Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Ειναι ενα ονειρο που το εχω βαλει λιγο στο συρταρι.
Και δυο και τρια ισως.
Μου τελειωσαν οι προοπτικες και φοβηθηκα.

Θα πρεπει απο την αρχη να το απλωσω με τα μανταλακια μου,
μετα απο ενα πλυσιμο στο προγραμμα για τα ευαισθητα και μπροστα να κατσω να το χαζευω οσο στεγνωνει.
Απο την αρχη.
Πολλες αρχες στην σειρα τι μας κανουν;
Ας πουμε οτι μας κανει μια δυνατη εκκινηση.
Μας βολευει αυτο
Το κραταμε





Εχω το κακο συνηθειο να επηρεαζομαι απο ασχετα πραγματα.
Και κραταω πολυ τις γκριματσες των ανθρωπων.
Ειδικα τα φρυδια.
Ειναι εντυπωσιακο ποσο μας προδιδουν αν το κοιταξεις.
Μπορει να χρησιμοποιεις πολυ ομορφες λεξεις και τα φρυδια σου να τις ακυρωσουν μια μια.
Αστειο;
Ισως.
Τις τελευταιες τρεις μερες απαντησα σε τετοια προσωπα με σιωπη.
Σιωπη στο προσωπο.
Βυθιζομουν στις σκεψεις μου και χανομουν.
Εφευγα.
Απογοητευομαι λιγακι οταν προκαλω ενδιαφερον με τα προσωπικα μου ταξιδια.
Οταν ειμαι ΕΔΩ δεν εχω τοσο ενδιαφερον φαινεται.
Τι κουτο αν το σκεφτεις.


Η θαλασσα ακομα δεν με φωναξε.
Θα επρεπε να κατεβει η μαυρη θαλασσα αυτοπροσωπως να με πεισει να παω απο τωρα για μπανιο.
Μετα την διατριση τυμπανου μαλωσαμε για καποια χρονια.
Ηρθε εναν Σεπτεμβρη στην Λημνο γλιφωντας μου τα ποδια και ξαναμωνιασαμε.
Μα με ενα δικο μας τροπο.
Οπως τις φιλιες που χανονται για χρονια και ειναι παντα σαν να μην περασε μια μερα.
Εξαλλου εχω αρχισει να προπωποποιω πολυ τις σχεσεις μου.
Η βροχη ειναι δικη μου,
η θαλασσα επισης,
τα συννεφα κατεβαινουν και πινουμε καφε στο μπαλκονι μου
και τελευταια αρχιζω και παρτιδες με μια μολοχα, κατι γαριδουλες και τους βασιλικους μου.
Τις ντοματιες, τις πιπεριες και τις αγγουριες μας, τις αφησα στον Δημητρη, γιατι δεν μου περισσευει συν-αισθημα αυτη την εποχη.
Κακη διαχειριση μαλλον.
Ριχνω κλεφτες ματιες ομως με μια προσευχη να Ζησουν μαζι μας.

Στις 24 ειμαι καλεσμενη σε λατιν παρτυ.
Οταν θελεις κατι τοσο πολυ, συνομωτει το συμπαν, ελεγε ο αλχημιστης.
Ετσι μου φαινεται θα γινει και σε μενα.
Ισως το δικο μου συμπαν να αρχιζει απο Δ και να μ'αγαπαει γενναιοδωρα ;)
Ισως και οχι.
Ισως και ναι.
Ισως και οχι.
Μαλλον ναι


Ο καιρος ειναι ο,τι πρεπει για να στεγνωσουν ονειρα στην αυλη μου.

6 σχόλια:

  1. Αινηγματική σε βρίσκω σήμερα αλλά για κάποιο λόγο πολύ μιλάς στη διάθεσή μου...
    Η σιωπή έχει δύο πρόσωπα. Κι αυτή όπως κάθετι εξαρτάται από το που τη βλέπεις αλλά κι απτο τι θέλεις να δεις. Ή στην προκειμένη περίπτωση να ακούσεις.
    Υπάρχει η σιωπή η γεμάτη από λέξεις κι υπάρχει κι αυτή η άδεια.
    Μα κι απ'αυτόν που την ακούει άλλα δύο.
    Η σιωπή της αδιαφορίας και η ενδιαφέρουσα.
    Κι η πρώτη μπορεί να προκαλέσει ανασφάλεια ή απογοήτευση.
    Η δεύτερη μπορεί να είναι πρόκληση ή σκέτη απάτη...
    Στο δικό μου σύμπαν θέλω οι σιωπές να είναι ξεκάθαρες. Να είναι σιωπές περισυλλογής και ανασύνταξης που μετά θα γίνουν λέξεις. Ή να είναι σιωπές γεμάτες αγάπη όπου οι λέξεις είναι περιττές.
    Μα είναι δύσκολο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγω μπορει να ειμαι αινιγματικη αλλα κι εσυ εισαι τοσο συμπυκνωμενη που χρειαστηκε να διαβασω το σχολιο 3 φορες και να το φιλοσοφισω για να απαντησω (βρε λες να ειμαι απλα χαζη;;;;)

    Και θα καταλληξω στο ιδιο συμπερασμα με σενα.
    Μου αρεσουν τα καθαρια πραγματα. Βαρεθηκα τα θαμπα τζαμια. Να τριβω να τριβω και η εικονα να μην καθαριζει ποτε.

    Οι σιωπες ειναι χρυσος. Και οταν εχεις επενδυσει στην επικοινωνια, ειναι πολλοι αυτοι που εκτιμουν την σιωπη σου.
    Φανταζεσαι εναν ανθρωπο σαν εμενα (που μιλαω πολυ εννοω) να σιωπα;;;
    Λογικο σε καποιους να προκαλει ανησυχια :):)

    Καλο μεσημερακι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...δεν ανησύχησα καθόλου με τις σιωπές σου εδω...ισα ισα που τις περιμένω και μεγαλύτερες...
    Ασε το γιατί...
    Κάτι ξέρω που σου το λέω.
    Ο συμπυκνωμένος περιεκτικός λόγος έκφρασης δηλώνει εσωτερικές διεργασίες γλυκό μου παιδί.
    Να ξέρεις πάντως οτι το ποτάμι δεν γυρνάει ποτέ πίσω...
    Το πολύ πολύ να κάνει ενα δυό φουρφουρίσματα προς τα πίσω λίγο πριν γίνει καταράχτης.
    Σε χαίρομαι.
    Φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φαραωνιτσα μου

    δεν ρωταω συχνα το γιατι σε τετοιες "προβλεψεις", χανεται η μαγεια της διαδρομης :)
    Σιωπω στην προσωπικη μου ζωη περισσοτερο. Ισως να βγαινει κι εδω, δεν το ειχα καταλαβει.
    Και οχι απο αδιαφορια, εσυ νομιζω το εχεις καταλαβει αυτο.
    Ακριβως το αντιθετο.
    Απο ενδιαφερον!

    Το ποσο απολαμβανω τα φουρφουρισματα δεν λεγεται. Αυτα τα πισω μπρος μεχρι να αποφασισεις. Δινουν αλλη βαρυτητα στην αποφαση, στην επιλογη και στην ευθυνη αυτα τα τσαλιμακια :)

    Μου αρεσει να κανω ονειρα λεγοντας "θελω να κανω αυτο... αν η ζωη δεν μας προλαβει!" Την εκλεψα απο εναν πολυ καλο μου φιλο, τον Νικο, αυτη την εκφραση και την εκανα δικη μου μεχρι το μεδουλι. Τοσο, που σε πεντε χρονια μπορει να νομιζω οτι μου την εκλεψε εκεινος...χαχα .

    Καλο απογευματακι!!!
    Σε περιμενω στα μερη μου, το ξερεις!
    xxxxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "... σαν να'μουν άλλος κι όχι εγώ, μές τη ζωή πορεύτηκα..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΤΟΜΜΥ ΜΟΥ

    Όσο κι αν κανείς προσέχει
    όσο κι αν το κυνηγά
    πάντα, πάντα θα 'ναι αργά,
    δεύτερη ζωή δεν έχει

    :)

    καλο απογευματακι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή