time out

Ολο το απογευμα προσπαθω να βρω μια ανοιξιατικη φωτογραφια να βαλω στον τιτλο του μπλογκ μου. Το φθινοπωρο και τον χειμωνα βρισκω τοσες πολλες που με κανουν να λεω, "αυτη η φωτογραφια ειμαι εγω". Δεν ειναι οτι δεν μου αρεσει η ανοιξη. Μου αρεσει πολυ. Βρισκω τοσες ομορφες και ζεστες φωτογραφιες. Αλλα λειπω εγω απο μεσα. Λειπει το δικο μου αγγιγμα.
Τελειωσε κι αυτη η εβδομαδα. Γεματη αρρωστιες και δυσοιωνη επικαιροτητα. Εφτασε η Παρασκευη κι εγω εβαλα μονο πληντυρια. Τιποτα αλλο δεν εκανα. Εχει πολλες εβδομαδες που ολα τα σπρωχνω στην ακρη και το μονο που κανω οταν εχω κενο ειναι να χαζευω φωτογραφιες στο ιντερνετ. Λες και προσπαθω να χωθω μεσα τους. Λες και υπαρχει ελπιδα να με ρουφηξουν. Η ζωη καθεται απραγη σε μια πολυθρονα και περιμενει να πατησω ξανα το pause, να αρχισω να ζω. Μα εγω ολο και βουλιαζω στην στριφογυριστη μου λευκη καρεκλα.
Εχω αναγκη να απομακρυνθω λιγακι. Να βαλω σε μια σειρα ολα αυτα που θελω να κανω και τα αναβαλω απο σημερα στο αυριο. Να με ξαναβρω λιγακι. Το μπλογκ ειναι απο τις πιο αγαπημενες μου συνηθειες. Μα εχει λιγο καιρο που με ρουφηξε κι ας μην φαινεται η διαφορα με γυμνο ματι. Την νιωθω εγω στα κλικ που κανω. Ενα βημα πισω να φανει πιο καθαρα η εικονα γιατι αλληθωριζω. Δεν χρειαζομαι πολυ. Λιγες μερες μονο να συγκεντρωθω στο in vivo για να μπορω να ξεχωριζω το in vitro. Εχω τοσα πολλα να κανω κι εχω τοση διαθεση καποια πρωινα.
Μετρωντας στιγμες θα επιστρεψω. Γεματη ολα αυτα που αφησα να γλιστρισουν χαμενη στην μαυριλα των ημερων.
Καπου εδω θα τριγυριζω. Στις μυτες. Απο αποσταση. Ξυπολητη παντα.