ο Γιαννης

Ξεχασα να ρυθμισω το ξυπνητηρι χθες. Σηκωθηκα 7:30 κι ετρεχα σαν την παλαβη να προλαβω. Αφησα τη μικρη στο σχολειο και ηρθα στη δουλεια. Μια καλη κυρια μου εφερε αυγα απο τις κοτες της. Τα πηγα στη μαμα μου να τα κανει για το μεσημερι. Επιστροφη στο γραφειο.

Τηλεφωνο ο Γιαννης. Με καποιους συμφοιτητες ζησαμε τοσα πολλα σε εκεινη την ομορφη χωρα, που ακομη κι αν εχω μηνες να τους ακουσω, ειναι σαν να ημασταν μολις χθες μαζι. Ετσι ειναι ο Γιαννης για μενα. Μια ζεστη αγκαλια. Και ο ιδιος και η γυναικα του. Εξαιρετικοι φιλοι κι ας μην βρισκομαστε πλεον. Αυτους τους φοιτητικους δεσμους νομιζω μονο καποιος που σπουδασε μακρυα απο το σπιτι του μπορει να τους κατανοησει. Και ειδικα αν η φοιτητικη ζωη ηταν καπου στο εξωτερικο. Στην Ρουμανια ο χρονος κυλουσε αλλιως, η οπτικη γωνια διευρυνοταν μερα με τη μερα. Φυγαμε παιδια και επιστρεψαμε γυναικες και αντρες. Τον θυμαμαι με το μπλε μοντγκομερι που φορουσε τα πρωτα χρονια, σαν ηθοποιος απο τον κυκλο των χαμενων ποιητων εμοιαζε. Κι εκεινος με φωναζε "φουσκωτε" οταν φορουσα το εντονο κιτρινο φουσκωτο μπουφαν που ειχα αγορασει απο την Σιενα. Θυμαμαι τον Γιαννη να αγχωνεται περισσοτερο για το ιταλικο πρωταθλημα ποδοσφαιρου παρα για το μαθημα που διναμε σε 3 μερες. Μου εξηγουσε ολο ενθουσιασμο με πιο μετρό θα πηγαιναμε στο γηπεδο αν ημασταν στο Μιλανο. Λες και ηταν ολα πιθανα. Εγω στο "ονειρο" που φτιαχναμε, κατεβαινα λιγες στασεις πριν εκεινον για να παω για ψωνια. Θυμαμαι πως κοντευαν να ενωθουν τα φρυδια του, οταν του ετυχε μια δυσκολη στιγμη και δεν ηξερε πως να την αντιμετωπισει. Εγκλωβισμενος σε ενα σωμα αγοριου ενας αντρας. Θυμαμαι να πηγαινουμε χαραματα στο σπιτι του Λεωνιδα να τον ξυπνησουμε απο το ληθαργο μετα απο μια νυχτα κραιπαλης για να μη χασει την εξεταση. Ο καλος μου ο Γιαννης παντα νομιζε οτι ειμαι περισσοτερο διαβασμενη απο εκεινον και ηθελε να ειναι διπλα μου στις εξετασεις. Τον θυμαμαι ακομη, να ερχεται ξαφνικα στο σπιτι για καφε, να καθεται στην πολυθρονα με το κιτρινο σεντονι, να μου λεει οτι φτιαχνω καταπληκτικο καπουτσινο (απο φακελακια χαχα), να μου λεει εν ταχει τα νεα του και μεσα σε μιση ωρα να φευγει. Επισκεψη αστραπη για τα φοιτητικα δεδομενα που καναμε αρμενικες βιζιτες ο ενας στο σπιτι του αλλου. Θυμαμαι επισης που με επαιρνε μαζι του για να ψωνισει απο τα STEFANEL (παντα ντυμενος σαν απο ταινια) και καθομασταν πανω απο μια ωρα στο μαγαζι μεχρι να αποφασισει. Θυμαμαι που οταν μου εκλεψαν το αγαπημενο μου κινητο ο Γιαννης, η Πεννυ και δυο ακομη φιλοι μου αγορασαν το ιδιο για να μη στενοχωριεμαι. Ενα ακριβο κινητο. Ειδικα για φοιτητες με συγκεκριμενο οικονομικο πακετο καθε μηνα. Κι οταν η Πεννυ μου ζητησε να του εξομολογηθω τον ερωτα της, μετα απο 4 χρονια, επειδη ημασταν φιλοι, ποσο αβολα ενιωσα. Φοβομουν οτι δεν θα ενδιαφεροταν και δεν ηθελα να την πληγωσω. Που να ηξερα τι μας επιφυλασσει η ζωη. Η Πεννυ και ο Γιαννης, οι δυο φιλοι μου, ειναι πλεον παντρεμενοι με 2 υπεροχα παιδακια. Αυτο το ζευγαρι θα ηθελα πολυ να το παντρεψω εγω. Κριμα που οταν παντρευτηκαν δεν ημουν αρκετα αυτονομη ωστε να εχω το θαρρος να τους το προτεινω. Οι σχεσεις που καταφερα να χτισω στην Ρουμανια, ειναι μεγαλος θυσαυρος για μενα. Ανθρωποι που σηκωνουν το ακουστικο, μιλαμε μετα απο πολλους μηνες ισως κι ομως η σχεση παραμενει ζωντανη κι ενεργη. Τρεφεται με μυστικη τροφη καπου πολυ βαθυα μεσα μας. Θα μπορουσα να γραφω ωρες ολοκληρες για τον Γιαννη. Τοσες στιγμες ζησαμε μαζι. Κι αλλα τοσα για την Πεννυ. Και οταν τον ακουω να μου λεει "Εσυ να μην αγχωνεσαι, ολα θα πανε καλα" πριν κλεισει η γραμμη, χαμογελω και νιωθω τη ζεστασια της αγαπης του. Αληθινα τους αγαπω αυτους τους δυο ανθρωπους. Εντελως τους αγαπω. Θυμαμαι τη φιλη μου την Μαρια, που μου ειχε πει οτι της αρεσει  ο τροπος που εκφραζομαι για τους φιλους μου. Η δυναμια που τους εχω. Μα με τετοιους φιλους, δεν εχω αλλη επιλογη :)

Ο ηλιος εξω απο το παραθυρο με αποσυντονιζει. Η τηλεοραση συνεχιζει να μην εχει τιποτα τιποτα τιποτα ενδιαφερον κι εγω εξακολουθω να κρυβομαι στα βιβλια μου. Εβαλα κι ενα πλυντηριο χθες. Δεν εχω καθολου διαθεση για δουλειες. Κοντευα να μην εχω αλλα ρουχα καθαρα για την μικρη.
Χαζευω φθινοπωρινες φωτογραφιες και ριχνω κλεφτες ματιες στο βιβλιο μου στα διαλειμματα απο τη δουλεια. Δεν εχω σκεφτει τι να κανω το απογευμα κι εμενα μου αρεσει να προγραμματιζω. Διχως προγραμμα νιωθω οτι δεν εχω χρονο να ειμαι αυθορμητη.
Περασε σχεδον μια εβδομαδα χωρις τον Δ. Ενταξει, δεν εχεις παραπονο, καθολου δεν σου γκρινιαξα. Και ειχα και καθε λογο με τετοιο ηλιο εξω και τετοιες θερμοκρασιες, πρεπει να μου το αναγνωρισεις. Αλλά...κυρια.

Τωρα θα σου εγραφα και την ιστορια με τον ελεφαντα απο το βιβλιο του Μπουκαι, αλλα θα γινει τεραστια η αναρτηση και φοβαμαι μην κουραστεις και δεν διαβασεις για τον ελεφαντα. Και θελω να διαβασεις εκεινη την ιστορια. Ειναι πολυ σημαντικη. Αλλη φορα λοιπον. Θα επιστρεψω να μοιραστω μαζι σου γνωση :) Παιρνω τα ματια μου λοιπον και παω να τα βουτηξω σε e-εικονες e-φθινοπωρου. Εις αναμονην ....