κοιτωντας καλα

Απο εκει που δεν το περιμενεις, ερχονται καποια διημερα και καθονται περηφανα στον ωμο σου. Σαν σοφη κουκουβαγια. Η ζωη μου συχνα συνοδευεται απο μουσικη υποκρουση. Να κατι σαν αυτο danrniere danse
Πρωι πρωι τυλιξα μεσα σε μια πρασινη κολλα τους θυσαυρους του Σαββατοκυριακου μου και ξεκινησα για τη δουλεια. Κι ενω βγηκα απο το σπιτι με ενα σφιξιμο στο στομαχι, λογω καποιων υποχρεωσεων, αυτη τη στιγμη νιωθω με εναν ηλιο μπροστα στα ματια μου που προσπαθω να τον απορροφησω, να τον νιωσω να γεμιζει ολο μου το κορμι και να του επιτρεψω να αδεισει απο τις μυτες των ποδιων μου.
Σημερα ειδα τις πρωτες τουλιπες. Οταν δεν οδηγεις εσυ, εχεις τον χρονο να παρατηρησεις την πολη. Κοιτουσα την καθε λεπτομερια. Ηθελα να εχω και μια καλη φωτογραφικη στο χερι, να εχω κατεβασμενο το παραθυρο και να μαζευω ακριβα κλικ σε ενα αορατο φιλμ μεσα στην ψηφιακη μου μηχανη, φυλακιζοντας τον χρονο και μετα να σκεφτομαι αν τον πληγωσα ή αν του χαρισα την αιωνιοτητα.
Κανεις δεν ξερει.
Η Δευτερα αυτη με βρηκε λιγο πιο εκπαιδευμενη στο κοιταγμα.

το ηλιακο μας συστημα

Ενημερωθηκαμε οτι στο Cosmos, εχει αλογακια, παιχνιδια σε ροδακια, που μπορουν να το καβαλανε τα παιδακια και να κανουν βολτες. Γνωστη η αδυναμια μας σε αλογα και σκυλια, δεν γινοταν να το χασουμε.

Ποση χαρα!!! Τι να σκεφτοταν αραγε το μυαλουδακι της ολη αυτη την ωρα που "καλπαζε"; :)

Να σου πω την αληθεια, φαινοντουσαν τοσο ωραια, που θα ηθελα να ειχε και για το δικο μας μεγεθος να καλπασουμε λιγακι .

Μ'αρεσει να την βλεπω να ενθουσιαζεται με τους πλανητες.
"Πως μας προστατευει ο Διας μπαμπα;"
"Απο τι ειναι η καταιγιδα στον Δια;"
"Τι χρωμα ειναι η Αφροδιτη;"
Ποιος πλανητης ειναι μετα τον Αρη;"
"Ποσα φεγγαρια εχει η Ερμης"
Και ο φωτεινος μου παντογνωστης, ο μπαμπας της, απανταει σε ολα και ειναι πολυ εκφραστικος και γουρλωνει εκεινη τα ματακια της και μετα αφου ειδαν αγκαλια λιγους κοκκινους γιγαντες και λιγους νανους πλανητες στο ταμπλετ, ετρεχε γυρω απο το τραπεζι παριστανοντας τον αγαπημενο της Πλουτωνα και ο μπαμπας ηταν ο Διας που ρουφουσε οποιο πετραδακι, μικρο ή μεγαλο, προσπαθουσε να περασει την τροχια του και να κατευθυνθει προς εμας.(Ωστε ετσι μας προστατευει ο Διας λοιπον!)

Μηπως να κανουμε ενα μομπιλε για το δωματιο της με πλανητες; Ή μηπως να ψαξω για αυτοκολλητα πλανητες. Νομιζω καποτε ειχα δει καποια, που εμοιαζαν αρκετα με τους πραγματικους, αλλα δεν θυμαμαι που τα ειχα δει. Ετσι περασε ενα πολυ διασκεδαστικο απογευμα Κυριακης για την μικρουλα Ισμηνη. Ηταν και τιμωρια και δεν ειδε ολο το απογευμα κανενα παιδικο και δεν επαιξε και στο ταμπλετ μου. Κι ομως, εχω την αισθηση οτι χθες, ηταν μια απο τις πιο αγαπημενες μερες της.

ελαβα το βιβλιο μου

Ποσες ζωες αραγε θα μου εφταναν να κανω ολα οσα μου αρεσουν; Ηρθε ενα διαφημιστικο για μια σχολη χορου εδω κοντα μου. Διαφημιζει φθηνα μαθηματα. Λες να εχει ωρες που με βολευουν; σκεφτηκα. Μα γνωριζω οτι δεν μπορω να χωρεσω και αυτο στη ζωη μου. Καπως ετσι ξεθωριασαν και τα μαθηματα κιθαρας που ονειρευομουν. Και ποσο θα ηθελα να μαθω και βιολι. Και σαξοφωνο ισως. Ακομη κι αν ειχα τον χρονο και τα χρηματα για ολα αυτα, αραγε θα μπορουσα να αφιερωθω σε ολα οπως τους αξιζει; Ή πασαλειμματα θα ηταν στον αχορταγο νου μου. Τι σημασια εχει. Απλωσα τα χερια να πιασω οσα φθανω προς το παρον.
Πριν λιγο ακουγα την συνεντευξη της αγαπημενης μου Κατερινας στο παιδικο ραδιοφωνο του ifeelkid. Ειναι σπουδαιο να συμπαθεις καποιον ακομη και οταν διαφωνεις μαζι του σε πολλα σημεια. Ισως αυριο καταφερω να την συναντησω.
Χτυπησε το κουδουνι στο γραφειο και μπηκε μεσα ο Χρηστος, ο ταχυδρομος μας. "Ηρθε το βιβλιο μου;;" ρωτησα με ενθουσιασμο. "Τετοια χαρα για ενα βιβλιο βρε Κατερινα;". Ε, μα τοσο καιρο το γυροφερνα στο Book Depository. Απο τοτε που μου ειπε ο Δημητρης γι'αυτο το site με βιβλια και δωρεαν μεταφορικα, μπαινω καθημερινα και χαζευω. Τελικα το παρηγγειλα και εδω και λιγη ωρα μυριζω συνεχεια τις σελιδες του. Μου το ειχε προτεινει η καλη μου η Αννα πριν πολυ καιρο και επιτελους το κατεκτησα.
Εφαγα τις φακες με την ντοματουλα μου εδω στο γραφειο και διαβαζα το εξαιρετικο αρθρο της Αγγελικης Πλουμα, που μου προτεινε η Κατερινα. Τι καλα να καταφερουμε να κρατησουμε την αποδοχη των αλλων, κομπαρσο στη ζωη μας. Εναν πολυτιμο κομπαρσο που
εκτιμουμε πολυ. Αλλά κομπαρσο. Οχι πρωταγωνιστη!
Σ'αφηνω παλι. Εχω δουλιτσα. Εχω και να διαβασω και να παρακολουθησω το "μαθημα" μου αργοτερα. Εχω πολλα. Σ'αφηνω.

απο αυριο μαθητρια

Εφτασε ο καιρος. Αυριο ξεκιναω το μαθημα "Buddhism and Modern Psychology".  Καπου διαβασα οτι νιωθεις ευτυχισμενος οταν ζεις μια ζωη που καθε μερα σου χαρακτηριζεται απο δικες σου επιλογες. Ή καπως ετσι, δεν το θυμαμαι ακριβως. Θυμαμαι ομως οτι κατι μεσα μου φωναξε. "Ναι! Αυτο ειναι."
Χθες ειδα μια αγαπημενη φιλη για λιγοτερο απο μια ωρα. Ενα βιαστικο καφεδακι. Και μου ρουφηξε ολη την κουραση. Γιατι, δεν ξερω πως τα καταφερα, αλλα εσερνα την κουραση του Σαββατοκυριακου μεχρι χθες το απογευμα. Την αφησα ομως διπλα στο τασακι με τα αποτσιγαρα εκει στο Cosmos.
Πριν λιγο ειδα κι αυτο το βιντεακι στο facebook και κρατησα τα σπουδαια αυτα λογια ενος σπουδαιου πατερα "Being rich isn't about how much you have, but how much you can give". Μ'αυτο στο μυαλο θα ξοδεψω τη μερα μου.
Σ'αφηνω. Ηθελα μονο να σου πω οτι ειμαι ξεκουραστη και γεματη ενεργεια.

δυσκολη μερα

Περασε ενα γεματο γεματο Παρασκευοσαββατοκυριακο. Κοσμος πηγαινοερχοταν στη ζωη μου κι εγω ετοιμαζα, αγκαλιαζα, αγαπουσα. Εχω την αισθηση οτι ειμαι ξυπνια απο την Παρασκευη το βραδυ μεχρι σημερα. Πολυ κουραση. Ο υπνος χυνεται τα βραδια απο τις πατουσες μου και ξυπναω νυσταγμενη. Σχεδον 4 ωρες υπνου το βραδυ αραγε θα επρεπε να αρκουν για την ηλικια μου;. Χωνομαι στο κρεβατι της Ισμηνης και γινομαι παιδι, για να ερθει καποιος να μου πει "Μη σηκωνεσαι, εχεις αναγκη απο υπνο" και να μου σηκωσει τα σκεπασματα, να μου καλυψει τους ωμους, να μου χαιδεψει τα μαλλια και να μου δωσει ενα φιλι στο μετωπο. Ο,τι ακριβως μου εκανε η μανα μου καποτε δηλαδη. Ή ο,τι ακριβως κανω εγω στην Ισμηνη;
Αυτη η Δευτερα με δυσκολευει πολυ. Βγαινουν υποχρεωσεις και νιωθω τοσο αδυναμη να σταθω ανταξια τους. Καταφερα να φανω συνεπης στα πιο βασικα και μου επιτρεψα ολη την υπολοιπη ημερα, να ονειρευομαι το παπλωμα με τα λευκα-μπεζ σχεδια. Θα βαλω την Ισμηνη να μου διαβασει παραμυθια και θα μου χαιδευει τα μυαλα (καλα διαβασες, τα μυαλα) μεχρι να με παρει ο υπνος.
Τελικα πολλες Δευτερες μας βρισκουν πιο κουρασμενους απο οτι μας αφησαν οι Παρασκευες.

Τεταρτη με χαρακτηρα

Χθες χαλασα τη διαιτα. Πρεπει να εφαγα πανω απο 5-6 φετες γαλοπουλα, κασερι και φρυγανιες. Φαγητα διαιτης αλλά σε λαθος ποσοτητες. Δε βαριεσαι, μικρο το κακο. Βγηκε ηλιος σημερα κι εγω καταφερα να κανω σωστη δουλεια σε μια δυσκολη πελατισσα μου. Σαν να ψηλωνω λιγακι οταν τα καταφερνω κατω απο αντιξοες συνθηκες. Θυμαμαι το γραμμα της Αιμας στον Μινωα. Εκεινο το σημειο που ελεγε: «Εσυ παντα απαιτουσες απ' τον ουρανο να σου στελνει δυσκολα τα αινιγματα να μην πληττεις.Στη δουλεια, στη ζωη, στην αγαπη.». Και σκεφτομουν οτι ετσι εχει πιοτερο αξια. Εχει αλλη γλυκα να τα καταφερνεις σε δυσκολες συνθηκες. Μα, ελαχιστες φορες φανηκα τοσο γενναια ωστε να το ευχηθω εκ των προτερων.
Σημερα ενας πελατης μου, περασε να μου αφησει ενα υπεροχο χειροποιητο δωρο. Με συγκινει να αφιερωνει καποιος χρονο για μενα. Νομιζω τα ομορφοτερα δωρα που εχω κανει κι εγω ηταν χειροποιητα. Εχει αλλη δυναμη ενα δωρο οταν χωνεις και κομματια σου μεσα του. Με κερδιζει παντα η προσφορα.
Κοιτα να δεις που αυτη η Τεταρτη εχει εντονο χαρακτηρα. Καθολου στεγνα δεν καθησε στη μεση της εβδομαδας για να διαχωρισει την αρχη και το τελος της. Εχει τη δικη της προσωπικοτητα κι αφηνει τα δικα της σημεια στιξης οσο περνουν οι ωρες. Χωρανε τοσα πολλα μεσα στα κομματα και στις ανω τελειες σημερα. Τοσα πολλα....

ψαρευοντας σκεψεις

Ξεκινησα πρωι πρωι. Στη θεση του συνοδηγου ηταν η παλια μπλε θηκη με τα CD. Επελεξα ενα με τις φωνες της Τσαλιγοπουλου, λιγη Γλυκερια, Βισση, Μοσχολιου, λιγη Ηρω και Βιταλη. Επελεξα να γιορτασω τη μερα της γυναικας την Κυριακη. Ακουγοντας αγαπημενες γυναικειες φωνες, οδηγωντας μονη μου για Σερρες. Ο ουρανος αναποφασιστα συννεφιασμενος. Συννεφα παντου μα φωτεινος. Ή τα ματια μου τον εβλεπαν ετσι; Αφησα πισω κοτοσουπες και ταξιδεψα διψασμενα να χωθω στην αγκαλια της. Αγαπηθηκαμε, παιξαμε, νταντεψαμε η μια την αλλη κι εφτασε το μεσημερι που επρεπε να την αποχωριστω ξανα. Και μπηκα στο αυτοκινητο, εβαλα Τσακνη, Μαχαιριτσα, Μακεδονα και ξεκινησα με την ιδια διψα να επιστρεψω σπιτι μου. Εκει με περιμενε ενας αντρας, που μετα απο καποιες τυπικες υπογραφες εχω το θρασσος να τον αποκαλω αντρα ΜΟΥ. Εφτασα πανω στην ωρα της βολτας των σκυλιων. Αρπαξα τη Φλαππυ και ανεβηκαμε μεχρι πανω την πλαγια. Εκει που μπορω και βλεπω κατω τον Θερμαικο. Βγηκαν και οι κατσικες του βοσκου και τα δικα του σκυλια οριοθετησαν την περιοχη τους. Γνωριζομαστε πια, ουτε που μας γαυγιζουν. Κι εμεις σεβομαστε την δουλεια τους και δεν πλησιαζουμε οταν ειναι εξω οι κατσικες. Μετα βγηκα με τον Τσαρλυ. Δεν καταφερα να δω τον Θερμαικο. Ηταν οι κατσικουλες εκει ψηλα. Εβγαλε η μαμα μου τα υπολοιπα σκυλια και σε λιγο ολα τα ζωντανα ημασταν ετοιμα να επιστρεψουμε στις φωλιες μας.

Ενιωθα μια κρυμμενη θλιψη και δεν ηξερα πως να τη δικαιολογησω στον καθεφτη μου. Ουτε μια ματια δεν του εριχνα οταν τον συναντουσα, μη τυχον και με ρωτησει τι εχω και με πιασει αδιαβαστη. Κι εκει που καθομουν στον γκρι καναπε, με τον Δ απεναντι απο τη σομπα, το ελυσα το μυστηριο. Ηξερα ακριβως τι ευθυνοταν για τη μικρη πολυτιμη θλιψη μου. Ηταν που μετα απο πολλους μηνες αναγνωσης τελειωσα το τοσο ομορφο βιβλιο ψυχολογιας που διαβαζα ("Η νοημοσυνη της καρδιας" Isabelle Filliozat). Ξεκινησα ενα άλλο δικο της, αλλα δεν ειναι το ιδιο. Ακομη λαχταρω την αισθηση εκεινης της αναγνωσης. Ειδα και την Κατερινα την Παρασκευη. Ξεκινησα ψυχοθεραπεια. Δυστυχως δεν μπορω να την χωρεσω στο προγραμμα μου τοσο συχνα, οπως καταφερνα με την Αννα μου, που ηταν καλοκαιρι και ημουν πιο διαθεσιμη. Με κουρασε η αναβολη μου ομως. Και αποφασισα να το προσπαθησω. Και να σου πω την αληθεια φοβαμαι λιγακι, αλλά εχει την ομορφια του κι αυτο.

Αγκαλιαζω τη ζεστη κουπα με τον καφε μου και σκεφτομαι. Δυσκολευομαι πολυ να βρω τις σωστες λεξεις να εκφραστω σημερα. Με το ζορι τις ψαρευω μεσα μου και προσπαθω να τις συναρμολογησω να σου προσφερω άλλο ενα παζλ μου. Δεν τα καταφερνω καλα και δεν θα βγει καθαρη η εικονα σημερα. Σ'αφηνω λοιπον να απολαυσω τον καφε μου και σου ευχομαι αυτη η εβδομαδα να εχει υπεροχο νοημα που θα στο ψιθυρισει ερωτικα στο αυτι στη δυση της. Να σε προσεχεις.

stop ή μηπως pause...

Εφτασε κι αυτη η Παρασκευη. Λιγοστευει το φως εξω και να σου πω την αληθεια, δεν εχω καμια διαθεση για δουλεια.
Σημερα σκεφτηκα παλι την Ρουμανια και το σπιτι μου εκει και την Τζενη. Και ποσο με γλυκαινουν αυτες οι αναμνησεις. Ενας ομορφος ανθρωπος με συμβουλεψε να πατησω στοπ για λιγο και να κοιταξω τα ποδια μου να δω που παταω σημερα. Ή τουλαχιστον ετσι ερμηνευσα εγω τη συμβουλη του. Και πατησα. Και μη νομιζεις οτι ξερω τι πρεπει να κανω τωρα. Μου τραβηξε την μπλουζα απο πισω και να μου ψιθυρισε "σταματα να τρεχεις για λιγο. Αν κανεις αλματα ισως φτασεις πιο γρηγορα, μα ο στοχος σου δεν ειναι να γλιτωσεις χρονο ζωης, αλλα να εκπαιδευτεις να ζεις αυτη που εχεις   κ α θ ε   μερα"
κι εγω απαντησα "οκ".

Τελικα slow down εγραφε το κουμπι. Τωρα που πλησιασα το ειδα καλυτερα.

σε αλλη τροχια

Το τριημερο ολο εβρεχε ειπαν. Η αληθεια ειναι οτι κατι ειδα κι εγω απο το παραθυρο του 5ου οροφου, τις λιγες ωρες που καταφερνα να βρισκομαι με τους ζωντανους. Απο την ωρα που πατησα το ποδι μου στις Σερρες, ενιωθα ηδη μια θολουρα στο κεφαλι μου. Καπου μεσα μου ηξερα οτι θα χειροτερευα, γι'αυτο βιαζομουν να φτασω. Σε λιγες ωρες ειχα ριγη και κουκουλωθηκα με την ομορφη πρασινη κουβερτα της πεθερας μου στη γωνια του καναπε. Εκτοτε ενιωσα πολλες φορες να χανω τη λογικη ροη των σκεψεων μου. Ανεβηκε 39,5 ο πυρετος και υπηρξαν στιγμες που ηθελα τη μαμα μου. Η Ισμηνη πηγαινοερχοταν στο δωματιο και ενιωθε μονο χαρα που ημουν εκει. Δεν την ενοιαζε αν ημουν αρρωστη. Κι εγω αναρωτιομουν αν εκανα καλα που καθομουν μαζι της ή μηπως επρεπε να επιστρεψω σπιτακι μου μην τυχον ξανακολλησει κι εκεινη την ιωση. Αν εκανα οτι εγω ηθελα και δεν επρεπε να σκεφτω κανεναν αλλο, θα γυριζα σερνοντας σπιτι μου. Οταν εισαι αρρωστος ουτε το 5αστερο ξενοδοχειο δεν ειναι σαν το σπιτι σου.

Χθες ημουν ηδη καλυτερα. Εφαγα τις κοτοσουπιτσες που μου ετοιμασε η πεθερα μου, ηπια στους φρεσκοστυμμενους μου χυμους απο τον αντρουλη μου και τα ζεστα μου με μελι και λεμονι και ενιωσα μια πικρα οταν σκεφτηκα τους ανθρωπους που ξεμειναν σ'αυτη τη γη χωρις συγγενεις. Οπως η καλη μου κυρα Βασιλικη, η παλια μου γειτονισσα. Τι θλιψη με πλημμυριζει οταν τη σκεφτομαι. Μια δυστυχισμενη γυναικα που με εκανε να πιστεψω πως υπηρχε θεος, την λυπηθηκε και την πηρε. Αργησε αλλά την πηρε. Τι τα σκεφτομαι τωρα αυτα. Εγω ειχα την καλυτερη περιποιηση.
Ειναι φορες που νιωθεις να γυριζει αναποδα με σενα η γη. Δεν σου συμβαινει; Δεν ανηκεις πουθενα. Πολυ εγωιστικα κλεινεσαι σε οσα εσυ πολυτιμα νιωθεις και σου φαινονται τοσο ασημαντα ολα. Εσυ κοιμηθηκες χωρις να βηχεις, χωρις να ανεβασεις πανω απο 38 πυρετο και αυτο ειναι εξαιρετικο δωρο. Τι κι αν δεν πεταξαμε χαρταετο. Μολις βρουμε καλη μερα θα πεταξουμε. Ο αετος μας περιμενει. Με την αναγεννηση της ανοιξης προσποιουμαι κι εγω την καμπια και σε λιγες μερες θα ξεκινησω το πρωτο μου course ψυχολογιας. "Buddhism and Modern Psychology".Οπως καταλαβαινεις οι αποκριες, η κυρα σαρακοστη και οι χαρταετοι ειναι σε εναν αλλο συμπαν αυτη τη στιγμη.
Λιγο νταντεμα ακομη παρακαλω. Σε 2-3 χρονια θα καταφερω να πεταξω, δε νομιζεις;