αδειαζω

Εκανα τον πρωτο ζεστο καφε στο γραφειο. Εκεινος λειπει στο Παρισι κι εγω δεν λεω να συνηθισω με τιποτα οτι μπορουμε να ζουμε τοσο μακρυα ο ενας απο τον αλλο. Πολλα χρονια συνηθειας βλεπεις.
Τριγυρναω σε μπλογκς φιλων, διαβαζω τοσο ωραιες αναρτησεις και οταν παω να σχολιασω...κενο. Δεν εχω τι να γραψω. Λες κι εχει κανει καποιος μια τρυπα πισω απο το κρανιο, κατω απο την παρεγκεφαλιδα και δραπετευσαν οι λεξεις. Με το ζορι ψαρευω καποιες και δημιουργω προτασεις. Και μου αρεσει να αφηνω σχολια σε αναρτησεις που μου κανουν κλικ. Μου αρεσει και να απανταω σε σχολια. Καποτε, στην παλια μπλογκογειτονια, τα σχολια ειχαν συχνα μεγαλυτερη αξια απο τις αναρτησεις. Αναπτυσσαμε ολοκληρες συζητησεις στα σχολια. Τωρα συνηθιζουν να μην απαντανε στα περισσοτερα μπλογκ. Και φυσικα δεν το θεωρω κακο. Μονο να, επειδη εχω ζησει το "αλλιως" ξερω οτι χανεται η μιση μαγεια του blogging ετσι. Δενεσαι αλλιως οταν γινεται διαλογος. Διαφορετικα μενει ξεκρεμαστη η μοιρασια. Οπως το απολαμβανει ο καθενας θα μου πεις. Και θα εχεις και εντελως δικιο.
Σημερα αφησα κατω τα μαλλια μου. Χωρις ιχνος μακιγιαζ καταφερα να κλεψω 2-3 "στις ομορφιες σου εισαι σημερα". Ειχα ξεχασει κι εγω πως ημουν με τα μαλλια κατω. Ουτε να στεγνωσουν δεν τα αφηνα ολο το καλοκαιρι. Μου αρεσουν τα μακρυα λιτα μαλλια. Και τωρα πλεον που ειναι ομοιομορφο το φυσικο μου χρωμα κι εφυγε εντελως η παλια βαφη, μ'αρεσουν ακομη περισσοτερο.
Περασε η ωρα. Θα κοιμηθει νωρις η μικρη κι εγω θα δω τις "επιθυμιες" μου στις δεκα.
Αδειασε το μυαλο απο λεξεις για αλλη μια φορα.
Σε καληνυχτω. Δεν εχω κατι αλλο να προσθεσω. Εντελως τιποτα.