Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

βηματα βαλς

Κυριακη 8:30 μ.μ.

ο Δημητρης μαθαινει στην μικρη να χορευει βαλς. Θα κανει μια σβουρα με τον μολυβενιο στρατιωτη αυριο στην γιορτουλα του σχολειου. Ενιωσε ντροπη μαθαινοντας αυτον τον χορο. Λες και καταλαβαινε τον ερωτισμο και τη συστολη που εκφραζει. Χορεψα κι εγω με τον Δημητρη. Τωρα μαθαμε τα βηματα κι εμεις, δεν γνωριζαμε βαλς. Να'ναι καλα τα βιντεακια στο youtube. Ακουγα τις μελωδιες που διαλεγε ο Δημητρης κι ευχομουν να γνωριζα καλα τον χορο να τον χορεψουμε σε μια μεγαλη αιθουσα με ξυλινο πατωμα. Να φορουσα ενα κοκκινο φορεμα και να ειχα μαζεμενα τα μαλλια μου κοτσο.

Κι υστερα διαβαζα επιτελους το βιβλιο της Λενα Μαντα "Ερωτας σαν τη βροχη" που μου ειχε δανεισει η γειτονισσα μου εδω κι εναμισι χρονο. "Μα δεν διαβαζω το στυλ της Μαντα βρε Ελενη μου". Θα σου δωσω ενα που σ'αρεσει η βροχη. Να το διαβασεις". Το ξεκινησα μια φορα, αλλα εμεινα στον προλογο και το αφησα στην ακρη. Περασε ενας χρονος απο τοτε. Μεσα στις τελευταιες δυο μερες διαβασα 250 σελιδες. Παραεινε ρομαντζο και λιγο ψευτικο για τα γουστα μου. Η αληθεια ειναι ομως οτι κολλησα. Πως ειχα παθει ενα φεγγαρι που ειχα δει απο τυχη ενα επεισοδιο της "Τολμη και γοητεια" και μετα ηθελα να το βλεπω καθε μεσημερι. Κατι τετοιο. Η αληθεια ειναι οτι απο φωτογραφιες μου φαινεται συμπαθητικη η Λενα Μαντα. Αλλά δεν μπορω να απορροφισω καθολου αυτο το ειδος ερωτισμου που αναπαραγει. Μου αρεσει που αφηγειται σε δυο χρονους την ιστορια. Και το κανει πολυ πετυχημενα. Δεν ξερω τι με χαλαει ακριβως. Οτι οι καλοι παραειναι καλοι; Δεν μπορω να το εντοπισω.

Το απογευμα χθες δεν εκανα απολυτως τιποτα. Υπηρχαν στο προγραμμα κουλουρακια για τις δασκαλες και πλυντηριο τα λευκα. Πηρα ρεπο. Δεν σηκωνομουν απο τον καναπε αν δεν υπηρχε σοβαρος λογος.
Κανω τις τελευταιες λιστες για τα χριστουγεννα πριν κατεβασω διακοπτες. Λογαριασμοι, δωρα, υποχρεωσεις. Τσεκαρω ενα ενα. Ξεποδαριαστηκα το μεσημερι και μενουν λιγα ακομη. Σαν βαλς ειναι και η ζωη. Απλα τα βηματα. Πισω-Πλαι-Μαζι, Μπροστα-Πλαι-Μαζι, Πισω-Πλαι-Μαζι, Μπροστα-Πλαι-Μαζι.......
Την αλλη εβδομαδα ερχεται νεα λιστα με λιγα δωρα και στοχους. Θα τους κρεμασω χαμηλα να τους φτανω. Στολιδια εδω κι εκει, λιγα, μικρα και συγκεκριμενα. Στα ιδια βηματα.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

μελομακαρονα

Κοιμησα την μικρη, την χαιδεψα οσο ειχα αναγκη και κατεβηκα στην κουζινα. Το μυαλο μου γυρνουσε διαρκως στο μωρακι. Τηλεφωνησα στον Δημητρη, αλλα ηταν εξω με εναν συναδελφο του. Ανοιξα την τηλεοραση. Επρεπε οπωσδηποτε να δω κατι να αλλαξει εικονες το μυαλο μου. Πετυχα μια κωμικη σειρα που μου αρεσει. Την εβλεπα σε επαναλληψη και το καλοκαιρι την "μουρμουρα". Πως εγινε κι αρχισα ξανα να μη βλεπω τηλεοραση τις καθημερινες; Ισως επειδη βαριεμαι να αναψω την σομπα για τοσο λιγη ωρα. Ανεβηκα και ξαπλωσα νωρις. Σκεφτομουν τι ρουχα θα φορεσω την επομενη μερα. Πριν τις γιορτες παντα φοραω ο,τι να'ναι επειδη "κραταω" τα ρουχα που μου αρεσουν να τα εχω καθαρα για τις γιορτες.
Το ξυπνητηρι χτυπουσε ανα 5 λεπτα και εγω στις 6:18 του εκανα τη χαρη να το ξεκουρασω. Κατι ειχε αλλαξει σημερα. Δεν ξερω τι, αλλα κατι ηταν πιο σωστα τοποθετημενο μεσα μου. Κι ας σηκωθηκα με ενα ελαφρυ πιασιμο στον αυχενα οταν στριβω δεξια. Ειναι μπερδεμενη μερα η σημερινη. Τα μισα τηλεφωνηματα ειναι ευχαριστα και 2-3 δυσαρεστα. Υπενθυμισεις υποχρεωσεων, μια ειδοποιηση να παραλαβω ενα δωρο απο το ταχυδρομειο και μια ελπιδα οτι θα τα καταφερουμε ολα.
Το απογευμα η μικρη θα παει να παιξει με μια φιλη της κι εγω θα φτιαξω μελομακαρονα. Πολλα φουρνισματα και θα μας πιασει το βραδυ. Η συνταγη δοκιμασμενη εδω και 3-4 χρονια, νοστιμοτατη! Ισως ερθει και ο Χ. με την Π. που εχω να τους δω πολυ καιρο. Μια συγκρατημενη χαρα. Την ξεφλουδιζω αργα απο το πρωι να με βγαλει ως το βραδυ. Αντε να μυρισει το σπιτι κανελα και γαρυφαλο. Και ολα θα πανε καλα.

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

θλιψη

Η Αννα ηθελε, λεει, να ειμαστε 14 και να πηγαιναμε τωρα διακοπες. Στην Σαρτη, συγκεκριμενα.
-Να ηταν καλοκαιρι;; τη ρωτησα
-Ναι ρε. Να αραζουμε στον ηλιο.
Μπα. Δεν το 'χω. Εγω ειμαι του χειμωνα.

Μετα μου ειπε για ενα μωρο που πεθανε προσφατα, στο παρκακι εξω απο το σπιτι της. Και περιεγραφε το γεγονος κι εγω δεν ειχα τη δυναμη να της πω οτι δεν αντεχω να ακουω για παιδια που χανονται. Ενα κλαμμα εγκλωβιστηκε στο λαιμο μου. Δεν εβγαινε, αλλά ουτε καταφερνα να το καταπιω.
Η Κατερινα στο facebook ανεβασε ενα βιντεακι με τη Jackie Saldana, την μαμα του μικρου Ryan που χαθηκε τοσο αδικα πριν μισο χρονο περιπου. Και ξαναδιαβασα την αναρτηση εκεινη της Κατερινας κι εκλαιγα εκλαιγα πολυ.

Κι ενω πριν λιγες ωρες ηθελα να αναψω τα φωτακια μου το βραδυ, τωρα το μονο που θελω ειναι να παρω το μικρο μου βατραχακι απο τη μαμα μου, να παμε να της διαβασω παραμυθακια, να μη χορταινω να την εχω αγκαλια και να μεινω να την κοιταζω διπλα στο κρεβατακι της οταν κοιμηθει.
Δεν αντεχω τη σκεψη οτι καποιες μανουλες ζουνε τετοια τραγωδια. Δεν μπορω να το διαχειριστω. Θελω μονο να γυρισω στην μικρη μου.


λιγο πριν

Δεν καταλαβα ποτε εφτασαν τα χριστουγεννα. Εμεινε μονο μια εβδομαδα και νιωθω οτι εχω τοσες πολλες υποχρεωσεις ως τοτε. Κυριως οικονομικες. Την Κυριακη ειναι και το Παζαρι που ετοιμαζουμε με το σχολειο της μικρης, την Τριτη ειναι η γιορτουλα που θα κανουν τα παιδακια κι εγω ακομη παιρνω τηλεφωνα και παρακαλαω τους πελατες να με πληρωσουν.
Το μυαλο εχει αναγκη να ξεφυγει. Βαζω ταινιες, τραγουδια, χαζευω φωτογραφιες και κανω ονειρα για ταξιδια στο Παρισι, στο Freiburg, στη Στοκχολμη. Την αλλη Τεταρτη θελω να ειμαι αγκαλια με μια ζεστη κουπα καφε και να φτιαχνω μελομακαρονα και κουλουρακια. Το μονο μου αγχος να ειναι η βαλιτσα που θα εχω να ετοιμασω για Σερρες και τιποτα αλλο.
Αυτη η εβδομαδα με ρουφηξε απο την αρχη της. Σημερα πρεπει οπωσδηποτε να αναψω σομπα το βραδυ, να αναψω τα φωτακια, να τυλιξω νοερα σαν δωρα οσα αγαπω, να πιαστω απο αυτα για να ισορροπισω. Θα γυρισω την πυραμιδα του Μασλοου αναποδα και θα σνομπαρω καθε βασικη μου αναγκη.

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

peugeot 306

Το κλειδι με δυσκολια μπαινει πια στο σαραβαλακι μου. Δεκαοχτω χρονων αυτοκινητο, αποφασισε εδω και δυο χρονια σχεδον να με πεισει οτι δεν με αντεχει αλλο. Δεν ξερω τι θα κανω αν σπασει το κλειδι στην κλειδαρια. Επαψα να το σκεφτομαι. Πολλα χρονια με βοηθησε. Οταν ερθει η ωρα του θα δω τι θα κανω.
Προς το παρον, με λιγη φασαρια λογω τρυπημενης εξατμισης, θα παω να παρω την μικρη μου απο το σχολειο να παμε σπιτι.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Vincent

Ακουω διαρκως το Vincent απο χθες.
Μου εστειλε φωτογραφια η Τζενη μπροστα απο τον πυργο του Αιφελ με τον φιλο της. Λιγακι κουνημενη η φωτογραφια, αλλα εμοιαζαν πολυ ευτυχισμενοι. Οχι, δεν ειναι ολοι ευτυχισμενοι οσοι πανε στο Παρισι. Θυμαμαι που κι εγω επεστρεψα ευτυχισμενη απο εκει. Η Τζενη εκμεταλλευεται ολες τις αισθησεις της και ειμαι σιγουρη οτι θα μαγευτει εξισου.
Σημερα το πρωι εβγαλα την Φλαππυ χωρις βροχη. Νομιζα δεν θα σταματησει ποτε. Κι ετσι οπως την χαζευα χθες απο το παραθυρο της ακαδημιας, ολο και σιγουρευομουν οτι αυτη η βροχη δεν θα σταματησει ποτε. Αυτο το ποτε και παντα των ερωτευμενων, που οριζει την ερμηνεια της αληθειας τη στιγμη που λεγεται.
Ειδα κι αλλες φωτογραφιες απο την Βιεννη που ειναι μια πελατισσα μου. Κι απο εναν φιλο του αντρα μου που ειναι με την γυναικα του στο Λονδινο, για ενα συνεδριο. Και σκεφτομουν και την Τινα που ειναι στην Γενευη. Ποσοι ανθρωποι γνωστοι μου βρισκονται σε τοσο ομορφες χωρες αυτη τη στιγμη! Μου εκανε εντυπωση η σκεψη.
Τελικα μαλλον δεν θα παω στο παρτυ που ηθελα την Παρασκευη. Χρειαζεται τοση προετοιμασια για να τα καταφερω και ειναι καπως το κλιμα τελευταια, που δεν εχω διαθεση για παρτυ. Ειναι και τοσα πολλα οσα θελω να κανω στο σπιτι κι εχουν μεινει πισω λογω βροχης και διακοπων ρευματος. Και η βροχη μονο σημερα ξαποστασε και μου 'παν θα συνεχισει απο αυριο. Και δεν καταφερνω να βαλω ενα πλανο στο μυαλο μου. Μενουν ολα σε εκκρεμοτητες, σαν μπουγαδα απλωμενα με μανταλακια στην ομιχλη. Ορατοτητα χαμηλη και ολο ξεχναω τι εχω απλωσει.
Δεν θα σταματησει η βροχη. Και στο Παρισι η Τζενη αναπνεει αλλο αερα κι εγω κλεινω το στομα να αποφυγω την υγρασια οταν βρισκομαι εξω, γιατι επιτελους δεν βηχω το βραδυ οταν κοιμαμαι. Βηχω την μερα. Στριμωγμενες λεξεις εγκλωβισμενες στον φαρρυγγα. Θα μπορουσα να γραφω καθημερινα για να αποσυμφορησω την κατασταση πισω απο την δεξια μου αμυγδαλη. Αυτη που εχει αφησει ακομη ενα μικρο σφυριγμα στην ανασα μου τα βραδια. 

...............But I could have told you, Vincent
This world was never meant
For one as beautiful as you

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

now I understand




Συχνα ακουω ενα κομματι και το ερωτευομαι. Και το ακουω ξανα και ξανα. Και με γλυκαινει η μελωδια. Σαν να χυνεται καυτο μεταλλο και περναει σε ολο μου το σωμα εκμεταλλευοντας το αγγειακο μου συστημα. Δεν καιγομαι, μονο με ζεσταινει και με φωτιζει αυτη η λαβα.
Χτυπησε η πορτα. Μια γυναικα απο τα παλια, ηρθε να κλεισει ενα ασχημο κεφαλαιο. Ηρθε με θαρρος. Απο αναγκη, αλλά ηθελε πολυ θαρρος για να ερθει. Και ειμαι ευγνομων που βρηκε το θαρρος και ηρθε. Και με εκανε να νιωσω τοσο καλα. Μου επιβεβαιωσε μια δουλεια, που καποτε μου παραπονεθηκε γι'αυτη. Κι εγω τοτε ημουν τοσο αρχαρια τοτε και πληγωθηκα. Οχι οτι αλλαξα και πολυ εκτοτε. Και ετσι η σημερινη μερα βαφτιστηκε σημαντικη. Γιατι δεν την περιμενα αυτη την εξελιξη. Και ειναι δωρα αυτα. Δεν τα προσπερναμε ετσι.


Now I understand
What you tried to say to me
How you suffered for your sanity
How you tried to set them free
They did not listen, They did not know how
Perhaps they'll listen now

............................Perhaps they never will


Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

υγρασια

Ποσο θα βρεξει πια;
Δεν αγορασα ομπρελα που ελεγα. Και ειναι ολες χαλασμενες. Και προχθες εγινα τοσο μουσκεμα οταν εβγαλα την Φλαππυ, που αλλαξα μεχρι και βρακι οταν γυρισα.
Οταν περνανε τα Σαββατοκυριακα και μενει ενα σπιτι οπως ηταν σχεδον την Παρασκευη ξεκινω την Δευτερα μου με εκνευρισμο. Σημερα παραδοξως δεν συνεβει αυτο. Αγνοησα οσα με περιμενουν και ξαπλωσα μια ολοκληρη ωρα το μεσημερι. Το βραδυ ο βηχας δεν με αφησε να κοιμηθω πολυ και ενιωθα κουρασμενη.
Πεφτω πανω σε τετοια κειμενα και μου θυμωνω που ειμαι ακομη εδω. Που δεν εκανα τιποτα για να μην ειμαι. Που εχω φορτωσει ολες τις ελπιδες στον Δ κι εγω περιμενω. Τι περιμενω;
Την Τεταρτη δεν εχουν σχολειο παλι. Συνελευση...παλι. Εγω θα παω για καφε το μεσημερι. Και ισως και την Παρασκευη να προλαβω να παω σε ενα παρτυ που ειμαι καλεσμενη. Και θα ηθελα να γυριζω απο εδω κι απο εκει τις καθημερινες και να χουχουλιαζω σπιτι τα Σαββατοκυριακα. Και πλησιαζουν χριστουγεννα κι αντι να σκεφτομαι τις χαρες, σκεφτομαι ποσα πρεπει να πληρωσω ως τοτε. Θα με φανε τα θερια μου καμια μερα.
Διαβαζω ξανα το "Κυριακη απογευμα στην Βιεννη" της Βαμβουνακη. Μια χοανη με ρουφηξε και με εφτυσε σε εκε
ινο το ωραιο καφε στην Βιεννη, που ειχαμε μπει βιαστηκα ενω εβρεχε. Κι εγω ειχα παραγγειλει σοκολατα Βιενουα και ουτε που φανταζομουν ποσο θα νοσταλγουσα το εξωτερικο καποτε. Μολις ειχα αποφασισει με δυσκολια να εγκαταλειψω την Ελλαδα για σπουδες.
Ευτυχως ειναι Δευτερα κι εχω μια ολοκληρη εβδομαδα να εναποθεσω τις ελπιδες μου για κατι καλυτερο. Περνουν οι μερες σαν υποχρεωσεις συχνα. Σφιγγω τα ματια, τα ξανανοιγω για να δω τις προοπτικες πιο καθαρα. Ειμαι βεβαιη οτι καπου εδω τις ειχα ζωγραφισει. Λιγο πιο δεξια απο την αορτη. Λιγες μαλαξεις και θα ακουστει και παλι ο ρυθμος.
Πρεπει να μου βρω απαντησεις σε ενα τεστ που μου εβαλα.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

γκουχου γκουχου

Χθες ανεβασα πυρετο κι εγω και η μικρη κι ευτυχως σημερα ειμαστε καλυτερα. Μεχρι αυριο στις 8:00 πρεπει να γινω περδικι επειδη εχω ενα Σ-Κ γεματο υποχρεωσεις. Ειχαμε κι ενα παιδικο παρτυ αυριο, αλλα τελικα δεν θα παμε. Θα εχω ολο το Σ-Κ στη διαθεση μου για συμμαζεματα.....αν με αφησει ο βηχας και ο πυρετος. Χθες ημουν μεσα στην γκρινια κι ενιωθα απιστευτα εξαντλημενη. Ειχα ανεβασει 38,7 πυρετο. Μου εκανε η αδερφουλα μου ενα νοστιμοτατο σαλεπι και κοτοσουπιτσα και πηγα σπιτι να ανοιξω τους κονβεκτορες στα δωματια για να ερθει και η Ισμηνουλα. Ειχα σκοπο να παρω ενα ντεπονακι πριν κοιμηθω να πεσει ο πυρετος. Μολις ηρθε η μικρη ειχε ριγος και παραπονιοταν οτι κρυωνει. Βαζουμε θερμομετρο και δειχνει 39,2. Αυτο ειναι το αντιπυρετικο χαπι μιας μαμας. Νομιζω μου εφυγε αμεσως ο δικος μου πυρετος. Μεχρι να της δωσω σιροπακι, να της βαλω πιτζαμουλες και να τις κανω λιγες κομπρεσσες με νερο και ξυδι το θερμομετρο απο τη μασχαλη μου εδειχνε 37,5. Ευτυχως καποια στιγμη επεστρεψε και ο Δ απο την δουλεια και την αλλαξε που ηταν ιδρωμενη. Καθε φορα που την αλλαζα εγω νωριτερα, εκαναν ενα δεκαλεπτο να ξελαχανιασω μετα (δεν αναπνεω καλα απο την μυτη και λαχανιαζω με την παραμικρη κινηση).

Ψαχνω για ενα σουπερ μικρο ημερολογιο που θα εχω στην τσαντα μου το 2015. Μαλλον αυτο θα ζητησω απο τον Αγιο Βασιλη φετος.
Ακουω οτι πολλοι ειναι αρρωστοι, χαμος γινεται με απουσιες παιδιων στα σχολεια. Περαστικα σε ολα τα παιδακια κι ενα χουχουλιαρικο Σαββατοκυριακο να εχουμε.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

δωρα

Να εφτασε Τεταρτη και ουτε που το καταλαβα. Εχει λιγες μερες διαβαζω το βιβλιο που μου εκαναν δωρο στη γιορτη μου. Δεν μου αρεσει πολυ, αλλα εχω μεγαλη χαρα που πηρα ενα βιβλιο για δωρο. Με γοητευουν πολυ οι ανθρωποι που κανουν δωρα διχως να χρειαζεται. Η γυναικα που μου το προσφερε λεγεται και η ιδια Κατερινα και δεν ειχε κανεναν λογο να μου κανει δωρο. Δεν ειμαστε φιλες. Και μου εκανε και μια αλλη γυναικα δωρο ενα κολιε κι ενας φιλος ενα βαζο, που εβαλα μεσα κι ενα κλαδι γκι που μου προσφερε μια γυναικα απο ενα χωριο της Βεροιας. Μου εφερε και πατατες παραγωγης τους κι ενα χριστουγεννιατικο στολιδι! Νιωθω μεγαλη τιμη που ειχα τοσα δωρα απο ανθρωπους που δεν ειναι "δικοι" μου ανθρωποι, κοντινοι.
Χθες ειχε τεννις η μικρη και μετα πηγαμε για λιγο στο ΙΚΕΑ. Επαιζε η μικρη στον παιδοτοπο και εξω εβρεχε ολο και πιο δυνατα. Τηλεφωνει η μαμα μου στην αδερφη μου, που καθοταν διπλα μου, να μας μαλωσει που ειμαστε εξω με τετοια βροχη. Σε δευτερολεπτα τηλεφωνει και σε μενα και μου λεει να "τσακιστω" και να γυρισω που εχω εξω το παιδι με τετοιο καιρο και δεν με περιμενε τοσο ανευθυνη. Παραλιγο να της φωναξω. Γρηγορα το καταλαβα, ηρεμησα και εκλεισα τη γραμμη. Κοιταξα τον καιρο. Παρα τριχα να μου περασει τον πανικο της. Τι θα μπορουσα να παθω εδω με την μικρη που δεν θα μπορουσα να παθω στο σπιτι; Μονο αυτη την ερωτηση μου εκανα και μετα σταματησα να ασχολουμαι με τον καιρο. Η αδερφη μου ειχε αγχωθει επειδη δυναμωνε η βροχη κι ετσι φυγαμε, ενω εγω προς στιγμην σκεφτηκα να μεινουμε μεχρι να κοπασει λιγακι.
Στο σπιτι μου ειχε κοπει το ρευμα κι ετσι η Ισμηνουλα τελικα κοιμηθηκε στην νονα της απεναντι που ειχαν ρευμα. Ωραια περνουσα στο ΙΚΕΑ. Δεν ηθελα να αφησω την μικρη να κοιμηθει αλλου. Επειδη δεν το ηθελε εκεινη και πολυ. Ευτυχως ηρθε νωρις και ο Δ, βαλαμε ενα κρασακι και καταφερα να χαλαρωσω. Κοιμηθηκα βαθυα διχως σκεψεις. Ξεκουραστα. Κι ας ειχε αρχισει να με φλερταρει ενα μικρο συναχι λιγο πριν.
Σημερα εχω απιστευτο μπουκωμα και τσουζει η μυτη μου απο τα φυσηματα. Πρωι πρωι πηγα εβγαλα την Φλαππυ κι ανεβηκα να παρω την μικρη μου. Δεν ηθελα να ξυπνησει και να μην ειμαι εκει, αλλα δεν τα καταφερα κι ας εφτασα 6:50 σπιτι των γονιων μου. Απεφευγα και τις πολλες αγκαλιες να μην την κολλησω. Τηλεφωνησα να κανονισω με τον Βασιλη για το aircondition επιτελους και κανονισα και με την Αννιω μου να μου φτιαξει μαξιλαρακι για ενα μικρο μου φιλαρακι και τωρα μενει να παρω δωρο στον Ιωννα, το μωρο τους και να σταματησει επιτελους να βρεχει για να ερθουν να κλαδεψουν τα λεμονοκυπαρισσα. Ολα μπαινουν σε μια σειρα.
Επιστρεφω στο βιβλιο μου. Που δεν μου αρεσει και πολυ αλλα χαιρομαι πολυ να το διαβαζω.


Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

αγαπω, αγαπας, αγαπαει, αγαπαμε, αγαπατε, αγαπανε....;

Δεν είναι δυνατό να αγαπάς κάποιον και να μην ενδιαφέρεσαι να καταλάβεις τι είναι εκείνο που χρειάζεται, τι εκείνο που δε χρειάζεται, τι εκείνο που αντέχει. Ευαίσθητος είναι όποιος είναι ευαίσθητος και προς τις ευαισθησίες των άλλων. Ο τρόπος που προσεγγίζουμε είναι η απόδειξη των αισθημάτων που έχουμε. Ο τρόπος! Η καλλιτεχνία εκείνου που συμβαίνει στ” αλήθεια και επιζητά να εκφραστεί.
Σπάνια αγαπάμε ένα πλάσμα όπως είναι∙ αγαπάμε εκείνο που επιθυμούμε να ήταν. Η πραγματική του προσωπικότητα φτάνει μέχρι εμάς, έτσι κι αλλιώς, αποσπασματικά, επιλέγουμε τα αποσπάσματα που μας είναι ποθητά, που μας είναι βολικά, κολακευτικά, όλο το υπόλοιπο ή το πετάμε στο κενό ή το χτίζουμε μόνοι μας όπως ο σκηνοθέτης μία ταινία. Το παραγεμίζουμε με δικές μας ιδέες. Το όλον του άλλου σχεδόν ποτέ δεν το μαθαίνουμε, όχι μονάχα επειδή δύσκολα κατανοείται το όλον, αλλά – και αυτό συζητάμε σήμερα – επειδή δεν το θέλουμε, δεν μας χρειάζεται, αδιαφορούμε. Οι γονείς τα παιδιά τους θέλουν να είναι καταπώς οι ίδιοι τα ονειρεύτηκαν, καταπώς ονειρεύτηκαν κάποτε τον εαυτό τον δικό τους, δεν αντέχουν να ακούσουν αλήθειες που ακυρώνουν τις προσδοκίες τους.
Στον έρωτα βέβαια γίνεται πανδαιμόνιο!
Ο έρωτας μπορεί να έχει τα χίλια μύρια καλά, όμως αγάπη απαραιτήτως δεν έχει. Μπορεί να προέρχεται κι από μια πονηριά της φύσης για τη διαιώνισή της και γι” αυτό να είναι πρωτίστως ένστικτο, ένστικτο εξιδανικευμένο όσο και ισχυρότατο για να επιτελέσει το έργο του. Η φύση βιάζεται να παγιδεύσει με μαγείες ένα ζευγάρι στη γονιμοποίηση. Ελάχιστοι είναι οι ευλογημένοι εραστές που τους χαρίστηκε αγάπη μαζί με τον έρωτά τους. Τους χαρίστηκε; Το κατόρθωσαν; Είναι μία απορία που θα διαρκεί για πάντα. Τείνω πάντως στην προσωπική ευθύνη μας και εδώ.
[…]
Επειδή δεν είναι αγάπη ο έρωτας, μπορεί να μιμείται θαυμάσια την αγάπη όσο διαρκεί. Είναι το μέγιστό του άλλοθι. Και μια και μιμείται την αγάπη, οφείλει να τηρεί τους όρους της. Η αγάπη λοιπόν έχει πρώτο μέλημα την επιθυμία και την ανάγκη του αγαπημένου. Την επιθυμία του και τη δυνατότητα για το πόσες προσφορές αντέχει να δέχεται. Σημασία έχει ο άλλος πράγματι να χαίρεται. Όχι να τον βιάζεις να χαίρεται – διότι επικρατεί το κλισέ πως «τα δώρα δίνουν χαρά». Η υπερ-δόση φέρνει τα εντελώς αντίθετα από τη δόση αποτελέσματα, κάνει το φάρμακο φαρμάκι, την ευφροσύνη του οίνου αλκοολισμό, την έκπληξη πλήξη. Μόνο στο μέτρο ισορροπεί και ανθεί η ουσία, στο κέντρο του κονταριού, που μας βοηθά να προχωράμε σχοινοβάτες στους δεσμούς∙ στα άκρα γέρνει και γκρεμίζεται.
Δεν είναι τεχνική η διακριτικότητα, είναι καλλιτεχνία, είναι καλοσύνη, ευγένεια ψυχής, γενναιότητα και αρχοντική αγάπη. Γυρεύει την άνεση της ψυχής του αγαπημένου, τιμάει την ελευθερία του, προσέχει να μην του εκβιάζει το φιλότιμο. Η υπερπροσφορά είναι στο βάθος πολύ μεγάλος εγωισμός, το ίδιο μίζερη όσο και η τσιγκουνιά.
[…]
Αν αξίζεις ν” αγαπηθείς, θα σ” αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ” αγαπήσουν. Πάντα θα το λέω σε όσους δε βρίσκουν να ζευγαρώσουν και ρίχνουν το φταίξιμο στην εποχή, στη σημερινή κοινωνία, στους σημερινούς άντρες, στις σημερινές γυναίκες, στο άγχος, στους ρυθμούς της καθημερινότητας, στην υλόφρονα γενική τάση. Ο μόνος τρόπος, η μοναδική συνταγή που υπάρχει είναι να ομορφύνεις τον εαυτό σου, να γίνεις ελκυστικός, εφόσον έχεις μέσα σου ομορφιά και ελευθερία και περιεχόμενο, κυρίως είσαι έτοιμος στην αγάπη, ώριμος για κάτι τέτοιο. Όλα τ” άλλα τεχνάσματα θα σε ρίχνουν, αργά ή γρήγορα, από απογοήτευση σε απογοήτευση. Και ώριμος στην αγάπη είναι εκείνος που μπορεί να ενδιαφέρεται για την ανάγκη του αγαπημένου του, που μοιράζεται την ευθύνη, που δεν ασχολείται μόνο με τις δικές του ευαισθησίες αλλά αναρωτιέται για τις ευαισθησίες εκείνου με τον οποίο σχετίζεται. Και όταν του ζητάει αλλά και όταν του δίνει, το δεύτερο είναι το λεπτότερο.
Όχι, δε στέρεψε η αγάπη σήμερα, ποτέ όσο υπάρχει ζωή δε στερεύει. Ακόμη κι αν ο κανόνας είναι πως «οι άντρες στον καιρό μας δεν αξίζουν» ή «οι γυναίκες χάλασαν», εσύ να γυρέψεις το εξαιρετικό, γιατί έρωτας είναι η ανακάλυψη του εξαιρετικού. Η αποκάλυψη του εξαιρετικού, λένε κάποιοι, και ίσως να είναι το ίδιο∙ η πρώτη πείθει τη δεύτερη να δεχθεί να συμβεί. Του εξαιρετικού λοιπόν, εκείνου που θα ανατρέψει με χάρη τον άχαρο κανόνα.


Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή Απόγευμα στη Βιέννη (εκδ.Ψυχογιός) – απόσπασμα


---------------------------------------------------------------------------------------

Το ανεβασε η φιλη μου η Στελλα σημερα στο facebook. Και θυμηθηκα ακομη και τις σκεψεις που εκανα οταν διαβαζα αυτες τις αραδες απο το βιβλιο αυτο της Βαμβουνακη πριν λιγα χρονια. Και που ημουν ξαπλωμενη θυμαμαι. Λες και σου κανουν ενδοφλεβια ενεση. Αντεχεις την ουσια που σου χορηγηθηκε; 

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

συμπτωσεις

Συνηθιζεις τις ζωες σου, μαθαινεις να χαιρεσαι με οσα εχεις, να μην γκρινιαζεις διαρκως για οσα δεν εχεις. Γινεται βιωμα το ωραριο, η απουσια, η αποσταση. Και καταφερνεις να ζεις ευτυχισμενες στιγμες, να χτιζεις μια ζωη που τη λες και απολαυστικη.
Κι ερχεται μια φωτογραφια, μια συμπτωση, ενα τραγουδι και θυμωνεις πολυ. Παρα πολυ. Θυμωνεις τοσο πολυ που δεν ξερεις πως και που να εκτονωσεις τον θυμο σου. Γιατι ειναι τοσο απιστευτα απιθανο να ειμαι ενα απογευμα καθημερινης σπιτι με τον αντρα μου και την μικρη μου. Γιατι θα πρεπει κυριως να πρεπει να ειμαστε σε 3 διαφορετικα μερη εμεις οι τρεις;

Μια συμπτωση χθες με εκανε να σκεφτω τον ρολο που εχουμε στη ζωη καποιων ανθρωπων. Ο καθενας κρινει μεσα απο τι αντεχει να σηκωσει η συνειδηση του. Υπηρξαμε αγαπημενοι καποιων ανθρωπων, που μπορει να μην καταφεραν να αποδειξουν την αγαπη τους με παραδοσιακο, κοινως αποδεκτο τροπο. Με καποιο μαγικο τροπο ομως ξερεις καλα απο που αγαπηθηκες. Ο,τι κι αν εξιστορεις σε αλλους. Εσυ ξερεις καλα αν αγαπηθηκες. Και οσο πιο πολυ αγαπηθηκες τοσο αποδεχεσαι τα "λαθη". Ειναι και παγιδα ομως. Μη μηνεις διπλα σε καποιον που δεν σε αγαπαει. Η αγαπη που πηρες δεν συμψηφιζεται απο εραστη σε εραστη. Πρεπει το ολοκληρο να απαιτεις καθε φορα. Μη ξεγελαστεις μικρη μου.

Ξεκινησα ενα βιβλιο γραμμενο απο μια Κατερινα, αφιερωμενο σε μια Κατερινα, που εξιστορει την ιστορια απο δυο Κατερινες και μου το προσφερε μια αλλη γλυκια Κατερινα. Κοιτα να δεις ποσο μπορεις να ταυτιστεις απο την υπερβολη ενος ονοματος. Ψαχνω κομματια μου παντου. "Η ζωη ειναι ωραια....αλλά βαλε κι ενα ερωτηματικο" λεει η Κατερινα Αθανασιαδου. Για να δουμε...

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

ΕπιΚοινωνια


Καλημερα, καλημερα σε σενα που με διαβαζεις. Θα σου πω οτι σημερα ξυπνησα νωρις, ηπια το καφεδακι μου στο σπιτι, εκανα κι ενα τσιγαρο και μετα δεχθηκα την πρωτη καλημερα απο το μικρο μου κοριτσακι. Καθως εβγαζα την Φλαππυ τηλεφωνησε και ο Δ απο την Κωνσταντινουπολη για ευχες. Ξεκινησε ομορφα η μερα μου. Γεματη γεματη νιωθω.
Στο γραφειο εκανα ενα ζεστο καφεδακι και διαβασα τις ευχες που ηδη μου ειχαν αφησει οι πολυ πρωινοι μου φιλοι στο facebook. Την αγαπω αυτη την επικοινωνια.
Διαβαζα για τον ερωτα και τη σημασια του στη ζωη μας οσο περνουν τα χρονια, διαβαζα για την αναγκη μας να ξεχειλωνουμε τις γιορτες και για τα υπωνυμα της αληθειας. Πλουτος. Εναν εναν θα ηθελα να τους ειχα ολους απεναντι μου για να συζητησουμε, να ανταλλαξουμε αποψεις, να συμφωνησουμε, να διαφωνησουμε. Καπως ετσι λεω να την περασω σημερα. ΕπιΚοινωνωντας!


Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

στολιζουμε

Μεγαλη χαρα εχω. Αυριο θα κατεβασω τα χριστουγεννιατικα!!! Ελεγα να βαλω μονο λιγα αυτοκολλητα και φωτακια, οπως ειχα σκοπο να κανω το προηγουμενο Σ-Κ. Η μικρη ομως μου ζηταει να στολισουμε το δεντρο. Γιατι οχι λοιπον; Χθες ψωνισα τα ψωνια του Σαββατοκυριακου απο το σουπερ μαρκετ κι ετσι αυριο πρωι πρωι, θα παω να παρω μονο κρεας και ψωμακι και μετα θα ανεβω στην σοφιτα να βρω τα φωτακια, τα στολιδια, τα λαμπακια και ολη τη μαγεια των χριστουγεννων.
Χθες παρηγγειλα για δευτερη χρονια να μας ερθει γραμμα απο τον Αγιο Βασιλη, απο την Λαπωνια! Το κοστος ειναι 8 ευρω. Πολλα για ενα γραμμα. Και ειμαι σιγουρη σχεδον, οτι η μικρη δεν θα καταλαβαινε τη διαφορα αν το γραμμα ερχοταν απο το Κορδελιο και οχι απο την Λαπωνια. Ισως ομως καποια στιγμη παιξει τον ρολο του. Ισως προσθεσει λιγη μαγεια και οταν ξανανοιξει αυτα τα γραμματα μετα απο χρονια, ισως εχει σημασια γι'αυτην που ηρθε το γραμμα απο τοσο μακρυα μονο γι'αυτην. Ισως και οχι. Εγω παντως τα εδωσα τα 8 ευρω. Και φετος σκεφτηκα να φτιαξω κι ενα κουτι που θα μας στειλει ο Αγιος Βασιλης. Θα μας στειλει ο Αγιος Βασιλης τροφη για ταρανδους (να ριξουμε εξω απο την πορτα μας παραμονη πρωτοχρονιας), ο Ρουντολφ ενα κουδουνακι, τα ξωτικα θα μας στειλουν καραμελες και σοκολατακια και η Αγιο-Βασιλαινα θα μας στειλει ενα λαχταριστο μπισκοτακι!! Πηραμε κατι απιθανα κουτακια χθες για να βαλουμε μεσα αυτα τα μικρα δωρακια και ανυπομωνω να "λαβουμε" το πακετο απο τον Αγιο Βασιλη.
Την Κυριακη θα παμε γι' ακομη μια φορα τον Δ στο αεροδρομιο. Πολυ θα ηθελα μια φορα να παμε κρατωντας κι εγω και η μικρη τη δικη μας βαλιτσα. Για οπουδηποτε. Ενα ταξιδι με αεροπλανο οικογενειακως. Θα γινει κι αυτο καποτε. Μεχρι την Κυριακη θα γεμισουμε το σπιτι φωτακια και χρυσοσκονη. Να μας θυμαται με χριστουγενιατικο φοντο οσο θα λειπει. Κι απο Δευτερα ψαχνω να διαβασω ενα μαγικο βιβλιο. Ειμαι ετοιμη να χωθω σε παραλληλους κοσμους.
Θα εχω μεγαλη χαρα. Μη μου το χαλασεις. Αν εχεις διαθεση για γκρινια και μουτρα, γυρνα οπως εισαι και απομακρυνσου.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

ομορφη βραδια


Δεν θυμαμαι ποσο καιρο ειχα να βγω μονη με φιλες. Με μαγεψε το περιβαλλον, η μουσικη, το κρασακι και η κουβεντουλα. Θα ηθελα να μην δουλευα την επομενη, ουτε να ειχα την μικρη μου σπιτι και να μπορουσα να χουζουρεψω αναπολωντας την ομορφη μουσικη και την γλυκια αυτη βραδια.

Β:   "Που θα ηθελες να κανεις πρωτοχρονια;"
Μ:   "Στην Νεα Υορκη"
Ε:    "Θα ψωφισεις απο το κρυο βρε χαζη τετοια εποχη"
Β:    "Μην την ακους κι εγω θα ηθελα να αλλαξω τον χρονο εκει καποτε. Να ειναι και τα παιδια μαζι.   Η Νεα Υορκη δεν συγκρινεται. Ολα τα αλλα ειναι χωριουδακια"
Κ:    "Εγω θα ηθελα σε καποια επαρχιακη πολη της Γερμανιας. Νεα Υορκη θα πηγαινα ανοιξη. Να περπατησω στα παρκα"
Ε:     "Εμεις θα παμε μαζι Νεα Υορκη ανοιξη, συμφωνω μαζι σου"



"Ακομη ενα μπρουσκο παρακαλω"

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

κουτση Δευτερα

Δυσκολο Σαββατοκυριακο. Εκανα την χαζομαρα κι εβαλα χαλασμενο γαλα στον καφε μου κι εβγαλα τα σωθικα μου το Σαββατο. Το απογευμα ηρεμησε λιγακι το πυρινικο εργοστασιο στο στομαχι μου, αλλα ενιωθα εξαντλημενη. Επινα υγρα, μου εκανε και λαπα ο Δ και οσο περνουσε η ωρα ενιωθα καλυτερα. Σκεφτομαι για ποσα χρονια θα μου το κοπαναει αυτο :) Εκεινος, ο,τι ειναι πανω απο 2 μερες στο ψυγειο, δεν το ακουμπαει (εκτος εξαιρεσεων) ενω εγω εχω φαει φαγητο και 4-5 ημερων και δεν παθαινω τιποτα. Μεχρι προχθες :) Την πατησα και καλα να παθω.
Κυριακη ο Δ δουλευε κι εγω ειχα το απογευμα παιδικο παρτυ με την μικρη. Το πρωι πηραμε την Φλαππυ και βγηκαμε μια βολτα μεχρι ενα χωριο εδω κοντα. Με ανανεωσε πολυ αυτη η βολτα. Το βραδυ στο παρτυ πιασαμε την ψιλη κουβεντουλα με τις μανουλες και επιστρεψαμε σπιτι στις 10:00. Εκανα ντουζακι την μικρη και την πηρε κατυθειαν ο υπνος. Ισα που προλαβαμε μια τηλεφωνικη καληνυχτα στον μπαμπα. Εμένα μετα, με επιασε βηχας και πηγε σχεδον 4 τα ξημερωματα μεχρι να καταφερω να κοιμηθω.
Σημερα με το ζορι την σηκωσα, φαγαμε πρωινο στον φουρνο και την πηγα σχολειο. Ο βηχας επιμενει κι εχω και λιγακι συναχι. Μια ομορφια δηλαδη. Φευγοντας θα παρω ενα κοτοπουλο να κανω μια σουπα κι ευχομαι να καταφερω να κοιμηθω καλα σημερα το βραδυ. Μονο που θα ευχομουν να ηταν αυριο Σαββατο. Να εβλεπα μια ωραια ταινια το βραδυ μεχρι να με παρει ο υπνος. Και ο Δ να μη δουλευε, να σηκωνοταν πρωι να βγαλει την Φλαππυ, να καθαρισει και να αναψει την σομπα, να ετοιμασει την μικρη κι εγω να κοιμαμαι κουκουλωμενη με το αγαπημενο μου παπλωμα μεχρι τις 10:00. Και μετα να με περιμενει ενα ζεστο τσαγακι με μελι και λεμονι και δυο κουταλιες κονιακ και να παιζει μουσικη το ραδιοφωνο, να μην ειναι ανοιχτη η τηλεοραση. Η μικρη να ζωγραφιζει διπλα μας κι εμεις να πινουμε το ροφημα μας και να μιλαμε. Δεν το χαρηκα το Σ-Κ οπως καταλαβες. Λες και το προσπερασα και σε δυο στιγμες βρεθηκα απο την Παρασκευη στην Δευτερα. Και την αγαπαω την Δευτερα. Ειδικα τη σημερινη. Εχει ωραιο αρωμα κι ας εχω συναχι και δεν μυριζω καλα. Αλλα Δευτερα διχως ενα Σαββατοκυριακο απο πισω στεκει; Δεν στεκει. Σαν να χανει λιγο απο την αιγλη της.
Η μικρη για πολλοστη φορα σημερα μου ζητησε να παμε Αρναια. Κατι εχω στο μυαλο μου. Σκεφτομαι οτι φετος της υποσχεθηκα οτι θα την παω και δεν υπαρχει περιπτωση να της υποσχεθω κατι και να μη γινει, το ξερεις.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

πραγματικοτητα

Φτασαμε ξανα στην Παρασκευη. Εχω καταντησει να βιωνω τις εβδομαδες σαν αγωνες δρομου, με αφετηρια τη Δευτερα και τερματισμος την Παρασκευη. Χρηματα ερχονται και φευγουν, το στομαχι σφιγμενο με το αγχος να καταφερω να διευθετησω τις υποχρεωσεις μου. Τα Σαββατοκυριακα δεν καταφερνω να αφησω τις υποχρεωσεις εξω απο την πορτα. Πελαγωνω στη σκεψη οτι δεν αλλαζει κατι. Ολη την εβδομαδα δεν ειδα καθολου τον Δ. Φευγουμε οταν κοιμαται κι επιστρεφει οταν κοιμομαστε.
Την Τριτη μετα απο καποια δρομολογια για λογαριασμους και αλλες υποχρεωσεις, επιστρεφαμε σπιτι την ωρα που σουρουπωνε. Δεν εστριψα. Συνεχισα ευθεια και μπηκα σε εκεινον τον κακοτραχαλο χωματοδρομο που οδηγει στο πουθενα...σε ενα φραγμα. Φτασαμε καπου που ειχε ανοιγμα και κατεβηκαμε απο το αυτοκινητο. Ηθελε η μικρη να δει τη θεα! Ουτε δυο λεπτα μακρυα απο το σπιτι μας κι ενιωθα οτι ειμαι στην κορυφη του κοσμου. Το ειχα αναγκη. Αρχισαμε να φωναζουμε οσο πιο δυνατα μπορουσαμε και ψαχναμε την ηχω μας. Αδειασε ολη η ψυχη μου εκει. Φοβηθηκα οτι θα βαλω τα κλαμματα.
Βρηκαμε μια "σπηλια" και φτιαξαμε σεναρια με αγρια ζωα. Αρχισε να σκοτεινιαζει σιγα σιγα και μπηκαμε στο αυτοκινητο για την επιστροφη. Σε δυο λεπτα ημασταν σπιτι. Καθαρισα τη σομπα, αδειασα τη σταχτη κι ετοιμαζομουν να αναψω φωτια οταν χτυπησε το τηλεφωνο.

Ν: Ερχεστε για καφεδακι; Μονη ειμαι κι εγω.
Κ: Φτιαξε καφε, ερχομαστε

Επαιξε η μικρη με τα παιδια κι εμεις αγκαλιαζαμε τις ζεστες κουπες με τον καφε και ζεσταιναμε και τις στιγμες μας.
Κρυβει θυσαυρους η καθημερινοτητα. Κατι τετοιες στιγμες που δινουν γευση σε ολη τη μερα και δυναμη για ενα ακομη δυσκολο αυριο.
Θα το παλεψουμε το κακο. Ειναι μωρε τοσο μεταιωρα ολα που δοκιμαζονται οι αντοχες μου συνεχεια.
Τα πρωτα χριστουγεννιατικα θα ξεγλιστησουν απο τις κουτες αυτη την Κυριακη και θα παρουν θεση στις τζαμαριες του σπιτιου. Αν βρω κουραγιο να ανεβω στη σοφιτα ισως ξεπεταχτουν και λιγα φωτακια εδω κι εκει. Ο Michael Buble παιζει ασταματητα απο το πρωι.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

μετριοτητα

Τελικα την Παρασκευη δεν την εσωσα. Μεχρι το βραδυ προσπαθουσα. Τιποτα. Ελαχιστα χρωματα στον καμβα. Ξαπλωσα ταλαιπωρημενη κι ενας βηχας δεν με αφησε να κοιμηθω ολο το βραδυ. Αν δεν κοιμηθω καλα το βραδυ, σερνομαι την επομενη μερα. Σαν αφορτιστο κινητο. Κανω ενα εκνευριστικο "μπιπ-μπιπ" ολη μερα επειδη χρειαζομαι να με φορτισεις. Και ειχα και το δωματιο την μικρης να μου μυριζει εμετιλα, οσο κι αν ετριβα το χαλι. Αλλαξαμε χαλι και ησυχασα.
Το σκεφτηκα καλυτερα. Επρεπε να βρω τα ομορφα. Ξεκινησα με την σκεψη οτι ηταν πολυ γλυκο που προσπαθουσα ολη την Παρασκευη να χρωματισω την μερα μου. Αντι να παραιτηθω, οπως συνηθιζω τετοιες μερες, με την δικαιολογια οτι ειναι μια αναποδη ημερα και δεν αλλαζει αυτο. Δεν τα καταφερα, αλλά δεν αφεθηκα. Καθε υποχρεωση φανταζε με βουνο ολο το Σ-Κ. Εκανα τα απαραιτητα κι αυτα χωρις πολυ συναισθημα μεσα τους. Εκρυβε λιγη χαρα η μετριοτητα μου. Τη χαρα της ησυχης καθημερινοτητας που δεν χρειαζοταν να ειμαι τελεια για κανεναν. Το αποτυχημενο αλμυρο μου κεικ αρεσε πολυ στον Δ. Ξαπλωσα το βραδυ και δυο ερωτησεις βουιζαν στα αφτια μου. Δυο ερωτησεις που θα πρεπει να απαντησω στην μικρη μου συντομα με πραξεις. Ευτυχως που εχω στην ζωη μου και την μικρη που βλεπει καθαρα και αυστηρα τις αληθειες και μου τις δειχνει. Ειναι σπουδαια πυξιδα τα παιδια. Σπουδαιο φως.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

προσπαθεια

Πεμπτη 06-11

Χθες πηγαμε σε παιδικο παρτυ. Πρωτη φορα για εμας να παμε σε παρτυ καθημερινη μερα της εβδομαδας. Μου αρεσε πολυ. Εχουμε ηδη καταφερει μια οικιοτητα οι περισσοτερες μαμαδες και μπαμπαδες που βρισκομαστε καθημερινα να αφησουμε και να παρουμε τα μικρα μας. Ειναι και μια κοπελα που, ενω μιλαμε συχνα, εχω αμελησει να ρωτησω το ονομα της, που μου αρεσει πολυ. Εχει μια ηρεμια, μια συγκρατημενη ομορφια. Η μικρη μου επαιξε, ετρεξε και δηλωσε οτι περασε πολυ ωραια. Λογω της ημερας, ο παιδοτοπος δεν ειχε πολυ κοσμο και τα παιδια ευχαριστηθηκαν περισσοτερο ολα τα παιχνιδια.
Το μεσημερι με ειχε συγχισει ο τεχνικος του aircondition και μετα, μεχρι το παρτυ, ημουν λιγακι στο τρεξιμο. Η ατμοσφαιρα στο παρτυ με χαλαρωσε πολυ και με ξεκουρασε! Επιστρεψαμε αργα, καναμε ντουζακι, διαβασαμε τα παραμυθια μας και κοιμηθηκε στο πενταλεπτο το Ισμηνελι μου. Σκεφτομουν τα χριστουγεννα. Θα πρεπει ενα ολοκληρο Σαββατοκυριακο να αφιερωσω μονο στον στολισμο. Περσι προσπαθουσα να τα κανω λιγο τη μια μερα, λιγο την επομενη και τελικα δεν εβαλα οσα φωτακια ηθελα. Ζητησα βοηθεια απο τους φιλους στο facebook και η λιστα μου για το advent calendar μεγαλωνει. Θα ειναι μαγικα αυτα τα χριστουγενα!!

Παρασκευη 07-11

Η καλη μερα απο το πρωι φαινεται. Μολις ηπιε το γαλα της η Ισμηνη μου, την επιασε βηχαλακι, με αποτελεσμα να κανει εμετο ολο το γαλα της πανω στα ρουχα μου,στο χαλι και στην πολυθρονα στο δωματιο της. Και φυσικα αυτα συμβαινουν οταν ηδη εχεις περασει ενα ανησυχο βραδυ. Καθαρισα το χαλι, αλλαξα ρουχα, εκανα ντουζακι την μικρη και ετοιμαστηκαμε να βγαλουμε την Φλαππυ και να παμε σχολειο. Επιστρεφοντας εστριψα για Θερμη. Ενας καφες στο καινουριο γραφειο της Νικολ ειναι ο,τι ακριβως χρειαζομουν. Καπως επρεπε να αλλαξω ροτα στην μερα μου.
Γυρισα στο γραφειο κι εφτιαξα ενα ζεστο καφεδακι. Θα βαλω και χριστουγεννιατικα. Τον Michael Buble μαλλον. Ο,τι χρειαστει για να μην αφεθω στην αναποδια της μερας. Ολα θα πανε καλα. Μεχρι το βραδυ θα εχουν χωρεσει ολα τα φθινοπωρινα χρωματα στις ωρες μου. Θελω τοσο πολυ να χιονισει φετος!!

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

εχω χρονο

Ακουω μανουλες πελαγωμενες στους ρυθμους της εποχης. "Δεν εχω χρονο" "Τρεχω σαν τρελλη" ειναι οι κλασσικες ατακες. Θυμαμαι και την Τζενη στο τελευταιο ποτακι που ηπιαμε, να δηλωνει οτι δεν θελει να κανει παιδια, επειδη της αρεσει η ελευθερια που εχει τωρα με τον Δ της. Βγαινουν συχνα, κανουν ταξιδακια και δεν περιοριζεται το προγραμμα της απο κατι άλλο, περαν της δουλειας. Τι να της πω; "Κανε παιδι, μη φοβασαι, τιποτα δεν θα αλλαξει" ; Ολα αλλαζουν. Ουτε να μυθοποιησω στο μυαλο της την οικογενεια ηθελα. Της ειπα μονο οτι τις οικογενειες τις κανουμε εμεις. Να μην ακουει αλλες μανουλες. Οταν, και αν, κανει ποτε οικογενεια η Τζενη, θα ειναι πολυ διαφορετικη απο την δικη μου και απο τις οικογενειες που γνωριζω. Θα εχει το δικο της προσωπικο αρωμα. Οπως και η δικη μου οικογενεια.
Πριν λιγες μερες μια φιλη, η Μ, σε μια συναντηση μας στενοχωριοταν που εχει γεμισει υποχρεωσεις και δεν εχει χρονο για τιποτα. Κι ακομη και πραγματα που απολαμβανε, τα βγαζει τωρα απο τη ζωη της. Και μια άλλη πιο ωριμη φιλη μας, ειπε "Ετσι ειναι η ζωη σημερα κοριτσια. Παρτε το αποφαση". Τι να παρουμε αποφαση; Εγω εχω χρονο. Σιγουρα αν μου ζητησεις να παμε για καφε ετσι ξαφνικα ή θελησεις να φυγουμε Σαββατοκυριακο, κατα πασα πιθανοτητα θα σε απογοτευσω. Αλλα μεσα στην καθημερινοτητα μου εχω χρονο. Εχω 2 ωρες σχεδον τρια μεσημερια της εβδομαδας και τα βραδια η μικρη κοιμαται απο τις 8:30. Αν κανω 2-3 δουλιτσες, κατα τις 9:30 τελειωνω και καθομαι. Και οχι, τα μεσημερια μου τα ξοδευω με μεγαλη φειδω. Μονο καποιες Παρασκευες μεσημερια στερουμαι το κρεββατακι μου για να συναντησω καποιους φιλους που απολαμβανω πολυ τις συζητησεις μας. Διαφορετικα, επιλεγω το μαξιλαρι μου. Αγαπω πολυ τον υπνο. Τουλαχιστον δυο μεσημερια την εβδομαδα κοιμαμαι μια ωριτσα. Μεσημεριανη σιεστα.
Η εκφραση "εχω χρονο", σιγουρα δεν σημαινει οτι υπαρχει κενος χρονος που πρεπει να γεμισει. Αυτος ο χρονος παραμενει κενος με αρκετη προσπαθεια, για να εχω παντα χρονο. Δεν ειμαι απο τις γυναικες που θα μπορουσα να τρεχω ολη μερα. Θελω να τα κανω με την ησυχια μου ολα. Η ζωη μου τα φερε ετσι μεχρι τωρα, που τα καταφερνω. Με εξωτερικη βοηθεια φυσικα.
Κι ετσι, αυτο το Σ-Κ σκαλισα την κολοκυθα που μας πηρε η αδερφη μου, εκανα κεικ, μαγειρεψα, συμμαζεψα, καθαρισα τα μπανια, τελειωσα ενα ακομη μερος απο τα "χειμερινα-καλοκαιρινα" (τα κανω με δοσεις φετος), εβαλα 4-5 πλυντηρια και τακτοποιησα και λιγο κατι συρταρια στην κρεββατοκαμαρα, οταν επαιζε η μικρη με την φιλη της στο παιδικο, διπλα. Αρκετα πραγματακια δηλαδη. Γιατι υπαρχουν και Σαββατοκυριακα που φευγουν χωρις να εχω κανει τι-πο-τα, περα απο ταισμα-ντυσιμο-μπανιαρισμα και παραμυθια στην μικρη.
Την Κυριακη το βραδακι, κατα τις 9:30 που ειχε κοιμηθει η Ισμηνη, κατεβηκα στην κουζινα και ενιωθα να ποναει ολο μου το κορμι. Λιγο απο την κουραση, λιγο απο μια ιωση που με φλερταρει, λιγο απο την περιοδο μου, ηρθα κι εξαντληθηκα. Χωθηκα στον καναπε λοιπον και μεχρι τις 11:30 που ανεβηκα να κοιμηθω χαζεψα λιγο για τις τραγωδιες στην δεκαετια του '90 σε ενα καναλι, σερφαρα λιγακι να βρω καποιο κινητο που θελω να αγορασω και πηγα και χωθηκα κατω απο το παπλωμα μου. Και οσο υπαρχει χρονος τα βραδια για λιγη χαλαρωση στον καναπε και εναν καλο υπνο, θα δηλωνω οτι εγω μαγικα καταφερνω κι εχω χρονο ;)
Αντε να ψαξω να κατεβασω το frozen τωρα. Μια ταινια που μου ειπαν οτι μαλλον θα αρεσει στην μικρη μου.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

εν αναμονη

Δελεαζομαι πολυ να ξεκινησω να ασχολουμαι με τα χριστουγεννιατικα. Στο Cosmos, οχι μονο βρηκα καποια χριστουγεννιατικα διακοσμητικα σε καποια καταστηματα, αλλα τα συγκεκριμενα καταστηματα επαιζαν και χριστουγεννιατικη μουσικη. Δε θελω και πολυ, με ξεσηκωνει αυτη η εποχη. Τα χριστουγεννα με γεμιζουν. Σαν να εχω καταπιει μια παλιρροια.
Εχω διαθεση να βαλω φωτακια. Παντου! Προς το παρον ψαχνω μια μετρια στρογγυλη πορτοκαλι κολοκυθα για να σκαλισουμε με την μικρη. Ισως πετυχω στην Θερμη τον περσινο παππουλη που ειχα αγορασει 3 ομορφες κολοκυθες. Τις τελευταιες που ειχε.

Ετσι οπως βλεπω τωρα τον τοιχο απεναντι μου, θα μου αρεσε να ειναι ο τοιχος στο βαθος μπλε σκουρος. Πολυ θα του πηγαινε. Μπλε σκουρο με λιλα την κολωνα αναμεσα. Και ταμπα λεπτομεριες με μια βιβλιοθηκη στο χρωμα της σημυδας μπροστα. Κανουν καινουρια γραφεια η αδερφη μου και μια φιλη μου και ζηλεψα λιγακι. Θα μου αρεσε μια αλλαγη.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Ολα καλα

Συμβαινει συχνα να καταφερνω να στεκομαι απεναντι και να παρατηρω τη ζωη μου. Και καταφερνω να συγκινουμαι απο το θεαμα τελευταια. Και ντρεπομαι να το πω. Επειδη εχουμε γεμισει αραδες με "ιδανικες" ζωες και επειδη πολυ κοσμος δεν μπορει να αντεξει την ευτυχια του αλλου. Κι ακομη κι αν ψευτικη ειναι κι ετσι θελει να πλασαρει τη ζωη του καποιος, δεν υπαρχουν πολλοι να συμμεριστουν αυτη την αναγκη. Εχουμε πολυ θυμο μεσα μας και παιρνουμε τοσο ευκολα θεση αμυνας. Γεμισαμε εικονες με κριτικες επιτροπες στην τηλεοραση και ασυνειδητα εχουμε καθισει κι εμεις πισω απο εναν παγκο και βαθμολογουμε ανθρωπους. Εχω υπαρξει κι εγω αρκετα αυστηρη καποιες φορες. Και μετανιωνω μετα. Οταν γινομαι αυστηρη κι εμπαθης κατι δεν παει καλα στη δικη μου ζωη. Το εχω επιβεβαιωσει πολλες φορες Ετσι λειτουργω εγω.
Το Σαββατο επεστρεψε ο Δ και ηταν ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο. Χθες ειχα ολη τη μερα εναν μονομο κουραστικο πονοκεφαλο. Ισως να ειναι απο το πολυ ροζε που ηπιαμε με τον Δ το Σαββατο το βραδυ και τις ελαχιστες ωρες υπνου. Ισως ομως να ειναι και απο ολα αυτα που ενιωθα. Υπαρχει οριο αραγε. Ενα σημειο που το σωμα σου λεει, ως εδω, κανε ενα διαλειμμα, δεν αντεχω αλλο. Ή μηπως εμεις μαθαινουμε στο σωμα μας την χωριτικοτητα του με την εκπαιδευση την συναισθηματικης νοημοσυνης μας;
Η μικρη φετος "ξαφνικα" δεν ντρεπεται να πει δυνατα και καθαρα το ποιημα της. Μαθαινω κι εγω το δικο μου και πλησιαζει η στιγμη να βρω το θαρρος να το πω κι εγω δυνατα και καθαρα. Ναι το καταλαβα οτι εχω δρομο για να κλεισει ο κυκλος. Αλλα νιωθω μεγαλο ενθουσιασμο για την πορεια τωρα πια.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

οι φετινες μου κουπες

Επιτελους πηρα τις φετινες μου κουπες. Ηρθε και η φιλη μου Νικολεττα πρωι πρωι και τις εγκαινιασαμε. Μου αρεσει να δημιουργω δικες μου παραδοσεις. Νιωθω να πλεκω εναν ιστο ασφαλειας γυρω μου ετσι.
Ο Δ εφυγε στο Αμστερνταμ κι εγω τον φανταζομαι να περπαταει στα ομορφα γεφυρακια και στα πλακοστρωτα στενα και να πινει ζεστο καπουτσινο σε ενα γραφικο καφε. Σημερα κλεινουμε 4 χρονια παντρεμενοι. Παλι το ειχα ξεχασει και για δευτερη χρονια μου το θυμισε το facebook. Στην βερα μου ακομη δεν γραφει καμια ημερομηνια. Ειχαμε το διλλημα να γραψουμε την ημερομηνια του γαμου ή της αρχης της σχεσης. Για μενα η αρχη της σχεσης μετραει. Απο τοτε ειμαστε μαζι. Σαν να μου πετας εξι χρονια απο τη ζωη μου αν γραψω την ημερομηνια του γαμου. Λες και αυτα τα χρονια μιλουσαμε απο το τηλεφωνο, δεν ζουσαμε μαζι, δεν μαλωναμε, δεν αγαπιομασταν, δεν βαριομασταν, δεν μοιραζομασταν το ιδιο σπιτι, την ιδια ζωη. Λεγε ο,τι θελεις. Για μενα εκεινη η ημερομηνια μετραει. Εκεινος ο Δεκεμβρης του 2004 ειναι το σημειο αναφορας μας.
Σημερα το προγραμμα εχει σουπερ-μαρκετ με την μικρη, αλμυρο κεικ με φετα και λουκανικο γαλοπουλας και καθαρισμο καμιναδας. Μου αρεσει το προγραμμα. Να εχω μια λιστα διαρκως στην τσεπη με 3-5 βουλιτσες με οσα εχω να κανω καθημερινα. Αυριο θα δω επιτελους την Κατερινα κι εχω να της πω ιστοριες που μοιαζουν να τις εζησα πριν πολυ καιρο. Μα δεν ειναι ετσι.
Με την Βικυ σκεφτομαστε τι advent calendar να κανουμε φετος στην μικρη. Μ'αρεσουν πολυ αυτες οι αμερικανιες. Φετος ειδα και μια αλλη υπεροχη ιδεα. Σε καποια δωρακια θα κρυβεται μια εκπληξη. Κατι του στυλ "Βολτα με τις πιτζαμες το βραδυ με το αυτοκινητο για να δουμε τα χριστουγεννιατικα φωτακια της πολης" ή "Βραδινη προβολη παιδικης ταινιας και υπνο στρωματσαδα στο καθιστικο". Θα ξετρελλαθει νομιζω. Αν εχεις καμια παρομοια ιδεα να μου την πεις!
Αγκαλιαζω την καινουρια μου κουπα να κλεψω την θερμοκρασια του γαλλικου. Καποιες μερες εχουν αρωμα απο γαλλικο φουντουκι, μελωδια απο Εdith Piaf και χρυσοκαστανα χρωματα. Θελω να σου πω οτι χθες οταν εβγαζα τα παπουτσια μου και ειδα μεσα στο πανερι τα καφεπορτοκαλι νηματα μου ηρθε η ιδεα να ξαναπλεξω κατι. Ισως κατι να θυμιζει για παντα το φθινοπωρο του 2014. Καπως ετσι φυλακιζουμε την μνημη. Ακριβη και παραλλαγμενη κατα τις αναγκες μας. Μοναδικα χναρια στον χρονο.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

The mindtrap project - Thessaloniki

Το κανονισαμε, μετα απο κανα-δυο αναβολες και πηγαμε. Η κοπελα στην υποδοχη μας εξηγησε τους κανονες του παιχνιδου και μετα μας παρεδωσε στον Θοδωρη. Ο Θοδωρης μας εξηγησε περισσοτερες λεπτομεριες και μας εδειξε τον χωρο. Μα πηγε στο δωματιο και μας εξηγησε πως θα πρεπει να λυσουμε ολους τους γριφους για να καταφερουμε να βγουμε. Εκλεισε η πορτα πισω μας και ξεκινησαμε το ψαξιμο. Τι γελιο! Ο Θοδωρης, που μας παρακολουθουσε κατα την διαρκεια, θα πρεπει να ειχε πεσει κατω απο τα γελια. Ειναι πολυ ομορφη εμπειρια να παιζεις ενα τετοιο παιχνιδι. Δουλευει το μυαλο και απολαμβανεις και την αισθηση της ομαδας. Το απολαυσαμε τοσο πολυ που αποφασισαμε να παμε και στα υπολοιπα δωματια. Οποιος ενδιαφερεται, μπορει να βρει πληροφοριες εδω The Mindtrap Thessaloniki


Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

ανηκειν

Ο ψυχοθεραπευτης Joan Garriga, αναφερει σε μια συνεντευση του, οτι εχουμε αναγκη εναν συντροφο για να καλυπτουμε την αναγκη του ανηκειν που εχουμε. Αναφερει κι άλλα, αλλά εγω κολλησα σ'αυτο. Ναι, το αναγνωρισα σε μενα. Απολαμβανω να ανηκω. Και οταν χανομαι, ειναι ενας μπουσουλας για μενα το που ανηκω. Το σημειο αναφορας μου. Και αναγνωριζω οτι ειναι εξαιρετικα σπανιο να ανηκεις καπου αληθινα. Γιατι, οπως λεει και η διαφημιση της Lacta που μου αρεσει πολυ, "...ειναι πολυ ευκολο να ρισκαρεις και τη ζωη σου για καποιον που αγαπας.... το δυσκολο ειναι να καταφερεις να αγαπησεις καποιον τοσο πολυ" (εγω θα εβαζα τελεία στο "να αγαπησεις καποιον")





Θυμαμαι που, απο ολο τον γαμο, εγω αυτο απολαυσα πιο πολυ. Την αισθηση οτι ανηκω. Δεν ενιωσα να μειωνεται η ελευθερια μου. Αντιθετως ειδα να ανοιγουν νεες προοπτικες. Ενα χαρτι με εκανε να ανηκω; Δεν θα επρεπε, το γνωριζω. Μα εγω σου λεω πως ενιωσα. Κι αν κατι μου περιορισε κατα πολυ την ελευθερια μου, αυτο ειναι η Φλαππυ και η Ισμηνη. Αλλαξε η ζωη μου ολη απο τη στιγμη που πηρα δικο μου σκυλο κι εκανα παιδι. Το προγραμμα μου συμβαδιζει με τις αναγκες τους. Εγω με τον Δ πιο πριν, συννενοουμασταν και μπορουσαμε να καλυπτουμε τις αναγκες μας διχως να περιοριζουμε τον αλλον. Τριφτηκαμε, αρχικα ανεχτηκαμε ο ενας τις αναγκες του αλλου και στο τελος τις κατανοησαμε, τις αγκαλιασαμε, τις αγαπησαμε. Πεντε χρονια παντρεμενη, με παιδι και με σκυλι. Ποιο το point να εχω μια ολοκληρη ελευθερια διχως τον Δ, την Ισμηνη και την Φλαππυ; Ελευθερη να κανω τι;
Γιατι ειναι κακο να ανηκεις; Τι κλεβει απο το "ολο" μου αυτη η αναγκη;

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Μαρω Βαμβουνακη

Τα βιβλια μου εχουν κρυφτει. Ουτε γνωριζω που βρισκονται. Που τα εχωσα την τελευταια φορα που ηθελα να τα αποφυγω. Στο Facebook βρηκα την Μαρω Βαμβουνακη. Και διαβαζω αναρτησεις που ποσταρει και μου φαινεται φανταστικο. Καποτε ειχα ψαξει να βρω καποιο στοιχειο επικοινωνιας μαζι της, αλλα δεν τα ειχα καταφερει. Μαλλον δεν ειχα ψαξει πολυ επιμονα. Και τωρα γραφει και μπορω και σχολιαζω απο κατω. Και δεν ξερω αν μπορει να φανταστει, οτι καποιοι απο εμας την νιωθουμε τοσο δικο μας ανθρωπο, που με δυσκολια της μιλαμε στον πλυθηντικο. Ειναι υπεροχο να υπαρχει καναλι επικοινωνιας με εναν τοσο αγαπημενο συγγραφεα, που εχει συντροφευσει τοσα χρονια της ζωης μου. Θυμαμαι βιβλια της διπλα μου σε διαφορες φασεις της ζωης μου. Και να σου πω, ποτε δεν μπορεσα να της κρατησω αληθινα μουτρα που πηγε στον Ψυχογιο. Κι ας μου φαινεται πιο απομακρη απο εκει.

"Ηρθα πισω χθες με το ιδιο τρενο που με πηρε πριν δωδεκα χρονια. Η διαδρομη ηταν παλι ιδια, απο την αναποδη.
Η δημοσια αναμεσα απο τα χωραφια ως την πλατεια, ο αερας που ακομα φυσα εκει ασταματητα, ο δρομος πισω απο το κοινοτικο παρκο, ο δρομος του σπιτιου σου, τα σπιτια με τα δεντρα μπροστα και τα κλειστα παραθυρα.
Η μαυρη σιδερενια αυλοπορτα.
Η ξυλινη πορτα υστερα με την αγκυρα για κουδουνι.
Το χωλ.
Η σκοτεινη σκαλα με το φθαρμενο χαλι.
Τα αποτομα σκαλοπατια.
Το μεγαλο παραθυρο με τα χρωματιστα τζαμακια σαν εκκλησια.
Το απογευματινο φως το λιγοστο που σβηνει.
Το κεφαλοσκαλο.... Εσυ!
Σηκωνω το κεφαλι μου και σε κοιτω.
Σκυβεις το κεφαλι σου και με κοιτας.
Και το βλεπω.
Ποτε δεν εφυγα απο σενα.
Ουτε ενα βημα δεν εκανα μακρια σου."

«Αυτη η σκαλα δεν κατεβαινει - Το κεφαλοσκαλο»  Μαρω Βαμβουνακη


Εχω ονειρευτει να χωριζω με τον αντρα μου και να ξανασμιγουμε μετα απο χρονια. Εχω παραξενιες, δεν στο εκρυψα ποτε. Μερικες φορες νιωθω οτι εχω αναγκη εναν αποχωρισμο, για να ζησω την επανενωση. Κρυβω και βρισκω κομματια μου σε αεροδρομια, σταθμους τρενων και λιμανια. Μια προσμονη. Μια προοπτικη της ελπιδας. Στιγμες με εντονη συναισθηματικη νοημοσυνη που για εκεινο μονο το χρονικο διαστημα ολα ειναι κρυσταλλινα καθαρα. Και μετα ξανα στην οικεια ασφαλεια της καθημερινοτητας με τα βεβαια βηματα (τι αγνοια θεε μου). Μεχρι την επομενη διψα.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

ξεκουραση

Οι μερες που ακολουθουν ενα παρτυ ειναι εξισου απολαυστικες. Το Σαββατο γιορτασαμε σε εναν παιδοτοπο τα γενεθλια της μικρης μας. Εκανα την τουρτα τελικα και νιωθω πολυ περηφανη. Το Σαββατο ενιωθα να σερνομαι. Την Κυριακη ομως....ω, την αγαπησα αυτη την Κυριακη. Γεμισα με μαγικες εικονες. Η στιγμη του ανοιγματος των δωρων. Τι ευτυχια μαζεμενη σε λιγα λεπτα! Και ενας υπεροχος καπουτσινο απο την καινουρια εσπρεσιερα μας, με πολυ πετυχημενο αφρογαλο απο τον Δ μου και κανελα και ολη μερα με τις πιτζαμες και κους κους με την πεθερα μου στον καναπε και παιχνιδι με την μικρη και ξεκουραση και γλυκια αισθηση του φθινοπωρου.
Σημερα το πρωι εφυγαν τα πεθερικα μου, η μικρη σχολειο και το μεσημερι το σπιτι ηταν τακτοποιημενο (σχεδον) και ησυχο. Χωθηκα κατω απο ενα λουλουδενιο παπλωμα και κοιμηθηκα για μια ωρα που μου φανηκε σαν να κρατησε 3 χειμωνες. Με ξυπνησε το τηλεφωνημα απο τον φιλο μου τον Νικο. Θα ερθει αυριο να τον δω!
Το κουκλοσπιτο εμεινε μισο. Δευτερα σημερα και σκεφτομαι οτι εχω μια ολοκληρη εβδομαδα να το τελειωσω. Εχει καινουρια παιχνιδια να απασχοληθει ως τοτε. Θα γινει ξεχωριστο! Μια εβδομαδα γεματη αλλα χωρις δοκιμες, συνταγες και αγχος. Η Δευτερα αυτη μοιαζει με τις Δευτερες εκεινες που με παρηγορουν, μου υπενθυμιζουν και μου υποσχονται εξελιξη. Ενα βημα μπροστα. Σταθερα. Πολυ αργα παμε τελευταια, αλλα σταθερα μπροστα!

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

ο Οκτωβρης επιμενει

http://attic24.typepad.com/weblog/2014/10/curveballs.html
Ανοιξα τα ματια πριν χτυπησει το ξυπνητηρι. 'Η για να το πω καλυτερα, δεν καταφερα να κοιμηθω το μεσημερι. Το δωματιο μυριζε παντεσπανι που εφτιαξα νωριτερα για την τουρτα. Κοιταξα το φωτιστικο της κρεβατοκαμαρας. Ποτε δεν μου αρεσε. Το πηραμε απο την αδερφη μου, επειδη δεν το χρειαζοταν κι εμεις δεν ειχαμε. Και ηθελα να το αλλαξω εκτοτε. Αλλα κρεμεται ακομη, μετα απο τοσα χρονια, πανω απο το κρεβατι μας. Ειχα ενα τεταρτακι μεχρι να φυγω να παρω την μικρη απο το σχολειο. Ποτε εγινα μαμα; Ποτε περασαν 5 χρονια; Σου εχει τυχει να κοιτας το ταβανι και να θυμασαι την προηγουμενη ζωη σου; Το κανω κι εγω ανα διαστηματα. Σκηνες μιας ζωης που περασε.
Τελος διαδρομης. Επιστροφη στο παρον. Με περιμενει η μικρη στο σχολειο, το γραφειο μου και ενα καρο δουλειες το βραδυ στο σπιτι.

.........
 Εβαλα λιγες σταγονες απο την απομιμηση της Elle. Δεν ειναι πολυ πετυχημενη. Δεν μου θυμιζει καθολου την Primaverii αυτο το αρωμα που μολις εβαλα. Ειναι ομως μια ευχαριστη μυρωδια να ανακατευτει με παντεσπανι, κουβερτουρα και κρεμα γαλακτος. Ετσι μαγικα το σπιτι θα εχει ενα καινουριο αρωμα αποψε.
Ο Οκτωβρης επιμενει να με θελει, να με δελεαζει, να με κερδιζει.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

λιγο απ'ολα

Περνουν οι μερες με σκεψεις, με λιστες και ξανα λιστες και αμφιβολιες για το αν θα τα καταφερω. Και μετα εχει απλωθει ενας Οκτωβρης εξω απο το σπιτι που δεν με αφηνει να κανω πισω. Και περιμενω και κοσμο αυριο και θα γεμισει ξανα το σπιτι. Παλευω με αλευρι, κουβερτουρες και μπισκοτα. Σε καποιο μπονους χρονου ισως προλαβω κι εκεινα τα τυροπιτακια. Σημερα εχει κεφτεδακια στην κατσαρολα με πατατες κοκκινιστα το προγραμμα μετα. Ακουω διαρκως Dolly Parton, Shania Twain και Lynn Anderson και φευγει το μυαλο σε τοπια στην Ευρωπη.
Φετος κανει αληθινο φθινοπωρο, το προσεξες; Ιδανικες θερμοκρασιες, ιδανικα τοπια, ιδανικα ονειρα, ιδανικες αγκαλιες, ιδανικες μυρωδιες.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Οκτωβρης

Ειναι ελαχιστες οι φορες που θα ηθελα τοσο πολυ να μην ειχα δουλεια το απογευμα και να καθομουν σπιτι με την μικρη μου. Της πονουσε το αυτακι και την πηρα πιο νωρις απο το σχολειο της. Την βρηκα ξαπλωμενη σε ενα ντιβανακι να ψιλοκοιμαται πιανοντας το αυτακι της, ενω τα αλλα παιδακια επαιζαν στην αυλη. Μου ηρθε η εικονα που ημουν εγω ξαπλωμενη στον καναπε στο πατρικο μου, στην ιδια ακριβως σταση με την Ισμηνη. Ποσο ανακουφιστικα ηταν τα χαδια και η αγκαλια της μαμας μου. Αληθινο παυσιπονο. Περασαμε μαζι το μεσημερι κι επεστρεψα στη δουλεια.


Ηρθε και ο Σαββας και μου ειπε οτι τα λεμονοκυπαρισσα μου δεν ειναι αρρωστα. Ειναι ολοζωντανα, απλα θελουν κοψιμο στο καταλληλο υψος για να τα βλεπει ο ηλιος. Ολοι θελουμε κλαδεμα και συντηριση στα σωστα επιπεδα για να ειμαστε υγιεις, ετσι δεν ειναι; Λιγο κλαδεμα θελω κι εγω. Τα δυο πρωτα δωματια του κουκλοσπιτου εχουν πλεον μια κ
αποια μορφη και ειναι και Παρασκευη. Κοιταζω στον τοιχο απεναντι και το κρεμασμενο ημερολογιο γραφει ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014. Το κερασακι στην τουρτα. Ο κυκλος παραμενει κλειστος.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

ποσο θαρρος θελει;

Η αληθεια ειναι οτι η τουρτα παραηταν τραγανη για να αποκαλειται τουρτα. Ξεχασα να ραντισω τα μπισκοτα με γαλα και χυμο. Σε γευση ηταν πολυ νοστιμη. Τα σχολια δεν ηταν πολυ ενθαρρυντικα. Σε γευση υπεροχη, αλλά.....και υπηρχαν διαφορα "αλλά". Ενταξει, δεν θα κανω εγω την τουρτα για τα γενεθλια της μικρης. Θα παραγγειλω μια με σχεδιο και για τους υπολοιπους θα παραγγειλω άλλη μια σε κομματια. Το ειχα αποφασισει το Σαββατο το βραδυ.
Κι εκει που επινα τον καφε μου την Κυριακη πρωι και τσιμπησα αλλο ενα κομματι τουρτιτσα, μου ηρθε μια ιδεα. Τι θα γινοταν αν μια φορα γινομουν τολμηρη και ρισκαρα να κανω εγω την δευτερη τουρτα για τα γενεθλια της μικρης μου; Τι πιο τραγικο απο το να μην βγει νοστιμη; Ποτε δεν μου εχω εμπιστοσυνη οταν εχει να κανει με κοσμο. Αυτοεκτιμηση στο πατωμα.
Ετσι αλλαξα γνωμη. Φετος θα ρισκαρω. Θα την φτιαξω την τουρτα. Κι ας ειναι πιο σιγουρο και ξεκουραστο να παραγγειλω απο αλλον. Θα το χαρω πολυ αν τελικα πετυχει. Κι αν δεν πετυχει, τι ειχαμε τι χασαμε. Θα την κανω. Και μακαρι να τολμησω ξανα και ξανα. Τα 37 ειναι καλη ηλικια να αρχισω να πιστευω λιγο παραπανω σε μενα. Τι; Αργησα; Γιατι, εσυ απο ποτε πιστεψες στον εαυτο σου;....Μη μου πεις!....Εμενα γιατι μου παιρνει τοσο χρονο; Ελα, κοψε τα σαχλα σχολια. Δεν εχω ορεξη σημερα. Θα την κανω σου ειπα. Παει και τελειωσε, οπως λεει και η Ισμηνη.



η τουρτα γενεθλιων του αγοριου μου απο προχθες

κι ωραιες μπριζολιτσες λαιμου με πατατες, ντοματα-πιπεριες στη γαστρα 




σου ανοιξα την ορεξη ετσι;; Μη φας. Ειναι αργα. Καλο σου βραδυ




Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

listen to the rain

Στο φαναρι της Νομαρχιας σταματησα στο κοκκινο και χαζεψα τον γκριζο ουρανο της Θεσσαλονικης. Φυσουσε, εγω ειχα αργησει στο ραντεβου μου και το απογευμα εχω ενα καρο δουλειες. Ενιωθα μεγαλη χαρα. Θα συναντουσα αυτες τις γυναικες που, λογω καποιων κοινων εμπειριων βρεθηκαμε πριν ενα χρονο σχεδον και καταφεραμε να νιωθουμε η μια την αλλη κατι σαν φιλη. Το ραντεβου ηταν στο Azzuro. Απο τα μαγαζια που δεν συμπαθω καθολου. Παρολο την υπεροχη θεα στη θαλασσα.
Το φαναρι αναψε πρασινο κι εγω χαμηλωσα τη μουσικη να δω αν ακουγεται ο θορυβος που ακουγα χθες στο αυτοκινητο. Δεν ακουσα τιποτα. Συνεχισα να αγαπω τον γκριζο ουρανο. Διπλα μου σταματησε ενα κοκκινο, σαν Punto εμοιαζε, αλλα δεν ειμαι και καλη στο να ξεχωριζω μαρκες. Καστανα γυαλιστερα μαλλια με ξανθες ανταυγιες, μαζεμμενα σε μια, εντονα τραβηγμενη, κοτσιδα. Διακριτικο μακιγιαζ, ωραια επιδερμιδα και προσεγμενο μανικιουρ. Ειχε και τα γυαλια ηλιου στο κεφαλι κι απορησα αν ειχε καπου ηλιο σε κοντινη ακτινα απο την Θεσσαλονικη ή τα φοραει σαν κοκκαλακι για να φυλακισει λιγο απο τον Αυγουστο που περασε στην καθημερινοτητα του Σεπτεμβρη της. Πολυ ομορφη κοπελα. Αλλα κατι στα ματια της μου εδειχνε μια ελειψη. Ελειψη αγαπης; Ελειψη χρονου γι' απολαυσεις; Ελειψη φιλων, Ελειψη διαθεσης να ασχοληθει με τον λιγο πιο μεσα εαυτο της; Ποιος ξερει. Γυρισα να ασχοληθω με τα δικα μου. Τι μου εφταιγε η κοπελα να ασχολουμε ετσι αδιακριτα με την ζωη της.

Μου ηρθε η εικονα της πρωινης βροχης. Η Ισμηνη σηκωσε οσο ψηλα μπορουσε την ομπρελα της για να με "προστατεψει" απο την βροχη. Εγινα σαν τον κουασιμοδο και περπατησα για λιγο ετσι πλαι της. Τι χαρα ειχε που με προστατευε. Που να ηξερε απο ποσα με προστατευει. Ουτε που φανταζονται τα παιδια ποση γνωση κουβαλουνε.

Let it rain all night long,
Let my love for you go strong,
As long as we're together
Who cares about the weather?

Την αφησα στο σχολειο, μου εδωσε ενα πεταχτο φιλι στο στομα κι εφυγα. Ευτυχισμενες και οι δυο που ειναι Παρασκευη σημερα. Το βραδυ θα φτιαξουμε "κρυφα" τουρτα στον μπαμπα και της υποσχεθηκα να βουτηξει το δαχτυλο μεσα στην σοκολατα. Κλεινει ο κυκλος για ακομη ενα Σαββατοκυριακο. Θα περιφερομαι στα ορια του μικροκοσμου μου με μια πορτοκαλι ποδια φτιαχνωντας αναμνησεις με μυρωδιες και μουσικη. Σπιτικη τουρτα, σπιτικο φαι, σπιτικο ψωμι, σπιτικα τυροπιτακια....
Κατι μου λεει οτι κοντευω να σε πεισω πως ειμαι νοικοκυρα. Εκτος αν με γνωριζεις χρονια. Δεν την πατας ευκολα.

 Listen to the falling rain,
Listen to it fall,
And with every drop of rain,
I can hear you call,
Call my name right out loud,
I can here above the clouds
And I'm here among the puddles,
You and I together huddle.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

μια ζεστη Δευτερα

Σημερα ο υδραργυρος εφτασε τους 28 κι εγω, οταν πηγα να παρω την μικρη απο το σχολειο, ηθελα να την παρω και να μπουμε στο αμαξι και να ξεκινησουμε για βορεια. Δεν ξερω που βορεια. Να ξεκινησουμε και να σταματησουμε καπου με 15° C, με πολλα φυλλοβολα δεντρα, με σπιτια χτισμενα με πετρα και ξυλο και καθαρο αερα. Αντ'αυτου, αφησα την μικρη στη μαμα μου και ηρθα στη δουλεια. Πρωτο ραντεβου η φιλη μου η Μ. "Σταματησε να φοβασαι και να τα σκεφτεσαι συνεχεια. Αυτο που φοβομαστε το προκαλουμε κι ερχεται." ειπε στον μπαμπα της, που αγχωνεται πολυ για τα επαγγελματικα. Κι εγω εχω αφεθει σε ολες τις φοβιες μου τελευταια. Ολος ο αρνητισμος εχει συσσωρευτει πανω μου και μερικες φορες νιωθω οτι δεν θελω να δω κανεναν ή να μιλησω σε καποιον, μην ειναι κολλητικο και τον κολλησω.
Το Σ-Κ πηγαμε Σερρες για ενα παιδικο παρτυ και περασα πολυ ομορφα. Το να επιστρεφω ομως Κυριακη βραδυ και να δουλευω μετα πρωι-απογευμα Δευτερας, με σκοτωνει. Εχει ενα τεταρτο που αποφασισα να τα δω ολα θετικα. Και δεν σου λεω τι Γολγοθας ειναι αυτο για μενα αυτη τη στιγμη. Θα το προσπαθησω. Το πολυ να πω το βραδυ, "Οκ Κατερινα απετυχες. Προσπαθησες ομως."
Εχω λιγες ωρες ακομη να ονειρευτω μια Δευτερα γεματη στοχους. Απο αυτες τις κιτρινες Δευτερες που συνηθιζα να αγαπω. Εχω μια ολοκληρη εβδομαδα να διοργανωσω και ενα Σαββατοκυριακο που θα μεινω σπιτι απο το πρωι ως το βραδυ φτιαχνωντας τυροπιτακια και τουρτα στον Δ που εχει γενεθλια. Τι κακο κι αυτο να θελω να κλεινομαι στο σπιτι μου ολο τα φθινοπωρινα Σαββατοκυριακα. Μετα το καλοκαιρι δεν ξεκουνιεμαι ευκολα. Ειδικα για βραδινη εξοδο. Αντε για καμια εκδρομουλα, καμια μεσημεριανη ταβερνιτσα με φιλους. Κι αυτο μη μου το βαζεις απανωτα Σαββατοκυριακα σε παρακαλω. Θα αρχισω να ουρλιαζω.
Αυτη τη Δευτερα πρεπει να κανω τη διαφορα. Να ριξω λιγο χρωμα σε καποια ξεθωριασμενα ονειρα. Να ονειρευτω απο την αρχη. Να κανω χωρο για προοπτικες. Κατι θα σκεφτω.

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

με κοβω και με ραβω στις αλλαγες της ζωης μου

Για πολλους, οπως διαβαζω και παρατηρω, αυτο το φθινοπωρο επιφυλασσε ουσιαστηκες αλλαγες. Και ειναι πολυ ενδιαφερον να βλεπεις ενα παιδι πεντε χρονων να μπορει να προσαρμοστει σε ενα καινουριο περιβαλλον στο σχολειο, με νεους συμμαθητες και νεες δασκαλες. Και να βρισκεις τον εαυτο σου τοσο απροετοιμαστο να δεχτει καποιες αλλαγες. Μα τοσα χρονια εμπειριας δεν βοηθανε πουθενα; Ονειρα που ναυαγησαν, νεες προοπτικες, νεα δεδομενα, μετακινησεις και ταξιδια του Δ. Τουτο τον Σεπτεμβρη ενιωσα την αναγκη να συγκεντρωθω πολυ στην οικογενεια μου. Ο Δ και η μικρη μου εχουν την δυναμη να με κανουν να νιωθω ασφαλεια και δυναμη. Ειμαστε μια ομαδα οι 3 μας που, κυριως οσο μεγαλωνει η Ισμηνη, νιωθω να ειναι ολο και πιο σαφη τα ορια της. Να καταφερνει να γεμιζει και να αδειαζει πιο οργανωμενα πια. Γιατι, να σου πω την αληθεια, αργησα λιγακι να οριοθετηθω. Για καποιο λογο μου παιρνει πολυ χρονο να ερμηνευσω με διαυγεια τις σχεσεις στη ζωη μου.
Δεν ειναι η πρωτη φορα που παρατηρω οτι τελικα ειμαι πολυ κλειστο ατομο. Οταν τα βρω αληθινα σκουρα, ουτε στον εαυτο μου δεν ανοιγομαι. Απο ντροπη. Ντρεπομαι πολυ. Ετσι κι εγω, τα εβαψα ολα μπλε-καφε-μπεζ-χρυσο και απλωνομαι μεσα στον μικροκοσμο μου για να καταφερω να επαναπροσδιοριστω. Να θυμαμαι οτι οταν απογοητευομαι απο κατι, σημαινει οτι ειχα γοητευτει απο αυτο καποτε. Κι αυτο ειναι απο μονο του υπεροχο. Κλεινω για λιγο τον κυκλο, οπως λεει και η αγαπημενη μου Κατερινα. Ζοριζομαι πολυ και μονο με κλειστες τις πορτες νιωθω οικεια και ασφαλης.
Ο Σεπτεμβρης μου φευγει. Χθες εκανα τον πρωτο γαλλικο φουντουκι στη δουλεια. Μου ειχε λειψει τοσο το αρωμα του. Δεν πηρα ακομη τις φετινες μου κουπες. Ηθελα και μια καινουρια ομπρελα φετος. Κουπες και ομπρελα ο στοχος για σημερα.  Ειδα αυτη χθες. Μα δεν δινω 10 € για μια κουπα. Η ερευνα συνεχιζεται. Μικρε μικρες αλλαγες καθε Σεπτεμβρη για να ειμαστε εν μερει προετοιμασμενοι για τυχον μεγαλες. Πιανει αραγε;


Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Δευτερα με ονειρα για κατασκευη κουκλοσπιτου....μη σου πω κουκλοκοσμου

Το προγραμμα ακομη ειναι αστατο. Δεν ξερω τι εχω να κανω σημερα και τι την επομένη. Ξαφνικα επαγγελματικα ταξιδια, συνελευσεις γονεων, παιδιατροι και πολλα άλλα. Σε λιγοτερο απο μηνα ειναι και τα γενεθλια της μικρης κι αποφασισαμε τελικα να τα κανουμε σε παιδοτοπο. Ειναι πιο οικονομικο και ξεκουραστο. Ασε που νομιζω και η μικρη θα το χαρει περισσοτερο εκει. Για εμενα ειναι λιγο βαρετο, αλλα για την Ισμηνη παραμενει ενας ατελειωτος κοσμος παιχνιδιου κι αυτη τη φορα θα εχει και ολους τους φιλους της μαζι.
Κι εκει που χαζευα ιδεες για εναλλακτικα παρτυ και δωρα, επεσα πανω σ'αυτη την εικονα.

Το ερωτευτηκα. Θα της φτιαξουμε κουκλοσπιτο απο κουτια παπουτσιων. Κατι φτιαγμενο απο εμας. Τιποτα δεν συγκρινεται με το χειροποιητο. Ελπιζω να το χαρει κι εκεινη πολυ. Θα γινει υπεροχο!
Κατα τα πασα πιθανοτητα θα γεμισει με ιπποτες και αλογα μεσα, αλλα δεν εχει σημασια. Θα το χαρει πολυ. Επελεξε και το θεμα του παρτυ. Simba & Nala.

Ξεκιναει η προετοιμασια λοιπον. Αυριο θα κανω την επιπονη λιστα καλεσμενων, που ευχομαι να μη βγουν παλι 80 ατομα οπως περσι. Η νονα Βικυ θα κανει προσκλητηρια και ισως κανενα διακοσμητικο με λιονταρια και ειμαστε ετοιμοι.

Εξω εχει ξεκινησει μια υπεροχη μπορα. Εβαλα τη λιστα DeeDee να ακουω. Δυσκολευομαι τελευταια, δεν ξερω αν το προσεξες. Ειναι κι ενα βιβλιο που διαβαζω που εχει θεμα τις σχεσεις γονεων-παιδιων και ειμαι στο τελος και νομιζω πολυ με εχει φορτισει. Και νιωθω και ανυμπορη. Και θελω να το τελειωσω και να παω να βρω την Κ, επειδη εχω πολλα να της πω. 
Δευτερα σημερα. Εγω αγαπω τις Δευτερες, θυμασαι; Αντε, σηκω ν' αγαπησουμε και την σημερινη.


Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Αλλοι φευγουν κι αλλοι τωρα ξεκινουν...

Πρωι πρωι της εβγαλα να διαλεξει αναμεσα σε 3 φορεματακια, ποιο να βαλουμε για τον αγιασμο. Δεν τα καταφερα ομως. Επεμενε οτι δεν ηθελε φορεμα. Καταλληξαμε σε ενα ομορφο σετ κολαν-πουκαμισας. Ευτυχισμενη και με λιγη αγωνια νομιζω, ξεκινησαμε για την πρωτη μας μερα στο μεγαλο σχολειο. Νηπεια φετος και το μπαρμπαδελακι μου γινεται κοπελιτσα και λιγο πιο ανεξαρτητη οσο περναει ο καιρος. Την παρατηρουσα πολυ ολο το καλοκαιρι. Ασε που κοψαμε την βραδινυ πανα μεσα σε μια εβδομαδα, που το ειχα τοσο αγχος αν θα τα καταφερουμε. Η χθεσινη μερα ηθελα να ειναι ολη μερα σαν γιορτη. Να την κανω πολυ ξεχωριστη για εκεινη.
Το μεσημερι ομως, μου τηλεφωνει ο Χ και μου λεει "Πεθανε χθες ο μπαμπας της Π. Το απογευμα ειναι η κηδεια". Κι εκει εχασα το κεφι μου. Με επιασε ενα σφιξιμο στο στομαχι. Οσο καθομουν για καφε στο Evans ενω η μικρη επαιζε στον παιδοτοπο, μου ερχοντουσαν μονο ασχημες σκεψεις. Αφησα την μικρη στην αδερφη μου και επεστρεψα σπιτι να ετοιμαστω. Τη μιση ωρα που ξαπλωσα στριφογυριζα με εφιαλτες. Τι στο καλο. Ουτε οταν πεθανε η θεια μου δεν εβλεπα εφιαλτες. Τι με επιασε τωρα. Μια μαυριλα και απαισιοδοξια με πλημμυρισε. Ειναι ωραιο να εχεις ανθρωπους που να σου λενε "Εχω την μερα ελευθερη για σενα. Μπορεις να με χρησιμοποιησεις οπως θελεις." Τι απολαυστικο να μπορεις να προσφερεις ετσι τον εαυτο σου.
Κατηφοριζοντας στα νεκροταφεια ελεγα να περασω απο τον ταφο της θειας μου. Εμεινα να χαζευω για λιγο την υπεροχη θεα της Θεσσαλονικης απο εκει πανω. Δεν πηγα στον ταφο. Η θεια μου δεν ειναι εκει. Μπηκα στο αυτοκινητο και προσπαθουσα να βρω τροπους να μου φυγει αυτο το σφιξιμο. Ηταν επειδη αφησα την Ισμηνη, ενω της ειχα πει θα ειμαστε ολη μερα μαζι; Ειναι επειδη καθε θανατος σου δινει ευκαιρια να σκεφτεις που αναλωνεσαι; Επειδη δεν με πληρωσε προχθες η Σ.; Ξαναδοκιμασα να κλεψω λιγο απο την ομορφια του Θερμαικου να καταπιω. Τιποτα. Ενιωθα αγχωμενη αλλα ταυτοχρονα και ικανοποιηση που μπορουσα να ειμαι διπλα στην Π. και τον Χ.
Επεστρεψα λιγο πριν νυχτωσει και βρηκα την μικρη να παιζει στον πεζοδρομο με τους φιλους της. Μαζευτηκαμε νωρις, κοιμηθηκε νωρις και εκατσα στην γωνια του γκρι καναπε που με βολευει. Θα ηθελα να μην δουλευα την επομενη. Να ειχα μονο να ασχοληθω με το σπιτι μου, με τις ετοιμασιες της μικρης για το σχολειο και για τη λιστα του σουπερ μαρκετ. Τιποτα αλλο να μη σκεφτομαι.
Και μετα σκεφτομαι οτι, μια γυναικα που δεν δουλευει και ειναι σπιτι καθε μερα, θα ευχεται να ειχε ενα γραφειο να παει, να αλλαξει η διαδρομη της απο το σουπερ μαρκετ, τον ψαρα και τον μαναβη. Να σκεφτει κατι διαφορετικο, περα απο το αυριανο φαγητο και τα πλυντηρια. Γινομαι αχαριστη το ξερω. Χθες ομως ειχα τετοιο σφιξιμο που, με μεγαλη ευκολια, θα αλλαζα τη θεση μου, με μια γυναικα νοικοκυρα χωρις δουλεια.
Σηκωθηκα στις δεκα το βραδυ κι αποφασισα να φτιαξω πιτακια με φετα κι ελιες για την μικρη στο σχολειο. Ολο κατι τυχαινει αυτες τις μερες και αναβαλω συνεχεια πραγματα. Αυτα τα πιτακια ηταν να τα φτιαξω απο την Τριτη. Σημερα ελεγα να παω να δω την Κ. Ολο αναβολες.
Εψησα τρεις φουρνιες πιτακια φιλε μου. Ενιωθα περηφανη σημερα η μανα που εχει κατι σπιτικο η Ισμηνη να φαει στο σχολειο της. Δεν ειμαι πολυ τυπικη σε τετοια και το περηφανευομαι οταν συμβαινει.
Σημερα ξημερωσε χωρις μπαμπα η Π κι εμεις πηγαμε πρωτη μερα νηπεια. Άλλα τελειωνουν, άλλα αρχιζουν. Ειναι αγρια η ζωη. Θα τολμησω να την πω γοητευτικη. Επειδη ειμαι απο την καλη μερια του ρεματος αυτη τη φορα. Βαλαμε τα καινουρια σπορτεξ, t-shirt, κολαν και ξεκιναμε. Βοηθα λιγο κι εσυ να χρωματισουμε αυτο το φθινοπωρο. Ζορι
κα τα κοβω τα πραγματα.

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

πονοκεφαλος

Ανα διαστηματα ποναει τοσο το κεφαλι μου που κλεινω τα ματια για να το αντεξω. Τι κολλημα να μη θελω να παιρνω παυσιπονα, ενω χωρις αντικουνουπικο και Fenistil  δεν κανω βημα. Θελω να τελειωσουμε γρηγορα γρηγορα με τα μπανιαρισματα το βραδυ, να κοιμηθει γρηγορα η Ισμηνη, να αποφασισω τι στο καλο να της βαλω αυριο στον αγιασμο και πως θα την πεισω οτι δεν ειναι καλο να παμε με σορτσακι και t-shirt, αφου ουτε εγω δεν βρισκω την αληθινη απαντηση σ'αυτο το "γιατι" που θα ακουσω.
Επισης θελω να σκεφτω μια ευκολη κι ανεξοδη ιδεα για να περασουμε σουπερ στα γενεθλια της σε λιγοτερο απο ενα μηνα. Σκεφτομουν καμια παρασταση με λιγους φιλους στο πλανηταριο και τουρτα στο σχολειο.
Οι βροχες σταματησαν. Βραδιαζει νωρις. Ο πονοκεφαλος υποχωρει λιγακι.
Οπως ειπε και η Αννιω, νιωθω κι εγω λιγακι ξεκουρδιστη μεχρι να βρω τους ρυθμους μου. Να μπουμε στην ασφαλεια μια προγραμματισμενης καθημερινοτητας και ολα να εχουν τον χωρο και τον χρονο τους.
Η Βικυ μου ειπε οτι εχω πανω απο χρονο να παω Αρναια. Κι ενω μου θυμωνω που αλλο ενα καλοκαιρι δεν καταφερα να παω, νιωθω σαν να ημουν εκει πριν λιγους μηνες. Και να φανταστεις στις αρχες του καλοκαιριου ονειρευομουν μια εβδομαδα ολοκληρη στην Αρναια για διακοπες. Θα ερθει η μερα, που ετσι χωρις προγραμμα, θα κλεψω τη στιγμη και θα φυγω. Φθινοπωρο, καλοκαιρι, χειμωνας, δεν εχει σημασια.
Το αγαπημενο τραγουδι της μικρη γι'αυτο το καλοκαιρι ειναι το Mammy blue και μετα το Luglio. Ξανα και ξανα και ξανα σε καθε καλοκαιρινη μας διαδρομη.
Ετοιμη για τον αυριανο αγιασμο. 
Οι μερες του καλοκαιριου τελειωσαν επισημως.


Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

βρεχει βρεχει βρεχει

Κυριακη ξυπνησαμε πρωι πρωι, βαλαμε τις γαλοτσες μας και ημασταν ετοιμοι για τον Κτημα Ζιωγα. Θα πηγαιναμε να δει η μικρη αλογα απο κοντα, που τοσο τα αγαπαει. Καποια ατομα ομως απο την παρεα δεν ηθελαν να το τολμησουμε , επειδη εβρεχε συνεχομενα. Κι ετσι καταλληξαμε ολη η παρεα για καφε στο Πλανηταριο και μετα για φαγητο στο Περεκ στο Μονοπηγαδο.


Εβρεχε, εβρεχε, εβρεχε κι εγω ενιωθα ευτυχισμενη. Απολαμβανα διαρκως την βροχη και την γλυκια αισθηση να ειμαι με αγαπημενους ανθρωπους. Να εχουν στησει τα μικρα μας στη γωνια του τραπεζιου τα playmobil τους κι εμεις οι μεγαλοι να λεμε οσα εγιναν τον πολυ καιρο που ειχαμε να βρεθουμε ολοι μαζι.
Σημερα ξυπνησα με ηλιο και λιγο αερακι. Φοραω ενα τιρκουαζ μπουφανακι απο χθες που μου θυμιζει την Constanta μου και καλοκαιρακια στο Safari με την Πεννη και την Αννα. Το μεσημερι εκανα αγκαλιτσες με το βατραχακι μου και φευγοντας αρχισε παλι η βροχη. Αυτη η φθινοπωρινη βροχη που ξεδιψαει το χωμα. Και βρεχει και βρεχει και βρεχει και φανταζεσαι πως νιωθω.
Αυριο σκεφτομαι να μπω στο facebook. Μην απορεις, δεν περασαν κιολας 99 μερες που σου ειχα πει. Περασαν δυο μηνες ομως και μου εχει λειψει η εκει επικοινωνια. Αρκετα με την αποχη μου. Εχω μαζεψει τοσες φωτογραφιες να ανεβασω στην σελιδα  "if only". Το ηξερα εξαρχης νομιζω οτι τον Σεπτεμβρη θα ηθελα να επιστρεψω.
Αυριο εχουμε κι εμβολιακι με την μικρη στην παιδιατρο και μετα βολτα. Θα βρεχει. Ενα φθινοπωρο ολο δικο μου. Ψαχνω να παρω κολοκυθες στρογγυλες φετος. Μου ζητησε η μικρη να παρουμε, να σκαλισουμε μια και να την κανουμε φαναρακι. Και δεν εφαγα ουτε ενα καλαμποκι το καλοκαιρι και ψαχνω κι απαυτα.
Σου αφηνω αγαπημενες φωτογραφιες φθινοπωρου να τελειωσω τη δουλεια μου και να παω σουπερ μαρκετ με την μικρη μου μετα.


Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

αλλη μια νεα αρχη

Η Ισμηνη μου εκανε γκριματσες για να την φωτογραφιζω, καθισμενη στο καρεκλακι της στο αυτοκινητο, καθως περιμεναμε τον μπαμπα της να κλειδωσει το εξοχικο και να επιστρεψουμε στο σπιτι μας. Ο μπαμπας επελεξε να επιστρεψουμε παραλιακα και ακουγαμε την λιστα με τα γαλλικα-ιταλικα τραγουδια. Ο Σεπτεμβρης ειχε ηδη μπει κι ετοιμαζοταν για το πρωτο δωρο. Περιμενε να φτασουμε, να ξεφορτωσουμε, να βγαλω το απογευμα την Φλαππυ και τον Τσαρλυ και μετα ανοιξαν οι ουρανοι. Ειχα λιγη δουλεια στο γραφειο αλλα το βραδυ μετα το μπανακι, ξαπλωσα στο κρεβατι ευτυχισμενη. Ημουν σπιτακι μου ξανα. Τι παλαβομαρα αυτη, να απολαμβανω τοσο πολυ καθε επιστροφη μου στο σπιτι. Σχεδον οσο την αναχωριση για διακοπες.
Ξεκιναμε σε καθαρη σελιδα. Καθε Σεπτεμβρη μια νεα αρχη.


Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

με βελουδινα βηματα ο χρονος

Τελευταια μερα στη δουλεια. Προσπαθω να διαλεξω ποιο βιβλιο θα παρω μαζι μου και βαζω αγαπημενα τραγουδια. Ειδα την ταινια "Love is all you need" και ηταν μια καλη επιλογη νομιζω πριν απο τις διακοπες. Χαλαρη, ρομαντικη ταινιουλα. Με μια απλοτητα που σε κανει να θελεις να τα παρατησεις ολα και να πας να βρεις το νοημα καπου αλλου. Λες και η ζωη ειναι μια αγνωστη λεξη που σπαταλαμε τον χρονο μας σε λεξικα ψαχνωντας για την σωστη ερμηνεια.
Δεν σχεδιαζω πως θα περασω τις μερες μου στην Καρυανη. Τις φορες που προσπαθησα δεν τα καταφερα.
Σε λιγο θα κανω διαλειμμα για μεσημερι και θα με παω καπου ομορφα για εναν καφε με θεα. Αν βρω χρονο ισως περασω κι απο εκεινη τη σχολη χορου που λεγαμε να ριξω μια ματια. Καποτε μου ειχα υποσχεθει οτι μολις παρω το πτυχιο μου κι επιστρεψω Ελλαδα, θα γραφτω σε σχολη χορου. Νομιζω ειναι η μοναδικη υποσχεση που εχω αθετησει. Εχουμε περασει 12 χρονια απο τοτε. Κι ακομη δειλη με θεωρω. Αλλα δεν χανω τιποτα να ριξω μια ματια. Θα εχω κατι να ονειρευομαι οταν κανω ηλιοθεραπεια στην Καρυανη.

2012
2013
Το παλιο πυροβολειο μας αφηνει σιγα σιγα. Η θαλασσα αποφασισε να το κανει δικο της και καθε χρονο κερδιζει. Το '12 ητα σχεδον στην στερια, περσι λιγα μετρα μεσα και φετος ακομη δεν το φωτογραφισα. Θα γινουν ωραιο κολαζ καποτε αυτες οι φωτογραφιες. Οι βολτες σ'αυτη την παραλια ειναι απο τις ωραιοτερες αναμνησεις των καλοκαιριων μου. Δεκα μερες με τον Δ, την μικρη μας και μια καλη παρεα. Τα μετεωρολογικα μου υποσχονται οτι η υψηλοτερη θερμοκρασια δεν θα ξεπερασει τους 31 βαθμους και θα εχουμε και λιγες βροχες. Αντε φευγω λοιπον χωρις ουτε ενα πλανο στην τσεπη. Μονο μια τσαλακωμενη λιστα με οσα αχρηστα εχω αναγκη να κουβαλησω μαζι μου. Επιστρεφοντας θα ειμαι ετοιμη να εκπνευσω απολαυστικα το καλοκαιρι που περασε, να εισπνευσω το λατρεμενο μου φθινοπωρο, και να γεμισω ολες μου τις αισθησεις με Σεπτεμβρη. Σε καποιες εικονες μεσα στο μυαλο μου ηδη φοραω τα μποτακια μου.





Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

τριανταεφτα καλοκαιρια

Απο ολο το καλοκαιρι, ο Αυγουστος μου αρεσει πιοτερο. Καταρχας εχει αρχοντικο ονομα. Ή εμενα μου φαινεται; Τα μελτεμια του Αυγουστου αρχιζουν να δροσιζουν και ειναι η εποχη που απολαμβανεις να κοιμασαι γυμνος με ενα σεντονακι να σε προστατευει απο το ρευμα που κανει η μισανοιχτη μπαλκονοπορτα. Ο αερας το πρωι σου ριχνει λιγο αρωμα φθινοπωρου και η Ελλαδα, τελη Αυγουστου, αρχιζει να αδειαζει παραθαλασσια και να επιστρεφει ο καθενας στον τοπο του. Εκτος απο τη δικη μου οικογενεια, που παντα επιλεγουμε να φευγουμε αυτες τις μερες για διακοπες.
Αυτη η εβδομαδα ειναι εντελως νεκρη στη δουλεια. Μονο ο ταχυδρομος μπηκε απο το πρωι για να φερει λογαριασμους. Νομιζω οτι, και να ημουν κλειστη, δεν θα το καταλαβαινε κανεις. Κι ας ειναι σε κεντρικο μερος το γραφειο. Ολοι τριγυρναν σαν υπνωτισμενοι. Επεστρεψαν οι περισσοτεροι. Μα ειναι σαν να εστειλαν πισω μονο τα σωματα τους και το μυαλο και η ψυχη ειναι ακομη στην ακρογιαλια που αφησαν εκει, στα ταβερνακια με το παγωμενο ουζακι και τα τηγανητα χταποδακια. Εγω ειμαι ακομη ολοκληρη εδω. Πιο εδω παρα ποτε φετος το καλοκαιρι. Ακομη και οταν θα ειμαι εκει δεν ξερω αν θα καταφερω φετος να μην αφησω κομματια μου πισω. Εφτασε ο καιρος ομως. Φευγω διακοπες. Τιποτα δεν περιμενω απο αυτες τις διακοπες. Ξεκουραστηκα ηδη πολυ μεσα στο καλοκαιρι, διασκεδασα και καταφερα μια-δυο φορες να απολαυσω και την θαλασσα οπως μου αρεσει. Φευγω διακοπες για να χαρω ολοκληρη την οικογενεια μου. Μια εβδομαδα οι 3 μας! Το Ισμηνελι μας μεγαλωσε και μου φαινεται τοσο ωριμη που συχνα νιωθω να συννεννοουμαι μαζι της λες και ειναι ενηλικη. Με εντυπωσιαζει ποσο πολλα καταλαβαινουν τα παιδια. Κοντευει τα 5 το βατραχακι μου.
Κι εγω σημερα κλεινω τα 37. Ομορφο παρελθον, ομορφα χρονια. Ο Δ λειπει για δουλεια στην Πολη, η μικρη ειναι με την γιαγια και τον παππου κι εγω εδω μονη με την Φλαππυ μου και για λιγες μερες την Σουσου, την γατα της συγχωρεμενης της θειας μου. Ηθελα να κανω κατι σημερα για τα γεννεθλια μου. Πρωτη φορα θα εχω την ευκαιρια να γιορτασω μονη μου τα γενεθλια μου. Αλλα ειμαι ξενυχτισμενη επειδη με την Ν χθες το σχολασαμε αργα και ειμαι και ταπι. Ας ερθει το απογευμα να τελειωσω απο τη δουλεια και βλεπουμε. Τα κερακια μου τα εσβησα ηδη. Προλαβε η πεθερα μου και μου εκανε τουρτιτσα το Σαββατοκυριακο. Ξεχασα κι εσβησα το κερακι διχως να κανω ευχη. Σημερα θα αναψω ενα κερακι, θα το καρφωσω πανω στο γιαουρτακι μου και θα κανω την ευχη μου. Την ξερω ηδη, ξερω πολυ καλα τι θα ευχηθω. Δεν θα σου πω για να πιασει η ευχη.