ενας χορος του μυαλου μου...

Μπηκε ο γεννεθλιος μηνας μου. Συχνα αναρωτιομουν πως γινεται να εχω γεννηθει καλοκαιρι και να νιωθω τοσο πολυ φθινοπωρινη. Μα εχω γεννηθει τελη Αυγουστου. Τοτε που πιανουν τα μελτεμια. Τοτε που αρχιζει το δερμα κι εχει αναγκη τη δροσια του Σεπτεμβρη. Τοτε που κάνεις ονειρα για μια νεα αρχη μαζι με τα πρωτα κρυα. Ε τοτε ναι. Ειμαι παιδι του Αυγουστου. Ετοιμη να χωθει στα σπλαχνα του Σεπτεμβρη.

Κατεβαζω το Before Midnight γιατι το εχω παρει αποφαση οτι δεν θα το δω σε θερινο σινεμα ακουγοντας την μαγικη φωνη της Αλεξιου σε ενα απο τα ωραιοτερα τραγουδια της. Χθες ημουν μονη στο σπιτι και μη εχοντας προγραμματισει τιποτα, δεν εκανα τιποτα. Βουλιαξα στον καναπε και ξαπλωσα νωρις ακουγοντας radio velvet. Κανω τοσα σχεδια να εχω ελευθερο χρονο να κανω πραγματα και οταν ερχεται η στιγμη....ναδα...δεν κανω τιποτα.

"Στο σχολειο μαθαινουμε ιστορια, γεωγραφια, μαθηματικα, γλωσσα, σχεδιο και γυμναστικη.... Τι μαθαινουμε, ομως, για την ικανοτητα μας να επηρεαζομαστε απο τη χαρα ή τον πονο; Τιποτα. Τιποτα για το πως θα παρεμβουμε αν ξεσπασει μια διαμαχη μεσα σ' ενα ασανσερ. Τιποτα για το πενθος, τιποτα για τον ελεγχο του φοβου, τιποτα για την υγιη εκφραση του θυμου."

γραφει η Isabelle Filliozat στην εισαγωγη του βιβλιου της "Η νοημοσυνη της καρδιας"

Συχνα εχω την αισθηση οτι εχουμε παρανοησει καποιες γνωσεις που λαβαμε επιφανειακα. Ο θυμος, η γκρινια και η κουραση ειναι υπαρκτα φαινομενα. Οσο κι αν τα καταπιεζουμε δεν εξαφανιζονται. Αντιθετως μεγενθυνονται. Και νιωθουμε ασχημα μετα στις εκρηξεις μας. Κανενας δεν μας εμαθε να αφηνομαστε στα "ασχημα" συναισθηματα" μας. Να τους δινουμε χωρο. Να εκπαιδευτουμε στην εκφραση τους.

Χθες περασε η βραδια κι εγω ενιωθα μονη. Ειχα ορεξη να γυρισει ο Δ, να πιουμε μπυριτσα μαζι. Μα τελευταια στιγμη εμαθα οτι θα δουλευε ως αργα. Και η ψυχολογια μου δεν ηταν ετοιμη να το δεχτει αυτο. Δεν ειχα διαθεση να κανονισω τιποτα εκεινη τη στιγμη. Ειδα λιγο τηλεοραση, μα ενιωσα να με ρουφαει ο καναπες. Δεν τον εκανα κεφι. Ανεβηκα στην κρεβατοκαμαρα, εκλεισα τα φωτα, εβαλα μουσικη και ξαπλωσα ανασκελα στο κρεβατι. Φορουσα λεει ενα λευκο φορεμα με ανοιχτη την πλατη. Ημουν μαυρισμενη, ειχα λιτα τα μαλλια μου και χορευα στις μυτες σε slow ρυθμους σε καποιο καλοκαιρινο beach bar με ξυλινο πατωμα κι εγω με γυμνα ποδια. Κι επειδη ενιωθα μονη κανεις δεν εκατσε στο ονειρο. Ολους φευγαλεα τους εδωσα μικρους ρολους κομπαρσου. Μονη ξανα. Κι αποκοιμηθηκα σωζοντας τα τελευταια λεπτα μιας ασχημης βραδιας με εναν ομορφο χορο.