Ξανα σπιτι

Τα ματια μου ειδαν ομορφιες.
Ξαπλωνα τα βραδια κατω απο το παπλωμα στο σπιτι στις Σερρες κι ενιωθα το σωμα μου κουρασμενο, αλλα ασυναισθητα χαμογελουσα. Αυτο ειναι ευλογια, σκεφτηκα πολλες φορες, να χαμογελας χωρις να εχει γινει τιποτα το συγκεκριμενο την ημερα που περασε. Αυτη την κριση, εγω την χρειαζομουν τελικα. Την ειχα αναγκη περισσοτερο απο το τζοκερ που ευχομουν να κερδισω.
Μαγευομαι και αρχισα να υποπτευομαι οτι δεν ειναι τα λαμπιονια και οι γιορτες η αιτια. Ουτε η αφορμη δεν ειναι. Αλυσιδωτες αντιδρασεις η ζωη μου. Τα πανω και τα κατω. Ειμαι στα πανω. Αλλες μερες επιλεγω να το βλεπω σαν ανηφορα κι αλλες σαν κορυφωση. Το σιγουρο ειναι οτι ειμαι στην απολαυστικη πλευρα της ζωης.

Αδυνατο να με κρατησει το γραφειο μεσα. Εχει δραπετευσει η καρδια. Το κρυο του καιρου με ζεσταινει και με ανεβαζει λιγους ποντους πανω απο την γη. Σαν ξωτικο γυριζω στη ζωη μου κι επιμενω να βαζω ταξη στην ακαταστασια μου. Μου εχουν λειψει φιλοι και ζεστα καφεδακια. Μου ελειψε βραδινο dvd με σιροπιαστη ταινια αγκαλια με σπορια και αναψυκτικο. Μου ελειψε να ξυπνησω το πρωι, να κανω ζεστο καφε και να παω να τον πιω χαζευοντας τα λαμπακια του δεντρου, ακουγοντας χριστουγεννιατικη μουσικη και μυριζοντας το κρυο μεσα απο την τζαμαρια.
Δεν επλυνα κουρτινες φετος. Βαρεθηκα. Απο αναβολη σε αναβολη το αφησα για μετα τις γιορτες. Και ειμαι σιγουρη οτι εχουν κρυφτει νεραιδες και ξωτικα στο στριφωμα διπλα στο τζακι. Ισως οταν κλεινουμε τα φωτα να ζωντανευουν ολα τα παιχνιδια της Ισμηνης, να αναβουν τα φωτακια του δεντρου και να ζουνε την δικη τους ζωη, τοσο απιθανη για μας. Να θυμηθω να βρω τον μολυβενιο στρατιωτη να τον διαβασω στην μικρη μου. Και το κοριτσακι με τα σπιρτα. Πως τα εχω ξεχασει αυτα τοσο καιρο;

Γεμιζει η ζωη μου μικρες μικρες κουκιδες που λαμπιριζουν υποσχομενες κατι καλυτερο. Κρεμιεμαι σ'αυτες και κανω κουνια δινοντας δυναμη στην ελπιδα για ακομη καλυτερη ζωη!

Αρχιζω διαιτα, στο ειπα;
Τωρα στις γιορτες;
Ναι.