Ο καιρος ειναι καταπληκτικος για περπατημα. Περα απο τη διαπιστωση, δε λεω να αποχωριστω το αυτοκινητο δυστυχως. Ανοιξη. Αναγεννηση. Κι εγω δεν εχω κανει ουτε μια αλλαγη. Ετοιμασα ομως 3 κατοψεις με αλλαγες για το γραφειο σημερα. Δρομολογειται.
Κανω σκεψεις με ανοιξη και αλλαγη. Με χρωμα κοκκινο λευκο και τιρκουαζ. Και περιμενω να μακρυνουν ξανα τα μαλλια μου. Ανα διαστηματα κανω την εκρηξη και τα κοβω μεχρι τους ωμους, ενθουσιαζομαι και μετα απο ενα μηνα ανυπομωνω να μακρυνουν και παλι. Οσο κι αν με κουραζουν. Σε μερικα θεματα δεν αντεχω την αλλαγη φαινεται. Παντως την προσπαθω.
Ειναι μερες που ζω σε φαση αναμονης. Το εδω και το παρον μου ειναι μια αιθουσα αναμονης μεχρι να μου δωθει η ευκαιρια να ζησω εξω. Και θυμωνω που ειμαι ακομη εδω. Και σκεφτομαι ισως καποτε τα παρατησω ολα μονη μου και ρισκαρω. Ετσι για να εχω να ελπιζω στη δυναμη μεσα μου να το τολμησω, χωρις να εχω την ευθυνη κανενος αλλου. Η Ισμηνη θα εχει μεγαλωσει και θα εχει τη δικη της ζωη. Και φοβαμαι τοσο πολυ μη μου χρεωσει που δεν το τολμησα τωρα για να της δωσω την επιλογη να μεγαλωσει σε ενα καλυτερο περιβαλλον.
Αλλες παλι μερες, το παιρνω αποφαση οτι εδω θα μεινω. Δυστυχως μοιαζουμε με τον Δ σ'αυτο.Φοβιτσιαρηδες και οι δυο. Ισως λιγακι περισσοτερο εκεινος σ'αυτο το κομματι. Ποιος να τολμησει να τραβηξει τον αλλον; Εδω λοιπον. Ας φτιαξουμε ομορφο το εδω και το τωρα μας. Φυσικα και συμφωνεις με αυτο κι εσυ που με διαβαζεις. Το εδω και το τωρα εχει τη μεγαλυτερη σημασια.
Αλλα να, αυτα τα μικρα πραγματακια που κανουν τη διαφορα, βρισκονται στα ονειρα του αλλού. Σε εκεινη την Κατερινα που καποτε αγαπουσε τα ντραμς και μου το θυμησε μια παλια φιλη προσφατα. Σε εκεινη την Κατερινα που ηθελε να χτισει εναν ξενωνα σε ενα βουνο για να γνωριζει ταξιδιωτες. Στην Κατερινα που ηθελε πεντε παιδια, σκυλους και γατες στο σπιτι της. Σε ολα εκεινα τα χαρακτηριστηκα εκεινης της Κατερινα που ποσο ντρεπομαι που τα ειχα παντελως ξεχασει!
Να μην ξεχασω οτι εχω την ευθυνη για οσα ζω, οσα θα' θελα, οσο τολμησα και οσα οχι.
Κατερινάκι μου, θαρρώ ότι το κλειδί της ισορροπίας των πραγμάτων εφ'όσον δεν μπορούμε ή δε θέλουμε ή φοβόμαστε ή συνηθίσαμε για να τα αλλάξουμε, είναι το "μπόλιασμα". Αρχικά ξαναθυμάσαι εσένα, όσα ονειρεύτηκες και θέλησες και ξέχασες και έπειτα όσα απο εσένα του χθες μπορείς να μπολιάσεις στο σήμερα σου. Εξάλλου στο τότε δεν γνώριζες πώς θα είναι η ζωή σήμερα, ούτε σήμερα ξέρεις για το αύριο. Ναι, η στιγμή μετράει. Και σ'αυτήν βάλε μέσα, σα να'ναι ένα σεντούκι μυστικό, όσα του χθες αγαπάς και όσα του σήμερα είναι πολύτιμα για να χτίσουν το αύριο σου. Χωρίς ενοχές...;)
ΑπάντησηΔιαγραφή*φωτογράφησε πρώτα απ'ολα...Πού είναι εκείνες οι εικόνες που με λαχτάρα περίμενες να τραβήξεις?? ;)
**διαβάζοντας τον τίτλο της ανάρτησης συνειρμικά θυμήθηκα το γαλλικό φιλμ "Αγάπα με αν τολμάς"...Και τόλμησαν οι ήρωες της. Κόντρα στον εαυτό τους...Ψάξτην αν δεν την έχεις δει.
Βολτουλα μου
Διαγραφήετσι ειναι, στο σημερα πρεπει να τα χωρεσουμε ολα, γιατι αυτο ειναι που μετραει. Μα ειναι καποιες στιγμες που τοσο απολαυστικα ξαπλωνεις νωχελικα σε μια κουνιστη καρεκλα και αναπολεις το τοτε, ονειρευεσαι το μετα. Και καποιες φορες περναν τα χρονια και σου θυμιζει καποιος κατι και κοκκινιζεις "μα πως ειναι δυνατον να το ειχα ξεχασει αυτο;;" αναρωτιεσαι.
Την ταινια την εχω δει, την εχω καταπιει, την εχω απορροφησει :):) Μα δεν τολμω. Δυστυχως, σπανιως τολμω.
Η φωτογραφικη αποτυπωνει κυριως το μικρο μου βατραχακι και δεν τις ανεβαζω δημοσια. Αλλα να, με το δικο σου σκουντηγμα, θα τραβηξω και καμια αλλη φωτογραφια για να ανεβασω κι εδω :):)
Ενα υπεροχο Σ-Κ να εχεις :)