Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

βροχη που ξεπλενει την σκονη

Ψιχαλιζε. Εβαλα το κοκκινο πουα αδιαβροχο, εβγαλα πρωτα την Φλαππυ και μετα τον Τσαρλυ. Η βροχη ξεπλυνε τη σκονη και οι παπαρουνες ηταν πιο κοκκινες, τα χαμομηλακια πιο λευκα, ολα τα λουλουδια πιο κιτρινα και μωβ. Ενα σκεπαστο μπαλκονι εκει πανω στην ανηφοριτσα ευχηθηκα να εχω. Η καμπανα δεν ειχε ξεκινησει ακομη να χτυπαει. Ησυχια! Εδω στην Ελλαδα ξυπνουν πιο αργα ολοι, μου φαινεται. Αρκει να ξυπνησεις νωρις και μπορεις να απολαυσεις και το πιο πολυσυχναστο μερος με την ησυχια σου.
Σε λιγα χρονια, εαν συνεχισει να ξυπναει τοσο νωρις η Ισμηνη και με θελει για παρεα θα πηγαινουμε υπεροχες πρωινες βολτες.
Ο Δ εφυγε για τη δουλεια κι εγω δε λεω να σηκωθω απο τον καναπε να κανω οσα εχω στο προγραμμα σημερα. Η Ισμηνη στενοχωριεται που δεν θα κανουμε πικνικ την πρωτομαγια λογω βροχης. Ο καθενας σ αυτη την οικογενεια με το δικο του βασανο.
Σηκωνομαι να τελειωνω με τα "πρεπει" για να εχω ενα ολοκληρο απογευμα για τα "θελω".
Ξεκινανε οι διακοπες σημερα. Εμφαση στα "θελω" της Ισμηνης, του Δ., τα δικα μου.
Η βροχη συνεχιζει. Οι παπαρουνες ειναι πιο κοκκινες, τα χαμομηλακια πιο λευκα κι εγω πιο Κατερινα.

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

παστα καρδιας

Μεγαλη Εβδομαδα χωρις παιδι. Η Δευτερα ξεκινησε με πρωινο καφεδακι με δυο φιλες. Η δουλεια πεσμενη και βλεπω αβερτα ταινιες στο ιντερνετ. Για το βραδυ ειχα διαθεση κρασακι και μουσικουλα με τον Δ. Καποια στιγμη μετα τις 22:30 με πηρε ο υπνος στον καναπε κι ενω εχω την εντυπωση οτι καταλαβα τον Δ οταν ξεκλειδωσε και μπηκε στο σπιτι, η επομενη στιγμη που ανοιξα τα ματια μου ηταν στις 4 τα ξημερωματα. Συρθηκα μεχρι την κρεβατοκαμαρα για δυο επιπλεον ωρες. Απο τις εξι που αρχισε να χτυπαει το ξυπνητηρι, ανα δεκα λεπτα το σταματουσα εως τις εφτα παρα εικοσι. Αφου δεν μου το πεταξε στον κεφαλι τυχερη ειμαι. Βολτα με την Φλαππυ και μετα με τον Τσαρλυ. Ξεπαγιασα. Στον φουρνο μια μικρη παστα καρδιας με ενα κερακι πανω ..."Να ζησεις Βικουλα και χρονια πολλα". Κοιταω τα ραντεβου. Οχι πολλα. Ψαχνω αλλη μια ταινια. Το βραδακι εχει ρετσινουλα με παλιες συμμαθητριες. Η Ισμηνη αγορασε με τον παππου της ενα μπλε-πρασινο BMX ποδηλατο. Και στο τηλεφωνο μου ζηταει να παω. Εγω ακουω Dolly Parton. Και ψαχνω να δω μια ταινια μεχρι το ραντεβου μου.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

μια Παρασκευη

Λιγο οι μπυριτσες που κατεβασαμε χθες βραδυ με τον Δ, λιγο το οτι πλησιαζει η Μεγαλη Εβδομαδα και λιγο που πολυ μου αρεσε αυτος ο δυνατος αερας το πρωι οταν εβγαζα βολτα τα σκυλια, με παρεσυραν και διαρκως νιωθω οτι ειναι Παρασκευη σημερα. Και μπερδευομαι. Και γραφω αλλου'ντ'αλλου τα ραντεβου μου. Και η Ισμηνη εχει ξεσηκωθει πολυ απο τον καιρο. Και ειμαι αυστηρη μαζι της τελευταια. Και πριν φυγω για τη δουλεια, μου ζητησε να μη φυγω και ειμαστε θυμωμενες. Και την πηρα μια μεγαλη αγκαλια και της εκανα πολλα χαδια και της χαρισα πολλα χαμογελα. Μα ακομη δε με συγχωρησα. Ειναι ενα πλασμα που εχει το μυαλο του πως θα παιξει με το καινουριο βανακι Scooby Doo που της εφερε ο νονος της και τι ωρα θα βγει να κανει ποδηλατο. Κι εγω της σβηνω τα ε και τα η να τα κανει πιο ομορφα. Τι ξενερωτη. Τι αχαρη ευθυνη. Αυριο υποσχομαι να γινω παιδι μαζι της. Ο,τι διαβασει στο ολοημερο και μετα μονο τεννις και παιχνιδι με φιλες! Ουτε ε, ουτε η, ουτε μ και γ. Ας τα γραψει ολα λαθος στην ορθογραφια την Παρασκευη κι ας συλλαβιζει στην αναγνωση. Θα χωρεσουμε μια διασκεδαση Σαββατου σε ενα απογευμα Πεμπτης!
Και ισως με συγχωρεσω στο τελος της μερας.
Ας πουμε οτι ειναι Παρασκευη σημερα λοιπον.

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

υπευθυνη, ανευθυνη




Ισμηνη:  Ναι, αλλα μπορει να αλλαξει γνωμη και να μη παμε τελικα εκει με τον μπαμπα
Μαμα:  Ισμηνελι, σου εχει πει ποτε ψεματα ο μπαμπας;
Ισμηνη: Οχι!

Αυτο το "Οχι!", που βγαινει με τοση ασφαλεια και σιγουρια απο το στομα της, οταν την ρωταμε εαν λεει ο μπαμπας και η μαμα ψεματα, ποσο ακριβο ειναι. Και ποσο υπευθυνοι εμεις να το διατηρησουμε "Οχι" και να μην το αλλαξουμε σε "Ναι". Γιατι δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα για ενα παιδι απο το να νιωθει οτι ξεγελιεται απο τους γονεις του.
Ποσο δυσκολη δουλεια. Συνειδητη ευθυνη. Να νιωθεις υπευθυνος για οσα λες. Για οσα δεν λες. Για οσα αντεχεις. Για οσα δεν αντεχεις. Τι τρομακτικο που φανταζει να εισαι γονιος καποιες στιγμες!

Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

στα κουτουρου

Σαν να μην εχει πεσει ο κοσμος πανω στο κεφαλι μου τις τελευταιες μερες, θα σου μιλησω για την αποφαση που πηρα να βαψω το ποδηλατο μου. Και η αληθεια ειναι οτι ηθελα να το βαψω λευκο, σαν τη φωτογραφια αυτη, με ενα ταμπα καλαθι. Αλλα εχει περισσεψει πρασινο παστελ απο το τραπεζακι που βαψαμε. Και σκεφτομαι να παω να του φτιαξω τα λαστιχα και να το ξαναβγαλω. Κι επειδη το εχω ξανασκεφτει, αλλα ειναι ακομη στην ιδια θεση και σκονιζεται, μην το δεσεις και κομπο.
Στο συλλογο οι εντασεις πανε κι ερχονται. Αναρωτιεμαι ... για πολλα. Δεν εχω καταλαβει τι ακριβως συμβαινει, μου ειπε η Χ. Ισως.
Μιαμιση εβδομαδα μεχρι τις σχολικες διακοπες του Πασχα. Η Ισμηνη περιμενει πως και πως να παει Σερρες. Να ερχοταν κι εμενα η γιαγια μου να με επαιρνε στην Αρναια για Πασχα. Να βαφαμε αυγα, να πλαθαμε κουλουρακια. Στο παλιο το σπιτι, εκεινο με την ξυλινη σκαλα και την υπερυψωμενη κουζινα που ειχε μια ιδιαιτερη μυρωδια απο το κατωι. Κι εγω να ανεβαινω να ξαπλωνω στο κρεβατι της γιαγιας, στο πισω δωμα της κουζινα, με το καντηλακι διπλα απο το τζακι. Και ολες οι μυρωδιες απο τα υφαντα, τις φλοκατες, το babyoil που ειχε σε εκεινη την πλαστικη κιτρινη θηκη και την υγρασια των ξυλων να τα μυριζω με κλειστα τα ματια κανοντας κουνια απο τη μια ακρη ως την αλλη της κουζινας. Την ειχε κρεμασει ο παππους ο Κωστας απο το πανω δοκαρι της οροφης. Και να ερχοταν ο Χρηστος, να με φωναζε απο κατω απο τις σκαλες, επειδη ντρεποταν παντα να ανεβει. Και να ετρεχα και να ακουγοταν το ποδοβολητο μου μεχρι τις Κ. που εμεναν διπλα. Και να πηγαιναμε στο σαντουιτσαδικο, να βοηθουσαμε τον μπαμπα του να τρυπησει τα σουβλακια και να κλεβαμε και καμια τηγανιτη πατατα. Και καποιες φορες να τρωγαμε ψευτικο ζαχαρωτο παγωτο, στο ξυλινο παγκο στο στενο διπλα απο το μαγαζι. Και να ακουγαμε τα γελια των μεγαλων, μουσικη απο ενα τρανζιστορακι πανω απο το ψυγειο με τα αναψυκτικα και να διαβαζαμε και κανενα τιραμολα.
Ποσα εχουν αλλαξει απο τοτε. Ολακερη η ματια μου στον κοσμο.
Σημερα ο νεαρος που μου εβγαλε την νεα μου ταυτοτητα, απο τις δεκα λεξεις που ελεγε, οι εννια ηταν βρισιες. Αλλα οταν εφτασε η σειρα μου να με εξυπηρετησει καταλαβα οτι οι βρισιες ηταν για αποσυμπιεση σε ολες τις αναποδιες που του ειχαν τυχει εκεινη την ημερα. Εαν συνηθιζα να βριζω κι εγω, νομιζω θα αραδιαζα πολλες αυτες τις μερες. Μου εδωσε την νεα μου ταυτοτητα και ως νομιμος πολιτης ξανα αφηνω πισω καθε αναποδια κι απογοητευση και ονειρευομαι το Πασχα. Χωρις Ισμηνη ευκαιρια για δουλειες. Μου χρωσταω και δυο μεγαλα ξενυχτια. Εχω γυρισει τον διακοπτη και λεω να τα δω λιγακι αλλιως ολα αυτο το Πασχα. Επειδη το συστημα βραχυκυκλωνει, μη μου εχεις και πολυ εμπιστοσυνη. Ισως να κρεμασω κι εγω μια ταμπελα Out Of Order οπως εκανε το μηχανημα στο γραφειο και με νταντεψω λιγες μερες. Ειναι αυτες οι ατιμες οι ενοχες που δε με αφηνουν. Να δεις που η μαμα μου φταιει για ολα :) Ποσα θα χρεωθω κι εγω απο την Ισμηνη καποτε! Ξεκινησε απο τα 6μιση. Σκεψου τι με περιμενει στην εφηβεια.

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

λαδοπρασινο της ανοιξης

Δεν ξυπνησε στις εξιμιση. Χουζουρεψε λιγο παραπανω. Στις 7:30 εβγαλε το σκυλι βολτα και περπατησε μεχρι τερμα πανω. Απο εκει φαινεται αλλιως ο κοσμος. Επεστρεψε, σηκωσε μπατζακια, εβαλε σαγιοναρες και ανοιξε τη βανα στην πισω αυλιτσα. Το κοκκινο χωμα δεν εφευγε με τιποτα απο τα πλακακια. Μετα απο 5 νερα και τριψιμο και σκουπισμα, το νερο κυλουσε παλι θολο. Ανοιξη. Ολες οι νοικοκυρες κανουν δουλειες και το παιζει κι αυτη νοικοκυρα. Της εφτιαχνε τη διαθεση η πρωτη μερα με καφεδακι στον κηπο με καλη παρεα. Δεν ειχε παει δεκα οταν τηλεφωνησε η Μαρια. Κατεβηκε και την πηρε με το αυτοκινητο απο την σταση.Σε λιγη ωρα ηρθε και η Βικυ και ο Θανασης. Η Ισμηνη χοροπηδουσε. Βγηκαν τα πινελα και περαστηκε το πρωτο χερι σε τραπεζακι και καρεκλες. Διαλειμμα για καφεδακι. Στεγνωμα με το σεσουαρ για εξοικονομιση χρονου. Κατεβηκε και ο Δημητρης. Εκεινη ξεκινησε το μαγειρεμα. Κοτοπουλο, πιπεριες, κρεμμυδια, μανιταρια, πατατες. Ολα κομματακια στην κατσαρολα. Περαστηκε και το δευτερο χερι. Περασε η ωρα. Ευχοταν να μην επρεπε να φυγει η φιλη της. Να ετρωγαν ολοι μαζι και να επιναν ουζακια ως το απογευμα ακουγοντας ραδιοφωνο.
Η Μαρια εφυγε, εκεινη δεν ηπιε ουζακι και η μουσικη εκλεισε το μεσημερι. Ενα χερι ανοιξιατικου λαδοπρασινου περαστηκε και στην Κυριακη της. Η Δευτερα εμοιαζε λιγοτερο απειλητικη. Για καποιες αλλες φιλες η σημερινη μερα ηταν ασηκωτη. Ζωες ολοκληρες αλλαζουν σε μια μονο στιγμη. Κι εκεινη απλα εβαφε λαδοπρασινη την Κυριακη της χωρις ενοχες. Το στρογγυλο πινελο της Μαριας δεν αφησε καμια γωνιτσα ακαλυπτη. Λειο κι ενιαιο λαδοπρασινο παντου. 
Σημερα δυο χερια στερεωτικο βερνικι κι εκλεισε η αναμνηση. Τοσο απλα.