Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

christmas indeed

-Μαρινα κι εσυ στολισες;
-Οχι, αλλα επειδη δεν προλαβα. Πρωτη φορα αργησα τοσο. Αφου χαιρονται τοσο τα παιδια!!

Θυμαμαι καλα ποση εντυπωση μου εκανε η πρωτη βιτρινα με χριστουγεννιατικα, που ειχα δει αρχες Νοεμβρη (ή μηπως ηταν Οκτωβρης;) στο Brno το 1996. Εκεινη την εποχη στην Ελλαδα, αν δεν εμπαινε Δεκεμβρης δεν εβλεπες χριστουγεννιατικα πουθενα. Μετα εφυγα στην Constanta. Κι εκει τα ιδια. Αρχες Νοεμβρη ολα στολισμενα. Και μετα περνουσαν τα χρονια κι αυτο εγινε κατι φυσιολογικο για μενα. Και ηρθα Ελλαδα κι ενω κι εδω τα τελευταια χρονια απο Νοεμβρη ξεκινουν τα χριστουγεννιατικα, κατι σε κανει να νιωθεις οτι εισαι υπερβολικος αν στολισεις απο τωρα. Και μετα κοιτας τα ματια της Ισμηνης που σε παρακαλανε να βαλεις φωτακια, να κολλησουμε αυτοκολλητα, να στολισουμε δεντρο, να πλεξεις στεφανακι για την πορτα και λες....δε πα' να λενε....εμεις αυτο το Σαββατο θα στολισουμε. Εδω και δυο εβδομαδες εχουμε κανει πινακακι και σβηνει καθε μερα μια μερα μεχρι τον στολισμο του δεντρου.
Συμβαινουν πολλα στη ζωη μου τελευταια. Εχουν δικιο ομως ολες οι φιλες σημερα που μου ειπαν "Δεν στολισες;; Αφου το χαιρονται τοσο τα παιδια, τι περιμενεις;".
Το Σαββατο περιμενω και ειναι αφιερωμενο στην Ισμηνη και στα στολιδια. Ουτε σκουπα, ουτε σφουγγαρισμα. Στολισμος κι ας γεμισει το σπιτι σρυσοσκονες και ξεχασμενη σκονη.
Σημερα απο το πρωι παιζουν τα χριστουγεννιατικα του Michael Buble. Πλεκω αστερακια και ψαχνω τα χριστουγεννιατικα της Celine Dion.

Εντελως χριστουγεννα λοιπον. Εκανα βουτια μεσα σε εναν κοκκινο-πρασινο-λευκο πλανητη.
Care to join me?

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

ξε-φευγω (correct)

Χαζευα ταξιδια πριν λιγο. Και φανταζομουν να εβλεπε ο Δημητρης απο καπου και να αναρωτιοταν αν τρελλαθηκα. Το μεσημερι νομιζα οτι εχασα 50 € καθως πηγαινα να παρω την μικρη απο το σχολειο. Τα ψαχναμε μετα με την μικρη και σκεφτομουν οτι απο το πρωι δεν ακουω τιποτα ευχαριστο και οτι οσο και να πεισμωνω να "ισιωσω" τη μερα μου κατι εχει ηδη αποφασιστει απο καποιον αλλον κι εγω σαν πιονι κανω ελιγμους στις δυσκολες ζαριες. Μα τα βρηκα τα χρηματα και εδωσα ενα κερμα στην Ισμηνη, δωρο που με βοηθησε να ψαξω. Και μετα γυρισαμε στη γιαγια, καναμε τα μαθηματα κι εφυγα για τη δουλεια. Και δεν εχω καταφερει και πολλα ειναι η αληθεια. Ουτε πλεκω, ουτε ψαχνω πληροφοριες στο ιντερνετ για σκουπες και φουρνους για τον συλλογο.
Ανοιξα το google κι εβλεπα πακετα για χριστουγεννα στο Bruges, στο Colmar, στην Ζυριχη. Και ζηλευα τα φωτακια, το πρασινο, την ατμοσφαιρα. Και σκεφτομαι οτι η μικρη μου ζητησε να βαλουμε πολλα φωτακια στο σπιτι και ηδη εχουν μπει τα χριστουγεννα μεσα της, χωρις να εχει δει ουτε μια στολισμενη βιτρινα.
 Και ειδα ενα προβολεα για τον τοιχο με ταρανδακια και δεντρακια και χιονονιφαδες και ηταν πανακριβος!! Και αποφασισα φετος να βαλω πολλα φωτακια. Θα ζητησω βοηθεια και απο την Βικυ και θα βαλουμε φωτακια κι εξω, να βλεπει οταν επιστρεφουμε τα βραδια. Και ολη αυτη η μαγεια προσευχομαι να ριζωσει σε καθε της κυτταρο και να μην απελπιζεται ευκολα οταν θα προσπαθουν να τις λερωσουν τα παραμυθια καποιοι "ρεαλιστες". Θα κανουμε και κατι καινουρια ,χριστουγεννιατικα μπισκοτα απο την Ολλανδια με διαφορα μπαχαρια, και με το ζορι κρατιεμαι να μην πατησω το play στον Michael Buble για να σκαρφαλωσω μακρυα απο την πραγματικοτητα.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Ξεχασαμε να περπαταμε...

Βγηκα βιαστικα απο το γραφειο να παρω κατι απο το φαρμακειο. Κλειστο. Το επομενο φαρμακειο ειναι 100 μετρα πιο κατω. Διπλα απο το σουπερ μαρκετ που χρησιμοποιω. Ξεκινησα να περπαταω. Αυτη την αποσταση την κανω παντα με το αυτοκινητο. Ποτε με τα ποδια. Εστριψα στον κεντρικο και κατηφορισα. Η ωρα που σουρουπωνει. Αναψαν τα φωτα στο παρκο και στο πολυ βαθος ο ουρανος γινεται λιγακι κιτρινο-ροζ. Τι απιστευτη ομορφια. Και ολο αυτο θα το εχανα αν η διαδρομη αυτη γινοταν με το αυτοκινητο. Με παρακαλαει η Νικολ να παμε για περπατημα το πρωι. Και ειναι τοσες διαδρομες που μπορω να τις κανω με τα ποδια καθημερινα. Ξεχασα να περπαταω. Πρεπει να παρω παπουτσια για περπατημα. Κατι ημιαθλιτικο.
Εφτασα στο φαρμακειο και νομιζω φαινοταν η αλλαγη στη διαθεση μου. Επειδη περπατησα 100 μετρα. Κι επειδη θα περπατουσα άλλα εκατο για να επιστρεψω στο γραφειο. Ειμαι βεβαιη οτι και η Φροσω παρατηρησε τη χαρουμενη διαθεση μου. Και στον γυρισμο περπατουσα ακομη πιο συχνα. Σαν να μην ειχα δουλεια σε λιγακι, σαν να μην βιαζομουν, σαν να ηταν Κυριακη απογευμα στην Ρουμανια, σαν να ειχα ακουστικα στα αφτια μου και ακουγα Nat King Cole...