φευγω...

Τελευταια μερα στη δουλεια. Αυριο συμμαζεματα, βαλιτσες και φυγαμε. Δεκα μερες διακοπτουμε αυτο που κανουμε καθημερινα εδω, για να κανουμε κατι αλλο εκει. Εχω λαχταρα να δω την Βικυ και την Ελενη. Στην Καβαλα η μια, στην Δραμα η αλλη, δεν καταφερνουμε πια να βρεθουμε αλλες φορες τον χρονο.

Σκεφτομαι αν ηταν δικο μας το σπιτι εκει, θα ειχα κι εκει λιγες χαντρες, νηματα, κλωστες και ισως καποια μεσημερια να καταπιανομουν με μικροδημιουργιες. Ισως να ζωγραφιζα πετρες και να κολλουσα κοχυλια σε κορνιζες. Θα εβαφα τους τοιχους καταλευκους και θα εβαζα γυψινε κορνιζες στον τοιχο με διαφορετικο θεμα καθε καλοκαιρι. Το θεμα θα το διαλεγα μαζι με την Ισμηνη απο τον Μαϊο και μαζι θα μαζευαμε ο,τι υλικα χρειαζομασταν για να φτιαξουμε την διακοσμηση του εξοχικου μας ως το καλοκαιρι.
Θα επιαρνα και δυο κουνιστες πολυθρονες για την αυλη. Σε εντομα χρωματα αυτες. Μια τιρκουαζ και μια βιολετι ισως. Κι ενα ξυλινο τραπεζακι μεταξυ τους. Η πανω επιφανεια θα ηταν καλυμμενη με κολαζ απο παλιες φωτογραφιες διακοπων κι απο πανω ενα τζαμι να τις προστατευει. Στην κολωνα διπλα απο την εισοδο, θα κρεμουσα ενα θαλασσοξυλο με 2-3 μικρα καρφακια πανω που απο πανω τους θα κρεμοντουσαν ψαρακια, κοχυλια και χαϊμαλια. Θα εκλεινα και την αυλη με ξυλινο φραχτη και θα εβαζα ενα σπιτακι της Φλαππυς μεσα. Ξυλινο λευκο σπιτακι με το ονομα της γραμμενο με μωβ γραμματα. Απο δεξια θα κρεμουσα καραβοπανα για προστασια απο τον πολυ πρωινο ηλιο.
Κι αν ειχα ποτε ενα σπιτι στη θαλασσα, ισως τιποτα απο ολα αυτα δεν εκανα. Μα η μιση απολαυση ειναι το τωρα, που το ονειρευομαι.

Η νοημοσυνη της καρδιας που διαβαζω, εχει κι αρκετη ανατομια μεσα και κυλαει αργα, αλλα μαθαινω πολυ ενδιαφερον πραγματα. Μου ειπε η Αννα και για το Hold me tight και θελω να το παρω. Εχω ολο το απογευμα σημερα να μαζεψω βαλιτσες. Φετος δεν θα βαλω πολλα ρουχα και λουσα. Θα βαλω βιβλια και μουσικες και κατι μικρο δημιουργικο. Δεν ξερω τι. Θα βρω. Κατι να χωραει σε μια γωνιτσα της βαλιτσας μου. Τις δεκα μερες εκει δεν εχω αναγκη να μην κανω τιποτα. Εχω την διαθεση να κανω κατι.

Κατεβαζω ρολα. Στο διαδυκτιο θα ξαναμπω σε δεκα μερες. Το Σαββατο θα βγουν ολα απο την μπριζα. Το κινητο θα λειτουργει μονο για τηλεφωνα και ο εγκεφαλος μου θα αναγνωριζει μονο ηχους και μυρωδιες. Φευγω και θα επιστρεψω με μια αγκαλια γεματη Σεπτεμβρη, αναμνησεις, ονειρα, αλμυρα και λιγο πιο ξανθα μαλλια.

κοριτσι γενεθλιων

Χοπ.....ωπαλακιαααα. Χοροπηδηχτα εφτασα και στο σημερα, στα γεννεθλια μου. Κλεινω πισω μου την πορτα των 36, διπλοκλειδωνω και καταπινω το κλειδι. Συχνα καθε τετοια μερα κοιταζω πισω, την χρονια που εφυγε. Την παρατηρω απο αποσταση πια, την ζυγιζω αυστηρα. Ειναι αδυνατον να με ξεγελασω.

Χθες στις 07:30 πηγα βολτα με την μικρη μου στη θαλασσα να πεταξουμε πετρες και να δουμε με τα καινουρια της κυαλια. Ο χρονος χωθηκε κατω απο ενα βοτσαλο και μας αφησε να γελαμε τρωγοντας μπισκοτα, χλιμιντριζοντας το αγαπημενο της αλογακι στα κυμματα και χαζευοντας τον ψαρα παραδιπλα αν θα φαει τα μπισκοτα που του κερασε η Ισμηνη.
Παντα με εντυπωσιαζει σε ποση λιγη ωρα μπορουμε να βρεθουμε ο ενας μακρυα απο τον αλλον. Στις 9 το βραδυ την ειχα αγκαλια και στις 11 επινα μπυριτσα με τον Δ μου στον κηπακο μας τοσα χιλιομετρα μακρυα της.

Σημερα ξανα απο την αρχη οι ευχες. Μιλησα με φιλους που ειχα να ακουσω καιρο κι αφεθηκα να ειμαι το προσωπο της μερας. Ο μπαμπας μου μου πηρε κι αλλη τουρτα και θα σβησω κι αλλα κερακια. Θα κανω την ιδια ευχη και σημερα. Δε θα στην πω. Ξερεις οτι δεν στρεχουν τα μυστικα που φανερωνονται, ετσι; Ευχησου μαζι μου να βγει αληθινη η ευχη μου.

Μην ξεχνας...σε 4 μερες φευγω διακοπες....

παιζω οτι ειμαι διακοπες

Εκλεψα την μικρη Ισμηνη και φυγαμε. Μετα απο τα ψωνια καταλληξαμε εκει ψηλα, σε εκεινο το ψηλο συννεφo. Εγω να διαβαζω το βιβλιο μου κι εκεινη να παιζει στον παιδοτοπο με τα δυο σπιτακια. Τι τυχη να ειναι τοσο φθηνη η ευτυχια. Απο τις 5:30 ως τις 9 παρα κατι σουρτουκευαμε. Δεν θελαμε να φυγουμε. Ουτε εκεινη, ουτε εγω.

Πλυναμε απο πανω μας την σκονη της ομορφης μερας μας, διαβασαμε για τον γαιδαρακο που ηθελε να πεταξει και δεν μπορουσε και μετα ξαπλωσε τοσο ομορφη στο κρεβατι της και αποκοιμηθηκε μεσα σε πεντε λεπτακια. Κατεβηκα να μαζεχω λιγακι την κουζινα και να και ο Δημητρης στο σπιτι. Ετοιμασε σε 2 λεπτα ενα πιατακι μεζεδακια και καθισαμε στον κηπακο με μπυριτσα και τσιπουρακι. Και λεγαμε και λεγαμε...
Βαρυναν τα βλεφαρα κι ανεβηκα να απλωσω να κοιμηθω. Ξαπλωσα ανασκελα και χαμογελουσα στο ταβανι. Δεν θυμαμαι σε ποσα δευτερολεπτα παραδοθηκα κι εγω στον Μορφεα.

Στις 07:00 ηρθε στο κρεβατι μου. Ειναι πιο συνεπης κι απο ξυπνητηρι. Παιξαμε λιγακι με αυτα που εφερε και μετα βολτα την Φλαππυ. Ενα βιαστικο γεια στον παππου και στην γιαγια και την πηρα μαζι μου για μπουγατσα και χυμο, απεναντι απο το γραφειο μου. Ηρθε και ο μπαμπας μας για παρεουλα και αργοτερα και ο παππους. Τωρα εφυγαν ολοι. Εμεινα να προσπαθω να πισω τον εαυτο μου οτι δεν ειμαι διακοπες.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο απαγορευμενος θυμος

Η υγιης, φυσικη και φυσιολογικη αντιδραση μπροστα σε μια προσβολη ειναι ο θυμος. Αλλά επειδη απαγορευεται να τα βαζει με τους γονεις του, το παιδι ειναι υποχρεωμενο να αποδεχτει τον ορισμο των γονιων του: δεν ηταν προσβολη, δεν του εκανε κακο, το αξιζε, ηταν φυσικο... Αυτος, λοιπον, ειναι ο κακος. Αν οι γονεις δεν θελουν ν'ακουσουν τον θυμο του παιδιου τους τις περισσοτερες φορες δεν το κανουν επειδη θελουν να το καταστρεψουν, αλλα επειδη οι ιδιοι ως παιδια δεν ειχαν το δικαιωμα να τα βαλουν με τους γονεις τους και τους ειχαν μαθει οτι ο θυμος ηταν ενα εργαλειο εξουσιας. Η αντιδραση στην πληγη θεωρηθηκε ως παιχνιδι εξουσιας και κυριαρχιας. «Δεν θελω να με κανει ο,τι θελει ενα παιδι». Ο εγωισμος του ενηλικα δοκιμαζεται, ταυτιζει τον θυμο του παιδιου με μια ελλειψη σεβασμου στο ατομο του και αυτο δεν μπορει να το ανεχτει. Η εξοικειωση με τον δικο μας θυμο ειναι απαραιτητη για να μπορεσουμε να καταλαβουμε τον θυμο του παιδιου μας οπως ακριβως ειναι: εκφραση μιας απογοητευσης, αντιδραση σε μια πληγη, προσπαθεια να αποκαταστησει τη σωματικη ή ψυχικη ακεραιοτητα του.
Η εκφραση θυμου ειναι βασικη για να οικοδομησει την ταυτοτητα του, για να αποκτησει εμπιστοσυνη στον εαυτο του και στην κριση του και να γινει αυτονομο.

Η νοημοσυνη της καρδιας  - Isabelle Filliozat

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κι αυτες οι λιγες γραμμες με εκαναν να νιωσω τοσο ασχημα για τις φορες που δεν επετρεψα στην Ισμηνη να θυμωσει "επειδη τα παιδακια δεν θυμωνουν!"  (μα τι ακυρη δικαιολογια!!!). Και ταυτοχρονα τοσο χαρουμενη που για αλλη μια φορα εχω στα χερια μου ενα βιβλιο που θα κανει πιο ευτυχισμενο παιδι την Ισμηνη, μαθαινοντας σε εμενα να την σεβομαι.
Σημερα το πρωι θυμωσε επειδη δεν ηθελε το φορεματακι που της εβαλα. Της ζητησα να διαλεξει τι θελει να φορεσει, αρκει να ειναι αμανικο για να μην ζεσταινεται (γιατι ειναι ικανη να διαλεξει το τζην μπουφαν για να βαλει). Επελεξε, την ρωτησα αν ενιωθε λιγοτερο θυμωμενη μαζι μου πια και μου ειπε "οχι ακομη. Σε λιγο" . Την αγκαλιασα και χαμογελουσα. Ειμαι περηφανη για μενα. Της δινω χωρο να θυμωνει. Ειναι εξαισιο να εχεις παιδι την Ισμηνη. Με σεβεται τοσο πολυ οταν τη σεβομαι! Κι εχω τρομερη απορια: εκεινη θα μαθει πιο πολλα απο εμενα ή εγω απο εκεινη με τα χρονια;



το αγαπημενο της τραγουδι αυτες τις μερες...

feeling good

Ηρθε η παιδικη μου φιλη. Για αλλη μια φορα προσπαθησα να της πω οτι χρειαζεται να ζητησει βοηθεια. Αλλά αν καποιος δεν παραδεχτει το προβλημα που υπαρχει, δεν μπορει να ζητησει βοηθεια γι'αυτο. Και μετα ειπαμε για τα δικα μου κιλα και μου ειπε "Κάνεις πολυ μεγαλο λαθος που δεν περπατας. Εγω το εχω ριξει στο περπατημα τελευταια." Και ειπα να παψω να ασχολουμαι με το δικο της προβλημα και να ασχοληθω με το δικο μου. Πολυ ευκολα κρινουμε τους αλλους.
Θελω να βρω χρονο για γυμναστικη. Κι αν αληθινα το θελω, ειναι εφικτο.

Μου ηρθε περιοδος σημερα το πρωι. Αργησε αρκετες μερες και οταν το ειπα στον Δ, ειχα μια κρυφη λαχταρα να σημαινει κατι αυτο. Οχι δεν προσπαθουμε. Αλλα ειμαστε τοσο φοβισμενοι με ολα οσα γινονται, που μονο σε ενα "κατα λαθος" μπορω να ελπιζω περισσοτερο, παρα να τολμησουμε να πουμε: ναι θα το προσπαθησουμε. Απο την αλλη βεβαια, ανακουφιστηκα και λιγακι. Δεν ειναι μικρη ευθυνη αλλη μια εγκυμοσυνη. Καλα, μην προσπαθησεις να βγαλεις ακρη μαζι μου. Εκει που θα στα παρουσιασω ολα χαλια, μπορω να σου ζωγραφισω πολυχρωμες μαργαριτες πανω στα συντριμια μου.

Το απογευμα μου ειναι κλεισμενο απο την γυναικα της ζωης μου. Εχω τη διαθεση να την τριγυρισω και να γυρισουμε εξουθενωμενες σπιτι, αφου νυχτωσει, για ντουζακι και υπνο σαν τουβλα. Ειναι απιθανη η μικρη μου, στο ειπα; Κι αυτη η σχεση που χτιζουμε οσο περναν τα χρονια με τρελλαινει. Θα γινει υπεροχη γυναικα καποτε. Απλα υπεροχη!

Απο χθες ξανανοιξα το βιβλιο μου. Μολις εχω τη δυνατοτητα, θα αγορασω και το αλλο βιβλιο του Δημητρη Καραγιαννη. Διαβαζω ακομη το "Η νοημοσυνη της καρδιας" και εχει πολλα ενδιαφεροντα σημεια. Θα τα μοιραστω μαζι σου καποια στιγμη.
Νυσταξα λιγακι. Εχω ενα τελευταιο ραντεβου σε λιγο κι επειτα θα παω να ξαπλωσω πριν κλεψω την μικρη μου για βολτες.
Μην ξεχασεις να μου κρατησεις ενα χαμογελο, μια συμπαθεια κι ενα δακρυ.

Με τον δεξι μπηκα στη Δευτερα μου

1. Ψαρονεφρι με μουσταρδα, μελι και θυμαρι 2. κασεροπιτα με φυλλο κανταιφι και 3. γλυκακι με φρυγανιες, κρεμα και ζελε. Και ολα εγιναν υπεροχα και τα απολαυσαμε ολοι. Και το Σαββατο ηπιαμε μπυρες στον κηπακο μας και μιλουσαμε, μιλουσαμε, μιλουσαμε....
Δεν ηθελα να κοιμηθουμε.

Η μπορα χθες μας βρηκε κλεισμενους μεσα και ολο εψαχνα αφορμη να βγω. Ο ουρανος ηταν απιθανος. Πλησιαζει ο Σεπτεμβρης.
Οι μερες περνούν με αρωμα φρεσκοβρεγμενου χωματος. Τσαλακωνω σε μικρα χαρτακια τις ασχημιες και τις πεταω στην ανακυκλωση. Τις ομορφες τις πλενω και τις απλωνω καθημερινα εξω απο το μπαλκονι μου.
Σκεφτομαι πραγματα, γελαω μονη μου και προσπαθω να τα αποθηκευσω να μην ξεχασω να τα πω στην Αννα, να γελασει κι εκεινη. Εβαλα 1μισι κιλο αλλα δεν της το λεω, ντρεπομαι. Οχι αμεσα τουλαχιστον. Θα το διαβασει εδω και θα μ'αγαπα ακομη.
Αυριο θα παμε να παρουμε καινουριους μαρκαδορους για την Ισμηνη και 1-2 γλαστρουλες για μενα. Βιγονιες. Κουτσα στραβα με αντεχουν 3η χρονια οι παλιες που εχω και δινουν τοσο ομορφο χρωμα στην ματια μου μολις βγαινω απο το σπιτι καθε πρωι.
Το σπιτι ειναι παλι ανω-κατω. Την Παρασκευη θα ερθει η κυρια Αννι και θα φυγει και ο Χορτιατης απο το πισω δωματιο. Ανοιξα 2-3 φορες κλιματιστικο στο σπιτι αυτες τις μερες και νιωθω σαν να προσπαθω να κλειδωσω εξω μια εποχη. Βαδιζω τις τελευταιες μερες του 36ου ετους μου. Κλεινω τα 36 και ανοιγω τα 37. Ανοιγω πορτα σε μια χρονια που θα μου χαρισει καινουριες στιγμες. Και ξερεις εγω λατρευω τις στιγμες. Συλλογη ακριβη μετα απο τοσα χρονια περπατημα στον μικρο μας πλανητη. Και λατρευω την καθε χρονια που ερχεται. Θαυμαζω τα σημαδια του χρονου στο προσωπο μου.
Δευτερα σημερα. Η νεα αρχη της εβδομαδας μου. Με λευκες σκεψεις. Με διαθεση να κολυμπησω μεχρι την Παρασκευη σαν δελφινι μεσα κι εξω απο το νερο. Μου υποσχεθηκα πολλα αυτες τις μερες. Μου εταξα ζωη και ειλικρινεια.

DeeDeeland

Περασε η εβδομαδα. Επεστρεψε ο Δ. Χθες περασα ενα ομορφο απογευμα στη θαλασσα με την μικρη και αυτη τη στιγμη κανω λιστα τι θα παρω αυριο απο την λαικη και απο το σουπερ μαρκετ. Το βιβλιο εμεινε τις περισσοτερες μερες κλειστο σε μια ακρη. Η τηλεοραση ανοιξε μονο μια φορα μεσα στην εβδομαδα. Κι αυτη τη φορα για 5-10 λεπτα ισως. Το μπανιο λαμπει. Το καλαθι με τα απλυτα σχεδον εχει αδειασει. Η ντουλαπα με τα πουκαμισα του Δ καθαρισε.
Διακοπες, αντι για 2 εβδομαδες, θα παω μια, επειδη δεν με πληρωνουν. Ο Δ θα ξαναφυγει τον Σεπτεμβρη και εχει 2-3 εβδομαδες που δεν προσεχω καθολου τι τρωω. Εχουν μαζευτει πολλα που πρεπει να ανεβουν στη σοφιτα κι εγω ολο αποφευγω να το κανω λογω ζεστης. Η κυρια Ελενη εφυγε μονιμα στη Βουλγαρια και προσπαθω να γινω εγω νοικοκυρα στα 36 μου, αλλα το σιδερο αρνουμαι να το αναλαβω και δεν ξερω απο ποιον λογαριασμο να "κλεψω" για να φωναξω μια καλη κυρια να μου σιδερωσει τον Χορτιατη που υπαρχει στο πισω δωματιο. Μια φιλη μου χωρισε και η ζωη συνεχιζεται.

Ενα τουρλου με ομορφα και ασχημα στο μπωλ της ζωης μου. Ανακατευω καλα, αλατοπιπερωνω et voila....DeeDeeland.....

λιγο θαλασσα... λιγο χρωμα...

Προσπαθω να θυμηθω απο ποτε εχω να παω για απογευματινο μπανιο. Δεν θυμαμαι. Κατι διακοπες με φιλες πριν πολλα χρονια θυμαμαι. Και μια φορα στην Λημνο; Ναι, νομιζω ειχα παει απογευματινο μπανακι στην Λημνο. Αυριο το απογευμα θα παρω την μικρη μου και θα παμε.

Οι μερες περνανε. Εφτασε κιολας Τεταρτη. Σε 2 μερες, αν ολα πανε καλα , επειδη ακουγονται κατι απεργιες στα αεροδρομια, θα γυρισει ο Δ. Η μονη αλλαγη ειναι οτι κοιμαμαι πιο νωρις και επιστρεφοντας απο τη δουλεια το σπιτι ειναι ακριβως οπως το αφησα.
Χθες το μεσημερι εβαψα ενα βαζο. Ειχα πολλους μηνες να κανω κατι δημιουργικο. Νομιζω πανω στα δωρα που λαμβανω κλειδωνω και οσα νιωθω για τους αποστολεις των δωρων. Αυτο το βαζο ειναι δωρο απο τον αδερφο του αντρα μου. Στενοχωριομουν που τα τελευταια χρονια δεν μου ταιριαζαν τα χρωματα και δεν το χρησιμοποιουσα. Κι ετσι το αποφασισα. Ενα καμμενο ροζ το αλλαξε εντελως. Ολο σκεφτομουν να παρω ενα σιελ-πρασινο χρωμα και ανεβαλα διαρκως να ασχοληθω μαζι του. Χθες εβγαλα τα λιγοστα μου χρωματα, τα πινελα μου, επελεξα αυτο το ανοιχτο ροζ και το τολμησα. Μενει εκει στη μεση της κουζινας να στεγνωνει πια. Αλλαγμενο, ανανεωμενο.

Σημερα το βραδυ ισως καταφερω να φτιαξω και δυο βραχιολακια για το ποδι. Για μενα και την αδερφη μου. Αν και τον τελευταιο χρονο οι χαντρες μου δεν ειναι πολυ προσβασιμες. Θα τα καταφερω. Σ'αφηνω να διαβασω το βιβλιο μου. Εδω γυρω θα 'μαι...

update:
φωτογραφιες δημιουργιας :)

εφυγε

Η μικρη ανεβασμενη με τα γονατα πανω στην καρεκλα χαζευε τα αεροπλανα που απογειωνοντουσαν και προσγειωνοντουσαν στον αεροδιαδρομο. Ειχαμε ωρα ακομη μαζι με τον Δ. Θυμηθηκα τοτε που ταξιδευα εγω με αεροπλανο συχνα. Δεν μου αρεσαν οι αποχαιρετισμοι. Καποια δυσκολια μαλλον θα εχω να διαχειριζομαι τα συναισθηματα του αποχαιρετισμου. Αποχαιρετιστηκαμε και επιστρεψαμε σπιτι. Φαγαμε οι δυο μας και κοιμηθηκε η μικρη μαζι μου.
Να προσεξω να μην γινω βδελα της επειδη νιωθω κατι να μου λειπει αυτες τις μερες.

Επαιζε στον παιδοτοπο κι εγω κοιτουσα εξω απο την τζαμαρια αυτη την καταπληκτικη ωρα που σουρουπωνει. Αρχισα να διακρινω και το ειδωλο μου στο τζαμι. Και δεν μου αρεσε καθολου αυτο που εβλεπα. Μια γυναικα μονη απεριποιητη. Δεν ειχα παρει καν μαζι μου το βιβλιο μου να διαβαζω. Δεν ειχα σκεφτει καθολου εμενα. Μονο την μικρη, να παμε καπου να ξεχαστει επειδη με ρωτουσε γιατι δεν μας πηρε ο μπαμπας μαζι του.
Εκεινο το μαγικο κουτι μας εμφανισε τον μπαμπα μας το βραδυ, μεσω skype και του ειπαμε πως περασαμε τη μερα μας, του στειλαμε φιλακια και τον καληνυχτισαμε. Εμεις εδω κι εκεινος εκει. Οχι πολυ μακρυα, μονο 630 χιλιομετρα δρομος. Δεν εχουμε μαθει ομως στην απουσια του. Κι ας δουλευει 15 ωρες την ημερα και μας βλεπει ελαχιστα. Άλλη αισθηση εντελως.

Οι γυναικες που εχουν συνηθισει, λογω περιστασεων, να ειναι πιο συχνα χωριστα με τους συντροφους τους, με αντιμετωπιζουν σαν υπερβολικη, σαν κακομαθημενη ισως. Ο καιρος θα με κανει κι εμενα πιο ανεξαρτητη.  Εξαλλου δεν μπορω να κρυψω και την μικρη περηφανια που νιωθω για εκεινον που καταφερε να φυγει εξωτερικο. Και ποσο ευχομαι να ειναι μονο η αρχη αυτη και να φυγει πολλες φορες ακομη! Κι εγω θα μαθω ευκολα. Μη νομιζεις εχει και τα καλα του. Το σπιτι ειναι πιο συμμαζεμενο. Πως γινεται να λειπει ολη μερα απο το σπιτι αλλα εγω να χανω την μπαλα στο συμμαζεμα οταν ζει εδω
; Anyway. Τρεις γυναικες στο σπιτι. Εγω, η Ισμηνουλα και η Φλαππυ. Θα περασουν οι μερες κι εγω θα συγκεντρωθω στα ομορφα. Εξαλλου θα τον βλεπω καθε βραδυ στο skype. Ελα σταματα, ενταξει ειπα. Δεν θα γκρινιαξω αλλο. Ουφ με επρηξες. Τα εβγαλα και ησυχασα. Αντε αλλαξε θεμα τωρα.

Δεν βρισκω ελληνικους υποτιτλους για το Before Midnight...

ενας χορος του μυαλου μου...

Μπηκε ο γεννεθλιος μηνας μου. Συχνα αναρωτιομουν πως γινεται να εχω γεννηθει καλοκαιρι και να νιωθω τοσο πολυ φθινοπωρινη. Μα εχω γεννηθει τελη Αυγουστου. Τοτε που πιανουν τα μελτεμια. Τοτε που αρχιζει το δερμα κι εχει αναγκη τη δροσια του Σεπτεμβρη. Τοτε που κάνεις ονειρα για μια νεα αρχη μαζι με τα πρωτα κρυα. Ε τοτε ναι. Ειμαι παιδι του Αυγουστου. Ετοιμη να χωθει στα σπλαχνα του Σεπτεμβρη.

Κατεβαζω το Before Midnight γιατι το εχω παρει αποφαση οτι δεν θα το δω σε θερινο σινεμα ακουγοντας την μαγικη φωνη της Αλεξιου σε ενα απο τα ωραιοτερα τραγουδια της. Χθες ημουν μονη στο σπιτι και μη εχοντας προγραμματισει τιποτα, δεν εκανα τιποτα. Βουλιαξα στον καναπε και ξαπλωσα νωρις ακουγοντας radio velvet. Κανω τοσα σχεδια να εχω ελευθερο χρονο να κανω πραγματα και οταν ερχεται η στιγμη....ναδα...δεν κανω τιποτα.

"Στο σχολειο μαθαινουμε ιστορια, γεωγραφια, μαθηματικα, γλωσσα, σχεδιο και γυμναστικη.... Τι μαθαινουμε, ομως, για την ικανοτητα μας να επηρεαζομαστε απο τη χαρα ή τον πονο; Τιποτα. Τιποτα για το πως θα παρεμβουμε αν ξεσπασει μια διαμαχη μεσα σ' ενα ασανσερ. Τιποτα για το πενθος, τιποτα για τον ελεγχο του φοβου, τιποτα για την υγιη εκφραση του θυμου."

γραφει η Isabelle Filliozat στην εισαγωγη του βιβλιου της "Η νοημοσυνη της καρδιας"

Συχνα εχω την αισθηση οτι εχουμε παρανοησει καποιες γνωσεις που λαβαμε επιφανειακα. Ο θυμος, η γκρινια και η κουραση ειναι υπαρκτα φαινομενα. Οσο κι αν τα καταπιεζουμε δεν εξαφανιζονται. Αντιθετως μεγενθυνονται. Και νιωθουμε ασχημα μετα στις εκρηξεις μας. Κανενας δεν μας εμαθε να αφηνομαστε στα "ασχημα" συναισθηματα" μας. Να τους δινουμε χωρο. Να εκπαιδευτουμε στην εκφραση τους.

Χθες περασε η βραδια κι εγω ενιωθα μονη. Ειχα ορεξη να γυρισει ο Δ, να πιουμε μπυριτσα μαζι. Μα τελευταια στιγμη εμαθα οτι θα δουλευε ως αργα. Και η ψυχολογια μου δεν ηταν ετοιμη να το δεχτει αυτο. Δεν ειχα διαθεση να κανονισω τιποτα εκεινη τη στιγμη. Ειδα λιγο τηλεοραση, μα ενιωσα να με ρουφαει ο καναπες. Δεν τον εκανα κεφι. Ανεβηκα στην κρεβατοκαμαρα, εκλεισα τα φωτα, εβαλα μουσικη και ξαπλωσα ανασκελα στο κρεβατι. Φορουσα λεει ενα λευκο φορεμα με ανοιχτη την πλατη. Ημουν μαυρισμενη, ειχα λιτα τα μαλλια μου και χορευα στις μυτες σε slow ρυθμους σε καποιο καλοκαιρινο beach bar με ξυλινο πατωμα κι εγω με γυμνα ποδια. Κι επειδη ενιωθα μονη κανεις δεν εκατσε στο ονειρο. Ολους φευγαλεα τους εδωσα μικρους ρολους κομπαρσου. Μονη ξανα. Κι αποκοιμηθηκα σωζοντας τα τελευταια λεπτα μιας ασχημης βραδιας με εναν ομορφο χορο.