καινουρια εσπρεσιερα μας, με πολυ πετυχημενο αφρογαλο απο τον Δ μου και κανελα και ολη μερα με τις πιτζαμες και κους κους με την πεθερα μου στον καναπε και παιχνιδι με την μικρη και ξεκουραση και γλυκια αισθηση του φθινοπωρου.
Σημερα το πρωι εφυγαν τα πεθερικα μου, η μικρη σχολειο και το μεσημερι το σπιτι ηταν τακτοποιημενο (σχεδον) και ησυχο. Χωθηκα κατω απο ενα λουλουδενιο παπλωμα και κοιμηθηκα για μια ωρα που μου φανηκε σαν να κρατησε 3 χειμωνες. Με ξυπνησε το τηλεφωνημα απο τον φιλο μου τον Νικο. Θα ερθει αυριο να τον δω!
Το κουκλοσπιτο εμεινε μισο. Δευτερα σημερα και σκεφτομαι οτι εχω μια ολοκληρη εβδομαδα να το τελειωσω. Εχει καινουρια παιχνιδια να απασχοληθει ως τοτε. Θα γινει ξεχωριστο! Μια εβδομαδα γεματη αλλα χωρις δοκιμες, συνταγες και αγχος. Η Δευτερα αυτη μοιαζει με τις Δευτερες εκεινες που με παρηγορουν, μου υπενθυμιζουν και μου υποσχονται εξελιξη. Ενα βημα μπροστα. Σταθερα. Πολυ αργα παμε τελευταια, αλλα σταθερα μπροστα!

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

ο Οκτωβρης επιμενει

http://attic24.typepad.com/weblog/2014/10/curveballs.html
Ανοιξα τα ματια πριν χτυπησει το ξυπνητηρι. 'Η για να το πω καλυτερα, δεν καταφερα να κοιμηθω το μεσημερι. Το δωματιο μυριζε παντεσπανι που εφτιαξα νωριτερα για την τουρτα. Κοιταξα το φωτιστικο της κρεβατοκαμαρας. Ποτε δεν μου αρεσε. Το πηραμε απο την αδερφη μου, επειδη δεν το χρειαζοταν κι εμεις δεν ειχαμε. Και ηθελα να το αλλαξω εκτοτε. Αλλα κρεμεται ακομη, μετα απο τοσα χρονια, πανω απο το κρεβατι μας. Ειχα ενα τεταρτακι μεχρι να φυγω να παρω την μικρη απο το σχολειο. Ποτε εγινα μαμα; Ποτε περασαν 5 χρονια; Σου εχει τυχει να κοιτας το ταβανι και να θυμασαι την προηγουμενη ζωη σου; Το κανω κι εγω ανα διαστηματα. Σκηνες μιας ζωης που περασε.
Τελος διαδρομης. Επιστροφη στο παρον. Με περιμενει η μικρη στο σχολειο, το γραφειο μου και ενα καρο δουλειες το βραδυ στο σπιτι.

.........
 Εβαλα λιγες σταγονες απο την απομιμηση της Elle. Δεν ειναι πολυ πετυχημενη. Δεν μου θυμιζει καθολου την Primaverii αυτο το αρωμα που μολις εβαλα. Ειναι ομως μια ευχαριστη μυρωδια να ανακατευτει με παντεσπανι, κουβερτουρα και κρεμα γαλακτος. Ετσι μαγικα το σπιτι θα εχει ενα καινουριο αρωμα αποψε.
Ο Οκτωβρης επιμενει να με θελει, να με δελεαζει, να με κερδιζει.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

λιγο απ'ολα

Περνουν οι μερες με σκεψεις, με λιστες και ξανα λιστες και αμφιβολιες για το αν θα τα καταφερω. Και μετα εχει απλωθει ενας Οκτωβρης εξω απο το σπιτι που δεν με αφηνει να κανω πισω. Και περιμενω και κοσμο αυριο και θα γεμισει ξανα το σπιτι. Παλευω με αλευρι, κουβερτουρες και μπισκοτα. Σε καποιο μπονους χρονου ισως προλαβω κι εκεινα τα τυροπιτακια. Σημερα εχει κεφτεδακια στην κατσαρολα με πατατες κοκκινιστα το προγραμμα μετα. Ακουω διαρκως Dolly Parton, Shania Twain και Lynn Anderson και φευγει το μυαλο σε τοπια στην Ευρωπη.
Φετος κανει αληθινο φθινοπωρο, το προσεξες; Ιδανικες θερμοκρασιες, ιδανικα τοπια, ιδανικα ονειρα, ιδανικες αγκαλιες, ιδανικες μυρωδιες.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Οκτωβρης

Ειναι ελαχιστες οι φορες που θα ηθελα τοσο πολυ να μην ειχα δουλεια το απογευμα και να καθομουν σπιτι με την μικρη μου. Της πονουσε το αυτακι και την πηρα πιο νωρις απο το σχολειο της. Την βρηκα ξαπλωμενη σε ενα ντιβανακι να ψιλοκοιμαται πιανοντας το αυτακι της, ενω τα αλλα παιδακια επαιζαν στην αυλη. Μου ηρθε η εικονα που ημουν εγω ξαπλωμενη στον καναπε στο πατρικο μου, στην ιδια ακριβως σταση με την Ισμηνη. Ποσο ανακουφιστικα ηταν τα χαδια και η αγκαλια της μαμας μου. Αληθινο παυσιπονο. Περασαμε μαζι το μεσημερι κι επεστρεψα στη δουλεια.


Ηρθε και ο Σαββας και μου ειπε οτι τα λεμονοκυπαρισσα μου δεν ειναι αρρωστα. Ειναι ολοζωντανα, απλα θελουν κοψιμο στο καταλληλο υψος για να τα βλεπει ο ηλιος. Ολοι θελουμε κλαδεμα και συντηριση στα σωστα επιπεδα για να ειμαστε υγιεις, ετσι δεν ειναι; Λιγο κλαδεμα θελω κι εγω. Τα δυο πρωτα δωματια του κουκλοσπιτου εχουν πλεον μια κ
αποια μορφη και ειναι και Παρασκευη. Κοιταζω στον τοιχο απεναντι και το κρεμασμενο ημερολογιο γραφει ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014. Το κερασακι στην τουρτα. Ο κυκλος παραμενει κλειστος.