γκρινια

Σημερα ειναι μια γκρινιαρα μερα. Οχι εγω. Η μερα. Οσοι ερχονται παραπονιουνται. Για το διαζυγιο, για τα "κοστουμια" που βγηκαν στους υμιυπαιθριους, για τα δανεια που πηραν απο τον Οργανισμο Εργατικης Κατοικιας. Μου κλαιγονται και φευγουν. Ειχα καλη διαθεση, αλλα ο καθενας πηρε κι απο ενα κομματι κι εμεινα με μια γωνιτσα χαμογελο. Καποιος μου ειχε πει ψεματα πως αυτα δεν στερευουν. Δινεις και πολλαπλασιαζονται.Θα ειχε μεγαλωσει η μυτη του οταν μου το ελεγε, αλλα δεν το ειχα προσεξει. Ποτε δεν ημουν παρατηρητικη αλλωστε. Σκεφτομαι την γλυκια φατσα που με περιμενει σπιτι και μεγαλωνει λιγο η μπουκια χαμογελου.
Κλειδωνω στο συρταρι τη δουλεια και υποσχομαι οταν βγω απο εδω μεσα να μη σκεφτομαι ουτε ανεξοφλητους λογαριασμους, ουτε κακομουτσουνους πελατες. Τιναζω και τις τσεπες μου μην εχει κρυφτει καποια υποχρεωση, σκουπιζω τις μποτες μου να μεινουν τα χωματα εργασιας και ανεβαινω στο λεοφωρειο του Σαββατοκυριακου. Το νου σου κυριε οδηγε...