Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

μουδιασμενη Δευτερα

Ακομη νιωθω λιγο ζαλισμενη. Το Σαββατο το μεσημερι εχασα την αγαπημενη μου θεια. Μια τοσο πολυτιμη γυναικα για μενα και οπως φανταζεστε ζω λιγακι σε μια μουδιασμενη κατασταση αυτες τις δυο μερες. Πρωτη φορα ημουν διπλα σε καποιον οταν φευγει η ψυχουλα του. Ανεπνεε με δυσκολια λογω της καταστασης της. Απο τη μια της κρατουσα το χερι και το ετριβα θελοντας να την κρατησω ζεστη κι απο την αλλη εβαζα ολη μου τη δυναμη κι ευχομουν να φυγει να ησυχασει. Κι εφυγε και δεν μπορω να το πιστεψω. Δεν μπορουσε ποτε να φανταστει το κενο που θα αφηνε. Μου λειπει απιστευτα πολυ. Μου τη θυμιζουν ολα τα προσωπα διπλα μου. Βλεπω τον αντρα μου και θυμαμαι ποσο τον αγαπουσε και τον θαυμαζε. Βλεπω τη μικρη και θυμαμαι πως εκλαιγε οταν την ειχε δει πρωτη φορα.
Οταν την ξημερωσαμε εγιναν και ενα-δυο σκηνικα που μας εκαναν να γελασουμε με δακρυα. Πιο εκτονωτικο ειναι το γελιο τελικα νομιζω. Και δεν με ενοιαζε κι ας μου εκαναν παρατηρηση. Κουραση και θλιψη ηταν γεματο το Σαββατοκυριακο μου.
Χθες καταφερα και κοιμηθηκα νωρις και ξεκουραστηκα. Μια καινουρια εβδομαδα ξεκιναει. Η ζωη αλυπητα ευτυχως συνεχιζεται. Προχωραμε με ενα κενο μεσα μας. Ηρθαν τα πεθερικα μου να βοηθησουν με την μικρη. Δεν την πηρα μαζι μου στην κηδεια. Δεν με πειραζει να δει νεκρο. Δεν ηθελα να δει εμενα τοσο λυπημενη και κλαμμενη. Ξυπνησα το πρωι και βρηκα τον αντρα μου στην κουζινα. Ειχε ξυπνησει, ειχε αναψει τη σομπα και με υποδεχτηκε με μια υπεροχη αγκαλια. Οσο ημουν στην αγκαλια του εκλεισα τα ματια και ευχηθηκα να ηταν Κυριακη να πιναμε μαζι το καφεδακι μας. Αλλα δεν επιασε η ευχη μου.
Αφησα τη μικρη στον παιδικο και ηρθα στο γραφειο. Ειναι χαλαρη πολυ η δουλεια τωρα το πρωι και εχω την πολυτελεια να βουρκωνω και το επομενο δευτερολεπτο να κανονιζω πως θα στολισω το σπιτι για να χαρουμε τις γιορτες που ερχονται με τη μικρη. Και υστερα σκεφτομαι οτι εχω αναγκη να βαλω μια φωτογραφια της θειας μου εδω στο γραφειο. Μια ψευδαισθηση οτι δεν εφυγε. Γιατι, το οτι, αυτους που αγαπαμε πολυ, τους κουβαλαμε συνεχως μεσα μας, δε φαινεται να πιανει, δε μου φτανει. Και υστερα σκεφτηκα οτι επρεπε να πεθανει για να θελω φωτογραφια της στο γραφειο μου. Αδικο κι αυτο.
Ετσι αυτη η Δευτερα ειναι γεματη αντιφατικα συναισθηματα και με ενα μεγαλο κενο να σκεπαζει τα παντα. Με χρωματα, με σκεψεις για στολιδια και για γραμματα στον Αγιο Βασιλη και χριστουγεννιατικες βολτες. Και παραλληλα με σκεψεις για τη ζωη χωρις τη δευτερη μαμα μου. Τις μεγαλες χαρες και τις μεγαλες λυπες δεν τις χωρανε οι λεξεις θαρρω. Κριμα να μη μπορουμε να φυγουμε για λιγο οταν περνούμε τετοιες στενοχωριες. Λιγες μερες να συνηθισει το μυαλο μας την απουσια, τη "συμφορα" που μας ετυχε, να επαναπροσδιορισουμε τι πραγματικα εχει αξια.
Εχασα τη θεια μου, γραφω και μου φαινεται απιθανο να χωραει σε τοσα λιγα γραμματα ολο αυτο που μου συμβαινει.
........................
Κοιμηθηκα μια ωρα το μεσημερι και ηρθα με τα ποδια στη δουλεια. Ενταξει, ειμαι μια χαρα νομιζω. Το μυαλο μου κανει χιλιες σκεψεις το λεπτο. Στιγμες με τη θεια, χριστουγεννιατικες μπαλες, κληρονομικα, γιρλαντες, απουσια, κενο, λαμπακια και κολυβα ειναι λιγες απο τις σκεψεις που κανω απο το πρωι. Εχει ενα γλυκο καιρο και καθως ερχομουν θυμηθηκα οτι χθες, γυρνωντας απο το νοσοκομειο για να αλλαξω να ειμαι ετοιμη για την κηδεια της επομενης μερας, ακουσα αυτο


Η μελωδια με εκανε να νιωσω καλα. Σαν μια ζεστη αγκαλια. Δεν ξερω τι γινεται μετα το θανατο. Ευχομαι μονο να ειναι καλα τωρα πια. Χωρις αγχος, χωρις πονο, χωρις δυσπνοιες, χωρις στενοχωριες.
Σκεφτομαι τις σπιθες απο τα ματια της Ισμηνης πριν λιγο που κυνηγιοταν με τα παιδια της γειτονιας εξω απο το σπιτι. Αυτο ειναι ζωη. Γεματα ανασες πνευμονια, παιδικα χαμογελα και γαργαρα γελια δυνατα. Ετσι ειναι η ζωη, ολα τα χωραει. Απο το πιο μικρο, μεχρι το πιο μεγαλο. Απο την καινουρια ζωη μεχρι την τελευταια μας πνοη. Γι'αυτο ειναι τοσο πολυτιμη. Γι'αυτο, γι'αυτο!


18 σχόλια:

  1. 1 xrono, 3 mines kai 3 imeres meta ti diki mou megali apoleia akoma klaio, akoma stenaxoriemai, akoma ti skeftomai kathe mera pou pernaei...kai as eixa photos tis kremasmenes kai prin, kai as milagame arketa, kai as tis eixa pei tou kosmou ta sagapo...den itan arketa, pote den einai telika - auto diapistosa ego! :( :(

    kouragio.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστω !
      Το κενο ειναι πολυ σημαντικο και δεν περιμενω να φυγει. Περιμενω να μαθω να ζω με αυτο :) Νομιζω μαθαινω γρηγορα, ετσι ελεγαν οι καθηγητες μου στο σχολειο :):):)

      καλη εβδομαδα :)

      Διαγραφή
  2. Λυπάμαι πολύ για την απώλειά σου.
    Ίσως η θεία σου έκανε απλά "χώρο" για τη μικρή σου. (Εμένα αυτή η σκέψη πάντα με βοηθά.)

    Φιλιά,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ λυπάμαι! Να'σαι καλά να τη θυμάσαι με αγάπη και να λες τις ιστορίες σας στη μικρή..και κάπως συνηθίζεις σιγά σιγά το κενό..
    Θα στολίσετε, θα βγείτε μια βολτούλα, θα χαρείτε..λίγο θα ξεχαστείς, λίγο θα θυμηθείς..έτσι είναι η ζωή όλων μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ετσι Βερα μου. Σωστα τα λες. Μια χαρα θα ξεχαστω. Στιγμες στιγμες θα τη θυμαμαι και θα μαθω να ζω με το κενο :)

      Καλη εβδομαδα

      Διαγραφή
  4. Και φωτογραφία να βάλεις αν έτσι νιώθεις κι ό,τι νομίζεις να κάνεις για να νιώσεις καλύτερα. Η θεία πια δεν υπάρχει. Εκεί έχω καταλήξει εγώ και φυσικά ο καθένας μας έχει τη δική του θεώρηση για το θάνατο. Τώρα υπάρχουν όσοι έμειναν πίσω, υπάρχει η ανάμνηση μιας θείας που μας αγάπησε και την αγαπήσαμε, που μας μάλωσε, που της θυμώσαμε, που την κάναμε να γελάσει και που μας καθάριζε φρούτα. Κι αυτή έφυγε και πρέπει να την αφήσουμε να φύγει συγχωρώντας τον εαυτό μας για όσα δεν κάναμε, για όσα της είπαμε και για όσα δεν της είπαμε και προσπαθώντας στη μνήμη αυτών να είμαστε καλύτεροι με όλους τους άλλους. Αυτό είναι νομίζω το νόημα του θανάτου του καθενός ενώ το νόημα της ζωής του είναι να μην μαζεύει παρόμοιες ενοχές και να μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεγαντζωθεί από τις δικές του ανάσες κι απ'τον πόνο των αγαπημένων του. Απλό...
    Καλά έκανες και δεν άφησες τη μικρή να σε δει. Άκουσες το ένστικτό σου κι αυτό είναι ο καλύτερος οδηγός. Εγώ θεωρητικά, χωρίς να έχω παιδιά όπως ξες, λέω οτι θα την άφηνα να το ζήσει από κοντά όπως είναι. Με το γέλιο και το δάκρυ, όπως είναι η ζωή μας.
    Και φυσικά ούτε ενοχές θα έχουμε όταν γελάμε σε κηδείες ούτε και μαύρα θα φοράμε αν δεν νιώθουμε έτσι. Όλα θα ήταν πιο γνήσια αν τα κάναμε επειδή τα αισθανόμασταν και θα επηρέαζαν θετικά και άλλους ανθρώπους.

    Εγώ το σκ ήμουν σε μνημόσυνο, ένας χρόνος που πέθανε ο παππούς μου. Μπορώ να πω οτι πέρασα πολύ ωραία και ξέρω οτι ο παππούς μου θα χαιρόταν πολύ που μαζευτήκαμε όλοι εμείς εκεί και βρεθήκαμε για να τον θυμηθούμε. Σίγουρα θα του άρεσε που γελούσαμε τόσο και που είπαμε τόσες ιστορίες για τα παλιά.
    Γλυκύτατη η θεία σου, πρέπει να ήταν ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος.

    Ζωή σε σας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ουφ, χειμαρος εισαι σαλονικια μου :)
      Δεν ξερω, ισως σε ενα χρονο τα δω κι εγω αλλιως. Θελω να ερθει σε επαφη με τον θανατο η μικρη, αλλα οχι στα 3 της και οχι ετσι. Δεν βρισκω το λογο. Λιγακι αγρια εκπαιδευση :):)
      Η θεια μου ειχε κατι κολληματα για τα "ετσι πρεπει " και "τι θα πει ο κοσμος". Ισως να περιμενε να βαλω μαυρα. Αλλα δεν εβαλα. Εφυγε και θα τη θρηνησω οπως εχω αναγκη και οπως μου βγαινει. Και νομιζω ετσι ειναι πιο λυτρωτικο.
      Δεν υπαρχει πια, ναι. Μου ειναι πολυ δυσκολο να το λεω ομως, επειδη ακομη δεν εχει γινει πολυ αισθητη η παρουσια της. Νομιζω οτι θα ερθει το Σαββατο και θα παω να τη δω. Κι ας εχω σκοπο να παω σημερα στα μνηματα :)
      Αντιφατικες σκεψεις, χωρις λογικη :)

      καλημεραααα

      Διαγραφή
  5. Καλό της ταξίδι... Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ξέρει με σιγουριά τι γίνεται μετά το θάνατο Dee Dee μου.
    Το ότι κουβαλάμε μέσα μας τους αγαπημένους μας, είναι και για μένα παρήγορο. Από εκεί δεν μας τους παίρνει κανείς.
    :) Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καποιος πεθαινει μονο οταν εμεις το θελησουμε..θα την κρατας διαρκως ζωντανη μεσα σου, με τις αναμνσεις σας..ετσι κι εγω με τον θειο μου, τον εχασα στα 14 μου και τωρα στα 32 μου τον κουβαλαω σαν ασβηστη φωτια στην καρδια μου.χαμογελα οπως θα θελε κι εκεινη και πορευσου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μου λειπει η παρουσια της. Δεν ξερω τι δεν κανω καλα και δεν μου φτανει αυτο το "την κουβαλαω μεσα μου" . Ο χρονος θα βοηθησει :)

      καλημερα :)

      Διαγραφή
  7. Μπαίνοντας σήμερα στο "σπιτάκι" σου, δεν περίμενα ότι θα διάβαζα κάτι τόσο δυσάρεστο. Ζωή σε εσάς Dee Dee μου, να είστε πάντα καλά να τη θυμάστε.

    Δυστυχώς η ζωή έτσι είναι. Κάποιοι έρχονται, κάποιοι φεύγουν. Για αυτό ας κρατάμε καλά "φυλακισμένες" τις όμορφες αναμνήσεις και τις όμορφες στιγμές που ζούμε, ώστε να μην τις ξεχάσουμε ποτέ...

    Καλό κουράγιο και καλημέρα :)
    Ασπασία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λυπάμαι Dee Dee μου. Εύχομαι σύντομα να πάρεις τις ανάσες που σου χρειάζονται. Όλες οι σκέψεις που κάνεις μπορεί να σου φαίνονται μπερδεμένες, αλλά αυτό που καταλαβαίνω εγώ τελικά είναι ότι ένας υγιής ανθρώπινος νους έχει αυτούς τους μηχανισμούς για να διαχειρίζεται τις καταστάσεις.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λενα μου σε ευχαριστω!!!! Ναι, μαλλον ετσι θα ειναι. Υγεια ειναι ολο αυτο το μπερδεμα :):) Κι εγω ετσι το νιωθω :)

      Σε φιλω πολυ!!

      Διαγραφή
  9. Λυπάμαι, λυθπάμαι, λυπάμαι!!! Πόσο σκληρό ένα τέτοιο αντίο.Τι να ευχηθώ για το μέλλον δεν ξέρω.Μόνο κουράγιο, όλο το κουράγιο του κόσμου!!! Είσαι τόσο όμορφη σε αυτή την φωτογραφία και μοιάζετε τόσο...Τι κρίμα!!! Αμέσως μετά τη γιορτήσου...όσο για τα γέλια. Πόσο λυτρωτικά ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερινα μου σε ευχαριστω για τα θερμα σου λογια. Ειναι οντως κριμα επειδη εφυγε σχετικα νεα και αδικα. Μενει το παραπονο οτι δεν προλαβε να ζησει αυτα που ονειρευομασταν. Η ζωη ομως κανονιζει ερημιν μας.

      Ενα υπεροχο Σαββατοκυριακο σου ευχομαι!xxx

      Διαγραφή