Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

καπου εδω ειμαι

Εδω ειμαι. Και ασχολουμαι με διαφορα. Εχω την τυχη να ειμαι στον συλλογο γονεων και κηδεμονων του σχολειου της μικρης μου και ψαχνω διαφορα, μιλαω με διαφορους, βρισκομαι με τα υπολοιπα μελη για να οργανωθουμε. Ειναι και κατι άλλο που εχει καρφωθει στο μυαλο μου και σπαταλαω καθε ελευθερο χρονο μου ονειρευοντας εκεινο. Ατσαλα ακομη, χωρις οργανωση, αλλα θα οργανωθω.

Χθες η μικρη μου στο μεσημεριανο τραπεζι συμπεριφερθηκε με αγενεια επειδη δεν ηθελε να καθισει διπλα σε ενα συγγενικο μου προσωπο. Πεισμωσε και πηγε στην κρεβατοκαμαρα εκεινου του σπιτιου. Ζητησα απο τους υπολοιπους να την αφησουν στο πεισμα της, οσο γινεται να μην ασχοληθουν και να φαμε κανονικα. Ετσι η μικρη δεν εφαγε. Γυριζωντας στο σπιτι μας μου ζητησε να της βαλω να φαει εκει. Της εξηγησα οτι εχει περασει η ωρα του μεσημεριανου φαγητου και θα φαει το απογευμα το φαγητο της. Ανεβηκαμε στο δωματιο της και την ρωτησα ποιος ηταν ο λογος που δεν ηθελε να καθισει διπλα στον συγγενη μου. Μου εξηγησε λιγακι μπερδεμενα. Καταλαβα καλα, επειδη γνωριζω την κατασταση. Μερικοι ανθρωποι, αθελα τους γινονται αδικοι στα παιδια, αναλογως τα κεφια τους. Πραγμα που κανει τα παιδια να νιωθουν αβολα διπλα τους και ανασφαλη. Επειδη νιωθουν οτι, ανα πασα στιγμη μπορει να τα μαλωσουν εντονα για κατι, που μεχρι χθες εκαναν με την συγκαταθεση τους. Της εξηγησα οτι εχει το δικαιωμα να μη νιωθει καλα διπλα σε καποιον, αλλα δεν εχει το δικαιωμα να γινεται αγενης με τον τροπο που εγινε (φωνες και πεισματα). Της προτεινα την επομενη φορα να ζητησει ηρεμα τη βοηθεια μου, για να δηλωσουμε οτι θα ηθελε σημερα να καθισει διπλα στην νονα της, ετσι ωστε να μην ερθει σε αβολη θεση και η ιδια και να μην προσβαλουμε και κανεναν κανοντας τον να νιωθει ασχημα. Εμεινε νηστικη το μεσημερι για πρωτη φορα η μικρη μου και εφαγε το απογευμα (με πολλλλη ορεξη).
Παρολαυτα, ηταν ενα ηρεμο Σαββατοκυριακο.
Ο καιρος ηταν οπως ακριβως μου αρεσει κι εγω εκανα τις δουλειες του σπιτιου με καλυτερη διαθεση. Απολαυσα χουχουλιαρικα καφεδακια με την αδερφη μου και την μικρη, κρασακι με την αδερφη μου και τον γαμπρο μου και μεσημεριανες σιεστες χωρις ξυπνητηρι. Η Δευτερα μου εχει γινει ανεπιθυμητη πια. Δεν θελω να κατσω διπλα της και δεν βρισκω τροπο να την αποφυγω.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

βρεχει και ειναι Οκτωβρης

Βροχη!
Ο Σεπτεμβρης εφυγε χωρις ουτε ενα δικο μου καινουριο τετραδιο, διχως στοχους, διχως κουπες της χρονιας. Εβγαλα κι εγραψα δυο γραμμουλες σε εκεινο το μικρο μπλοκακι που ειχα φυλαξει αγαπημενες φρασεις απο ενα συνεδριο πριν χρονια. Και γυρωφερνα αναμεσα σε φωτογραφιες απο δωματια δημιουργιας παλι. Κι ενα αχ ανεβαινει και παει να γινει φωνη, αλλά το προλαβαινει η ντροπη και το πνιγει.
Βρεχει, πινω καπουτσινο και χαζευω εξω απο το παραθυρο. Αραγε υπαρχει τροπος να συμμαζεψω το μυαλο μου; Να οριοθετησει τα θελω του; Τραβαω γραμμες πισω απο τις πλατες των αλλων, μηπως και ζωγραφισω ενα γηπεδο δικο μου. Ολοδικο μου.
Μουλιασε η ελπιδα και αδυνατει να αποφασισει αν θα βγαλει καρπο ή θα το γυρισει σε οστεοπορωση. Ειναι αυτες οι μερες που καταφερνει το φως και πνιγει ολο το σκοταδι. Ισα που επιτρεπει στις σκιες να κρυβονται εδω κι εκει.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

στα πεταχτα

Συναντηθηκαμε πανω στο δωμα της Μ. Ο φουρνος εδω διπλα κανει απιθανο καπουτσινο και δεν παρελειψα να παρω εναν φευγοντας. Η μεγαλυτερη απολαυση ειναι η ανεση που νιωθω σε αυτον τον χωρο με αυτες τις γυναικες. Μου ελειψαν ολες οι γυναικειες συνηθειες μου. Εξαφανιστηκαν.
Ελεγα στον Γιαννη πριν, οτι η κοινωνικη μου ζωη ξεκιναει και τελειωνει πισω απο μια πορτα περιμενωντας την Ισμηνη. Εξω απο το σχολειο κι εξω απο το γηπεδο του τεννις της.
Στο youtube παιζει μια λιστα της Natalie Cole.
Υποσχεθηκα στην Ισμηνη υπνο στις αργαμιση το βραδυ. Το αξιζει γιατι ειναι απιθανη στις υποχρεωσεις της το πρωτακι μου. Κι ας ξεχνασε καποιες φορες, τα μισα πραγματα στο σχολειο. Κι ας κατουρηθηκε 2-3 φορες και αλλαζα σεντονια και στρωματα βραδιατικα. Ειναι ενα υπεροχο εξαχρονο παιδι που εχει ολα τα καλα και ολα τα ασχημα ενος εξαχρονου. Κι εγω καμαρωνω και κουραζομαι. Και συγκινουμαι. Πανω απο ολα.
Τελειωσε και το Arrow και χρειαζομαι επειγωντως αλλη σειρα να απασχολει το μυαλο μου τις ωρες που φλερταρει με την πραγματικοτητα.
Παρασκευη βραδυ. Το Σαββατο δουλειες και παρτυ. Την Κυριακη δουλειες και συναντηση στο σχολειο. Αν δεν ηταν αυτη η μια ωρα με αχνιστο καπουτσινο στο δωμα της Μ σημερα θα ημουν ασχημα.
Πηρα μια μικρη κολοκυθα να κανω κεικ. Αν ειχα λιγα καστανα και 2-3 καλαμποκια....