αθεραπευτα ρομαντικη

Πινω τον πρωτο μου φραπε αυτου του ετους. Απο το πρωι ο ηλιος υποσχεται ευτυχια. Και την βρηκα εδω κι εκει. Ειδα το "Before sunrise" και το "Before sunset" και αναρωτιεμαι πως δεν εχει γινει περισσοτερος ντορος γι'αυτες τις ταινιες. Ουτε καν τωρα, που βγηκε το "Before midnight" που ειναι και γυρισμενο στην Ελλαδα.
Σκεφτομουν το μεσημερι τους μεγαλους ερωτες της ζωης μου. Σκεφτομουν ποσο ρολο παιζει ο συγχρονισμος. Ο χρονος ειναι τοσο σπουδαιος σε ολες μας τις αποφασεις. Δεν ξερω αν θα ηθελα να συγκατοικησω με τον Δ μεσα σε 6 μηνες στα 27 μου, αν δεν ειχα ζησει τις συγκεκριμενες στιγμες με την προηγουμενη σχεση μου. Ισως να με μαγνητιζε και το γεγονος οτι κι εκεινος ειχε βγει απο μια μακροχρονια σχεση-αρραβωνα. Τι θα γινοταν αραγε αν ειχαμε συναντηθει το καλοκαιρι εκεινο, του 1999 νομιζω ηταν, που ειχα παει Παρο και Σαντορινη με τις φιλες μου και τυχαια ειχαμε πετυχει τους κολλητους του Δ και περασαμε 4 μερες μαζι τους. Εκεινος ηταν με την Μ διακοπες κι εμενα με περιμενε στην Σαντορινη ο Α. Κι αν με αυτες τις προυποθεσεις γνωριζομασταν; Αραγε θα ανταλλασαμε επιμονες ματιες; Θα βλεπαμε ο ενας το προσωπο του αλλου οταν κλειναμε τα ματια και καναμε ερωτα με τους τοτε συντροφους μας; Οσο το σκεφτομαι τοσο αντιλαμβανομαι οτι ειμαστε περιεργο ζευγαρι. Ναι. Τωρα μπορω να δω καθαρα οτι με τους τοτε συντροφους μας ταιριαζαμε περισσοτερο. Εγω με τον Α νομιζω ειχαμε τοσα κοινα χαρακτηριστικα που θα μπορουσαμε να ειμαστε αδερφια. Κι ο Δ με την Μ, σαν να βγηκαν απο το ιδιο καλουπι. Η ζωη συχνα επιλεγει το παραταιρο για να σκηνοθετησει στιγμες. Και να'μαστε εδω, μετα απο 8 χρονια. Συχνα θυμαμαι να βλεπουμε ταινια στην Γρυπαρη και να του λεω ποσο μου αρεσει που ζουμε μαζι.
Αραγε ενοχλει τον Μ που παντρευτηκα τον επομενο αντρα απο εκεινον; Γιατι την Τ την ενοχλησε μια παρομοια κατασταση κι εμενα μου φανηκε λογικο. Ισως μονο εγω με την Τ να εχουμε τετοιες μικροπρεπιες.
Θυμαμαι να ειμαι στην Χιο, ξαπλωμενη στο κρεβατι, τυλιγμενη με το σεντονι και πληγωμενη. Κοιτουσα το ταβανι και σκεφτομουν οτι καπου βρισκεται ο αντρας που θα ερθει καποια μερα και θα με κανει ευτυχισμενη. Θα νοιαζεται για τα συναισθηματα μου και θα με νταντευει. Και θυμαμαι πως αναλογη στιγμη εχει ζησει και ο Δ στην προηγουμενη σχεση του.
Και ηρθε ο Δ και με εναν μαγικο τροπο εκανε την φιλη μου την Α να αναρωτιεται "Μαγια σου εχει κανει ο τυπος και εισαι τοσο καιρο μαζι του. Να μου δωσεις το τηλεφωνο του να του δωσω συγχαρητηρια ρε μαλ...α". Και περνουσε ο καιρος και εμαθα να ερωτευομαι αναποδα. Οχι, δεν ηταν ερωτας με την πρωτη ματια. Υπηρχε ελξη αλλα ειχα τοσες ανασφαλειες ακομη. Κι εκεινος νομιζω. Λιγοτερες απο εμενα, αλλα ειχε. Και νωπα τραυματα και οι δυο. Και ο ερωτας μου εμφανιζοταν ετσι ξαφνικα καποιες στιγμες και οταν συνειδητοποιουσα το μεγεθος του με τον καιρο δακρυζα. Εχω ξαναπει οτι ο Δ με εμαθε να αγαπω με το πασο μου. Ολοκληρωτικα. Να εχω υπομονη.
Δεν αλλαζουν εντελως οι ανθρωποι ομως. Εγω παραμενω ενθουσιωδης κι εκεινος παραμενει ο υπευθυνος λιγομιλιτος αντρας που ολοι τον σεβονται και εκτιμουν την αποψη του.
Κι εγω με τις πρωτες ζεστες θα ξανακανω δυο κοτσιδες τα μαλλια μου και θα αναρωτιουνται πολλοι πως ταιριαξαμε εμεις οι δυο. Και ευτυχως ουτε εμεις ξερουμε την απαντηση επειδη ισως να απογοητευοντουσαν αν τους λεγαμε κατι λιγοτερο ρομαντικο απο αυτα που ακουμε σε ταινιες και διαβαζουμε σε βιβλια.
Ναι, θυμαμαι το καλοκαιρι του 2004 που ειπα αντιο στους δυο μεγαλυτερους ερωτες μου ως τοτε και ανοιξα το μεγαλυτερο κεφαλαιο της ζωης μου. Την ζωη μου με τον Δ. Και δεν ηταν ολα παντα ροδινα. Ειναι γοητευτικο να νιωθεις οτι εισαι εδω απο επιλογη και οχι απο συνηθεια. Εγω τουλαχιστον.
Σε κουρασα; Δεν νομιζω. Εγω την απολαυσα αυτη την αναρτηση.
Εχει παει 7 και ακομη εχει ηλιο. Τιποτα λιγοτερο δεν αξιζε αυτη η πρωτη μερα του Απριλη. Απο την μεγαλυτερη ψευδαισθηση της ζωης μας, την ομορφοτερη. Τον ερωτα. Οσο μεγαλωνω ειμαι σχεδον σιγουρη οτι θα παραμεινω αθεραπευτα ρομαντικη μεχρι τα βαθυα γεραματα...αν τα αξιωθω.

update: αν θελετε να δειτε τις ταινιες, χωρις υποτιτλους, υπαρχουν online εδω:

Before sunrise

Before sunset