αγαπημενη Δευτερα

Προσπαθω καιρο τωρα να καταλαβω τι ειναι αυτο που μας οδηγει να διηγουμαστε δημοσια τι καναμε και που πηγαμε. Στο Facebook πολλοι φιλοι μου δινουν το στιγμα τους με το που βρισκονται ανα πασα στιγμη. Ο ταδε βρισκεται στο καφε δεινα με τον Χ και τον Ψ. Η ταδε ειναι στο γυμναστηριο "fitness", ο Χ και η Ψ ειναι διακοπες στο ταδε νησι, βρισκομαι στο καφε του Hondos και διαβαζω το ταδε βιβλιο. Τοσα πολλα στοιχεια για τη προσωπικη μας ζωη. Δεν εχω κανενα θεμα με τη δημοσιοποιηση πολλων στοιχειων της καθημερινοτητας μου. Ειμαι εξαλλου, νομιζω, και ανοιχτος χαρακτηρας και μπορω να μιλησω σχεστικα ευκολα σε πολλους ανθρωπους. Ακομη κι αν τους βλεπω για πρωτη φορα. Αρκει να μου κανει κλικ αυτος που εχω απεναντι μου.
Την Κυριακη πηγαμε με τη μικρη μου, τη νονα της και τη μαμα μου στη Σουρωτη σε ενα αδεσποτο σκυλακι.

 Θελαμε να βγαλουμε λιγες φωτογραφιες με την Μυρτουλα και την μικρη μου, για να μπορει να δειξει η Βικυ οτι ειναι φιλικη με τα παιδια και να της βρει σπιτακι. Η Ισμηνη ξεσαλωσε. Ετρεχε κι επαιζε με τις λασπες και τις λακουβες χωρις σταματιμο. Λες και πρωτη φορα την αφηνες ελευθερη. Και να φανταστεις εκει που μενουμε ειναι εξοχη. Πανω απο το σπιτι εχει χωραφια. Εκει στην Μυρτουλα λοιπον, εβγαζα φωτογραφιες και σκεφτομουν οτι αυτες θα ανεβασω σημερα εδω. Σιγουρα εμπεριεχει και λιγο επιδειξιομανια ολο αυτο. Απο την άλλη, διαβαζω τις "βιωματικες" αναρτησεις της Κατερινας, της Λιτσας, της ομορφης Αννιως και σκεφτομαι οτι παιρνω πολλα απο την ενεργεια τους, απο μικρες δοσεις εμπνεσης που καταφερνω να ρουφηξω στιγμες στιγμες. Και καταλληγω οτι δεν ειναι και τοσο κακο να ειμαστε επιδειξιες τελικα. Τουλαχιστον οχι οταν δεν υπαρχει σκοπος να πληγωθει καποιος.
Κι υστερα ξανασκεφτομαι  καποιους ανθρωπους, οπως η Μαιρη, που σχολιασε στην προηγουμενη αναρτηση οτι φοβαται μη της παρουν το σπιτι. Και ποσο εγκρατεια και ωριμοτητα να εχουν αυτοι οι ανθρωποι, οταν διαβαζουν μια γυναικα, που η ζωη της ισως και να μοιαζει σαν ροζ συννεφακι σε καποιους, να μη νιωσουν εμπαθεια και μην την κρινουν με πικροχολα σχολια. Η Μαιρη λοιπον, πολυ διακριτικα περασε και μου ειπε να μη στενοχωριεμαι για τα ονειρα μου που δεν θα γινουν. Αλλα να χαιρομαι την πολυτελεια μου να κανω ακομη ονειρα. Και την ευχαριστω γι'αυτο.
Συνηθως καθε Δευτερα εχω διαθεση να περιγραψω την προσωπικη μου οικογενειακη ζωη και αναρωτιεμαι αν καποιοι ανθρωποι μονοι, αληθινα μονοι και πικρα μονοι, μου θυμωνουν αν τυχει να με διαβασουν.
Οπως και να εχει, απολαμβανω να εκτιθεμαι. Κι ευχομαι, ως επι το πλειστων, περισσοτερο να εμπνεεσαι παρα να νιωθεις εμπαθεια φευγοντας. Γιατι, μη νομιζεις, κι εγω με τα δικα μου θερια παλευω και δεν μπορω να εχω και πολυ το νου μου συνεχεια σε σενα. Αδειαζω εδω ολη την σαβουρα που μαζευω στο κεφαλι μου καποιες μερες. Και εισαι τυχερος, που τις δυσκολες στιγμες, ελαχιστα καταλαβαινεις απο τη γκρινια της ψυχης μου. Σχεδον εφτα χρονια εχω μετακομισει εδω και , με περηφανεια σου λεω, οτι αυτο το e-σπιτι με χαρακτηριζει πολυ. Κανω βολτες πισω, διαβαζω και νιωθω καλα. Ειμαι blogger αρκετα χρονια. Ειναι ενας τιτλος, που με χαρα τον κουβαλαω.
Πολλα σου ειπα Δευτεριατικα. Μα εχω καλη διαθεση. Κι ενω το Σαββατο η ψυχολογια μου ηταν στα πατωματα, εφτανε μια εκδρομουλα με την Ισμηνη και μια μικρη πτωση της τασης χθες το βραδυ για μια-δυο ωριτσες για να με κανουν να νιωσω καλυτερα. Ναι, ενα αδεσποτο σκυλι, η χαρα της κορης μου στις λασπες και ο φοβος που ενιωσα μονη με την μικρη με ελαχιστο ρευμα βοηθησαν να φτασω σε άλλη μια αγαπημενη Δευτερα με καλη διαθεση. Ειναι Δευτερα και σταματω να σου μιλαω. Θα κανω λιγο παρεα στον ηλιο που μου χτυπαει το τζαμι. Εκανα φραπε σημερα και ηπια. Και πολυ θα ηθελα κι ενα παγωτο αυτη τη στιγμη. Αγαπω τα παγωτα. Αυτη η εβδομαδα, εχει πολλη δουλεια. Σηκωνουμε μανικια και ξεκιναμε.