αποχαιρετωντας την τελευταια μερα του χειμωνα

Ειμαι ετοιμη να τον αποχαιρετισω τον χειμωνα. Δεν ξερω τι αλλαξε φετος. Ισως επιμεινω να ντυνομαι χειμωνας για στιγμες. Δεν μπορω να γδυθω εντελως απο αυτον. Αλλα φετος περιμενω με περισσοτερη δυναμη την ανοιξη. Την γεννηση της φυσης. Την ανανεωση που υποσχεται. Εχω βουλιαξει σε αλλαγες που εχουν ειπωθει κι εχουν μεινει στα λογια. Δικα μου λογια. Με βαραινει η αποτυχια της μη προσπαθειας.

Απο αυριο θα εχει περισσοτερο φως η μερα. Οι Αλκυονιδες δεν ηρθαν τον Ιανουαριο και ο Φλεβαρης φλεβισε μονο μια μερα να μας θυμισει καλοκαιρι. Ο Μαρτης οφειλει να μην ειναι γδαρτης. Να ζεστανει τις καρδιες μας, τα ματια μας, τα χερια μας. Λουλουδια ονειρευομαι. Μικρα βαζακια με χρωμα στο σπιτι να τα χτυπαει ο ηλιος. Ανοιχτα πατζουρια και κελαηδισματα. Παραθυρα με θεα.

Με γοητευει που ερχεται το παρελθον ξαφνικα και μοιαζει σαν χθες. Λιγες φωτογραφιες του Γιαννη μου θυμισαν το αρωμα της Constanta παλι. Τον Γιαννη τον νιωθω και λιγακι σαν μακρινο συγγενη κι ας μην το ξερει εκεινος. Τα δεντρα στην Primaverii και τις μικρες βολτες μεχρι την λιμνη.

 Σε δυο μερες θα ξαναδω τους παλιους μου συμμαθητες. Και οσο κι αν περασαν τα χρονια μου φαινονται το ιδιο γλυκες οι φατσες τους. Με γεμιζει που ξαναβρεθηκαμε μετα απο χρονια. Που εχουμε την διαθεση να βρισκομαστε ξανα και ξανα. Να λιγο φως να αρχισει ο Μαρτης. Με αρωμα παλιων στιγμων, με γλυκες αναμνησεις. Ανεκτιμητη περιουσια σαν παλιο κοκκινο κρασι που ομορφαινει με τον χρονο. Εχω τολμησει να σκεφτω οτι ο χρονος με γουσταρει πολυ.
Τελευταια μερα του χειμωνα για φετος. Ας πω κι εγω τα αντιο μου μεχρι το βραδυ. Ας αφησω το μαλλινο κασκολ μου στα απλυτα να πλυθει και να αποθηκευτει καθαρο να περιμενει εναν καινουριο χειμωνα του χρονου. Ισως εδω. Ισως αλλου, οπως ονειρευομαι. Φοβαμαι πολυ για να βγει αληθινο το ονειρο. Δειλιαζω την τελευταια στιγμη. Καινουρια λιστα για την ανοιξη. Με στοχους. Με μικρα και μεγαλα βηματα ζωης. Με συνεπεια και συγκεντρωση. Μα πανω απο ολα με αγαπη και διαθεση να ζησουμε τα ομορφα.

Κλεινω κι αυτο το κεφαλαιο. Ο χειμωνας του 2012 κλειδωθηκε και θα μεινει γεματος ερωτιματικα και υποσχεσεις. Ενα σφιξιμο στο στομαχι. Μια απορια για το τι μου ξημερωνει. Μια κρυφη ενοχη για την δικη μου ευθυνη σε ολο αυτο. Στην τελευταια σελιδα θα βαψω τα χειλη μου κοκκινα και θα αποτυπωσω ενα γλυκο φιλι και θα ζωγραφισω ενα χαμογελο διπλα. Εχω ακομη τοσα πολλα. Με αυτη τη σκεψη θα κλεισω το τετραδιο αυτο. Εχω σχεδον ο,τι ειχα ονειρευτει.