ιστοριες...

Θα μου τηλεφωνησει μια ελεγκτικη επιτροπη του ΕΣΠΑ για να με ρωτησει αν ειμαι ικανοποιημενη απο τις παροχες του προγραμματος. Να στο εξηγησω αλλιως. Θα μου τηλεφωνησουν να με ρωτησουν αν μου αρεσε που δεν πληρωνω τον παιδικο της κορης μου. Ετσι ενημερωτικα στο ειπα. Για να ξερεις που βρισκομαστε.
Ειναι φυσιολογικο να ειναι 3μιση χρονων η Ισμηνη κι εμενα να μου φαινεται παραξενο να λεω τη φραση "κορη μου" ; Ισως να παραειναι υπεροχη για να πιστεψω ποτε οτι ειναι "δικη μου".

Εν τω μεταξυ, δεν εχω παψει να ακουω το Windmills of your mind αυτες τις μερες. Κι εχω ανοιξει κι ενα καρο λιστες εδω κι εκει. Λιστες με ταινιες που θελω να δω, με τραγουδια που θελω να κατεβασω, με προοπτικες ζωης, με μικρες στιγμες που θελω να στριμωξω στα εικοσιτετραωρα μου, με χαμογελα που γλιστρουν και χανονται απο ξηλωμενες τσεπες.....
Τελικα δεν ειμαι ανθρωπος εμπιστοσυνης. Ναι. Το θυμαμαι καθαρα τοτε που με ειχε παρακαλασει η Μ να μου πει κατι δικο της και να μην το πω πουθενα και της το ειχα αρνηθει. Ευτυχως ομως και η Μ μου μοιαζει και συμφωνησαμε να μην προδωσω πουθενα οτι ειναι δικη της ιστορια οταν θα την περιγραφω αλλου. Μα ειναι τοσο εξαιρετικες οι ιστοριες της ζωης μας. Τι εγωισμος μας πιανει να μη μαθευτουν. Να μη μαθει κανεις αλλος κατι απο την δικη μου εμπειρια. Ναι, το ξαναλεω. Θα μπορουσε αυτο το μπλογκ να ειναι χτισμενο μονο με ιστοριες που ακουω και ιστοριες που ζω.

Διαβαζω καποια σχολια καποιων ανθρωπων στο facebook, σε κοινους μας φιλους και υποψιαζομαι οτι θα μπορουσαμε να ειμαστε εξαιρετικοι φιλοι, αλλα δεν μας δοθηκε η ευκαιρια να το δοκιμασουμε. Μετα θυμαμαι παλιους φιλους που εχασα και μου λειπουν. Περισσοτερο μου λειπουν καποιοι φιλοι μου απο το χωριο. Ειμαι πολυ πλουσια σε φιλους. Αδυνατω να μετρησω τους φιλους μου στην παλαμη ενος χεριου, οπως συχνα ακουω να καταφερνουν οι περισσοτεροι. Απολαμβανω πολυ τη λεξη φιλος. Χαιρομαι και μονο στην προφορα της. Κι ας μην ισχυει σε μια εβδομαδα. Ας χαθουμε για παντα. Η αναμνηση εχει χαραχτει ανεξητηλα. Θυμαμαι καποια Μαρια Κ. απο την Αρναια, που μετα απο ενα καλοκαιρι υπεροχου παιχνιδιου εφυγε για Σουηδια οπου και εμενε. Εκλαιγα πολυ στις σκαλες του δημοτικου σχολειου που θα εφευγε η φιλη μου. Νομιζω πεμπτη δημοτικου θα πηγαινα. Και δεν την ξαναειδα εκτοτε. Και αναρωτιεμαι αν θα εχω ζωγραφιστει κι εγω ετσι εντονα στη μνημη της, οπως εκεινη στη δικη μου.

Σου εχω πει οτι ειμαι σπιτογατος; Πριν λιγο ακουγα τον καιρο απο βιντεακι με τον Αρναουτογλου (σαν βορειοελλαδιτισσα του εχω μεγαλη αδυναμια) κι ελεγε ολο για βροχες παλι. Μονο το Σαββατο θα εχουμε καλο καιρο. Ετσι κι εγω θα αραξω σπιτι. Ο συζυγος σημερα θα βγει αντροπαρεα με φιλους, το Σαββατο θα βγει με αλλους κι εγω σκεφτομαι να προμηθευτω γαριδακια και ταινιες και και να περασω ταξιδευοντας σε κοσμους μαγικους, σε αλλοτινες εποχες ισως. Θα σου μαρτυρησω κατι απο την λιστα μου... σκεφτομαι αμεσα να προμυθευτω cd player  για το δωματιο της μικρης. Πριν ερθει η ΔΕΗ και αναβαλουμε παλι να ζησουμε για οσο μαυρισει η ψυχη μας.

Ειχα δεν ειχα, βρηκα παλι ψιχουλα να γοητευτω. Γραφω και μοιραζομαι απο την αρχη και νεες ελπιδες μου υποσχονται θαυματα. Που ξερεις; Εγω πιστευω στα θαυματα. Σημερα τουλαχιστον.