Ξυπνησα με καλη διαθεση. Και ευτυχως αυτο δεν ειναι εξαιρεση. Σημερα ομως νιωθω τοσο καλα που προσπερναω τις μικροαναποδιες με δυο δακρυα και συνεχιζω με χαμογελα. Βγαζω τα τεφτερια μου και κανω σχεδια για το Σαββατοκυριακο. Πρεπει παλι να χωρεσω 60 ωρες μεσα σε 48. Γυναικα ειμαι και θα τα καταφερω.Πηγα στα μνηματα χθες. Καθησα στο μαρμαρο μπροστα απο τον ταφο της θειας μου και κοιτουσα κατω τον Θερμαικο. Και τα δακρυα κυλουσαν στα μαγουλα χωρις να κλαιω. Απο θλιψη μα και απο μια παραξενη αισθηση ευτυχιας ισως; Δεν ξερω. Σαν ανακουφιση. Εμεινα πεντε-δεκα λεπτα, οχι παραπανω. Και φευγοντας γελασα στη σκεψη οτι θα ηθελα να πηγαινω, επειδη εχει ωραια θεα και οχι επειδη πιστευω οτι ειναι εκει η θεια μου :)
Το ξερω, εσενα σου ακουγονται μακαβρια ολα αυτα. Και ειναι στην πραγματικοτητα. Αλλα νιωθω πολυ καλα. Απο χθες το μεσημερι κουβαλαω μια γαληνη κατω απο την δεξια μου μασχαλη. Δεν ξερω ποσο θα διαρκεσει, ειναι εξαιρετικα δυσκολο στη χωρα που ζουμε να χαμογελας. Καταφερνω παντως να ιπταμαι και οταν με στενοχωρει κατι, να γυρναω διακριτικα το βλεμμα αλλου. Για λιγο, για πολυ, για οσο εχω την επιλογη. Δεν μπορω κατσουφιδες και γκρινιαρηδες.
Εκανα για πολλοστη φορα γαλλικο φουντουκι κι εβαλα χριστουγεννιατικα τραγουδια. Και ξερω λιγο καλυτερα πια ποσο τυχερη ειμαι που, επιστρεφοντας σπιτι εχω μια Ισμηνη κι εναν Δημητρη να νοιαζομαι και να με νοιαζονται. Αν εβλεπες τα ματια του Δημητρη αυτες τις μερες θα καταλαβαινες τι εννοω. Τις αγκαλιες του, την υπομονη του. Εχουμε αυτους που μας αξιζουν πλαι μας!
Αντε να αρχισουμε την αντιστροφη μετρηση απο το Σαββατο. Λιγες μερες εμειναν για τα χριστουγεννα.....
Το συγκροτημα λεγεται Tango with Lions, ειναι ελληνικο συγκροτημα και το εμαθα σημερα απο την βροχουλα μου!!!
Νομιζω οτι καταλαβαινω τον παραξενο αυτο συνδυασμο χαρμολύπης, οταν εχει περασει κι ενα διαστημα απο την απωλεια ενος αγαπημενου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο το πραγμα, με τα κοιμητηρια που εχουν την καλυτερη θέα μερικες φορες...δεν το καταλαβαινω.
Για να χαιρονται εκεινοι; Δε νομιζω; Να χαιρομαστε οι επισκεπτες; Δεν φτανει η θέα να σβησει τη θλιψη.
Ισως ομως κατι κοινο υπαρχει. Η θεα δειχνει κατι απο τη φυση που μας περιβαλλει, κι αν η δικη μας φυση ειναι και να
πεθαινουμε, τοτε...καπως συνδεεται.
Χαρα μου ισως να εχεις δικιο, δεν προσπαθησα να βρω λογικη εξηγηση :)
ΔιαγραφήΔεν εχει περασει πολυ χρονος σε μενα, πριν 5 μερες την εχασα τη θεια μου. Μα λυτρωθηκα απο την αναμονη του θανατου της. Δεν ξερω πως ακουγεται αυτο. Και ακομη δεν ειμαι σε θεση να το εξηγησω. Ειναι παντως πιο βαρια η αναμονη του θανατου απο τον ιδιο τον θανατο, νομιζω. Περναν οι μερες κι ακομη απιστευτο μου φαινεται οτι δεν ζει πια. Αλλα δεν ποναω το ιδιο, μεσα σε μονο 5 μερες:)
καλημερα :)
Ευχομαι η σκεψη της να αφηνει γαληνη στην ψυχη σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγω εχω μια αναγκη να πηγαινω στα νεκροταφεια....μερικες φορες για να μου ειναι πιο ευκολο το να κλαψω σως (ετσι επιασα τον εαυτο μου να λεει στον εαυτο του!)
Δεν το κανω συχνα (δυστυχως...)
Μα ειναι μεγαλη η ανακουφιση και αυτη η ηρεμια που εχει μεσα του ενα κοιμητηριο με χαλαρωνει κι εμενα!
δεν παω νυχτα, μα οσο εχει φως μου ειναι οκ!
Ακουγομαι αλλοπροσαλλη, ε? :οp
Φιλια πολλα! :ο)
Καθολου αλλοπροσαλλη δε σε βρισκω. Αν ειναι ετσι, φαντασου τι θα σκεφτουν για μενα οταν διαβασουν οτι νιωθω ανακουφισμενη :):) Ο καθενας μας βιωνει διαφορετικα τη θλιψη, τον πονο, την απωλεια, τη χαρα, την επιτυχια.
ΔιαγραφήΕνα υπεροχο Σαββατοκυριακο να εχεις!
... είμαι άθεος. Όμως μ'αρέσει να πηγαίνω στο μνήμα των γονιών μου, να φέρνω τον παπά, να λιβανίζω το χώρο, να κρατώ αναμμένο το καντήλι, να αναπολώ, να νιώθω... Και ναι μετά νιώθω μια γαλήνη :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλαρακο μου, εχουμε τοσο προσωπικο τροπο ο καθενας μας να βιωνουμε την απωλεια. Με μαγευει αυτη η σκεψη κι ας ειναι οξυμωρο οταν μιλαμε για απωλειες να νιωθω ετσι. Με μαγευει η ανθρωπινη φυση μας!
ΔιαγραφήΚαλημερα και καλο μηνα δικηγορακο μου!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx