παιζω οτι ειμαι διακοπες

Εκλεψα την μικρη Ισμηνη και φυγαμε. Μετα απο τα ψωνια καταλληξαμε εκει ψηλα, σε εκεινο το ψηλο συννεφo. Εγω να διαβαζω το βιβλιο μου κι εκεινη να παιζει στον παιδοτοπο με τα δυο σπιτακια. Τι τυχη να ειναι τοσο φθηνη η ευτυχια. Απο τις 5:30 ως τις 9 παρα κατι σουρτουκευαμε. Δεν θελαμε να φυγουμε. Ουτε εκεινη, ουτε εγω.

Πλυναμε απο πανω μας την σκονη της ομορφης μερας μας, διαβασαμε για τον γαιδαρακο που ηθελε να πεταξει και δεν μπορουσε και μετα ξαπλωσε τοσο ομορφη στο κρεβατι της και αποκοιμηθηκε μεσα σε πεντε λεπτακια. Κατεβηκα να μαζεχω λιγακι την κουζινα και να και ο Δημητρης στο σπιτι. Ετοιμασε σε 2 λεπτα ενα πιατακι μεζεδακια και καθισαμε στον κηπακο με μπυριτσα και τσιπουρακι. Και λεγαμε και λεγαμε...
Βαρυναν τα βλεφαρα κι ανεβηκα να απλωσω να κοιμηθω. Ξαπλωσα ανασκελα και χαμογελουσα στο ταβανι. Δεν θυμαμαι σε ποσα δευτερολεπτα παραδοθηκα κι εγω στον Μορφεα.

Στις 07:00 ηρθε στο κρεβατι μου. Ειναι πιο συνεπης κι απο ξυπνητηρι. Παιξαμε λιγακι με αυτα που εφερε και μετα βολτα την Φλαππυ. Ενα βιαστικο γεια στον παππου και στην γιαγια και την πηρα μαζι μου για μπουγατσα και χυμο, απεναντι απο το γραφειο μου. Ηρθε και ο μπαμπας μας για παρεουλα και αργοτερα και ο παππους. Τωρα εφυγαν ολοι. Εμεινα να προσπαθω να πισω τον εαυτο μου οτι δεν ειμαι διακοπες.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο απαγορευμενος θυμος

Η υγιης, φυσικη και φυσιολογικη αντιδραση μπροστα σε μια προσβολη ειναι ο θυμος. Αλλά επειδη απαγορευεται να τα βαζει με τους γονεις του, το παιδι ειναι υποχρεωμενο να αποδεχτει τον ορισμο των γονιων του: δεν ηταν προσβολη, δεν του εκανε κακο, το αξιζε, ηταν φυσικο... Αυτος, λοιπον, ειναι ο κακος. Αν οι γονεις δεν θελουν ν'ακουσουν τον θυμο του παιδιου τους τις περισσοτερες φορες δεν το κανουν επειδη θελουν να το καταστρεψουν, αλλα επειδη οι ιδιοι ως παιδια δεν ειχαν το δικαιωμα να τα βαλουν με τους γονεις τους και τους ειχαν μαθει οτι ο θυμος ηταν ενα εργαλειο εξουσιας. Η αντιδραση στην πληγη θεωρηθηκε ως παιχνιδι εξουσιας και κυριαρχιας. «Δεν θελω να με κανει ο,τι θελει ενα παιδι». Ο εγωισμος του ενηλικα δοκιμαζεται, ταυτιζει τον θυμο του παιδιου με μια ελλειψη σεβασμου στο ατομο του και αυτο δεν μπορει να το ανεχτει. Η εξοικειωση με τον δικο μας θυμο ειναι απαραιτητη για να μπορεσουμε να καταλαβουμε τον θυμο του παιδιου μας οπως ακριβως ειναι: εκφραση μιας απογοητευσης, αντιδραση σε μια πληγη, προσπαθεια να αποκαταστησει τη σωματικη ή ψυχικη ακεραιοτητα του.
Η εκφραση θυμου ειναι βασικη για να οικοδομησει την ταυτοτητα του, για να αποκτησει εμπιστοσυνη στον εαυτο του και στην κριση του και να γινει αυτονομο.

Η νοημοσυνη της καρδιας  - Isabelle Filliozat

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κι αυτες οι λιγες γραμμες με εκαναν να νιωσω τοσο ασχημα για τις φορες που δεν επετρεψα στην Ισμηνη να θυμωσει "επειδη τα παιδακια δεν θυμωνουν!"  (μα τι ακυρη δικαιολογια!!!). Και ταυτοχρονα τοσο χαρουμενη που για αλλη μια φορα εχω στα χερια μου ενα βιβλιο που θα κανει πιο ευτυχισμενο παιδι την Ισμηνη, μαθαινοντας σε εμενα να την σεβομαι.
Σημερα το πρωι θυμωσε επειδη δεν ηθελε το φορεματακι που της εβαλα. Της ζητησα να διαλεξει τι θελει να φορεσει, αρκει να ειναι αμανικο για να μην ζεσταινεται (γιατι ειναι ικανη να διαλεξει το τζην μπουφαν για να βαλει). Επελεξε, την ρωτησα αν ενιωθε λιγοτερο θυμωμενη μαζι μου πια και μου ειπε "οχι ακομη. Σε λιγο" . Την αγκαλιασα και χαμογελουσα. Ειμαι περηφανη για μενα. Της δινω χωρο να θυμωνει. Ειναι εξαισιο να εχεις παιδι την Ισμηνη. Με σεβεται τοσο πολυ οταν τη σεβομαι! Κι εχω τρομερη απορια: εκεινη θα μαθει πιο πολλα απο εμενα ή εγω απο εκεινη με τα χρονια;



το αγαπημενο της τραγουδι αυτες τις μερες...