Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

στο μεταιχμιο



Τις αλλες 4 λεξεις απο την φωτογραφια της προηγουμενης αναρτησης, της ειπα. Το συγνωμη ακομη δε μου βγηκε. Ψαχνω αφορμη. Δεν ανεβαινει με τιποτα στα χειλη, ετσι αυθορμητα. Ποσο ωριμη πια πρεπει να ειμαι για να καταφερνω να το πω αβιαστα; Το παλευω ομως, μη με μαλωσεις.
Χθες ξυπνησα με μια διαθεση μεχρι το πατωμα και ειχε πιαστει απο τη φτερνα μου ολη μερα. Σαν να κουτσαινα και λιγακι επειδη με ενοχλουσε. Δεν ξεκολλουσε με τιποτα απο πανω μου. Και μετα επαθα το γνωστο μου συνδρομο. Να δινω μια εξηγηση για ολα. Γιατι ειμαι ετσι; Εγινε κατι; Δεν εβρισκα αιτία. Μα οι σκεψεις ηταν ολες παραπονιαρικες. Γιατι δεν εχει αδερφακι η Ισμηνη. Γιατι δεν καταφερα να δω τον αντρα μου πριν παει στη δουλεια το πρωι. Γιατι δεν εχω μαζεψει ουτε τα μισα απο τα χρηματα που χρειαζομουν αυτο τον μηνα. Γιατι...γιατι...γιατι....
Το βραδυ πηρα την μικρη μου κι επιστρεψαμε σπιτι μας. Κι εκει, διαβαζοντας το "Ο βασιλιας, η αληθεια και το ψεμα" ενιωσα λιγο καλυτερα, εχοντας την μικρη στην αγκαλια μου. Ο Δ. επεστρεψε νωρις. Μου ηταν αδυνατο χθες να κρυψω την αδιαθεσια μου. Νομιζω την ενιωσαν οσοι με συναντησαν. Με λυπηθηκε και ηρθε να μου κανει λιγο παρεα. Και παλι δεν μιλουσαμε. Δεν ειχα τιποτα να πω. Κι ακουγα τη φωνη μεσα μου να με μαλωνει (Κ.Χ. εσυ φταις που ακουω φωνες, το ξερεις ε;) «Τι τον κουβαλησες τον ανθρωπο αφου δεν μιλας. Λες και δεν ειχε δουλεια να κανει. Ωραια, ειναι μαζι σου τωρα. Αμιλητος και με την απορια πως να σε βοηθησει.»
Μετα ερχοταν η άλλη φωνη. Η εγωιστρια. « Σιγα το πραγμα. Ποσες φορες στα τοοσα χρονια εχεις εκφρασει την αδιαθεσια σου στον αντρα σου; Δυο; Τρεις φορες; Πρεπει να γινει καμια κηδεια για να εχεις δικαιωμα να ζητησεις σιωπηλη συμπαρασταση στην απλη αδιαθεσια; Ολο ενοχες πια. Αξιζεις ακομα περισσοτερα.»
Και μετα σωπασαν οι φωνες. Γιατι ημουν πολυ κουρασμενη για να κανω μονη μου διαλογους μεσα στο κεφαλι μου. Ανεβηκα και κοιμηθηκα μεσα στην αγκαλια του.

Σημερα ανοιξα τα ματια και προσπαθησα να ψηλαφησω τα συναισθηματα μου πριν ακομη σηκωθω απο το κρεβατι. Ειχε φυγει η χθεσινη αηδια ή κρυφτηκε κατω απο τα σκεπασματα και θα πηδηξει μαζι μου μολις σηκωσω το παπλωμα; Πηγα στο μπανιο και κοιταξα στον καθρεφτη. Εξαιρετικα σπανια κοιτιεμαι στον καθρεφτη τα τελευταια χρονια. Ειχε μεινει ενα κατακαθι μεσα μου. Σχεδον καθαρισα. Το ημερολογιο στο κινητο μου θυμιζει οτι σε 3 μερες θα μου ερθει περιοδος. Αυτο μου εδωσε μια καποια δικαιολογια. Ηξερα πλεον τον λογο της κρισης μου.  Τι παθαινω κι εχω τις μαυρες μου μια εβδομαδα πριν; Συνεβαινε ανεκαθεν ή τα τελευταια χρονια που το εντοπισα εγω; Η Ν. αναρωτηθηκε μηπως μπαινουμε σε καμια προκλημακτηριακη φαση. Ολο και πιο νεες οι γυναικες περνουν κλημακτηριο πια. Και στενοχωρεθηκα. Δεν θελω να το εχω ως ενδεχομενο αυτο. Ακομη δεν εκανα δευτερο παιδακι. Εβαλα τα ρουχα που φορουσα και χθες, ετοιμασα την μικρη, εβγαλα την Φλαππυ, αφησα την Ισμηνουλα σχολειο και πηγα στην τραπεζα να πληρωσω κατι. Πανικος. Καμια σαρανταρια συνταξιουχοι περιμεναν το μηνιατικο τους. Περιμενα τη σειρα μου κι εκει, ετσι χωρις λογο αρχισα να νιωθω πιο ομορφα. Τελειωσα την πληρωμη και πηγα να χαιρετισω και μια παλια μου συμμαθητρια στο γραφειο της. Προσφατα επεστρεψε στην τραπεζα μετα απο αδεια μητροτητος. Ζητησα να δω φωτογραφια της μπεμπουλας της. Κι εκεινη, με πολυ καλη προθεση με ρωτησε αν εμεις θα κανουμε άλλο. Κανονικα δεν θα επρεπε να συζηταμε με κανενα τις μερες που δεν μπορουμε να αντεξουμε κατι παραπανω απο το καλημερα.

Μπηκα στο αυτοκινητο και το λαμπακι της βενζινης ειναι για άλλη μια φορα αναμμενο. Παρκαρα εξω απο το γραφειο κι εβαλα να ζεστανω νερο για καφε, πριν καλα καλα βαλω σε λειτουργεια τα μηχανηματα που χρησιμοποιω στη δουλεια. Μια γλύκα με ακολουθει απο το πρωι. Ειναι η χθεσινη αγκαλια του Δ; Δεν ξερω. Παρολες τις δυσκολιες της μερας, δε φευγει. Ετσι, ζω στο μεταιχμιο. Αυτη ειναι η ενδιαμεση κατασταση για να περασω απο μια ασχημη μερα, σε μια ομορφη.

Το βραδυ θα κανω βαλιτσες κι αυριο πρωι πρωι θα αποχαιρετισω την οικογενεια μου, που θα ξεκινησει πιο νωρις το τριημερο και θα μεινω πισω με την Φλαππυ. Μεχρι το Σαββατο που εχω σκοπο να ξυπνησω, να κανω μπανιο, να κανω ο,τι μπορω για να γινω ομορφη ξανα και με τις μουσικες μου στ'αυτια να παρω το κτελ για Σερρες. Τι καλα να υπηρχε καποιο τραινο για εκει. Η σκεψη να ταξιδεψω μονη με κανει να χαμογελω. Μου θυμιζει κομματια εκεινης της Κατερινας που ταξιδευε πριν χρονια και καπου στη διαδρομη αφησα να σκορπισουν.

Λεω να κανονισω παλι ενα Σαββατοκυριακο στην Αρναια. Σαν εκεινο που ειχα σχεδιασει παλι στο μυαλο μου και δεν εκανα ποτε. Τελη Μαρτιου νομιζω ειναι καλη εποχη. Τι λες κι εσυ;

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

συγγνωμη

Φετος δεν στολισα με μασκες το δωματιο της μικρης. Τα καρναβαλια ηρθαν και τελειωνουν χωρις να το καταλαβω. Η μικρη ντυθηκε σκυλακι. Εμεις δεν ντυθηκαμε φετος. Δεν ειχα διαθεση. Εχω μεγαλη διαθεση για ξεμασκαρεματα. Εχω διαθεση για προγραμματα, για κατανοηση, για φως στα πιο απιθανα σημεια. Ξεκινησα διαιτα για πολλοστη φορα. Το Σαββατοκυριακο πεταξα πεντε σακουλες σκουπιδια. Ευτυχως αυτο το τριημερο θα φυγουμε Σερρες. Με τη φορα που εχω παρει μπορει να πεταξω και καμια καρεκλα, καμια εξωπορτα, κανεναν οροφο.
Αυτη την Παρασκευη δεν ειδαμε Haunted houses στο Discovery. Μ'αρεσει που σχεδον το εχουμε καθιερωσει καθε Παρασκευη. Ο Δ στο μισο του επεισοδιου ψιλοκοιμαται, αλλα εγω νιωθω ασφαλεια να το βλεπω κουλουριασμενη διπλα του. Την Παρασκευη βγηκε με φιλους του κι εγω φοβομουν να το δω μονη. Την Παρασκευη πεθανε ο Μπουλας. Καποιες ειδησεις δεν καταφερνω να τις χωνεψω. Δεν ξερω γιατι. Νομιζω δεν ειχα καν αποψη για τον Μπουλα πριν πεθανει. Μου ηταν συμπαθης, αγαπουσα το "φλασακι" και ειχα γελασει απιστευτα μαζι του στο 50-50. Αυτα. Αυτα ηταν αρκετα να σοκαριστω με την απουσια του; Ισως επειδη ηταν νεος. Δεν γνωριζα για την ασθενεια του. Ολα μαζι τελοσπαντων και η πληροφορια του θανατου του με φορτισε λιγακι συναισθηματικα.
την βρηκε η αδερφη μου αυτη τη φωτογραφια...ταιριαζει απολυτα στην αναρτηση :)
Κυριακη ειχαμε δυο παιδικα παρτυ. Μια μικρη αναποδια και επιστρεψαμε το μεσημερι σχεδον αμιλητοι. Μιλησα ασχημα και στους δικους μου επειδη ειχα νευρα. Κι ακομη δεν εχω ζητησει συγγνωμη. Δεν προσεχουμε και πληγωνουμε ανθρωπους με τον τροπο που εκφραζομαστε. Και ειναι πολυ εγωιστικο να μην προσεχουμε. Θα σκεφτω κατι να επανορθωσω. Και φυσικα θα ζητησω συγγνωμη. Ειναι σπουδαιο να καταλαβουν οτι καταλαβες το λαθος σου.
Γραφτηκα σε δυο courses ψυχολογιας για τον Μαρτιο και τον Ιουλιο του 2014. Ειναι στα αγγλικα, απο ενα πανεπιστημιο στο Εδιμβουργο και φοβαμαι λιγακι μηπως δεν τα καταφερω. Αλλα δεν εχω να χασω τιποτα. Θα το προσπαθησω.
Εχω δυο ασπρες τριχες που πετανε στην φρατζα μου. Οι ασπρες τριχες ειναι πιο θορυβωδεις. Φωναζουν την παρουσια τους. Ο Δ λεει οτι δεν χρειαζεται να βαψω τα μαλλια μου, δεν εχει προβλημα με τις ασπρες τριχες. Εγω δεν εχω αποφασισει ακομη.
Συνεχιζω το βιβλιο της Izabelle Filliozat "Η νοημοσυνη της καρδιας". Εχω κουραστει να την ερωτευομαι κι εχω παραδοθει στην απολαυση της αναγνωσης. Πριν κοιμωθω, πριν κανω πρωινο στη μικρη, πριν παμε στο παιδικο παρτυ, μεχρι να γινει το φαγητο, πριν παω για υπνο. Διαβαζω τις τελευταιες εκατο σελιδες. Δεν βιαζομαι να το τελειωσω, ουτε το καθυστερω. Διαβαζω τοσο οσο μπορω να απορροφαω αναλογα τη μερα μου. Με περιμενει ακομη ενα δικο της βιβλιο στο γραφειο. Μη ξεχασω να της στειλω συγχαρητηρια. Θα ηθελα να μπορουσα να αγορασω μια κουτα απο το βιβλιο αυτο και να τα μοιρασω στους ανθρωπους που αγαπω.
Σ'αφηνω στο τελειωμα αλλης μιας ομορφης Δευτερας. Αυριο θα παω να αγορασω χαρταετο στη μικρη. Ο καιρος ξαναχαλασε και περιμενω αυτη την ανοιξη με μεγαλη λαχταρα. Τοση που αναρωτιεμαι ακομη κι εγω τι εχει αλλαξει κι αλλαζουν οι αναγκες μου. Καλη εβδομαδα φιλε μου. Σκεψου αν χρωστας κι εσυ καμια συγγνωμη. Μην τα προσπερνας αυτα. Ποτε δεν ειναι αργα.

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

ανοιχτα παραθυρα



Για την αγαπη μου στα παραθυρα σου εχω ξαναμιλησει, ετσι δεν ειναι;
Και οι ανθρωποι ειναι σαν παραθυρα. Αλλοι με κλειστα πατζουρια, αλλοι με μισανοιχτες γριλιες, αλλοι διαπλατα ανοιχτοι. Αλλοι με ωραια θέα, αλλοι με θλιβερη. Παραθυρα φροντισμενα, παραθυρα παρατημενα με σκουριασμενους μεντεσεδες.

Αυριο θα δω την κουμπαρα μου. Ενα μισανοιχτο παραθυρο. Κι ας φαινεται ορθανοιχτο. Μα αν σ'αφησει να πας στο πλαι να κοιταξεις μεσα, η θέα ειναι μοναδικη. Δεν τη ξεχνας ποτέ. Και σ'αφηνει ευκολα να δεις. Αρκει να εισαι αληθινος.
Οι ανθρωποι φοβομαστε την ειλικρινεια. Την αποζηταμε αλλα μερικες φορες κλεινουμε τ' αυτια οταν ακουστει. Αγγελος εξαγγελος που μας τρομοκρατει. Κλεινουμε παραθυροφυλλα, κατεβαζουμε πατζουρια, γυρναμε απο την άλλη και προσποιουμαστε οτι δεν ειδαμε και δεν ακουσαμε τιποτα. Λιγες στιγμες που κατι μας τσιγκλαει αναρωτιομαστε αν πραξαμε σωστα. Μα ο περιγυρος παραδεχεται μονο τις αναμενομενες συμπεριφορες, τις πολιτισμενες καταστασεις.
Εγκλωβιζομαστε πισω απο την ασφαλεια του στερεοτυπου.
Και μια στιγμη, μολις μεσα σε μια στιγμουλα φυσαει ενας βαρδαρης και καθαριζουν ολα. Και σταματας λιγακι την παραγωγη καλουπιων. Που και που ξεφευγεις και φωναζεις "Σαγαπωωωω", μπαινεις στο αυτοκινητο και οδηγεις με δυνατη μουσικη κι ανοιχτα παραθυρα στο πουθενα, τηλεφωνεις στον κολλητο σου και του λες "μου λειψες",  δημιουργεις συνθηκες ευφοριας και γινεσαι πουπουλο. Γιατι αυτες τις στιγμες καταφερνεις, εστω για λιγο κι εχεις πεταξει ολο το βαρος της καθιερωμενης ζωης. Και παιρνεις γενναιες αποφασεις με φουσκωμενα πνευμονια, και χαμογελας και ονειρευεσαι με θρασσος και κοιτας τα συννεφα και σηκωνεις τα χερια για μια ουρανια αγκαλια. Και ολα τα μπορεις.

...και μετα αναρωτιεσαι πως στο διαολο χαθηκε απο μεσα μου ολο αυτο ξανα; Ποτε θα ξανανοιξω το παραθυρο μου διαπλατα στη ζωη;

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

κανοντας χωρο

Χθες με επιασε και πετουσα ολη τη σαβουρα που μαζευω ανα διαστηματα. Εχω χρονια να κανω ξεκαθαρισμα. Τουλαχιστον 4μιση, οσο ειναι η Ισμηνη. Κουτια απο κινητα που δεν υπαρχουν πια, καλαμακια κομμενα που επαιζε η Ισμηνη μικρη, άλλα κουτια με την κλασσικη δικαιολογια "μηπως χρειαστουν καποια στιγμη", κορδελες τσαλακωμενες, περιοδικα μαγειρικης του 1990 που δεν εχουν χρησιμοποιηθει ποτε, σπασμενα κομματακια απο παιχνιδια της μικρης, χαλασμενες ομπρελες, ενα ξεσκονοπανο με πουπουλα που μαδαει και δεν το χρησιμοποιω ποτε, κατι αλλα μικρα μεταλλικα ραφακια που δεν χωρανε ουτε μια βουρτσα παιδικη πανω, καμια εικοσαρια βαζακια διαφορων μεγεθων απο παλιες μαρμελαδες, μπαχαρικα κτλ, παγουρια του jumbo και χιλιες αλλες αηδιες "μηπως χρειαστουν καποια στιγμη". 
Πεταμα ολα.. Πολλες φορες θα ηθελα να υπηρχε ενα κοντεινερ απεξω, απο αυτα που χρησιμοποιουν για τα μπαζα στις οικοδομες, για να πεταξω ολα αυτα που σκεφτομαι πως θα κουβαλησω μεχρι τα σκουπιδια επειδη ειναι ειτε βαρια, ειτε ογκωδη. Θελω χωρο, θελω φως. Δεν μπορω να γινεται ο κακος χαμος και να πεφτω συνεχως πανω σε αντικειμενα που δεν χρησιμοποιουνται. Πεταμα ολα. Το Σαββατοκυριακο θα πεταξω το μισο σπιτι. Θα μεινει μονο ο,τι χρησιμοποιουμε. Ολα τα άλλα δρομο. Και στις ντουλαπες θα μεινουν κρεμασμενα μονο τα ρουχα που φοραω. Ολα τα άλλα θα φυγουν. Χθες καθαριζα καποιες γωνιες κι ενω γεμισα μια μεγαλη σακουλα σκουπιδιων για πεταμα, δεν φαινεται καμια αλλαγη στο σπιτι. Αλλή μια φορα με ειχε πιασει τετοιο ξεκαθαρισμα. Οταν μετακομιζαν οι γονεις μου απο το πατρικο μας σπιτι. Πως να αδειασεις ενα σπιτι μετα απο 30 χρονια ζωης!. Γυρισα και πεταξα τη μιση ζωη μου. Φωτογραφιες, παλια αναμνηστικα, αχρηστα ρουχα , αξεσουαρ, τσαντες, κορνιζες, φωτιστικα μικρα, παλιες συσκευες χαλασμενες και ο,τι ρημαζει ο χρονος, αλλα εμεις δε λεμε να αποχωριστουμε. Κι ενω πιστευα οτι θα νιωσω θλιψη, εγινε ακριβως το αντιθετο φιλε μου. Ενιωσα ανακουφιση. Ενιωσα λες και συμμαζεψα τα σπλαχνα μου και χωρανε επιπλεον ζωτικα οργανα μεσα μου. Εκανα χωρο στη ζωη.
Εκτοτε δεν κλειδωνω αναμνησεις σε αντικειμενα αλλα σε αρωματα, μελωδιες και εικονες. Για την μικρη κραταω λιγα πραγματα. Δεν εχω κρατησει ουτε τουφιτσα απο τα μαλλια της, ουτε εχω σκοπο να κρατησω δοντακια. Κι αυτα που κραταω ειναι μικρες αναμνησεις, μηπως εκεινη δεν ειναι σαν εμενα και εχει την αναγκη καποια στιγμη, χειροπιαστο το παρελθον της. Αλλιως δεν ξερω αν θα κρατουσα τιποτα. Μονο φωτογραφιες, βιντεακια και ισως καποια αγαπημενα μου ρουχαλακια της. Θελω σε ενα κουτι να χωρανε οι αναμνησεις, οχι σε μια ολοκληρη σοφιτα. Να υπαρχει παντα χωρος για το τωρα. Φυλακιζεται το χθες στην μνημη κι αν μας απατα καμια φορα, υπαρχει λογος.
Δεν ξερω αν συμβαινει σε πολλους ή ειμαι απο τις εξαιρεσεις σ'αυτο τον τομεα. Συνηθως, νομιζω,
καποιος ειναι απο νεαρη ηλικια ρομαντικος και του αρεσει να κραταει αναμνηστικα και να φυλαει πολυτιμα το παρελθον του και μενει ετσι μια ζωη. Εγω σε πολλα, ειμαι μια άλλη. Αλλη ημουν πριν καποια χρονια κι άλλη τωρα. Και οχι με την εννοια της εξελιξης, αλλά με την ενοια της μεταλλαξης. Φυσικα και υπαρχουν καποια χαρακτηριστικα μου που παραμενουν διαχρονικα στον χρονο. Αλλα δεν μπορω να ειμαι σιγουρη ουτε γι'αυτα πια. Ισως του χρονου γδυθω και απο αυτα.
Ξεκαθαρισματα λοιπον. Εφοδιαστηκα σακουλες σκουπιδιων και βαζω ο,τι χαλαει την αισθητικη μου.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακατικη αναρτηση

Οταν κανουμε σχεδια καποιος εκει ψηλα γελαει, λενε. Και τους επιβεβαιωνω για αλλη μια φορα. Την Παρασκευη το μεσημερι εκανα μπανακι, πιστολακι τα μαλλια μου, ετοιμασα την μικρη να μεινει στη μαμα μου κι εγω μετα τη δουλεια θα γινομουν ομορφη, θα ερχοταν το αγορι να με παρει και θα πηγαιναμε στα Λαδαδικα. Μας περιμενε τραπεζακι σε ενα ομορφο ρεμπεταδικο με ομορφη παρεα. Στις 7:00 μ.μ. μου τηλεφωνει η μαμα μου στη δουλεια.
"Η μικρη τρεμει. Ανεβασε 39,2 πυρετο. Θα αργησεις;"
Κι ετσι πηρα αγκαλια το φλεγομενο βατραχακι μου και γυρισαμε σπιτι. Κι απο εκεινη τη στιγμη δεν ξαναβγηκα απο το σπιτι.
Εκτοτε κυκλοφουμε με τον Δ με θερμομετρα, κομπρεσες, σιροπακια, σταγονιτσες, χαρτομαντηλα και κοτοσουπιτσες. Εξω απο το σπιτι μας ηρθε η ανοιξη. Ολοζωντανη και μυρωδατη. Η μαμα μου πετυχε τη γειτονισσα μου να κλαδευει και της χαρισε ενα φρεσκοκομμενο μανταρινι. Μας το εφερε και μοσχοβολουσε. Ανοιξα να αερισω το δωματιο της μικρης για πανω απο μιση ωρα και η θερμοκρασια δεν επεσε ουτε 2 βαθμους. Απλωσα την μπουγαδα μου εξω, στο πισω μπαλκονι. Ποσο καιρο ειχα να βγω εκει να απολαυσω τον Θερμαικο. Εκανα μικρες δουλιτσες, η μικρη βλεπει Χαιντι και ο Δ απολαμβανει το απογευματινο του ελληνικο καφε. Αν δεν ηταν ασυμμαζευτο το σπιτι, πιστεψε με, θα μας εκλεβαν το εσταντανε για διαφημιση.
Μπορει να κλειστηκα στο σπιτι δυο μερες κι εξω να ειναι χαρα Θεου. Οι δυο αυτες μερες περασαν με ξενυχτι. Η διαθεση μου ομως ειναι πολυχρωμη. Και επειδη η ανοιξη χωθηκε με θρασσος στο σπιτι μου, αποφασισα να την καταπιω. Εβαλα λιγη και στις τσεπες του τζιν που θα φορεσω αυριο. Μια σταλα πισω απο τα αυτια και στους καρπους μου και πιστευω στα θαυματα.
Ισως να ειναι η πρωτη φορα που ανεβαζω τετοια μερα αναρτηση. Τα Σαββατοκυριακα απεχω αν το καταλαβες. Μα δεν αντεχα μεχρι αυριο να στα πω. Οριστε. Σου απλωσα την πολυχρωμια μου. Διαχειρισου την οπως αντεχεις.

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

country girl

Παντα κρυβουμε ενα παιδι μεσα μας. Και το δικο μου μολις σκαρφαλωσε στην επιφανεια. Η Κατερινα μου θυμισε τον John Denver με το τραγουδι που εφιερωσε στο μεγαλο αγορι της κι εγω θυμηθηκα ενα παλιο λατρεμενο κομματι. Στην Ρουμανια ακουγα πολυ country μουσικη. Μ'αρεσει και μου παει πολυ νομιζω. Μου θυμιζει επαρχια, η επαρχια μου θυμιζει το χωριο μου και οταν θυμαμαι το χωριο μου και οσα ομορφα εζησα εκει, συγκινουμαι. Η Αρναια της καρδιας μου.



Μ'αρεσουν και τα καρω πουκαμισα και οι πλεξουδες. Ταιριαζω απιστευτα σε ενα country σκηνικο, δεν νομιζεις; Εγω νομιζω.
Τελευταια εχω αναμνησεις απο την παιδικη μου ηλικια. Ετσι απο το πουθενα. Ξεκαρφωτα μου επιτειθενται. Στιγμες απο το δημοτικο πολλες και λιγες απο το γυμνασιο. Εικονες που ειχα ξεχασει, ηχοι που ξυπνουν μεσα μου μνημες. Οπως αυτο το τραγουδι. Ακομη και η μυρωδια απο το παιδικο μου δωματιο μου ηρθε, οταν μου ανακοινωσε η μαμα μου οτι θα πουλησουνε το πατρικο μας. Ολα χαραγμενα στο μυαλο μας. Το ακριβο αυτο παταρι που εχω χωρεσει πολυτιμους θυσαυρους. Μπορει να μην κραταω πλεον αναμνηστικα και να πεταω πολυ ευκολα πολλα αντικειμενα. Μπορει καποτε να πιστευα οτι δεν εχω καθολου καλη μνημη και να απορουσα πως θυμουνται τοσες λεπτομεριες καποιοι απο το παρελθον τους. Σημερα θυμαμαι πολλα. Και οσο μεγαλωνω θυμαμαι ολο και πιο σημαντικα πραγματα και ξεχναω τα ασημαντα. Ειναι εντυπωσιακο πως αλλαζω. Εχουν αλλαξει και καποιες γευστικες επιλογες μου. Σε γενεθλια και γιορτες δεν ειμαι καθολου συνεπης πια. Και δημιουργω συχνα χωρο για το καινουριο. Την καινουρια γευση, τον καινουριο ανθρωπο, την φρεσκια στιγμη. Αποσυναρμολογουμαι και συναρμολογουμαι σε διαφορετικους συνδιασμους, σαν τον κυβο του ρουμπικ, μεχρι να πετυχω τα δικα μου σωστα και λαθη για τωρα. Και μετα παλι απ' την αρχη.



Ειναι του Αγιου Βαλεντινου σημερα. Δεν με ενοχλουν τα ξενοφερτα. Και το blogghing ξενοφερτο ειναι και το χριστουγεννιατικο δεντρο και ο Αη Βασιλης. Ειμαι εντελως ταπι και δωρακι δεν θα κανω στον Δημητρη μου. Ενα τραγουδακι του αφιερωσα κι εγω, για χιλιοστη φορα το ιδιο. Δεν με ενοχλει που ειναι εμπορικη γιορτη. Ολες οι γιορτες ειναι εμπορικες, δεν βρισκω τον λογο να κατηγορουμε μονο καποιες για την εμπορικη ανοδο που φερνουν στους επαγγελματιες. Θα γιορτασω και σημερα. Οπως γιορτασα και προχθες και ισως και σε 3 μερες. Ισως να μην ειχα διαθεση να γιορτασω σημερα και να εκανα κινητη την εορτη για αυριο. Οπως βολευεται ο καθενας μας. Θα γιορτασω. Οχι τον εντονο εκεινο ερωτα και το καρδιοχτυπι που ενιωθα οταν μου τηλεφωνουσε ο Δ πριν 9 χρονια. Θα γιορτασω αυτο που νιωθω τωρα οταν μου τηλεφωνει, οταν με αγγιζει, οταν μου κανει ερωτα.

Ανοιγω τα παραθυρα κι αφηνω ολη την ανοιξη να μπει μεσα μου. Τη ζωη δεν την παραγγελνουμε. Δεν συμβαδιζουν συχνα οι υποχρεωσεις με τις αναγκες μου. Σημερα ομως ειναι Παρασκευη κι εγω εχω τοσα πολλα να κανω. Σ'αφηνω. Αν νιωθεις μεσα σου ερωτα, αγαπη, ομορφια γιορτασε το. Δεν ειναι κακο να γιορταζεις μια μερα. Δεν καταργεις καμια άλλη μερα ετσι. Γιορτασε το και αυριο και μεθαυριο. Ειναι σπουδαιο αυτο που σου συμβαινει, να το θυμασαι. Θα σε δω τη Δευτερα. Να σε προσεχεις.

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

αγαπημενη Δευτερα

Προσπαθω καιρο τωρα να καταλαβω τι ειναι αυτο που μας οδηγει να διηγουμαστε δημοσια τι καναμε και που πηγαμε. Στο Facebook πολλοι φιλοι μου δινουν το στιγμα τους με το που βρισκονται ανα πασα στιγμη. Ο ταδε βρισκεται στο καφε δεινα με τον Χ και τον Ψ. Η ταδε ειναι στο γυμναστηριο "fitness", ο Χ και η Ψ ειναι διακοπες στο ταδε νησι, βρισκομαι στο καφε του Hondos και διαβαζω το ταδε βιβλιο. Τοσα πολλα στοιχεια για τη προσωπικη μας ζωη. Δεν εχω κανενα θεμα με τη δημοσιοποιηση πολλων στοιχειων της καθημερινοτητας μου. Ειμαι εξαλλου, νομιζω, και ανοιχτος χαρακτηρας και μπορω να μιλησω σχεστικα ευκολα σε πολλους ανθρωπους. Ακομη κι αν τους βλεπω για πρωτη φορα. Αρκει να μου κανει κλικ αυτος που εχω απεναντι μου.
Την Κυριακη πηγαμε με τη μικρη μου, τη νονα της και τη μαμα μου στη Σουρωτη σε ενα αδεσποτο σκυλακι.

 Θελαμε να βγαλουμε λιγες φωτογραφιες με την Μυρτουλα και την μικρη μου, για να μπορει να δειξει η Βικυ οτι ειναι φιλικη με τα παιδια και να της βρει σπιτακι. Η Ισμηνη ξεσαλωσε. Ετρεχε κι επαιζε με τις λασπες και τις λακουβες χωρις σταματιμο. Λες και πρωτη φορα την αφηνες ελευθερη. Και να φανταστεις εκει που μενουμε ειναι εξοχη. Πανω απο το σπιτι εχει χωραφια. Εκει στην Μυρτουλα λοιπον, εβγαζα φωτογραφιες και σκεφτομουν οτι αυτες θα ανεβασω σημερα εδω. Σιγουρα εμπεριεχει και λιγο επιδειξιομανια ολο αυτο. Απο την άλλη, διαβαζω τις "βιωματικες" αναρτησεις της Κατερινας, της Λιτσας, της ομορφης Αννιως και σκεφτομαι οτι παιρνω πολλα απο την ενεργεια τους, απο μικρες δοσεις εμπνεσης που καταφερνω να ρουφηξω στιγμες στιγμες. Και καταλληγω οτι δεν ειναι και τοσο κακο να ειμαστε επιδειξιες τελικα. Τουλαχιστον οχι οταν δεν υπαρχει σκοπος να πληγωθει καποιος.
Κι υστερα ξανασκεφτομαι  καποιους ανθρωπους, οπως η Μαιρη, που σχολιασε στην προηγουμενη αναρτηση οτι φοβαται μη της παρουν το σπιτι. Και ποσο εγκρατεια και ωριμοτητα να εχουν αυτοι οι ανθρωποι, οταν διαβαζουν μια γυναικα, που η ζωη της ισως και να μοιαζει σαν ροζ συννεφακι σε καποιους, να μη νιωσουν εμπαθεια και μην την κρινουν με πικροχολα σχολια. Η Μαιρη λοιπον, πολυ διακριτικα περασε και μου ειπε να μη στενοχωριεμαι για τα ονειρα μου που δεν θα γινουν. Αλλα να χαιρομαι την πολυτελεια μου να κανω ακομη ονειρα. Και την ευχαριστω γι'αυτο.
Συνηθως καθε Δευτερα εχω διαθεση να περιγραψω την προσωπικη μου οικογενειακη ζωη και αναρωτιεμαι αν καποιοι ανθρωποι μονοι, αληθινα μονοι και πικρα μονοι, μου θυμωνουν αν τυχει να με διαβασουν.
Οπως και να εχει, απολαμβανω να εκτιθεμαι. Κι ευχομαι, ως επι το πλειστων, περισσοτερο να εμπνεεσαι παρα να νιωθεις εμπαθεια φευγοντας. Γιατι, μη νομιζεις, κι εγω με τα δικα μου θερια παλευω και δεν μπορω να εχω και πολυ το νου μου συνεχεια σε σενα. Αδειαζω εδω ολη την σαβουρα που μαζευω στο κεφαλι μου καποιες μερες. Και εισαι τυχερος, που τις δυσκολες στιγμες, ελαχιστα καταλαβαινεις απο τη γκρινια της ψυχης μου. Σχεδον εφτα χρονια εχω μετακομισει εδω και , με περηφανεια σου λεω, οτι αυτο το e-σπιτι με χαρακτηριζει πολυ. Κανω βολτες πισω, διαβαζω και νιωθω καλα. Ειμαι blogger αρκετα χρονια. Ειναι ενας τιτλος, που με χαρα τον κουβαλαω.
Πολλα σου ειπα Δευτεριατικα. Μα εχω καλη διαθεση. Κι ενω το Σαββατο η ψυχολογια μου ηταν στα πατωματα, εφτανε μια εκδρομουλα με την Ισμηνη και μια μικρη πτωση της τασης χθες το βραδυ για μια-δυο ωριτσες για να με κανουν να νιωσω καλυτερα. Ναι, ενα αδεσποτο σκυλι, η χαρα της κορης μου στις λασπες και ο φοβος που ενιωσα μονη με την μικρη με ελαχιστο ρευμα βοηθησαν να φτασω σε άλλη μια αγαπημενη Δευτερα με καλη διαθεση. Ειναι Δευτερα και σταματω να σου μιλαω. Θα κανω λιγο παρεα στον ηλιο που μου χτυπαει το τζαμι. Εκανα φραπε σημερα και ηπια. Και πολυ θα ηθελα κι ενα παγωτο αυτη τη στιγμη. Αγαπω τα παγωτα. Αυτη η εβδομαδα, εχει πολλη δουλεια. Σηκωνουμε μανικια και ξεκιναμε.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ξεθαβοντας ονειρα

Περιμενω την ανοιξη να φωναξω τον Σαββα να μου κλαδεψει τα κυπαρισσακια. Θελω να μπει λιγο φως στην κουζινα. Ωραια ειναι τα στρογγυλα τραπεζια, για πολλα ατομα. Στην κουζινα μου ομως, αν ειχα δικο μου σπιτι, θα ηθελα ενα τετοιο τραπεζι. Σαν δυο παγκοι με ενα τραπεζι στη μεση και διπλα ενα μεγαααλο παραθυρο.
Τις αγαπω αυτες τις γωνιες. Νιωθω σαν να χωνομαι σε ζεστη αγκαλια. Πανω σε ενα τετοιο τραπεζι θα μπορουσα να πλεξω, να διαβασω, να ακουσω μουσικη χαζευοντας εξω απο το παραθυρο. Μου προσφερει τοσο γλυκια αισθηση αυτο το σκηνικο. Θα κοψω τα κυπαρισσακια μου να μπει φως. Εχω την αναγκη να διωξω την μουχλα και τις σκιες. Φως και ησυχια. Αυτα φωναζει η ψυχη μου. Και δεν εννοω εξωτερικη ησυχια. Μπορει να ειμαι μεσα σε παιδοτοπο και ομως μεσα μου οι φωνες να εχουν ηρεμησει.
Και ξερω πως θα ηρεμησουν οι φωνες. Αν σηκωσω το ρημαδοτηλεφωνο και παρω την Κατερινα.
Σε ενα τετοιο τραπεζι θα επαιρνα πιο γενναιες αποφασεις λες; Χειμωνας και το καθιστικο φετος δεν με τραβαει καθολου. Καναμε τις αλλαγες που λεγαμε, αλλά, ενω ειναι καλυτερο απο πριν τελικα, μου φαινεται εξισου αβολο. Αυτο το σπιτι δεν μου εκατσε καλα. Δεν ξερω γιατι.
Ή μηπως ξερω;


Καποτε σχεδιαζα σε χαρτια πως θα ειναι το σπιτι που θα χτισουμε. Φυσικα και δεν θα παιρναμε ετοιμο. Πως θα εχουμε ολα αυτα που ονειρευομαστε αν παρουμε ετοιμο; Ο καλος μου, μου ειχε βαλει κι ενα προγραμμα για αρχιτεκτονες στον υπολογιστη για να τα σχεδιαζω με ξυλα, με τουβλακια, με πλακακια, με τζαμια και με τοιχους. Απιθανους αποθηκευτικους χωρους, καταπληκτικο γκαραζ-συνεργειο, ντουλαπες, προσωπικα μπανια και μικρες μικρες γωνιες προσωπικης απολαυσης. Για διαβασμα, για μουσικη, για σκακι που αρεσε πριν 1000 χρονια στον Δ μου.

Η κουζινα θα ηταν ξεχωριστο δωματιο απο το καθιστικο. Ισως να ενωνοντουσαν με μια καμάρα. Αλλά δεν θα ηταν ενιαιος χωρος σιγουρα. Απο καμια ζωγραφια δεν ελειπαν κι εκεινες οι ξυλινες κουνιστες καρεκλες ανεβαινοντας αριστερα, πριν την κεντρικη εισοδο του σπιτιου.


Οπως επισης και οι αρχοντικες αναπαυτικες μπερζερες για μενα και τον Δ, με τεραστιες βιβλιοθηκες απο πισω. Εκστασιαζομασταν οταν το περιγραφαμε.




Και ναι, άλλαξα γνωμη. Αν κανω δευτερο παιδι, θελω να μεινω μαζι του εναν ολοκληρο χρονο. Και θυμωνω που δεν εχω αυτο το δικαιωμα στη χωρα μου. Θελω να ξανακανω ονειρα για να χτισω σπιτι. Και να με φανταζομαι σε αυτες τις κουνιστες καρεκλες να διαβαζω καποιο βιβλιο, τυλιγμενη με το γκρι σάλι μου και η Ισμηνη να παιζει με τους φιλους της εξω στην αυλη.

Πως να κρατησουμε ζωντανο το ονειρο; Πες μου εσυ.

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

εγω, μαμα 2

........κι ερχονται και οι στιγμες που δεν βρισκεις κανεναν σωστο τροπο αντιμωτωπισης.
7:30 το πρωι στο δωματιο της. Εχει μιση ωρα που εχει ξυπνησει, καθισαμε αγκαλια να χουζουρεψει, παιξαμε και της ζηταω να την ντυσω για να βγαλω βολτα την Φλαππυ, να την παω μετα σχολειο για να μην αργησω στη δουλεια.
Η Ισμηνη σαν να μη με ακουει. Συνεχιζει και παιζει με τα παιχνιδια της.
Σκεφτομαι συνηθως δυο πραγματα.
Ή την πιανω και την ντυνω με το ζορι εξηγωντας της οτι ειλικρινα δεν εχω αλλο χρονο για παιχνιδια ή της λεω οτι δεν μπορω να περιμενω αλλο, την ενημερωσω οτι θα μετρησω μεχρι το τρια και μετα θα φυγω για τη δουλεια μου. Και τα δυο θα πιασουν. Δοκιμασμενα με πληρη επιτυχια. Μα καμια περιπτωση δεν θεωρω σωστη. Στη μια καταναγκαζω το παιδι μου να κανει κατι που δεν ειναι ετοιμο να το δεχτει (ντυσιμο) και στην άλλη περιπτωση το απειλω εμμεσα με "εγκαταλειψη".
Εσυ τι θα μου προτεινες; Σκεφτεσαι κατι άλλο;
Νομιζω θα ζητησω και τη δικης της γνωμη. Συνηθως με βοηθαει σ'αυτα.

Οπως και να εχει η Ισμηνη ειναι ξεχωριστος ανθρωπος για μενα. Εμπιστευομαι τη γνωμη της και ειναι αυτη που καταφερε να κανει εναν ανθρωπο με χαμηλη αυτοεκτιμηση, σαν εμενα, να νιωθει καλη μαμα.

Η αληθεια ειναι οτι σημερα βαριομουν να γραψω αυτη την αναρτηση. Χθες ειχα στο μυαλο μου να γραψω για τις στιγμες που γινεται εγωιστρια η μικρη, για το πως προσπαθουμε μαζι να λυσουμε σχολικες παρεξηγησεις κι εχω την τυχη να νιωθω οτι το αντιμετωπιζω μαζι της καθε θεμα και οχι εγω για λογαριασμο της. Ηθελα πολλα να γραψω, απλα καθημερινα, με γελιο, με θυμο, με ζωντανια, με ατονια. Απ' ολα εχει ο μπαξες. Αλλα σημερα μου εφυγαν ολα απο το μυαλο. Δεν βρισκω τις σωστες λεξεις για να στα πω οπως τα νιωθω.

Θα επιστρεψω στο βιβλιο μου και θα στα πω άλλη φορα. Καπως μου σκορπαει αυτη η μερα καθε που επιχειρω να την πιασω απο την αρχη.
Μου ειπαν θα ξαναχαλασει ο καιρος, μα το google ειναι με το μερος μου κι εχει οργανωσει ολες τις ιστοσελιδες καιρου να δειχνουν ανοδο απο μεθαυριο.


Θα σε αφησω με ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του Γιωσαφατ Ματθαιου που διαβαζω και ειναι λιγακι αποτομος σε οσα λεει. Εμενα, μου παιρνει λιγη ωρα, για να χωνεψω ολη τη γνωση του.

"Επειδη ειμαι και παιδοψυχιατρος και παιδοψυχοθεραπευτης, εχω κανει θεραπεια και σε πολυ μικρα παιδια, ακομη και βρεφη. Στο παιδι δεν εξηγεις αυτα. Το βλεπεις και το ακους με τη μανα του. Βλεπεις πως φερεται η μανα του στο παιδι. Η θεραπεια βασικα γινεται με τη μανα. Οταν το παιδι ειναι μεγαλο, κανουμε οικογενειακη θεραπεια, συχνα βλεπουμε τους γονεις περισσοτερο. Στην Αγγλια, που διηυθυνα μια ψυχιατρικη και οικογενειακη κλινικη, οπου ειχαμε 800 παραπομπες τον χρονο, εβλεπα τους γονεις μονο και αν βρισκαμε καποια πραγματα για να βελτιωθει η συμπεριφορα τους, βελτιωνοταν και το παιδι. Εμεναν εκπληκτοι, γιατι το παιδι δεν το ειχα δει καθολου"

σελ. 77 "Μεγαλωνοντας μεσα στην ελληνικη οικογενεια" Γιωσαφατ Ματθαιος

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

εγω, μαμα

Τη στιγμη που εγινα μαμα, νομιζω εβαλα λιγακι αντανακλαστικα τα κλαμματα οταν ακουσα τη φωνη της. Οχι, δεν ειχα νιωσει ακομη κανενα δεσιμο με αυτο το μωρο. Αλλά δεν ειναι και λιγο πραγμα να βγαζεις 3 κιλα μεσα απο την κοιλια σου. Τα πρωτα βραδυα εκλαιγα πολυ. Οι ορμονες μου ειχαν τρελλαθει τελειως. Στην κλινικη μου εφερναν το μωρο στο δωματιο και αναρωτιομουν τι αραγε να περιμενει αυτο το πλασματακι απο εμενα. Νιωθει αραγε τι ατομο του ετυχε για μαμα;
Περασαν οι πεντε μερες , γυρισαμε σπιτι κι ανεβηκα κατευθειαν πανω με το μωρο, το εβαλα μπρουμιτα στο μπρατσο μου και κατω απο τον  νεροχυτη να το πλυνω επειδη ειχε κανει κακα. Λες και το ειχα ξανακανει ενα εκατομμυριο φορες. Ενταξει, το κοριτσακι γιουχου τελικα ηταν πολυ καταλληλο για να γινει μαμα. Σκεψη της στιγμης. Με επαρση, συμφωνω. Μα αυτη η σκεψη δεν μου εχει φυγει εκτοτε. Κι οσο περνουν τα χρονια πιστευω ολο και βαθυτερα οτι ηταν η καταλληλη στιγμη να γινω μαμα τοτε και η Ισμηνη ειναι ο πρωτος ανθρωπος στον κοσμο που πιστεψε τοσο πολυ σε μενα και γιναμε μια πολυ δυνατη ομαδα.
Η Ισμηνη αγαπαει τα ζωα. Ολα τα ζωα. Λυπαται τον κακο λυκο που μενει νηστικος και ακομη και τα κακα ζωακια στο παιχνιδι της, γινονται στο τελος καλα. Θελει να μαζεψουμε ολα τα αδεσποτα ζωακια και θελει να παρουμε κι ενα  γατακι και να μαθουμε την Φλαππυ να μην το κυνηγαει. Οταν μου δινει ενα ζωακι για να παιξω μαζι της και με ενημερωνει οτι θα ειναι το "κακο" ζωακι, με ρωταει αν με πειραζει. Καποιο μηνυμα μαλλον της ειχα περασει λαθος και νομιζει οτι δεν θελω την υπαρξη του κακου. Εκπαιδευομαι να της μαθω οτι χωρις κακο δεν υπαρχει καλο.
Ειναι εντυπωσιακο ποσο υπαιτιοι ειμαστε για την συμπεριφορα των παιδιων μας.



.....συνεχιζεται