Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Πολυδιαστατη και ανισορροπη

Ακυρωθηκε το ραντεβου που ειχα και απολαμβανω το ελευθερο μισαωρο μου σε μια μερα χωρις ουτε δευτερολεπτα ελευθερα.
Πολλες ωρες ορθοστασια το πρωι, απο ταξη σε ταξη, χο χο χο, αυτα τα δωρακια για 'σας, καλες γιορτες, ευχαριστουμε, γεια σας, ξανα και ξανα. Επεστρεψα με την μικρη στις 2:30 μ.μ., εβαλα ενα μεγαλο πιατο φακες με 3 ελιες και μια φετα ψωμι. Ενιωθα τα ποδια μου να πονανε και το αιμα να τρεχει να προλαβει να αιματωσει ολη αυτη την ταλαιπωρημενη εκταση. Δεν ηθελα να σηκωθω να ερθω στη δουλεια.
Τι ομορφη που ηταν η Ισμηνη μου αστερακι στη γιορτη! Παρατηρησα κι εγω οτι παταει λιγο στραβα τα ποδαρακια της. Ειχε δικιο ο Δημητρης. Ποσο ασχημα ενιωσα που δεν το ειχα προσεξει πιο νωρις. Κανονισα με την Χρυση και θα τη δει μολις μπορεσουμε.
Στο δωματιο του φωτοτυπικου με την Σ. την Ι. την Χ. και τον Γ. ενιωσα για μια στιγμη το ποσο οι κοινες μας στιγμες μας χαριζουν μια ανεση να ακουμπαμε σε ενα τοιχο και να περιμενουμε το Α3 διχως να μιλαμε. Και να αγκαλιαζομαστε για τις γιορτες σαν φιλοι απο παλια. Και σκεφτομουν οτι κατι δεν εδεσε στην αρχη μεταξυ μας. Κι αυτη η αισθηση; Οι σχεσεις μας τελικα ειναι πολυδιαστατες; Ανισσοροπες; Σημερα ειναι πολυδιαστατες. Αλλη μερα θα τη δω αλλιως.
Πολυδιαστατες και ανισορροπες γιορτες να εχουμε. Σημερα εδω, αυριο εκει. Να βρεις το κλειδι απο καθε απολαυση, να απελευθερωσεις τις αισθησεις σου και τα ξαναλεμε το δεκαξι.
Κλεινω...

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

οι πριζες

Ξερεις αληθεια τι θα ηθελα γι'αυτες τις γιορτες;
Να τις περνουσαμε σε καποιο νησι.
Χριστουγεννα οι δυο μας και πρωτοχρονια με την μικρη.


Με εχει κουρασει το σπιτι. Ολο και πιο συχνα εχω την αναγκη να πεταω πραγματα.
-Και θυμαμαι η τελευταια φορα που ειχα τοσο μεγαλη αναγκη για χωρο ηταν το 1998-
Λιγες μερες μακρυα. Κι ας ειναι το μακρυα αυτο 10 χιλιομετρα απο το σπιτι.
Ειμαι θυμωμενη ακομη, ξερεις, απο το καλοκαιρι. Απο ολα οσα εγιναν και φτασαμε εδω.
Θα ανοιξουν και τις πρωτες κατοικιες και θα γινει χαμος, μου ειπε μια δικηγορος χθες.
Ετσι, να μπαιναμε στο αυτοκινητο και να φευγαμε ρε γαμωτο για λιγο. Να δραπετευαμε τρεις μερες απο τις ζωες μας. Σε ενα μερος χωρις τηλεοραση, ακομη και διχως μουσικη αν θελεις. Με πολυ πρασινο, καπου ζεστα με ενα ομορφο ταβερνακι να πηγαινουμε μονο για φαγητο και τις υπολοιπες ωρες να περπαταμε, να μιλαμε, να κανουμε ερωτα και τουμπαλι.

Οι υποχρεωσεις του σχολειου τελειωνουν την Τεταρτη. Κι εγω θα βγαλω απο την πριζα το ενα φις. Δυστυχως οχι εκεινο που βραχυκυκλωνει...

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

επιτελους τολμησα

https://www.etsy.com/shop/ifonlygr
Σε εχω παρατησει το ξερω.
Ασχολουμαι με τοσα πολλα ταυτοχρονα που μονιμως νιωθω οτι κατι εχω ξεχασει.
Γοητευομαι....απογοητευομαι και ξανα απο την αρχη.
Και μου λειπει το blog. Ειναι μεγαλη μου αναγκη να απλωνομαι εδω, μα εχει μπει λιγακι πισω στη λιστα μου αυτο τον καιρο.
Εδω ειμαι και σε σκεφτομαι κι εχω πολλα να σου πω.
Καταφερα κι ανοιξα μαγαζακι στο etsy!!!!
Ενα μικρο ονειρο, που το ετρεφα και μεγαλωσε και με μπουκωσε και με τραβηξε απο τα μαλλια οσο θυμωνα με τα δημοψηφισματα και τις εκλογες. Και φυτρωσε κι ανθισε ενα τοσο δα λουλουδακι στη γλαστρα μου. Κι εγω με τα ποτισματα ξερεις ειμαι ασυνεπης. Κι εχω και τοσα αλλα στο μυαλο μου. Και βρηκα κλειστες πορτες μεχρι να φτασω να ανοιξω αυτη την μικρη τρυπα να με χωρεσει. Και επρεπε να παλεψω με ολες τις αδυναμιες μου και τις φοβιες μου και τις ταμπελες που γατζωνονται πανω μου με τα χρονια. Κι ενω αφηνα στη μεση απειρες δημιουργιες, αρχισα να τις τελειωνω. Και να τις θαυμαζω! Και να τις θαυμαζουν κι αλλοι. Και να νιωθω υπεροχα και να μαγευομαι. Και μετα ερχεται ενα "Λυπαμαι δεν μπορουμε να βαλουμε τα προιοντα σας στο site μας" και να σκεφτομαι οτι σιγουρα φταιει οτι δεν εβγαλα καλες φωτογραφιες. Γιατι τα προιοντα ειναι υπεροχα, υπεροχα! Και ειναι πολυτιμο να πιστευω σε μενα.
Μπουσουλωντας εφτασα μετα απο χρονια στο σημειο να σηκωθω και να κανω τα πρωτα μου βηματα σε εναν χωρο που αγαπω. Και ονειρευομαι, ονειρευομαι....και ΤΙ δεν ονειρευομαι. Δε σου λεω γιατι ντρεπομαι ακομη. Και ντρεπομαι και να διαφημισω το "μαγαζακι" μου. Το κανω ομως σιγα σιγα. Και νιωθω τοσο περηφανη για μενα. Που τολμησα. Που εκανα μια αρχη. Που θα μπορω να πω καποτε οτι εκανα προσπαθεια. Δεν κρυβομουν αιωνια πισω απο το "Δεν εχω χρονο, δεν εχω χρηματα, δεν εχω υποστηριξη, μου φταινε οι καιροι, οι συγκυριες, το κρατος, ο απεναντι, ο παραδιπλα...."

Τα χριστουγεννα ειναι ολουθε πλεον. Μεσα μου, γυρω μου, στα ματια της Ισμηνης, στις βιτρινες μα πανω απο ολα στα ονειρα μου!!!
Ολα θα πανε καλα, θα δεις!

Περνα απο το μαγαζακι μου να δεις τι ομορφιες εχει. Προωθησε το οσο μπορεις για να με βοηθησεις, εαν θελεις. Ειναι ακομη στα σπαργανα και σε χρειαζεται.
Κι εγω θα σου χαρισω ενα τραγουδι για ευχαριστω


Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

christmas indeed

-Μαρινα κι εσυ στολισες;
-Οχι, αλλα επειδη δεν προλαβα. Πρωτη φορα αργησα τοσο. Αφου χαιρονται τοσο τα παιδια!!

Θυμαμαι καλα ποση εντυπωση μου εκανε η πρωτη βιτρινα με χριστουγεννιατικα, που ειχα δει αρχες Νοεμβρη (ή μηπως ηταν Οκτωβρης;) στο Brno το 1996. Εκεινη την εποχη στην Ελλαδα, αν δεν εμπαινε Δεκεμβρης δεν εβλεπες χριστουγεννιατικα πουθενα. Μετα εφυγα στην Constanta. Κι εκει τα ιδια. Αρχες Νοεμβρη ολα στολισμενα. Και μετα περνουσαν τα χρονια κι αυτο εγινε κατι φυσιολογικο για μενα. Και ηρθα Ελλαδα κι ενω κι εδω τα τελευταια χρονια απο Νοεμβρη ξεκινουν τα χριστουγεννιατικα, κατι σε κανει να νιωθεις οτι εισαι υπερβολικος αν στολισεις απο τωρα. Και μετα κοιτας τα ματια της Ισμηνης που σε παρακαλανε να βαλεις φωτακια, να κολλησουμε αυτοκολλητα, να στολισουμε δεντρο, να πλεξεις στεφανακι για την πορτα και λες....δε πα' να λενε....εμεις αυτο το Σαββατο θα στολισουμε. Εδω και δυο εβδομαδες εχουμε κανει πινακακι και σβηνει καθε μερα μια μερα μεχρι τον στολισμο του δεντρου.
Συμβαινουν πολλα στη ζωη μου τελευταια. Εχουν δικιο ομως ολες οι φιλες σημερα που μου ειπαν "Δεν στολισες;; Αφου το χαιρονται τοσο τα παιδια, τι περιμενεις;".
Το Σαββατο περιμενω και ειναι αφιερωμενο στην Ισμηνη και στα στολιδια. Ουτε σκουπα, ουτε σφουγγαρισμα. Στολισμος κι ας γεμισει το σπιτι σρυσοσκονες και ξεχασμενη σκονη.
Σημερα απο το πρωι παιζουν τα χριστουγεννιατικα του Michael Buble. Πλεκω αστερακια και ψαχνω τα χριστουγεννιατικα της Celine Dion.

Εντελως χριστουγεννα λοιπον. Εκανα βουτια μεσα σε εναν κοκκινο-πρασινο-λευκο πλανητη.
Care to join me?

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

ξε-φευγω (correct)

Χαζευα ταξιδια πριν λιγο. Και φανταζομουν να εβλεπε ο Δημητρης απο καπου και να αναρωτιοταν αν τρελλαθηκα. Το μεσημερι νομιζα οτι εχασα 50 € καθως πηγαινα να παρω την μικρη απο το σχολειο. Τα ψαχναμε μετα με την μικρη και σκεφτομουν οτι απο το πρωι δεν ακουω τιποτα ευχαριστο και οτι οσο και να πεισμωνω να "ισιωσω" τη μερα μου κατι εχει ηδη αποφασιστει απο καποιον αλλον κι εγω σαν πιονι κανω ελιγμους στις δυσκολες ζαριες. Μα τα βρηκα τα χρηματα και εδωσα ενα κερμα στην Ισμηνη, δωρο που με βοηθησε να ψαξω. Και μετα γυρισαμε στη γιαγια, καναμε τα μαθηματα κι εφυγα για τη δουλεια. Και δεν εχω καταφερει και πολλα ειναι η αληθεια. Ουτε πλεκω, ουτε ψαχνω πληροφοριες στο ιντερνετ για σκουπες και φουρνους για τον συλλογο.
Ανοιξα το google κι εβλεπα πακετα για χριστουγεννα στο Bruges, στο Colmar, στην Ζυριχη. Και ζηλευα τα φωτακια, το πρασινο, την ατμοσφαιρα. Και σκεφτομαι οτι η μικρη μου ζητησε να βαλουμε πολλα φωτακια στο σπιτι και ηδη εχουν μπει τα χριστουγεννα μεσα της, χωρις να εχει δει ουτε μια στολισμενη βιτρινα.
 Και ειδα ενα προβολεα για τον τοιχο με ταρανδακια και δεντρακια και χιονονιφαδες και ηταν πανακριβος!! Και αποφασισα φετος να βαλω πολλα φωτακια. Θα ζητησω βοηθεια και απο την Βικυ και θα βαλουμε φωτακια κι εξω, να βλεπει οταν επιστρεφουμε τα βραδια. Και ολη αυτη η μαγεια προσευχομαι να ριζωσει σε καθε της κυτταρο και να μην απελπιζεται ευκολα οταν θα προσπαθουν να τις λερωσουν τα παραμυθια καποιοι "ρεαλιστες". Θα κανουμε και κατι καινουρια ,χριστουγεννιατικα μπισκοτα απο την Ολλανδια με διαφορα μπαχαρια, και με το ζορι κρατιεμαι να μην πατησω το play στον Michael Buble για να σκαρφαλωσω μακρυα απο την πραγματικοτητα.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Ξεχασαμε να περπαταμε...

Βγηκα βιαστικα απο το γραφειο να παρω κατι απο το φαρμακειο. Κλειστο. Το επομενο φαρμακειο ειναι 100 μετρα πιο κατω. Διπλα απο το σουπερ μαρκετ που χρησιμοποιω. Ξεκινησα να περπαταω. Αυτη την αποσταση την κανω παντα με το αυτοκινητο. Ποτε με τα ποδια. Εστριψα στον κεντρικο και κατηφορισα. Η ωρα που σουρουπωνει. Αναψαν τα φωτα στο παρκο και στο πολυ βαθος ο ουρανος γινεται λιγακι κιτρινο-ροζ. Τι απιστευτη ομορφια. Και ολο αυτο θα το εχανα αν η διαδρομη αυτη γινοταν με το αυτοκινητο. Με παρακαλαει η Νικολ να παμε για περπατημα το πρωι. Και ειναι τοσες διαδρομες που μπορω να τις κανω με τα ποδια καθημερινα. Ξεχασα να περπαταω. Πρεπει να παρω παπουτσια για περπατημα. Κατι ημιαθλιτικο.
Εφτασα στο φαρμακειο και νομιζω φαινοταν η αλλαγη στη διαθεση μου. Επειδη περπατησα 100 μετρα. Κι επειδη θα περπατουσα άλλα εκατο για να επιστρεψω στο γραφειο. Ειμαι βεβαιη οτι και η Φροσω παρατηρησε τη χαρουμενη διαθεση μου. Και στον γυρισμο περπατουσα ακομη πιο συχνα. Σαν να μην ειχα δουλεια σε λιγακι, σαν να μην βιαζομουν, σαν να ηταν Κυριακη απογευμα στην Ρουμανια, σαν να ειχα ακουστικα στα αφτια μου και ακουγα Nat King Cole...

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

καπου εδω ειμαι

Εδω ειμαι. Και ασχολουμαι με διαφορα. Εχω την τυχη να ειμαι στον συλλογο γονεων και κηδεμονων του σχολειου της μικρης μου και ψαχνω διαφορα, μιλαω με διαφορους, βρισκομαι με τα υπολοιπα μελη για να οργανωθουμε. Ειναι και κατι άλλο που εχει καρφωθει στο μυαλο μου και σπαταλαω καθε ελευθερο χρονο μου ονειρευοντας εκεινο. Ατσαλα ακομη, χωρις οργανωση, αλλα θα οργανωθω.

Χθες η μικρη μου στο μεσημεριανο τραπεζι συμπεριφερθηκε με αγενεια επειδη δεν ηθελε να καθισει διπλα σε ενα συγγενικο μου προσωπο. Πεισμωσε και πηγε στην κρεβατοκαμαρα εκεινου του σπιτιου. Ζητησα απο τους υπολοιπους να την αφησουν στο πεισμα της, οσο γινεται να μην ασχοληθουν και να φαμε κανονικα. Ετσι η μικρη δεν εφαγε. Γυριζωντας στο σπιτι μας μου ζητησε να της βαλω να φαει εκει. Της εξηγησα οτι εχει περασει η ωρα του μεσημεριανου φαγητου και θα φαει το απογευμα το φαγητο της. Ανεβηκαμε στο δωματιο της και την ρωτησα ποιος ηταν ο λογος που δεν ηθελε να καθισει διπλα στον συγγενη μου. Μου εξηγησε λιγακι μπερδεμενα. Καταλαβα καλα, επειδη γνωριζω την κατασταση. Μερικοι ανθρωποι, αθελα τους γινονται αδικοι στα παιδια, αναλογως τα κεφια τους. Πραγμα που κανει τα παιδια να νιωθουν αβολα διπλα τους και ανασφαλη. Επειδη νιωθουν οτι, ανα πασα στιγμη μπορει να τα μαλωσουν εντονα για κατι, που μεχρι χθες εκαναν με την συγκαταθεση τους. Της εξηγησα οτι εχει το δικαιωμα να μη νιωθει καλα διπλα σε καποιον, αλλα δεν εχει το δικαιωμα να γινεται αγενης με τον τροπο που εγινε (φωνες και πεισματα). Της προτεινα την επομενη φορα να ζητησει ηρεμα τη βοηθεια μου, για να δηλωσουμε οτι θα ηθελε σημερα να καθισει διπλα στην νονα της, ετσι ωστε να μην ερθει σε αβολη θεση και η ιδια και να μην προσβαλουμε και κανεναν κανοντας τον να νιωθει ασχημα. Εμεινε νηστικη το μεσημερι για πρωτη φορα η μικρη μου και εφαγε το απογευμα (με πολλλλη ορεξη).
Παρολαυτα, ηταν ενα ηρεμο Σαββατοκυριακο.
Ο καιρος ηταν οπως ακριβως μου αρεσει κι εγω εκανα τις δουλειες του σπιτιου με καλυτερη διαθεση. Απολαυσα χουχουλιαρικα καφεδακια με την αδερφη μου και την μικρη, κρασακι με την αδερφη μου και τον γαμπρο μου και μεσημεριανες σιεστες χωρις ξυπνητηρι. Η Δευτερα μου εχει γινει ανεπιθυμητη πια. Δεν θελω να κατσω διπλα της και δεν βρισκω τροπο να την αποφυγω.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

βρεχει και ειναι Οκτωβρης

Βροχη!
Ο Σεπτεμβρης εφυγε χωρις ουτε ενα δικο μου καινουριο τετραδιο, διχως στοχους, διχως κουπες της χρονιας. Εβγαλα κι εγραψα δυο γραμμουλες σε εκεινο το μικρο μπλοκακι που ειχα φυλαξει αγαπημενες φρασεις απο ενα συνεδριο πριν χρονια. Και γυρωφερνα αναμεσα σε φωτογραφιες απο δωματια δημιουργιας παλι. Κι ενα αχ ανεβαινει και παει να γινει φωνη, αλλά το προλαβαινει η ντροπη και το πνιγει.
Βρεχει, πινω καπουτσινο και χαζευω εξω απο το παραθυρο. Αραγε υπαρχει τροπος να συμμαζεψω το μυαλο μου; Να οριοθετησει τα θελω του; Τραβαω γραμμες πισω απο τις πλατες των αλλων, μηπως και ζωγραφισω ενα γηπεδο δικο μου. Ολοδικο μου.
Μουλιασε η ελπιδα και αδυνατει να αποφασισει αν θα βγαλει καρπο ή θα το γυρισει σε οστεοπορωση. Ειναι αυτες οι μερες που καταφερνει το φως και πνιγει ολο το σκοταδι. Ισα που επιτρεπει στις σκιες να κρυβονται εδω κι εκει.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

στα πεταχτα

Συναντηθηκαμε πανω στο δωμα της Μ. Ο φουρνος εδω διπλα κανει απιθανο καπουτσινο και δεν παρελειψα να παρω εναν φευγοντας. Η μεγαλυτερη απολαυση ειναι η ανεση που νιωθω σε αυτον τον χωρο με αυτες τις γυναικες. Μου ελειψαν ολες οι γυναικειες συνηθειες μου. Εξαφανιστηκαν.
Ελεγα στον Γιαννη πριν, οτι η κοινωνικη μου ζωη ξεκιναει και τελειωνει πισω απο μια πορτα περιμενωντας την Ισμηνη. Εξω απο το σχολειο κι εξω απο το γηπεδο του τεννις της.
Στο youtube παιζει μια λιστα της Natalie Cole.
Υποσχεθηκα στην Ισμηνη υπνο στις αργαμιση το βραδυ. Το αξιζει γιατι ειναι απιθανη στις υποχρεωσεις της το πρωτακι μου. Κι ας ξεχνασε καποιες φορες, τα μισα πραγματα στο σχολειο. Κι ας κατουρηθηκε 2-3 φορες και αλλαζα σεντονια και στρωματα βραδιατικα. Ειναι ενα υπεροχο εξαχρονο παιδι που εχει ολα τα καλα και ολα τα ασχημα ενος εξαχρονου. Κι εγω καμαρωνω και κουραζομαι. Και συγκινουμαι. Πανω απο ολα.
Τελειωσε και το Arrow και χρειαζομαι επειγωντως αλλη σειρα να απασχολει το μυαλο μου τις ωρες που φλερταρει με την πραγματικοτητα.
Παρασκευη βραδυ. Το Σαββατο δουλειες και παρτυ. Την Κυριακη δουλειες και συναντηση στο σχολειο. Αν δεν ηταν αυτη η μια ωρα με αχνιστο καπουτσινο στο δωμα της Μ σημερα θα ημουν ασχημα.
Πηρα μια μικρη κολοκυθα να κανω κεικ. Αν ειχα λιγα καστανα και 2-3 καλαμποκια....

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

back to black

Τα Σαββατοκυριακα φευγουν πιο γρηγορα. Οι δουλειες δεν τελειωνουν ποτε και ολο κατι τυχαινει και γινονται βιαστικα. Ακομη διαβαζω αρθρα για τη ζωη στο εξωτερικο και δεν εχω ασχοληθει ουτε λεπτο με τι ειπαν προεκλογικα οι πολιτικοι. Λες και θα αλλαξει κατι. Στιβω το κεφαλι μου να βρω λυση. Αμιλητη τριγυριζω στο σπιτι απο δωματιο σε δωματιο κανοντας δουλειες και προσπαθωντας να αποφασισω τι θα γινω οταν μεγαλωσω. Να βρω μια λυση για το μελλον μου καθως πλαθω κουλουρακια καροτου. 
Τις πρωινες ωρες που φυσαει και δεν εχει ξημερωσει καλα ακομη, καθομαι στον κηπο, πινω εναν βαρυ ελληνικο καφε και ολα φαινονται πιο ομορφα. Ειναι η εποχη τετοια που μπορει να με πεισει για το ομορφο. Αλλαζω χρωματα και βαζω καφε και μπεζ και μπλε εδω κι εκει. Μου ελειψε ενας καφες με μια φιλη σε ενα ομορφο καφε με θεα. Προχθες προσπαθουσα να σκεφτω, οταν με ρωτησε η Σοφια, αν βγηκα ολο το καλοκαιρι. Δεν ξερω αν ξεχναω κατι, αλλα ακομη δεν μπορω να θυμηθω να βγηκα αυτους τους 3 μηνες. Εκτος απο την εκπληξη που μου εκαναν οι φιλες μου στα γενεθλια μου και τις 4 μερες στις διακοπες. Δεν θελω να ζω σαν εβδομηνταχρονη στα 38 μου.
Το σπιτι με ηρεμει. Εχω κλειστει στο καβουκι μου και δεν θελω να με βγαλεις απο εκει. Ειναι σαν να με απομακρυνεις απο τον φορτιστη μου κι εχω παλια μπαταρια. Ξελιγωνομαι σε λιγα λεπτα. Θα γεμισω τα ραφια με ελληνικο, νες, καπουτσινο και φιλτρου και μην ξεχασεις να μην μου τηλεφωνησεις. Θα λειπω στην προσωπικη μου ζωη με τα αντικοινωνικα και αποκοσμα προσφατα ενστικτα μου. Ολη μου η ενεργεια διοχετευεται στην Ισμηνη, επειδη μου εμεινε λιγη και την τσιγγουνευομαι. Δεν ζοριζομαι να φαινομαι καλα μπροστα σε αλλους οταν λειπει η Ισμηνη, δεν προσπαθω καν να παρηγορησω ανθρωπους που κανουν λαθη και μετα εγω πρεπει να τους κανω να μη νιωθουν ασχημα που με προσβαλουν. Κλεινει ο κυκλος και μεσα χωραει μονο την Ισμηνη αυτη τη στιγμη. Με σπρωχνω μπας και χωρεσω κι εγω.
Μη μου τηλεφωνησεις, να το θυμασαι αυτο.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

βουνο

Ενα βουνο δουλειες με περιμενουν το Σαββατοκυριακο.
Στα διαλειμματα θα βλεπω ενα επεισοδιο Felicity. Αν ειχα γατα, ετσι θα την ονομαζα.
Ειδα στο ονειρο μου το μεσημερι, εναν λευκο πανθηρα και μια λεοπαρδαλη που η λεοπαρδαλη ειχε επιτεθει σε μια κοπελα στο δρομο. Και προσπαθησα να βοηθησω αλλα δεν τα καταφερα. Και μετα προσπαθησαν και αλλοι. Και καποια στιγμη η κοπελα σκαρφαλωσε καπου αλλα δεν ξερω αν τα καταφερε τελικα. Εγω ειχα παρει αγκαλια την Ισμηνη και την ειχα κλεισει σε ενα αυτοκινητο για να την προστατεψω. Και της χαιδευα τα μαλλια και μυριζε υπεροχα. Και η μυρωδια της με γλυκαινε και ξεχνουσα τον φοβο.
Αυτο ειδα μεσημεριατικα. Επειδη δεν κοιμηθηκα καλα χθες βραδυ επεσα σαν τουβλο.
Το πρωι εβαλα την Ισμηνη να πιει το γαλα της και να φαει το πρωινο της στο μπαλκονακι του δωματιου της. Βγηκε η Ελενη απο απεναντι και μου θυμησε οτι την αλλη Παρασκευη ειναι ο αγιασμος στο σχολειο. Με ενημερωσε και οτι απο Δευτερα πεφτει η θερμοκρασια. Και χαμογελασα. Λιγα ακομη πρωινα στο μπαλκονι και θα φθινοπωριασει για τα καλα. Σημερα η μικρη θα παει να παραλαβει την καινουρια τσαντα που παρηγγειλε με την νονα της. Ακομη δεν ξερει πως ειναι να εχεις βιβλια, τετραδια, ξυστρες, γομες, μολυβια.
Απο που να ξεκινησω αυριο;
Απο ενα ωραιο ησυχο καφε στον κηπο.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

διακοπες...

Τελειωνει το καλοκαιρι.
Εμεις σημερα φευγουμε για 4 μερες ξεκουρασης. Εχει καιρο που εχω χωσει το κεφαλι μου στην αμμο για να αποφευγω την πραγματικοτητα. Εχω δει 826 σειρες στο ιντερνετ και γυριζω την πλατη σε καθε ειδους ενημερωσης. Εκλεισα τα 38 πριν μια εβδομαδα. Πεντε πολυ καλες μου φιλες μου ετοιμασαν μια ομορφη γιορτη σε ενα αγαπημενο μεζεδοπωλειο και ειναι ανακουφιση να εχεις ανθρωπους να σε ανεχονται με ακεφιες.
Σε λιγες ωρες θα ετοιμαζω την βαλιτσα για τις μικρες μας διακοπες. Θα επιστρεψω με το πρωτο αερακι του Σεπτεμβρη. Πως και πως το περιμενω αυτο το φθινοπωρο. Σαν χαρτοσακουλα αναγκης για αναπνοες.
Τα λεμε...

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

τρελλη πορεια

Ερχονται τα πανω κατω στη ζωη των ανθρωπων. Και γινεται ενα γεγονος ανεμοστροβιλος που παρασερνει πολλους στην τρελλη πορεια του. Και καταλληγουν να εχουν ολοι ευθυνη για την ανωριμη αυτη πτηση. Τι καλα που λυνονται ολα πολιτισμενα στις ταινιες. Ακομη και στο τελος του κοσμου, μεσα σε λιγες ωρες, βρισκουν ολοι τη λογικη να σκεφτουν ξεκαθαρα, να συμπεριφερθουν ωριμα.
Εγω αυτο που καταφερα, μετα απο μια γυρα ως κομπαρσος σε ανεμοστροβιλο αλλουνου ειναι να ξεθαψω το βελονακι μου και να τολμησω να αφησω τα ματια μου να δουν μια πλασματικη ελπιδα εκει κρεμασμενη στα κιτρινα φυλλα της αγαπημενης μου εποχης. Λες τελικα να τα καταφερουμε;; Ο Δ και η Β με ποτισαν πιστη. Πανακριβη Πιστη!
Σας ευχαριστω!

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

γαμος στη θαλασσα

Την χαζευα με την ομορφη τζιν παντελονα της να τρεχει με τα αλλα παιδακια στον γαμο. Πρωτη φορα βρεθηκα σε πολιτικο γαμο διπλα στη θαλασσα σε ενα beach bar. Ομορφο ζευγαρι που ξεκιναει με τοση αγαπη την κοινη του ζωη.
Μπερδευονται οι οικογενειες με τα χρονια. Βρισκομουν εκει με θειους και ξαδερφια του Δ κι ενιωθα λες και ηταν δικοι μου συγγενεις πολλοι απο αυτους. Πως γινεται αυτο το μαγικο μπλεξιμο;
Κι εβλεπα τη μικρη και μου φαινοταν σαν να μεγαλωσε ξαφνικα. Και οταν καθισε στην πιστα και παρακολουθουσε οσους χορευαν προσπαθουσα να φανταστω ποιες σκεψεις περναν απο το μυαλουδακι της. Ξενυχτισαμε. Η μικρη, εγω ο Δ και τα πεθερικα μου επιστρεψαμε κατα τις 4 παρα τα ξημερωματα. Πολυ χορος, πολυ κρασι
και την Κυριακη ημασταν σε αποσυνθεση ολοι. Κι εγω κουραστηκα με διαφορα αυτο το Σ-Κ. Ηταν ομως τοσο απολαυστικο διημερο που μονο σημερα το πρωι ηρθαν τα γκρι συννεφα της παργματικοτητας στο μυαλο μου. Πως θα την παλεψουμε αλλη μια εβδομαδα μου λες;


Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

συλλαβιζοντας

Στον μικροκοσμο μου επαιζε το Heart of Dixie τελευταια. Και τελειωσε και πηγαμε και πηραμε την Ισμηνη και εφυγε ολος εκεινος ο ελευθερος χρονος στο σπιτι.
Δεν εχω διαθεση πολυ να γραφω, ουτε να επικοινωνω τελευταια. Καποια βραδια περασαν με τζιν λεμοναδα με την Νικολ και ονειρα για κατασκευες. Βαρεθηκα να τηλεφωνησω και σε καποιους φιλους που γιορταζαν και ειχαν γενεθλια τελευταια. Καμια διαθεση για τηλεφωνηματα. Ουτε για facebook. Μονο σειρες, φωτογραφιες, μουσικες και εικονικα ταξιδια. Διαθεση για ερωτα, για καλοκαιρινους ρυθμους, για ρομαντζο. Πολιτικα,
η μονη πληροφοριση που εχω πια ειναι απο τον Δ. Ουτε καν απο το ιντερνετ οπως πριν. Δεν καταλαβαινω. Κανενα σεναριο δεν μου φαινεται εφικτο αλλα ολοι συμπεριφερονται σαν να μην εχει αλλαξει τιποτα. Σχεδιαζω δωματια, κατασκευες, αργαλειους. Τα παλια ονειρα στριμωχτηκαν απο την πραγματικοτητα στη χωρα του ποτέ ποτέ. Και τα καινουρια σερνονται. Μα κατι μεσα μου φωναζει για τις παλιες μου συνηθειες. Κατι αρχισε να φωναζει και να δενει το στομαχι κομπο. Κοιταω τα ματια της Ισμηνης και την καμαρωνω να προσπαθει να διαβασει ο,τι βρεθει μπροστα της. Εκεινη συλλαβιζει τις λεξεις κι εγω την ζωη.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

ανασες

Περνουν οι μερες και καπως καταφερνει και γινονται ολα απο λιγο.
Οι διακοπες της. Οι μερες του χρονου που φευγει η μικρη στη γιαγια και στον παππου και εκεινη ξυπναει λιγακι πιο αργα, πινει ελληνικο καφε στον μικρο κηπο και ειναι σαν να εχει 2-3 επιπλεον ωρες η καθε ημερα. Ενα σφιξιμο οταν ακουει "Μαμα θα θελα τοσο να ησουν εδω" και δεκαδες κιλα ελαφρυτερη οταν ακουει "περναω υπεροχα. Πηγαμε στις κουνιες με τον παππου κι εκανα μια καινουρια φιλη. Την Ευγενια. Την καλεσα και στο σπιτι μας".
Πριν δυο βραδια πηρε χαρτι και μολυβι και ζωγραφισε ξανα το σπιτι της. Πως θα ηταν η κουζινα, που θα ηταν η βιβλιοθηκη της, τα μεγαλα παραθυρα, η αναπαυτικη μπερζερα με το βινταζ πορτατιφ, η αποθηκη, το πλυσταριο. Ετσι το ελεγε η γιαγια της αυτο το δωματιο, ετσι της αρεσει κι εκεινη να το ονειρευεται. Ονειρευοταν και παλι λεπτομεριες. Απο το μελλοντικο της παραμυθενιο σπιτι. Με τις φωτογραφιες και τα υφαντα στους τοιχους. Με μια πετρινη βρυσουλα χωρις σχεδιο, σαν ακατεργαστη στην πισω αυλη. Με ενα ποτιστηρι ανακαινισμενο απο την ιδια. Με περιτεχνα κρεμασταρια για το καθε τι.
Τιποτα δεν θα μπορουσε να χαλασει την ονειροπολα της διαθεση, νομιζε.
...................................

Περασαν 2 μερες. Οι ρυθμοι κρεμονται τεμπελικοι εδω κι εκει. Χθες καταφερε να κοιμηθει χωρις να ιδρωσει και τα ρολογια λες και απλωνουν τον χρονο προς οφελος της. Ενα βραδακι εξω, με καλοκαιρινα ποτα, με λευκο φορεμα, με χαρουμενη μουσικη, ξυπολητη και ξενοιαστη. Να, αυτα ονειρευεται απο το πρωι. Ισως να φταει το Cedar Cove, ισως να της λειπει η αιθεροβαμων πλευρα της, η ονειροπολα γωνια της.
Ειναι και το ονειρο που ειδε χθες το μεσημερι. Που καμια λογικη δεν βρισκει σε οποιαδηποτε ερμηνεια σε τετοιες περιπτωσεις. Αλλα γελαει πολυ. Της φαινεται αστειο να ειναι κατι τοσο εμφανες στο ασυνειδητο η πραγματικοτητα της καποιες φορες.

Εκεινη εδω, η μικρη της αλλου. Μετα απο τοσο δεσιμο ολο τον χρονο, ειναι τοσο περηφανη για το ποσο αξιοπρεπης ειναι η μικρη στις συνθηκες αυτες. Μαζι με λιγα κλαμματα, με αρκετα πεισματα, με πολλη εγωισμο. Ειναι περηφανη για εκεινη. Την υπεροχη εκεινη της!

Λιγες ακομη μερες διαΚοπων.
Μελισταλαχτες.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

σφυριξε χαρουμενα μπορεις...

"Σφυριξε χαρουμενα μπορεις", δες τη φωτεινη πλευρα της ζωης"
- Μαμα ποια ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης;
- Η φωτεινη πλευρα ειναι οταν προσπαθεις να βλεπεις τα πραγματα αισιοδοξα και εισαι χαρουμενος μωρο μου
- Εγω παντα ειμαι χαρουμενη
- Ε, μερικες φορες εισαι και γκρινιαρουλα. Εκεινη λεμε οτι ειναι η γκριζα πλευρα της ζωης

Γυρισε, κοιταξε εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου, με το καινουριο lego που της εφερε ο μπαμπας της απο την Κωνσταντινουπολη και σκεφτοταν ποια ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης.




"Πολλα παιδακια τα φερνει η μαμακα τους με το ζορι. Ειναι ομως για το καλο σας. Για να μη ζεσταινεστε το καλοκαιρι" της ειπε γλυκα η κοπελα, οταν την ειδε να μπαινει φοβισμενη στο κομμωτηριο
"Δεν με εφερε με το ζορι η μαμα μου. Εγω το αποφασισα σημερα το πρωι" της απαντησε το Ισμηνελι μου.
Μια η διαπραγματευση στις Βρυξελλες και μια στο σπιτι μας το πρωι του Σαββατου.


Αυτο το Σαββατοκυριακο που περασε ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης. Γεμισε το σπιτι. Κοσμος πηγαινε κι ερχοταν, εγω σκουπιζα και σιδερωνα και η μικρη εδινε ρεσιταλ αγενειας. Ποσες φορες ευχηθηκα την τελευταια εβδομαδα, να γινοταν να ειχα εγω ολη την ευθυνη της ανατροφης της. Να μη χρειαζοταν να την αφηνω σε αλλους και μετα να ριχνω ευθυνες, οπως ειναι της μοδος και κανουμε πολλοι τελευταια.
Κυριακη μεσημερακι εφυγε με την αλλη γιαγια και τον παππου για τη θαλασσα. Βρηκε τα αγαπημενα της ξαδερφακια και μεσα σε ενα απογευμα εγινε μουσκεμα με τα νεροπιστολα, εκανε κουνιες, βολτα στον οικισμο, κεφτεδακια απο λασπες και αλλαξε δυο φορες κολλαν επειδη βρεχοταν ή τα τρυπουσε με το παιχνιδι.
Αυτη ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης.
Εμεις καναμε μεζεδακια με ο,τι υπηρχε στο ψυγειο, απολαυσαμε το μεσημεριανο μας ουζακι και 1-2 ωριτσες σιεστα μετα. Λιγο σκουπισμα και συμμαζεμμα εγω, βολτα τη Φλαππυ και λιγη δουλιτσα το απογευμα ο Δ και μετα απο ενα μπανιο μου μυριζαν υπεροχα τα μαλλια μου και το σπιτι αστραφτε στα ματια μου. Κι ας εκανα μονο "οσα βλεπει η πεθερα".
Στο τηλεφωνο η μικρη μου μιλησε με το ζορι και βιαζοταν να μ'αφησει να συνεχισει το παιχνιδι της.
Αυτη ειναι η φωτεινη πλευρα της ζωης.




"Συμφωνησαν" λεει ο τιτλος της επικαιροτητας.
Σε τι, δεν γνωριζω ακομη. Τωρα θα μπω να διαβασω.
Πολυ αφερεθηκα.
Ηταν δικη μας επιλογη τελικα;
Αυτο ψηφισε το 62% των ελληνων;
Εγω που ψηφισα ναι, σιγουρα δεν ψηφισα αυτο παντως.



Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Συμμαζευοντας την απογοητευση μου

Η αληθεια ειναι οτι το πρωι ξυπνησα λιγακι θλιμενη. Ανοιξα τα ματια, κοιταξα την Ισμηνη που ειχε τρυπωσει το βραδυ διπλα μου, επειδη λειπει ο Δ και σκεφτομουν τι θα κανει αυτο το πλασματακι σ'αυτη την τοσο απολιτιστη χωρα που την μεγαλωνω. Το απολιτιστη, δεν ειναι συμπερασμα απο το αποτελεσμα του δημοψηφισματος. Αλλα απο την συμπεριφορα των περισσοτερων μας τις τελευταιες 10 μερες. Η θλιψη ναι, γεννηθηκε χθες το απογευμα, με τα πρωτα αποτελεσματα. Και να φανταστεις, το περιμενα το αποτελεσμα αυτο. Ηταν που ελειπε και ο Δ. Ειχα τους δικους μου ανθρωπους κοντα, αλλα προτιμησα να μεινω μονη. Να κανω ενα ντουζακι στην μικρη, να την κοιμησω και να καθισω στον κηπακο πισω. Τον καθαρισα το Σαββατο. Καθαρισμα με κεφαλαια γραμματα ομως. Μπορουσες και να γλυψεις κατω. Αλλαξα και λαμπα που ηταν καμμενη εδω και 1-2 μηνες. Ελεγα να βαλω κι ενα κρασακι να χαλαρωσω. Αλλά τσιγκουνευτηκα να ανοιξω καινουριο μπουκαλι για ενα-δυο ποτηρακια που θα επινα, ασε που νυσταξα νωρις και μετα απο λιγη συζητηση με τον Δ στο skype ανεβηκα και κοιμηθηκα.

Σημερα ξεκιναει μια καινουρια εβδομαδα. Και καπου πρεπει να βρω ελπιδα να ξεκινησω. Πηρα τη μικρη στη δουλεια μαζι μου για λιγες ωρες.
"Μαμα κερδισε το οχι. Εσυ τι ψηφισες;"
"Ναι ψηφισα γλυκια μου"
"Και τι κερδιζεις εσυ τωρα που βγηκε το οχι;" :)
"Την ελπιδα να εχουν δικιο αυτοι που ψηφισαν οχι"
"Εγω οχι θα ψηφιζα"
"Μπραβο αγαπη μου. Θα ησουν με τους κερδισμενους σημερα"

Αυτο κραταω. Την ελπιδα να ειχαν δικιο οσοι ψηφισαν οχι. Και την ελπιδα, οσοι ψηφισαν ναι και ακυρο να συμπεριφερθουν πολιτισμενα και να μην αρχισουν οι κοντρες παλι στις πρωτες δυσκολιες. Να μην την εχουμε στημενη στη γωνια κοινως, στους νικητες. Η νικη ηταν ξεκαθαρη. Ας σεβαστουμε ολοι το αποτελεσμα και ας ελπισουμε στο καλυτερο.

Ευχομαι να ειναι η τελευταια πολιτικη μου αναρτηση. Δεν μου παει καθολου ολη αυτη η κατηφεια, δεν νομιζεις;

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Ομορφια και αγαπη

Παρασκευη επιτελους. Μου φανηκε οτι δεν θα τελειωνε ποτε αυτη η εβδομαδα!! Απο προχθες που εφυγε ο Δ ειναι σαν να περασαν δεκα μερες. Ο κοσμος τρελλαινεται. Καθε μερα που περναει διαβαζω ολο και λιγοτερη επικαιροτητα. Μου θυμιζει το αγχος των εξετασεων που εζησα καποτε. Διαβαζα, διαβαζα, διαβαζα... Και λιγες μερες πριν τις εξετασεις, ενιωθα οτι αν μου προσφερει καποιος εστω και μια σταγονα επιπλεον γνωση, θα εβαζα τα κλαμματα επειδη δεν ειχα πουθενα χωρο να τη αποθηκευσω. Κι ετσι αφηνα οση υλη δεν ειχα προλαβει να διαβασω κι εκανα ξανα και ξανα επαναλληψεις για να μη ξεχασω ολα οσα ειχα διαβασει και φοβομουν οτι απο καπου θα μου γλιστρουσαν και θα εχανα ολα αυτα που ειχα καταφερει να "αποθηκευσω" ως εκεινη τη στιγμη. Βεβαια παντα προκαλουσα τον κορεσμο μου με κατι καινουριο. "Να, να μονο αυτο θα διαβασω ακομη, μην τυχον τυχει, επειδη ειναι μικρο κι ευκολομασητο και τιποτα αλλο" ελεγα μεχρι την τελευταια στιγμη.
Ετσι και τωρα με την πολιτικη. Διαβαζω πλεον, μονο αρθρα της αντιθετης αποψης απο μενα. Ελαχιστα βεβαια. Ενα-τρια ολη τη μερα. Μηπως δω κατι καινουριο. Αυριο εχω την εντυπωση οτι ισως να μη διαβασω τιποτα πολιτικο. Εχω μαγειρεμα-σκουπισμα-σφουγγαρισμα-σιδερωμα-πλυντηρια- ΑΤΜ- σουπερ μαρκετ και ταινια το βραδυ με πατατακια με την μικρη μου. Μονο που την Κυριακη, να, θα θελα πολυ να ηταν ο Δ εδω να με αγκαλιασει οσο θα αγωνιω για το αποτελεσμα. Κι αυτος στενοχωριεται που μας αφησε μονες πισω με τετοια αναμπουμπουλα. "Να προσεχετε!" μου λεει συνεχεια. Και οσο σκεφτομαι οτι αναγκαζεται να ειναι για δουλεια σε μια γειτονικη χωρα και να ανεχεται να τον κοιτανε σαν καημενο, με ολες αυτες τις εξελιξεις. Θα περασουν οι μερες. Λιγες εμειναν.

Επιασε μια βροχη ξαφνικη. Μονο ετσι θα μπορουσα να το κουβαλησω αυτο το καλοκαιρι. Δεν θελω ουτε να το σκεφτομαι να ειχαμε καυσωνα. Ανοιξα σε 5-6 γυμνασιοκοριτσα την πορτα (στο γραφειο ειμαι), να καθισουν μεχρι να σταματησει η βροχη. Γελανε, λενε χαμηλοφωνα μυστικα. Οι γονεις τους καπου αγωνιουν για τις εξελιξεις κι αυτες δεν εχουν καμια ανησυχια. Τι καλα! Τι τυχη που καταφεραν να μη βιαζονται να μπουν ή να τους βαλει καποιος στον κοσμο των μεγαλων "για το καλο τους". Τι καλα να προστατευουμε την αθωοτητα των παιδιων! Θα διαβασουν για τις εξελιξεις εξαλλου. Ευχομαι να γραφτουν απο καποιον εντιμο ιστορικο μονο τα δρωμενα και να βγαλει η νεα γενια τα δικα της συμπερασματα καποτε για οσα εγιναν. Εμεις θα τους δωσουμε τις πρωτες υλες. Ο καθενας απο το μετεριζι του. Κι αν κρατησουμε τις ψυχες τους αγνες εχουν να μαγειρεψουν σπουδαιες ζωες!

Μονο ομορφια και αγαπη. Χωνω χωνω στις τσεπες. Θελω να πιστευω οτι αυτα που αντεχω να δινω ειναι κατι. Ομορφια και αγαπη και ολα θα γινουν.

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Θα ψηφισω Ναι

Απο την προηγουμενη εβδομαδα ενιωθα ενα μουδιασμα. Η αληθεια ειναι οτι εχω μηνες να παρακολουθησω ειδησεις ή καποια άλλη ενημερωτικη εκπομπη και γνωριζω σε τιτλους την επικαιροτητα. Κι αυτη, αν της κανει τη χαρη η αφεντια μου να ασχοληθει μαζι της. Λες και ζω αλλου και δεν με αφορουν οι εξελιξεις. Στρουθοκαμηλισμος νομιζω λεγεται ο σνομπισμος μου.
Το Σαββατο πρωι μαθαινω απο τους γονεις μου οτι ο Τσιπρας ζητησε δημοψηφισμα. Τις πρωτες ωρες, εψαξα βιαστικα στο ιντερνετ για το δημοψηφισμα. Εψαξα στο google με διαφορους τροπους αλλα δεν βρηκα κατι ευαναγνωστο να καταλαβαινω τι λεει. Ειμαι και λιγο γκαου. Τα θελω απλα και κατανοητα. Αργοτερα μεσα στην ημερα μιλησα με διαφορους γνωστους και διαβασα λιγα αρθρα στο ιντερνετ. Τα περισσοτερα τα βρηκα σε αναρτησεις φιλων στο facebook.
Υπηρξαν στιγμες που ημουν κοντα στη μεση. Εντελως μπερδεμενη δηλαδη. Οσο περνουσαν οι ωρες, διαβαζα απο δω, ακουγα απο εκει, αρχισα να καταλληγω καπου. Λες να ψηφισω "ναι";
Μεσα σε ενα 48ωρο το αποφασισα. Θα ψηφισω "ναι".

Δεν υπαρχουν καλοι και κακοι. Και οι μεν και οι δε ειναι κακοι. Διαβασα αυτο το αρθρο του Νικου Δημου και μου φανηκε πολυ σαφες. Εμεινα να θυμωνω με τον εαυτο μου που καταφεραμε να φερουμε την Ελλαδα σε αυτη την κατασταση. Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα. Ασχημη θα ειναι η κατασταση ο,τι και να γινει. Ενα άλλο βιντεακι που μου εδειχνε οτι το capital control ειχε προσχεδιαστει εδω και δυο εβδομαδες με εκανε να νιωσω ακομη πιο αδυναμη. Λυπαμαι τοσο πολυ. Δεν με ενοχλει να ψηφιζει ο καθε ελληνας σκεπτομενος και το συμφερον του. Ολοι οι λαοι ετσι ψηφιζουν κι αυτο ειναι και το υγιες νομιζω. Ειμαστε ομως ενας λαος, που εχει μαθει ως προσωπικο συμφερον να μη θεωρει την προσωπικη του αναπτυξη, αλλα την καταστροφη του γειτονα. Ειμαστε μαθημενοι να βλεπουμε το δεντρο και να χανουμε το δασος.

Αποφασισα ΝΑΙ λοιπον, επειδη το ΟΧΙ δεν το καταλαβαινω.
Δεν ηρθε κανεις, μα κανεις να με ενημερωσει, με οποιο τροπο, τι θα γινει μετα το οχι. Κι επειδη για μενα ειναι συνδεδεμενο το ΝΑΙ με την Ευρωπη και το ΟΧΙ με το εκτος Ευρωπης (δεν θα μας βγαλουν, θα βγουμε μονοι μας), θα πω ΝΑΙ. Για να φυγω απο το πατρικο μου σπιτι, πρεπει να εχω ενα πλανο διαβιωσης συγκεκριμενο!. Δεν θα πω φευγω γιατι βαρεθηκα την καταπιεση των γονιων μου, εχοντας παιδια να ταισω, διχως να εχω σκεφτει τουλαχιστον, πως θα διασφαλισω τις βασικες μας αναγκες. Αν εβαζα την Ισμηνη να διαλεξει αναμεσα σε δυο πραγματα και το ενα το κρατουσα κρυφο, κατα πασα πιθανοτητα, αυτο που θα εκρυβα θα ηταν πιο ωραιο απο το φανερο. Γιατι ειναι παιδακι και χαριεντιζομαστε με τετοιες εκπληξουλες. Οταν καποιος μου ζητα να ψηφισω και απο τη μια μερια μου βαζει καποια απαισια μετρα που δεν θελω να φανταζομαι και απο την άλλη δεν μου λεει τι με περιμενει, εγω, με το μικρο μου μυαλουδακι ειμαι σχεδον βεβαιη οτι κατι πολυ χειροτερο κρυβεται απο πισω για να μη μου το δειχνει καν. Γι'αυτο λοιπον ΝΑΙ. Και φοβαμαι πολυ πολυ ο,τι κι αν βγει τελικα. Και φοβαμαι οτι οι διαμαχες που γινονται τωρα θα συνεχισουν μετα του στυλ "Ειδες;;; Οταν στα ελεγα εγωωωω, εσυ ησουν στον κοσμο σου!" Μπραβο δεν θα ακουσουμε απο κανεναν. Γι'αυτο καλα θα κανουμε να σκεφτουμε πολυ καλα τι θα ψηφισουμε. Να συζητησουμε με ανθρωπους που εκτιμουμε πολιτισμενα και με διαθεση να κατανοησουμε την απεναντι αποψη και μετα να την απορριψουμε ή να την δεχθουμε. Με Αγαπη!! Ολοι θα αντιμετωπισουμε τις συνεπειες, ο,τι κι αν βγει. Εχει αρχισει ηδη η βουτια. Μας εσπρωξαν στα βαθυα; μονοι μας ξανοιχτηκαμε; Το θεμα ειναι οτι ειμαστε εδω και βουλιαζουμε.

Ευχομαι να μπορουσα να φυγω. Κι ας ερμηνευεται ως προδοσια. Θελω να φυγω εδω και 13 χρονια. Και καθε μερα που ξυπναω θελω περισσοτερο.
Κι επειδη αν βγει ΝΑΙ δηλωσε οτι θα φυγει ο Θ. κι αν βγει ΟΧΙ δηλωσε οτι θα φυγει η Ν. τους ζητησα ηδη να μη με ξεχασουν. Οποιος κανει βαλιτσες να με βαλει μεσα :)

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Les Paradis

Θα νοικιαζαμε ενα μεγαλο μαγαζι στην Λεωφορο Νικης. Ισως να ειχε κι ενα δευτερο επιπεδο μεσα στο μαγαζι. Και τα δυο με ασπρομαυρα πατωματα, σαν σκακιερα. Σαν εκεινο στο σπιτι της θειας Φανης, που δεν μου αρεσε οταν ημουν μικρη. Το μπαρ θα ηταν μπροστα απο την εισοδο του μαγαζιου. Απο την μια μερια θα ειχε διαφορων ειδων γυαλες με κεικ, ταρτες και σπιτικες γλυκες πιτες καθως και περιτεχνα βαζα με γλυκα του κουταλιου και σπιτικες μαρμελαδες απο την Μαρια. Στην βιτρινα μπροστα, θα υπηρχαν σνακ, κυριως χορτοφαγικα με βιολογικα προιοντα, φτιαγμενα απο την Βικυ, καθως και αλμυρες πιτες. Σε ενα ειδικο stand στην αλλη μερια θα ειχε σοκολατες με παραξενες γευσεις και vintage κουτια μπισκοτων. Θα ειχαμε μεγαλη ποικιλια σε καφε και τσαι, καθως και ροφηματα βοτανων. Σπιτικη σαντυγι, οπως εκεινη που θυμαμαι να μας σερβιρουν με τον καπουτσινο στο Epava στην Constanta. Ο καφες θα ηταν φρεσκοκομμενος και τον ελληνικο θα τον σερβιραμε παντα με λουκουμακι ή λιγο γλυκο του κουταλιου. Θα σερβιραμε και βανιλια υποβρυχιο σε διαφορες γευσεις. Σε διαφορα σημεια του μαγαζιου θα υπηρχαν βιβλιοθηκες, γεματες λογιων λογιων βιβλια για να διαβαζουν οι πελατες.
 Μπροστα στο τζακι θα υπηρχε τραπεζακι με μεγαλα υφασματινα σκαμπω και δυο μπερζερες. Τον χειμωνα θα ηταν παντα αναμμενο.
Στο δευτερο επιπεδο θα ειχε μια μεγαλη τηλεοραση που θα επαιζε συνηθως diy network και τα τραπεζακια θα ειχαν ραφακι απο κατω. Ισως χρησιμευε να ακουμπησει καποια την κουκλα(κουβαρι) με το νημα αν ηθελε να πλεκει καθως πινει τον καφε της. Ισως ερχοταν η Faraona κι εκανε μαθηματα μικρουφαντικης και χρειαζοταν επιπλεον χωρος για χαντρες και κλωστες. Φυσικα θα ηταν φιλικο προς τα ζωα το μαγαζι και οποιος ερχοταν με το ζωακι του, θα ειχε κι εξτρα σνακ για τον τετραποδο φιλο καθως και μπολακι με νερο. Στα ηχεια θα επαιζαν μελωδιες που σε ταξιδευουν. Ιταλικα, γαλλικα, Lorreena McKennitt, Ευανθια Ρεμπουτσικα, Piaf, Sinatra. Θα ηταν ψηλοταβανο με γυψινες κορνιζες γυρω απο τους πολυελαιους καθως και κρυφους φωτισμους περιμετρικα. Ανα διαστηματα θα διοργανωναμε βραδιες βιβλιου, ισως και παρουσιασεις νεων συγγραφεων, live μικρες μπαντες με μια ακουστικη κιθαρα και μια φωνη, ισως ενα βιολι κι ενα πιανο καπου να διακοσμουσαν μονιμα το καφε μας. Θα οργανωναμε ημερα για ενημερωση γονεων, μια μερα για ενημερωση των πολιτων για τα δικαιωματα των ζωων, μια μερα αφιερωμενη σε διαφορες χωρες καθε φορα με σνακ και καφε απο εκεινη την χωρα.
Ονειρευομαι την μπροστινη τζαμαρια γεματη μαγικα φωτακια για τα χριστουγεννα, πολυχρωμα λουλουδια σε ολα τα βαζα την ανοιξη, χαρουμενες γιρλαντες το καλοκαιρι και χρυσοκαφε χρωματα της μοκας το φθινοπωρο.
Λες να τα καταφερναμε αν ειχαμε την ευκαιρια;


















.....φαντασου να ακουγεται κατι τετοιο στο βαθος ...

Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

μαρινα Φλοισβου

Εκεινη τη στιγμη που κρατουσα το χερακι της στην παλαμη μου και περπατουσαμε στην μαρινα του Φλοισβου ηθελα να σταματησω τον χρονο. Σουρουπωνε, κοσμος καθοταν στο πεζουλακι χαζευοντας τα σκαφη και αλλοι καναμε βολτα στον πεζοδρομο. Τα καταστηματα γεματα, ο ουρανος μαγικος και η μικρη μου να χαιρεται που μετα θα ανεβαινε στα μηχανακια που της ειχε υποσχεθει ο θειος Νικος. Η ευτυχια της μου φερνει ευκολα δακρυα. Ποση ευτυχια χωραει μια μερα;
Στο αεροπλανο ειχε ανοιξει διαπλατα τα ματια της και κοιτουσε τα συννεφα, τα βουνα, τη θαλασσα και καπου καπου, ετσι για παιχνιδι, εκλεινε το στορι που ειχε το παραθυρακι της, ταχα πως την ενοχλουσε ο ηλιος. Ελαμπε. Και ηταν σαν να καταφερα κι εγω και πεταξα, πριν μπω στο αεροδρομειο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ολες τις σκοτουρες μου, εκει εξω που σβηνουν βιαστικα τα τσιγαρα τους οι ταξιδιωτες. Εκει πεταξα κι εγω τη μαυριλα μου. Και ημουν ξενοιαστη ενα ολοκληρο Σαββατοκυριακο! Με αρκετα περα δωθε για επισκεψεις σε συγγενεις, με βολτες, με κουραση, αλλά ευτυχισμενη. Στην αιθουσα αναμονης του αεροδρομιου, λιγο πριν επιβιβαστουμε στο αεροπλανο καταλαβα γι'αλλη μια φορα ποσο ευκολα αναβαλω τη ζωη μου και προσπαθω να τη χωρεσω στα Σαββατοκυριακα. Κι εταξα στην μικρη μου να την παω για μπανιο την Τριτη το απογευμα. Να μην περιμενουμε το Σαββατο. Μα ειχαμε ενα μικρο ατυχηματακι και η μικρη θα πρεπει να μεινει σπιτι για δεκα μερες. Τιποτα σημαντικο. Ενα μικρο τραβηγμα στο ποδι που θελει καλη ξεκουραση.
Και τωρα κατεβαζω την "Εποχη των παγετωνων 4" για να δουμε το απογευμα. Και θα φαμε και ποπ κορν και πατατακια με χυμο. Και το βραδυ θα εχει περασει και η δευτερη μερα της θεραπειας.

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

ASMR

Ετοιμαζω λιστες για ταξιδακι. Ενα μικρο ταξιδι αστραπη στην Αθηνα για τα βαφτισια μιας ανηψουλας.
"Θα παω στην Αθηνα. Με 2 εαροπλανα!!! Ενα για να παω κι ενα για να γυρισω" λεει και ξαναλεει το Ισμηνελι μας απο τοτε που της το ανακοινωσαμε.
Κι εγω προσπαθω να χωρεσω σε δυο χειραποσκευες οσα χρειαζομαστε για δυο μερες στην πρωτευουσα.
Σιελ φορεμα-καφτανι, καφε παντελονα, λευκο τιραντακι με δαντελα και η μικρη μου τζην παντελονα, μπλε-λευκη-λαχανι πουκαμισα. Για φορεματακι ουτε λογος.

Προσφατα ανακαλυψα το ASMR. Δεν ηξερα οτι υπηρχαν τοσοι σαν εμενα που εχει βγει και ονομα γι'αυτη την συνηθεια. Αυτο το παραξενο πραγμα εχω. Κι επελεξα ενα ψιλοσατυρικο βιντεακι για να σου δειξω τι ειναι. Γιατι καπως ετσι το αντιμετωπιζω κι εγω. Σαν μια τρελλα.

Ξαναγυριζω στις λιστες μου.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

ο Αλεξανδρος

Μπηκε το καλοκαιρι. Δεν γραφω συχνα επειδη ειμαι πολυ πιεσμενη και νιωθω οτι καθε λεξη μου θα ζυγιζει 3 κιλα γκρινια.
 Το Ισμηνακι μου συμπεριφερθηκε με τετοιο τροπο που με συγκινησε πολυ το Σαββατο. Μεγαλωνουν τα παιδακια μας και ειναι συγκλονιστικες αυτες οι στιγμες που καταλαβαινουμε την ανωτερωτητα τους. Σαν σφαλιαρα μας ερχονται καποιες αντιδρασεις τους, ενω εμεις περιμενουμε να συμπεριφερθουν σαν μωρα. "Τα παιδια εχουν αδυναμια στον ανθρωπο που τους κανει να νιωθουν ασφαλεις" ειπε ο Δ σε μια συζητηση μας κι εχει απολυτο δικιο. Ειτε αυτος ο καποιος ειναι η μαμα, ειτε ειναι ο μπαμπας. Με συγκινει και ο Δ οταν εκφραζεται συναισθηματικα. Πολυ.
Μηπως κι εμεις αυτο δεν κανουμε; Αγαπαμε να ειμαστε εκει οπου νιωθουμε ασφαλεις.
Την Κυριακη γνωρισα εναν αντρα που εχει την επιμελεια του γιου του μετα το διαζυγιο του. Θλιψη, θαυμασμος, φοβος, ζηλεια και συγκινηση. Ολα αυτα ενιωσα με τις ιστοριες που μου διηγηθηκε. Ενας αντρας που εχει βαλει στην ακρη εντελως την προσωπικη του ζωη για να ειναι ενας υπεροχος μπαμπας για τον τετραχρονο γιο του. Κι εγω με περισση ευκολια του προτεινα να μην αφηνει τον εαυτο του, να δωσει στον γιο του το παραδειγμα οτι ο μπαμπας του εχει και προσωπικη ζωη. Τι ευγενικος που ηταν που δεν με εβρισε ο Αλεξανδρος. Σκεφτομουν μετα οταν ξαπλωσα το μεσημερι πως θα ηταν αν ημουν μονη με την Ισμνηνη. Ποσο εξαιρετικα δυσκολο, ειναι να κρατησεις τις σωστες ισορροπιες σε καποια θεματα εαν δεν υπαρχει ενας συντροφος να μοιραστεις τις σκεψεις σου, να μοιραστεις την ευθυνη, να μοιραστεις το παιδι!! Ποσο ευκολα εγω απεξω του προτεινω να αφησει τον γιο του για να βρει μια προσωπικη ενασχοληση, οταν αυτος ο γονιος θα πρεπει να αφησει καπου τον γιο του για να βρει αυτον τον ελευθερο χρονο για τον εαυτο του και να καλυψει και την ανασφαλεια του μικρου οτι ο μπαμπας θα επιστρεψει να τον παρει και δεν σημαινει οτι τον παραταει ή οτι προτιμαει κατι αλλο απο το να περασει χρονο μαζι του.
Ο Αλεξανδρος παρατηρησε και ποσο ανακουφιστικο ειναι το να αποφασιζεις μονο εσυ για τα απλα καθημερινα και να μην εχεις να διαφωνεις με καποιον για θεματα που αφορουν το παιδι. Ποσο δελεαστικο ακουγεται αληθεια αυτο. Εγω με τον Δ διαφωνουμε σε πολλα τετοια θεματα. Ποσο ανακουφιστικο ομως ειναι να επιστρεφεις το βραδυ και να μοιραζεσαι με τον συντροφο σου ενα επιτευγμα του παιδιου. Δεν λυπαμαι για τον Αλεξανδρο. Λιγα λεπτα περασα μαζι του και με "επεισε" οτι θα τα καταφερει μια χαρα. Εχει ωριμοτητα, εχει αγαπη, πολλη αγαπη και τη διαθεση να ψαξει και να γινεται διαρκως καλυτερος.
Ηταν ενα ομορφο Σαββατοκυριακο. Κι ας την περασαμε λιγακι αφηδατωμενοι και με πονοκεφαλο την τελευταια μερα. Ειχαμε καλη διαθεση. Και οταν υπαρχει καλη διαθεση μοιαζουν λιγο με διαφημιση οι στιγμες. Οι στιγμες που παιζεις κανοντας μπανιο την μικρη, που παιζεται γκρινιαρη McQueen οικογνειακως κι αυτη η αισθηση ευτυχιας οταν ξαπλωνεις στο αναπαυτικο κρεβατακι σου μετα απο ενα κουραστικο διημερο.
Αυριο εχω να παω για εμβολιο την μικρη, μεθαυριο δεν εχει σχολειο, την Πεμπτη θα σχολασουν νωρις, την Παρασκευη εχουμε γιορτουλα επειδη κλεινουν τα σχολεια και το Σαββατο πεταμε για Αθηνα. Ξεκιναμε δυναμικα το καλοκαιρι. Κι ας βρεχει εξω. Να σου πω, μ'αρεσει λιγακι αυτος ο καιρος. Δεν αλλαζει ευκολα ο ανθρωπος.


Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

13 και μια βαφτιση

Χαιρομαι πολυ που γνωρισα τον Βησσαριωνα. Καθοταν διπλα μου στο σεμιναριο δημιουργικης γραφης. Και μεσα σε λιγες στριμωγμενες ωρες ενος σεμιναριου, αυτος ο ανθρωπος μου εδωσε ενα δικο του μαθημα. Οταν εχεις την ατυχια να συνεργαστεις με λαθος ανθρωπους, θυμωνεις γκρινιαζεις, αλλα μετα σηκωνεσαι και ανεβαινεις ακομη ψηλοτερα για να αναπνευσεις καθαρο αερα. Δεν τα παρατας.
Η παρασταση το 13 μετεφερε ενα μηνυμα που εγω προσωπικα το ειχα πολυ αναγκη. Μια ερασιτεχνικη ομαδα με ενα τοσο επαγγελματικο αποτελεσμα! Αληθινα συγκινητικη η εμπειρια.
Ειχα πολλα χρονια να παρακολουθησω μια παρασταση μονη. Απο την Casa De Cultura, στην Constanta μου. Εκει που επαιρνα το πολυποθητο εισητηριο και μετρουσα τις μερες για να παω να δω τα μπαλετα Danovski.

Ο Δ δουλευει τα τελευταια δυο Σαββατοκυριακα. Στη βαφτιση του μικρου Φιλιππου ημουν μονη με την Ισμηνη. "Να μου φιλησεις τον Δημητρη" μου ελεγαν ολοι. Κι εγω σκεφτομουν οτι βρισκομουν κατω απο πλατανια, απολαυσα μια υπεροχη θεα, η Ισμηνη επαιξε και γελασε με την ψυχη της κι εκεινος επρεπε να παιδευεται αλλη μια φορα με καλωδια. Και θυμωνα και λυπομουν και ξαναθυμωνα και ξαναλυπομουν. Και αργα το απογευμα δεν του αρεσε το γλυκο που του ειχα αγορασει απο το Sugar Angel και σκεφτομουν οτι δεν με νοιαζει και πολυ που απετυχα στην επιλογη, αρκει που ημασταν και οι 3 στο σπιτι. Και κοιμηθηκα νωρις και νομιζω δεν ξεκουραστηκα αρκετα. Αλλα ηταν ενα Σαββατοκυριακο πλουσιο σε πολυτιμες στιγμες, σε ενδιαφερουσες εικονες, σε ανεκτιμητα συναισθηματα και σε σκεψεις....πολλες σκεψεις.

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Μπολεκ - ενα ημι-γκριφονακι ψαχνει σπιτι


 
Αυτο το ημιαιμο γκριφονακι εχει παρει τα μυαλα της Ισμηνουλας μου τελευταια. Το μαζεψε η αδερφη μου επειδη το βρηκε να τρεχει πανικοβλητο μεσα στο δρομο. Η Ισμηνη καθε πρωι και καθε βραδυ ειναι αγκαλια με τον Μπολεκ αυτες τις μερες. Δυστυχως εμεις δεν μπορουμε να το κρατησουμε. Εχουμε ηδη αρκετα σκυλια και καποια απο αυτα ηλικιωμενα και αρρωστα που χρειαζονται ειδικη φροντιδα. Παρακαλω ολους τους φιλους μου να κοινοποιησουν οπου μπορουν την παρακατω αγγελια για να βρει ο Μπολεκ μας ενα μονιμο σπιτακι που θα το αγαπουν και θα το φροντιζουν! Ειναι πολυ φιλικο με τα παιδια και με ολους τους ανθρωπους και δεν εχει κανει καμια ζημια σε επιπλα, παπουτσια κτλ. Ειναι ενα πολυ γλυκο ζωακι κι ευχομαι να βρει γρηγορα το νεο του σπιτι.
Παρακατω ειναι η αγγελια που εχει κοινοποιησει η αδερφη μου στο facebook
 
 
 
Ο μικρούλης αυτός βρέθηκε το Σάββατο 9/5 να τρέχει πανικόβλητος στην εθνική οδό Θεσ/νίκης-Πολυγύρου στο ύψος του Grand Μασούτη, περιοχή Θέρμης και κόντεψε να τον πατήσουν αυτοκίνητα 5 φορές.....εννοείται πως δεν μπορούσα να τον αφήσω εκεί να γίνει χαλκομανία.
Σίγουρα ήταν καιρό στο δρόμο, καθώς βρέθηκε σε κακό χάλι, βρώμικος και όλο το μαλλάκι του ένας κόμπος.
Κατευθείαν ελέγξαμε για τσιπάκι, αλλά δυστυχώς δεν είχε.Φορούσε ένα φθαρμένο κόκκινο λουράκι, χωρίς κανένα στοιχείο επάνω.
Κουρευτήκαμε γουλί, αλλιώς δεν γινόταν....αλλά σύντομα θα είμαστε και πάλι κουκλάκια!!!!
 Πήγαμε στον γιατρό, κάναμε όλες τις αιματολογικές εξετάσεις και παρά την ταλαιπωρημένη εμφάνισή του βρέθηκε υγιέστατος!!!!!
Στειρωθήκαμε και σε λίγες μέρες θα γίνουν τα εμβολιάκια μας!!
Είναι ημίαιμο γκριφονάκι, το πολύ 2 χρονών και 9.5 κιλάκια.Είναι πολύ φιλικός με παιδάκια και θηλυκά σκυλάκια, αλλά με τα αρσενικά θέλει λίγη προσοχή.Με κάποια παίζει κατευθείαν, αλλά κάποια τα γρυλίζει μέχρι να γνωριστούν.(τα μεγαλόσωμα)
Εχει κουταβίσια συμπεριφορά, δεν μου έκανε καμιά ζημιά-να φάει κάτι, αλλά έχει πολύ ενέργεια και του αρέσουν οι βόλτες και τα παιχνίδια.
Το ιδανικότερο θα ήταν να πάει σε σπίτι με παιδάκια για να παίζει και με άτομο που είτε θα μπορεί να τον παίρνει μαζί του στη δουλειά ή να μη λείπει όλη μέρα από το σπίτι.Είναι πολύ ανθρωποκεντρικό πλάσμα και αναζητά την παρεούλα.
Επίσης του αρέσουν πολύ οι αγκαλιές και τα χάδια!!!!
Οποιος θα ήθελε να τον κάνει το παντοτινό του φιλαράκι μπορεί να μου στείλει μήνυμα εδώ ή να καλέσει στο 6932 544 922(Βίκυ).
Βρίσκεται Θεσ/νικη.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

ρουφηχτρα

Η εβδομαδα αυτη την ρουφαει. Εχει μαθει να τις προαισθανετε αυτες τις εβδομαδες. Αυτη τη φορα μπορει να πει οτι ξεγελαστηκε λιγο. Δεν το ειδε να ΄ρχεται. Ειχε κρεμασει στα βλεφαρα καποια μαγεια απο το Σαββατοκυριακο που μολις εΖησε και καπως θολα εβλεπαν τα ματια. Ενας φυλλακας-αγγελος της φυσιξε καποιες με το ζορι ξενοιαστες στιγμες χθες και καποιες φιλες που ειχε να δει καιρο, την ανεβασαν στην επιφανεια σημερα με μεγαλη ευκολια. Τις αγαπαει αυτες τις γυναικες.
Βουλιαζει στην καρεκλα του γραφειου και μια απαισια δυναμη την καθηλωνει. Βημα δεν μπορει να κανει. Τι καλα που της ζητησε η Σοφια, η Κατια και η Λενα να πανε στον παιδοτοπο χθες. Τι καλα που επεμενε να βρεθουνε η Αντα σημερα.
Σκαρφαλωνει την Τεταρτη και υποσχεται να μην κοιταξει κατω μεχρι Παρασκευη βραδυ. Να επαιρνε λεει ο αντρας της την μικρη για τεραστιες βολτες κι εκεινη να αδειαζε κουτες, να γεμιζε ντουλαπια, να εκκενωνε συρταρια, να γεμιζε ενεργεια, να αεριζε, να εκανε τοπο για την ζωη.
Το λαχειο που δεν αγορασε χθες εκλεψε τα ονειρα της. Επρεπε να το ειχε καταλαβει.... Ειναι και που περιμενει να αιμορραγισει απο βδομαδα και γιγαντωνονται τα ασχημα στο μυαλο της. Ειναι που στριμωχτηκε στην Ελλαδα και βαρυγκωμαει με αχαριστια. Ειναι που αυτη η εβδομαδα την ρουφαει.

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Λιγο ακομη...


Πριν λιγες μερες ανοιξα μια πορτα και μπηκα δειλα. Με ενοχες! Απορροφηθηκα και αδυνατουσα να ζησω ταυτοχρονα σε δυο πραγματικοτητες. Ηταν δυο. Μη σου πω τρεις. Το ενα δεν χωρουσε μεσα στο αλλο. Στο λεω με βεβαιοτητα αυτο γιατι τις κουβαλησα ταυτοχρονα. Κι οταν επεστρεφα στο σπιτι δεν ημουν το ιδιο αποδοτικη με άλλα Σαββατοκυριακα. Το μυαλο μου ηταν σε λεξεις, σε κομματα και ανω τελειες. Και την Κυριακη εκεινη το απογευμα που τελειωσε .......
Το πρωινο εκεινης της μερας βρεθηκα σε μια πολυ ασχημη και συναισθηματικα φορτισμενη κατασταση, οικογενιακης φυσης, και μετα κατευθειαν στο σεμιναριο. Κι εκει η Δημητρα διαβασε για την κορη της που της εδωσε φτερα να πεταξει μακρυα της. Και ολες οι φιλοσοφιες που κενταμε με τοσο κοπο γι΄ αυτο το πεταγμα δεν μας παρηγορουν διολου τη στιγμη εκεινη. Και βουρκωσα κι εκει. Και δεν νιωθω καθολου καλα να βουρκωνω δημοσιως. Και μετα ενιωθα τα δακρυα να εχουν γατζωθει κατω απο τα βλεφαρα μου καθως επεστρεφα σπιτι. Και γνωριζα οτι γυριζω αλλιως. Διαφορετικη απο ο,τι πηγα. Μα αυριο δεν θα με περιμενε κανενας Βαγγελης, καμια Κατερινα.
Αρχισα να μαζευω τις λεξεις απο την ψυχη μου οπως μαζευω τα σουσαμια απο το κουλουρι που τρωω τα πρωινα στο γραφειο. Τις μαζεψα ολες στο μερος της καρδιας και τους ζητησα να με ανεχτουν λιγο ακομη. Την αναβλητικοτητα μου, την δειλια μου, την γκρινια μου. Λιγο ακομη.
Λιγο ακομη....

                                             ○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○○

Αν στα μερη σας πραγματοποιηθει σεμιναριο δημιουργικης γραφης με τον Βαγγελη Προβια, μην το χασετε. Ειναι ενα ταξιδι που δεν το περιμενετε!
Οι κυκλοι ζωης της Κατερινας απογειωσαν την εμπειρια μας!
Η φωτογραφια παραπανω ειναι ανεβασμενη απο τον Βαγγελη. Εν ωρα ...δημιουργικης γραφης.

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

επιλογες

Που παει ο ερωτας οταν φευγει; ρωτησε η Βαμβουνακη προσφατα στο facebook.
Δεν ξερω που παει, αλλα ειμαι βεβαιη οτι φευγει οταν κοιμιζουμε τις αισθησεις μας. Σκεψου το. Πως σταματας να εισαι ερωτευμενος αν δεν σταματησεις να κοιτας τον αλλον, να τον μυριζεις, να τον αγγιζεις, να τον γευεσαι, να τον ακους;
Μορφες αλλαζει πιστευω εγω. Δεν φευγει.
Αν εισαι βεβαιος οτι εφυγε....μηπως δεν υπηρξε;
Ποτε δεν ειναι αργα να επιλεξεις ξανα.
Εγχειριδιο χρησης δεν υπαρχει. Τιποτα που να εγγυαται το για παντα. Μα οσο μεγαλωνω, τοσο πιστευω σε αυτο. Αυτο ειναι το φυσιολογικο. Να ειναι για παντα μαζι οσοι αγαπιουνται. Οτιδηποτε λιγοτερο απο αγαπη, επηρεαζει και τη διαρκεια ζωης της σχεσης (ερωτικης, φιλικης, επαγγελματικης). Πως να δεχτεις ομως τις λαθος επιλογες σου; Σε εχουν μαθει να βουλιαζεις μεσα τους. Λες και δεν μπορεις Τωρα να επιλεξεις ξανα.

Σημερα διαβασα και αυτο το αρθρο που εβαλε μια καλη φιλη στο facebook. "Ζωη χωρις αλλαγες δεν ειναι ζωη" - π. Φιλοθεος Φαρος

Δεν εχω φτασει ακομη εκει. Αλλα ειμαι στα τελευταια κομματια της διαδρομης. Οχι επειδη πλησιαζω τα 40. Ισως μου συμβει στα 39, ισως στα 45. Απλα αναγνωρισα την κατευθυνση.

"...Και ξέρετε, από το αν θα κάνει αυτή τη στροφή στη ζωή του, από τα εξωτερικά στα εσωτερικά, απ' αυτό θα εξαρτηθεί η ποιότητα των γηρατειών του. Από αυτό θα εξαρτηθεί, εάν τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του είναι μια κόλαση…"

"Γίνονται, όντως δύσκολα οι αλλαγές όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αλλά πάντως δυνατότητα αλλαγών υπάρχει! Αλίμονο για τον άνθρωπο που δεν έχει την δυνατότητα να αλλάζει. Γιατί ο κόσμος γύρω του αλλάζει, κι αν είναι να ζει μέσα στον πραγματικό κόσμο είναι απαραίτητο να αλλάζει και εκείνος, αλλιώς μένει απέξω…-"

Διχως μια υποσχεση αλλαγης, μαραζωνω.
Τα παντα ρει....εχουμε μνημονευσει απειρες φορες τον Ηρακλειτο. Αγαπω να ανηκω μεσα σε αυτο το παντα. Κυριως δειλιαζω. Ριζωνω και δυσκολα ξεκουνιεμαι. Κι επειτα ερχονται καποια μικρα τολμηρα βηματακια στην αμμο, ασταθη και αβολα. Και τα κανω. Καπου μεσα στο σωμα των πιο δειλων ανθρωπων, συσσωρευεται ολο αυτο που φυλακιζουν. Δεν παει χαμενο. Καπου εδω ειναι.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Σεμιναριο δημιουργικης γραφης

Απο τη στιγμη που ειχε ανακοινωθει το σεμιναριο δημιουργικης γραφης στους κυκλους ζωης, ενιωσα κατι να με καιει. Ηθελα να το παρακουλουθησω. Πολυ προσιτο το κοστος, σε ενα περιβαλλον που αγαπω πολυ. Θα τα καταφερνα, ημουν βεβαιη. Οταν εφτασε ομως ο καιρος το απερριψα. Ειμαι πολυ πιεσμενη οικονομικα. Θα ειναι αχαριστια να δωσω χρηματα σε κατι που θα κανω απλα και μονο για το κεφι μου. Ουτε να γινω συγγραφεας εχω σκοπο, ουτε να εκδοσω οτιδηποτε. Απλα αγαπω να το να γραφω. Με μαγευει να μου μαθει καποιος πως να τακτοποιω τις σκεψεις, πως να τις χωραω μεσα σε λεξεις, να συμμαζευω και να κενταω με αυτες. Την Παρασκευη το βραδυ εδωσα την απαντηση μου. Δεν θα παω.

Δευτερα σημερα. Η μικρη ξυπνησε ευκολα κι ας ειχε κοιμηθει αργα χθες. Ειχε αγωνια να δει τους φιλους της και τις δασκαλες της στο σχολειο. Ζηλευα την ανυπομονησια της. Χθες βραδυ μου παραπονεθηκε "Μαμα πως γινεται ενω νυσταζω, να μην μπορω να κοιμηθω επειδη βιαζομαι να ερθει το αυριο;" Τι υπεροχο συναισθημα. Τη ζηλεψα! Την αφησα στο σχολειο και ελαμπε ολοκληρη απο ευτυχια. Ανοιξα το γραφειο και ηπια καφεδακι με την αδερφη μου και την Ν. Εχει καθιερωθει πλεον, πριν ξεκινησουμε τις δουλειες μας. Κι εκει που ακουγα την Ν να μιλαει για το ταξιδακι της στο Μεξικο και την Β. να ονειρευεται τις καλοκαιρινες διακοπες ενιωσα απελπισια που τελικα δεν θα πηγαινα στο σεμιναριο. Προλαβαινω να δηλωσω συμμετοχη αραγε; Εχω αναγκη να παω. Εστειλα μηνυμα στην Κατερινα για να τη ρωτησω αν υπαρχουν ακομη θεσεις και ενιωθα ενα σφιξιμο απο φοβο μη μου πει οτι εκλεισε η ομαδα και δεν χωρανε αλλοι. Θα μου θυμωνα πολυ. Αφου ξερω ποσο αγαπω το γραψιμο. Γιατι δεν το τολμησα;
Η Κατερινα με χαρα μου ειπε οτι υπαρχουν ακομη θεσεις και θα ειμαστε συμμαθητριες. "Κρατησε μου μια θεση Κατερινα. Θα ερθω!"
Και μετα αρχισαν οι μικροπρεπεις σκεψεις. Συμμαθητριες εγω και η Κατερινα; Αυτη γραφει υπεροχα. Τι θα παω να κανω εγω διπλα σε τετοιου επιπεδου συμμαθητες; Και η Νατασσα που ειχε παρακολουθησει κατι αναλογο παλια και η Στελλα, γραφουν μαγικα. Σαν χαζη θα φαινομαι αναμεσα σε τετοιες πενες. Κι αν κανω ορθογραφικα λαθη; Θα διαβαστει αραγε κατι δικο μου δυνατα; Πως θα αντιμετωπισω τα βλεμματα; Θυμηθηκα τι ειχα πει στην Νατασσα πριν παει τοτε στην Καστορια στο ιδιο σεμιναριο. "Θα πας και δεν θα σε νοιαζει κανεις γυρω σου. Θα πας για να παρεις οσα εχει να μοιραστει μαζι σου ο κυριος Προβιας. Εσυ θα φυγεις πιο πλουσια απο εκει. Αυτο εχει σημασια. Οχι τι θα πουν οι αλλοι για σενα. Αλλα ποσα θα μπορεσεις να μαθεις εσυ απο αυτη την εμπειρια." Ωραια. Θα πρεπει να τολμησω να εκτεθω για να μαθω. Μικρο το κοστος.
4 και σημερα....

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

καταπια την ανοιξη

Περασαν οι μερες. Δεν ξερω γιατι φετος αντιλαμβανομαι διαφορετικα τις γιορτες. Ισως επειδη ελειπε η μικρη την Μεγαλη Εβδομαδα και δεν εφτιαξα ουτε κουλουρακια, ουτε εβαψα αυγα, ουτε τα τσουρεκακια που ηθελα εφτιαξα. Τιποτα πασχαλιατικο. Εφαγα 124 πιατα μαγειριτσα. Ενας επιμονος βηχας μου ρουφουσε την ενεργεια χωρις καμια υποσχεση για υγεια. Η καλη μου Ν. με ακροαστηκε χθες και μου εδωσε προπολη. 3 φορες τη μερα και κατευθειαν κοιμηθηκα καλυτερα. Τι καλυτερο απο φυσικα "φαρμακα".
Σε ενα μηνα η ζωη μου θα αλλαξει ξανα. Νεες υποχρεωσεις, νεες ισορροπιες και μια εκτιμηση στο πατωμα. Θα τα καταφερω; Φοβαμαι πως οχι. Εχω θεμα να διακρινω τις επιλογες. Ο ηλιος εχει ριξει φως παντου και μου απαγορευει να απελπιστω. Κρεμαω επιλογες εδω κι εκει, σαν χειρολαβες για ωρα αναγκης. Και ολα ειναι τοσο ομορφα με αυτον τον ηλιο. Ποσο να πιστεψεις στην κριση μια τετοια ανοιξη; Αργησε τοσο να ερθει, που ειναι αδυνατον να μην την καταπιεις.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Δευτερα...γκρι

Το "50 αποχρωσεις του γκρι" τελικα ηταν πολυ μετριο. Τα δυο μοναδικα σημεια που εσωσαν νομιζω την ταινια απο την καταστροφη, ειναι η ηθοποιος Dakota Johnson και η μουσικη της ταινιας.
Εμειναν λιγα πατατακια απο χθες. Ισως δω και σημερα ταινια. Παιδευομαι πολυ να βρω ταινια να ανοιγει στο ταμπλετ. Οταν τα καταφερνω ομως, το απολαμβανω.
Χθες ειχα διαθεση να βγω για κρασακι. Μιλησα με 1-2 φιλες αλλα δεν μπορουσαν. Εγραψα ενα μηνυμα στον Νικο. Να ερθει να πιουμε κρασακι και μετα να επιστρεψει. Αλλα δεν το εστειλα. Φοβηθηκα οτι ισως ερχοταν και μετα θα ενιωθα να εκμεταλλευομαι την αδυναμια που μου εχει. Εκεινος ποτε δεν εκμεταλευτηκε τη δικη μου αδυναμια.
Ξεκινησα να διαβαζω την "Βαρκαρισσα της χιμαιρας" της Αλκυονης Παπαδακη. Ειναι το πρωτο βιβλιο της που διαβαζω, το πιστευεις; Μου το εκανε δωσρο ο Δ κι επειδη κατι μου λεει οτι θα μ' αρεσει, το περιφερω μια στο σπιτι και μια στο γραφειο, καθυστερωντας να το αρχισω για να νιωθω οτι εχω ενα κρυφο μπαλαντερ στο μανικι μου. Μια σιγουρη ικανοποιηση. Μια υποσχεση.
Την αποζητω αυτη τη σιγουρια ολο και περισσοτερο μεγαλωνοντας.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

ανοιξιατικο πρωινο

Πρωι πρωι αφησα την μικρη στο σχολειο και πηγα την Βικυ με τον Θαναση στο αεροδρομειο. Εκει ηταν και οι υπολοιποι, ετοιμοι για το ταξιδακι τους στο Παρισι. Τα αγαπω τα αεροδρομεια. Ηπιαμε ενα καφεδακι εξω και γελουσαμε και πολυ απολαμβανα εκεινες τις στιγμες. Κι ας μην ταξιδευα εγω μαζι τους. Τους αγκαλιασα ολους κι ευχηθηκα το Παρισι να τους χαρισει την μαγεια που χαρισε και στη δικη μου καρδια οταν ειχα παει.
Ο καιρος ειναι ο,τι πρεπει για φραπε, αλλα εγω ακομη πινω ζεστο τσαι με μελι και λεμονι για να γινω καλα. Τα βραδια κοιμαμαι καλα πλεον. Ξυπναω στο παρα πεντε. Λες και επεστρεψα απο διακοπες και απορρυθμιστηκε το εσωτερικο μου ξυπνητηρι. Κρυφοι ποθοι με κρατουν αισιοδοξη. Κι οσο γινεται κατι και γινεται παλι μια μικρη γροθια το στομαχι μου, παιρνω βαθυα ανασα και προσπαθω να με πεισω οτι κατι θα αλλαξει, κατι θα παει καλα στο τελος. Δεν γινεται αλλιως.
Θα χαλασει λενε παλι ο καιρος. Πολυ. Παει πια, δεν με τρομαζουν αυτα. Για ποσο μπορει να χαλασει; Πεντε; Δεκαμερες; Αντε δεκαπεντε. Μυριζει ηδη ανοιξη παντου. Κι εγω απο βδομαδα θα πιω και φραπε. Και ολα θα αλλαξουν τελικα. Πιστη χρειαζεται.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Μαλου, Περλα

Φοβαμαι οτι αυτη η αναρτηση θα μεταφραστει με λαθος τροπο απο πολλους που δεν εχουν μεγαλωσει με πολλα σκυλια, αλλά δεν πειραζει. Τα πολλα σκυλια ειναι μεγαλη ευθυνη. Εγω προσωπικα δεν θα μπορουσα να εχω πανω απο ενα. Στο απεναντι σπιτι που μενει η αδερφη μου, ο γαμπρος μου και οι γονεις μου καταφερνουν να φροντιζουν πολλα σκυλια. Μεχρι προχθες ηταν 7, μαζι με τη δικια μου την Φλαππυ. Πριν 3-4 χρονια ομως πεθανε η Λειλα και λιγο πιο πριν η Χελγκα μας. Μεγαλα σκυλια, εζησαν ευτυχισμενα 17-20 χρονια. Συνολικα θα ελεγα οτι σε εκεινο το σπιτι καλοεζησαν 9 σκυλια.
Μαλου
Το Σαββατοκυριακο που περασε ηταν πολυ δυσκολο. Ο Δημητρης εφυγε την Κυριακη ταξιδι κι εγω εμεινα με πυρετο, με ενα σπιτι ανω-κατω, με βουλωμενο νεροχυτη, με μια μικρη σε υπερενταση επειδη ειδε πολυ τηλεοραση εκεινες τις ημερες και με μηδαμινη ενεργεια να σηκωσω ακομη κι ενα ποτηρι νερο. Πηγαμε προσφυγες στη μαμα μου Κυριακη βραδυ. Η μικρουλα κοιμηθηκε με τους νονους της επανω κι εγω εκανα καταλληψη στο κρεβατι των γονιων μου. Ολο το βραδυ επεφτα σε βαθυ υπνο και ξυπνουσα για δευτερολεπτα. Το ιδιο σεναριο πολλες φορες. Ακουγα και τη Μαλου που δυσκολευοταν να ανασανει. Εχει μερες ετσι. Τη Δευτερα το μεσημερι ηρθε ο Ηλιας σπιτι να την εξετασει. Δεν θα ανακουφιστει, μας ειπε. Σε ενα μηνα περιπου θα χειροτερευσει η κατασταση της. Αποφασισαμε την ευθανασια. Ευτυχως που ημουν κι εγω και η μαμα μου εκει. Ειναι απιστευτα δυσκολη η επιλογη της ευθανασιας. Μεγαλη ευθυνη να αποφασισεις μονος κατι τετοιο. Κι απο την αλλη, θυμαμαι παντα τον παλιο κτηνιατρο που μου ειχε πει "Λιγα αφεντικα δεν φερονται εγωιστικα κι επιλεγουν την ευθανασια. Γιατι αν το ζωο παιδευεται, να θυμασαι, μονο για εγωιστικους λογους το κρατας". Κι ετσι αποχαιρετησαμε τη Μαλου μας. Σχεδον 15 χρονια εζησε, ομορφα γεματα αγαπη. Κι ας ειχε τυφλωθει και τα τελευταια 4 χρονια.
Χθες το απογευμα πηγα την μικρη στο τεννις. Ειχε μια υπεροχη μερα και χαιρομουν που τελικα προτιμησα να παμε τεννις απο το να μεινουμε σπιτι και να μετραω τα δεκατα μου. Ειχα πολυ κουραστικο βραδυ, αλλα η δουλεια και ο καθαρος αερας μου εκαναν καλο. Τηλεφωνησα στην Βικυ να δω τι ωρα θα βρεθουμε να μου δειξει πως να κανω εκεινες τις ενεσεις στην Περλα. Εκλαιγε. Πεθανε και η Περλα. Ειχε διαφορα προβληματα υγειας, ηταν μεγαλο σκυλακι. Κι αυτη τη φορα η Βικυ ηταν ολομοναχη στο κτηνιατρειο με την Περλα. Κλεισαμε το τηλεφωνο, ειδα την ωρα , 18:48. Εχω δεκα λεπτα κενο να αφησω να τρεξει απο τα ματια μου ολο αυτο που νιωθω πριν τελειωσει η μικρη το τεννις.
Περλα
Η μικρη δεχτηκε καλα και τους δυο θανατους. Θελει να μαζεψουμε άλλα δυο αδεσποτα τωρα. Τον Μπεζουλη και τον Μπουμπη. Ειναι και λιγακι παιχνιδι γι'αυτην. Εξαλλου ειναι στον παραδεισο η γιαγια Χαρουλα με τη Σουσου που φροντιζουν ολα τα ζωακια μας που πανε εκει και ειμαστε ησυχες για την καλοζωια τους μετα θανατον. Εμεις που μενουμε πισω, δεν εχουμε αναγκη.
Πρεπει να φταινε τα δεκατα του πυρετου και μου φαινεται οτι αυτες οι μερες περασαν λιγακι σουρεαλιστικα. Τιποτα δεν ερμηνευοταν με τη λογικη. Η ζωη εχει αλλαξει ριζικα οταν δεν υπαρχουν δυο ψυχουλες που ηταν παντα εκει τα τελευταια 15+ χρονια. Μη με παρεξηγησεις, εχω μαθει να αναμενω και να δεχομαι αυτη την πωλεια μετα τον θανατο της Χελγκας. Εχουμε ηλικιωμενα σκυλια. Αν δεν τα βαλσαμωσουμε, θα αναγκαστουμε να ζουμε κατ' επαναλληψιν την απωλεια ενος αγαπημενου συντροφου. Δεν σκεφτηκα να ρωτησω τη μικρη αν ηθελε να κανει μια ζωγραφια χθες που θαψαμε την Περλα, να τη βαζαμε παρεα μαζι της. Οπως σε εκεινη την ταινια, με τον ομορφο εκεινο σκυλο. Ισως την επομενη φορα...

       

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

αναγκες (;)

Απληστη εχω γινει με τον χρονο. Η παραμικρη υπεχρεωση τα Σαββατοκυριακο μου χαλαει το ιδανικο σεναριο του μυαλου μου. Ο Δ δουλευε την Κυριακη. Εγω με την μικρη μου ξανα μονες.
Πως καταφερνει αυτη η μουρη να με κανει να θελω να περναω ολη την ημερα μαζι της, να κουραζομαι διπλα απο μια καθημερινη που πηγαινω στη δουλεια μου πρωι-απογευμα και να φτανει η Κυριακη το βραδυ, να την παιρνει ο υπνος, να την σκεπαζω πριν βγω απο το δωματιο της και να σκεφτομαι "Δεν σε χορτασα παλι να παρει".

Θελω να φτιαξει ο καιρος να παω την Ισμηνη για ιππασια και να λαβω μερος στο εργαστηρι δημιουργικης γραφης, το τριημερο που διοργανωνεται στην Κατερινα. Το πρωτο εχει ηδη συζητηθει με τον Δ κι εχει δρομολογηθει. Το δευτερο......

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Ηλιος


Ειναι φορες που τελειωνουν οι λεξεις. Γραφω, σβηνω και τιποτα δεν ειναι καταλληλο για την ακαταλληλη περιοδο που ζω. Ζητιανευω λεξεις και τις κλεινω σε ενα καρω μαντηλι που κρυβω στη φοδρα του κιτρινου μπουφαν μου. Ανοιξα τα στορια να μπει ο Ηλιος.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

αυτη την ανοιξη την περιμενε

Μπηκε και πηρε βιαστικα δυο διπλους καπουτσινο και δυο κουλουρια Θεσσαλονικης. Η Ν. την περιμενε στο αυτοκινητο. Αποφαση της τελευταιας στιγμης: «Παω στα Μουδανια, μηπως θελεις να ερθεις μηπως τελειωσεις κι εσυ τη δουλεια που ειχες;»
Στο αυτοκινητο ειπε στην Ν. οτι θα μπορουσε να κανει μια δουλεια που να εχει οδηγηση. Ο ηλιος μια κρυβοταν μια απλωνοταν γενναιοδωρα δηλωνοντας την παρουσια της ανοιξης. Για δουλεια πηγαινε, αλλα ειχε την αισθηση οτι παει εκδρομη με την καλη της φιλη. Η δουλεια δεν εγινε τελικα. Επιστρεφοντας στο γραφειο, πεντε λεπτα πριν το πρωτο ραντεβου της, ηπιε μια γουλια απο τον γαλλικο που ειχε ετοιμασει το πρωι. Σαν τα ηταν λιγακι πιο νοστιμος σημερα.
Την ερωτευεται σιγα σιγα την ανοιξη. Απο περσι ειχε υποψιαστει οτι κατι αλλαζει με τις εποχες μεσα της. Ανακαταταξεις και εσωτερικες αναμετρησεις αλλαζαν τα ποσοστα καθε εποχης. Σε σημειο που ενιωθε οτι ειχε αναγκη να αγκαλιασει το φθινοπωρο μη του παρουν την πρωτια. Πλησιασε ακομη περισσοτερο η ανοιξη την καρδια της φετος. Ειναι που εχει αναγκη το φως της, για να τακτοποιησει οσες εκκρεμοτητες σερνει χρονια τωρα. Μια τακτοποιηση σε ολους τους τομεις. Να μην υπαρχει ουτε μια σκονισμενη γωνια μεχρι το καλοκαιρι.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

smooth Tuesday

Ηταν απο τις ελαχιστες φορες που δυσκολευτηκα να την αφησω. Μετα απο τρεις μερες επρεπε να μεινει εκεινη στο σχολειο της κι εγω να παω στη δουλεια. Ποσες φορες θα μπορουσαμε να συμπεριφερθουμε χειροτερα απο τα παιδια μας, αν δεν ειχαμε την εγκρατεια ενος ενηλικα. Αν ειχα την πολυτελεια να ειμαι αυθορμητη, το πρωι δεν θα σηκωνομουν απο το κρεβατι στις εξι. Κι οταν θα ερχοταν η Ισμηνη μετα απο κανενα μισαωρο, θα εβαζα τα κλαματα και θα την παρακαλουσα να μεινουμε αλλη μια μερα σπιτι μας.
Ηρθα ομως.
Και μετα απο λιγο ηρθε και η Σ. και ηπιαμε καφεδακι. Υπαρχει ενα ωραιο κλι
μα σημερα. Σαν να εχουν ολοι τη διαθεση να επικοινωνησουν. Να δειξουν κατανοηση. Να βρουν κατανοηση. Να τη ζητησουν, τουλαχιστον. Σαν να λιμαρει καποιος τις αιχμηρες γωνιες για να κυλισει χωρις τριβες η μερα. Και ειναι απο αυτες τις μερες που λες χαμογελαστα "Θα τα καταφερω".

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

ασφαλεια

Φοβαμαι λιγακι. Απο εκεινη την μερα που ανοιξαν το γραφειο μου και ακουω καθημερινα για διαρρηξεις σε σπιτια γυρω απο εμενα, εχω γινει φοβιτσιαρα. Γυριζω σπιτι, βαζω παντα την μικρη πισω μου και βλεπω αν ειναι τα ντουλαπια και τα συρταρια κλειστα για να μπουμε. Εκεινη η τζαμαρια στο μεσαιο οροφο με κανει να μην κοιμαμαι καλα τα βραδια. Με τον παραμικρο θορυβο πεταγομαι και προσπαθω να ακουσω αν ειναι κανεις μεσα στο σπιτι. Πολυ ασχημη αισθηση να παραβιαζει καποιος τον χωρο σου. Και σκεφτεσαι οτι συμβαινει σε τοσους πολλους πια, που ειναι κατι που δεν προκαλει καν ιδιαιτερη εντυπωση. Κι ομως. Η αισθηση αυτη της παραΒιασης δεν χωνευεται ευκολα.
Ο Δ στην Πολη εχει μια αλλη πραγματικοτητα. Πολυ χιονι, δυσκολιες σε μετακινησεις και διευθετησεις υποχρεωσεων. Ασταματητη δουλεια και κουραση. Θελω να γυρισει. Να μην φοβαμαι πια να μπω στο σπιτι. Να μη φοβαμαι το παραθυρο στον μεσαιο οροφο. Να μας προστατεψει. Χρειαζομαι προστασια. Ποσο εφικτο ειναι να νιωθεις ασφαλης σημερα;

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

νοικοκυροσυνη

Απο το πρωι το ενιωθα οτι αυτη η Δευτερα θα ειναι απο εκεινες που υποσχονται πολλα. Εφυγε ενα Σαββατοκυριακο με τρεξιματα και λιγη γκρινια. Καπως ομως οι στιγμες ηταν ποτισμενες με μια γευση που απολαμβανα πολυ. Κοιμηθηκα ηρεμα και βαθυα την Κυριακη το βραδυ.
Αυτη τη Δευτερα εχω διαθεση για προγραμματα. Και με περιμενει μια εβδομαδα φουλ στις υποχρεωσεις και στις Δημοσιες Υπηρεσιες. Λιστες, κουτια και χρονοδιαγραμματα εχει γεμισει το μυαλο μου. Αυτο εδω, το αλλο εκει, εκεινο πιο πισω και ουτω καθεξης. Συμμαζεμμενα πραγματα. 

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

δυσκολες μερες

Χθες ηταν μια δυσκολη μερα.
Σημερα ηταν επισης μια πολυ δυσκολη μερα.
Μερες σαν αυτες θελεις να ανοιξεις μια λακουβα στη γη και να χωθεις ολοκληρη μεσα. Να μη σε βλεπει κανεις. Η διαθεση σερνεται και δεν βρισκω δυναμη για οσα πρεπει να γινουν.
Σε 2 μερες ειναι το μασκε παρτυ της μικρης και δεν εχω καμια διαθεση πλεον για καρναβαλια. Τι φταιει εκεινη να "πληρωσει" τη δικη μου ανευθυνοτητα. Μανιταρι μαγικο θα ειμαι την Παρασκευη. Με πολυ μακιγιαζ· να κρυψω ο,τι μπορει να κρυφτει με χρωματα.



Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

σκουπιδακια

Χιονιζει.
Το σκουπιδακι που μπηκε στο ματι μου Παρασκευη βραδυ, επεμενε μεχρι Σαββατο μεσημερι και κατελληξα στον οφθαλμιατρο να κοιταζω το αυτι του, καθως εκεινος με τυφλωνε με το φωτακι του.
"Ευτυχως που ηταν κατι απαλο και δεν σου τραυματισε τον κερατοειδη" μου ειπε τελειωνοντας.
Και στ' αυτια μου μπηκαν σκουπιδια εκεινο το βραδυ, αλλα δεν του το ανεφερα. Δεν ειναι η ειδικοτητα του. Και οταν ξενες ειδικοτητες ανακατευονται με ξενες παθησεις, το αποτελεσμα το λιγοτερο ειναι καταστροφικο.
Χιονιζει ακομη!
Να βαζω τεχνητα δακρυα για λιγες μερες, με συμβουλεψε ο γιατρος.
Μηπως γνωριζει και για τα σκουπιδια στ'αυτια μου τελικα;

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

μπλε αχατης

Εκανα ενα ζεστο νες και οι πελατες μου σημερα αποφασισαν να ερθουν ολοι πρωι-πρωι. Μολις καθισα να απολαυσω τον καφε, ακουγοντας για 6494η φορα το Vincent. Παντου επικρατουν πολιτικα μηνυματα. Ανθρωποι που δυσκολευονται να δεχτουν την ηττα του κομματος τους και οι αλλοι μισοι που εχουν απελπισμενα αναγκη να πιστεψουν στον Αγιο Βασιλη. Δεν το αντεχω καθολου να συμμετεχω σε ολο αυτο.
Στο σπιτι περιμενουν για αλλη μια φορα ενα σκασμο υποχρεωσεις. Εχουν διογκωθει στο μυαλο μου και θα πρεπει να τις γραψω σε χαρτι για να μπουν σε σειρα σε πραγματικες διαστασεις.
Εχω διπλα μου το elle και με ψεκαζω καθε πρωι μια φορα στον λαιμο. Για λιγα δευτερολεπτα βρισκομαι στο δωματιο μου στην Primaverii με το πολυχρωμο παπλωμα και την πρασινη μοκετα. Τοτε που ειχα διαθεση να βαφομαι καθε πρωι και να εχω 354 τσαντες για να συνδιαζω με καθε ντυσιμο. Το μονο που αποτελουσε αιτια καθυστερησης τοτε ηταν "ενα τελευταιο τσιγαρο και φευγω". Ολα τα αλλα ηταν καλα προγραμματισμενα στη ζωη μου. Επιστρεφω στην πραγματικοτητα. Υπαρχει περιπτωση να ειμαι νοητα εδω και αληθινα αλλού;
Παρατηρω τον τεμαχισμενο μου αχατη. Θα ηθελα εναν καινουριο. Να ειναι κι αυτος δωρο απο την Τζενη απο τα Ιωαννινα. Γιατι ετσι εχει την πολυτιμη του αξια για μενα.Το καθε σπασμενο κομματακι, εχει αραγε ακομη τις ιδιοτητες που ειχε;  επιμενω να το διατηρω στην ιδια θεση στο γραφειο μου. Η Ισμηνη στην κορνιζα μου χαμογελαει. Κανει ονειρα οτι θα μενουμε για παντα μαζι. Θα θελει να την αγκαλιαζω και να την φιλαω για παντα. Κι αυτο το "για παντα" της ειναι αληθινο. Δε με ξεγελαει το αποτελεσμα. Η πιστη της στιγμης μετραει.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

λεξεις

Στο "The best offer" ενιωσα σχεδον ολο τον ρολο του Geoffrey Rush. Βημα βημα μια πορεια που οδηγει ολοταχως στην Αγαπη. Ολη η λογικη του κοσμου.... μια ασημαντη λεπτομερια.
Εξακολουθω να τρυπωνω σε εικονες.
Ο Δ εφυγε για ακομη μια φορα. Και ισως να το συνηθισα αυτο το σεναριο. Μα οταν φευγει σε τοσο τακτα διαστηματα δεν προλαβαινω να τον απορροφησω. Να τον ενταξω στην καθημερινοτητα μου. Εχει γινει η παρουσια του γιορτη. Κι εφυγε ξανα. Κι εγω επεστρεψα αργα απο τη δουλεια. Διαβασαμε παραμυθια με την Ισμηνη, κοιμηθηκε και μετα κατεβηκα στην κουζινα κι αναψα ενα τσιγαρο. Απολαμβανα τη χαρα να νιωθω τοσα πολλα για καποιον. Με προβλιματιζει οταν βιωνω ετσι τις απουσιες. Ευκολα θα σκεφτοταν καποιος οτι απολαμβανω την απουσια του Δ. Δυσκολα ισως θα μαντευε, οτι απολαμβανω την τυχη να εχω καποιον να μου λειπει. Παιχνιδια με τις λεξεις. Απουσια, ελλειψη, χαρα, απολαυση, εξαρτηση.

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

ταινιες




Αυτες τις μερες ειδα 4 ταινιες. Το βιβλιο μου κυλαει αργα και ενιωσα την αναγκη να χωθω μεσα σε εικονες και οχι σε λεξεις.

Η πρωτη ταινια που ειδα ειναι το "Love comes softly". Αλλη εποχη. Άλλες αναγκες αραγε; Ενα σπιτι στο λιβαδι, αλογα, αισθημα ασφαλειας, αποδοχης και αγαπης. Η Katherine Heigl ειναι μια γυναικα που εκτιμω επειδη εχω διαβασει καποια πολυ ομορφα πραγματα για το ατομο της. Η ερμηνειες της μου ειναι παντα συμπαθητικες, οπως και σε αυτη την ταινια. Τελειωσε η ταινια και αναρωτηθηκα. Μπορει σημερα ενας αντρας να δωσει τετοια ασφαλεια και τετοια αγαπη σε μια γυναικα. Το επιτρεπει η γυναικα; Δινει χωρο να αφεθει στην προστασια ενος αντρα;

Η δευτερη ταινια ειναι η ταινια Cake με την Jennifer Aniston σε εναν ρολο διαφορετικο απο ο,τι την εχουμε συνηθισει. Δυσκολη ταινια. Οχι στα νοηματα της. Δυσκολο να σηκωσεις το βαρος των συναισθηματων. Μιλαει για μια μεριδα ανθρωπων που βιωνουν μονιμους χρονιους πονους και πως διεκπεραιωνουν τις υποχρεωσεις τους, πως επιλεγουν να ζουν τις ζωες τους. Η ερμηνεια της Aniston μου φανηκε αξιοπρεπης. Οπως ειπε και η φιλη μου η Μωβ, αν δεν ειστε καλα ψυχολογικα, μην την επιλεξετε για τωρα.

Η τριτη ταινια ειναι το 10.000 km για την οποια εγραψα χθες. Αυτη η ταινια ειναι ενα κομματι απο παζλ που συμπληρωσε μια εικονα μεσα μου. Μια εικονα του δικου μου εαυτου, πριν πολλα πολλα χρονια. Κι ολα αρχισαν απο την πρωτη σκηνη σεξ που ξεκινησε η ταινια. Θυμηθηκα ποσο μου αρεσαν πραγματα που δεν τα σκεφτομαι καν πια. Απογοητευση ή στοχος; Ο,τι αντεχω την καθε μερα.
Η ταινια μιλαει για ενα ζευγαρι που μετα απο χρονια σχεσης, ερχεται η στιγμη που θα πρεπει να ζησουν για εναν χρονο μακρυα ο ενας απο τον αλλον. Μια σχεση που βασιζεται στην επικοινωνια μεσω ενος λαπτοπ. Ποσα μπορει να σου προσφερει μια τετοια επικοινωνια; Αντεχεις στην ιδεα οτι ισως να μην εισαι "αρκετος" για τον αλλον απο τοσο μακρυα; Και ποσο σιγουρος εισαι για τη δικη σου αντιμετωπιση;

Η τεταρτη ταινια ειναι το Words & Pictures με την αγαπημενη Juliette Binoche (τι γυναικα!). Μια υπεροχη δια-πλοκη λεξεων και εικονων. Μια γυναικα γεματη τεχνη. Ετοιμη να διοχετευσει καθε τις κυτταρο μεσα σε μια εικονα. Κι ενας αντρας που αγαπαει τις λεξεις. Τις αγαπαει, τις σεβεται, τις εκτιμαει και τους αφοσιωνεται. Δινουν και παιρνουν ζωη στις, και απο τις, λεξεις και τις εικονες τους. Εξαιρετικα παιχνιδια μυαλου!


Βλεποντας αυτη την ταινια αποφασισα οτι θα χωριζω τις ημερες μου σε ημερες που νικουν οι λεξεις, σε μερες που νικουν οι εικονες, σε μερες που αυτα τα δυο ενωνονται και οργιαζουν και σε ημερες που εχω αναγκη να σωπασουν και τα δυο. Αυτες τις μερες λοιπον με ρουφανε μανιωδως οι εικονες. Σε φωτογραφιες, σε σεναρια. Βρισκω κατι βυζαντινο μεσα μου και μεχρι να ξημερωσει η επομενη μερα, το χανω. Δινω, δινω, δινω σε ανθρωπους και δεν νιωθω να μου λειπει τιποτα που να εχουν να μου δωσουν. Δινω για να κανω χωρο και ειμαι διαρκως γεματη. Εχω ανοιξει καποιους λογαριασμους με τα ζωτικα μου οργανα και περιμενω απαντησεις επιβεβαιωσης λογαριασμου. Προς το παρον μου εχει απαντησει μονο η παρεγκεφαλιδα.
Εις αναμονη Vincent.....You took your life as lovers often do
But I could have told you, Vincent
This world was never meant
For one as beautiful as you