καινουρια μερα

Χθες ηταν μια επεισοδιακη ημερα. Μετα απο λιγες ακαρπες τηλεφωνικες προσπαθειες για να μαθω που σταματαει το ΚΤΕΛ Καβαλας στην Τουζλα (ο κυριος στην Καβαλα που σηκωνει τα τηλεφωνα ειναι απιστευτος) ξεκιναμε με τον πεθερο μου να βρουμε που ειναι η σταση για να με αφησει να παρω το λεωφορειο των 20:00. Ειχαμε ξεχασει το πανηγυρι του Σωτηρος και τελευταια στιγμη βρισκουμε τη σταση και με αφηνει. Βαζω τα ακουστικα στα αυτια και ακουω τις μουσικες μου. Ερχεται το πουλμαν, ανεβαινω και παιρνω τον συζυγο να τον ενημερωσω οτι ξεκινησα και θα του τηλεφωνησω ξανα οταν πλησιαζω στο ΙΚΕΑ.
Με σκουνταει ευγενικα μια νεαρη κοπελιτσα απο διπλα

"Συγγνωμη, αλλα σας ακουσα στο τηλεφωνο. Που θελετε να πατε; Αυτο το πουλμαν παει Καβαλα"

Την ευχαριστησα 4-5 φορες και τρεχω στον οδηγο να του πω να με κατεβασει.

"Ευχαριστως κοπελα μου, αλλα εδω, στη μεση του πουθενα, δεν περναει αλλο λεωφορειο απο δω και μετα. Εχεις καποιον να ερθει να σε παρει;"

Κατεβαινω λοιπον κι εξηγω στον πεθερο μου που ειναι "η μεση του πουθενα" να ερθει να με μαζεψει. Η μικρη μου εκλαιγε οταν εφυγα, εκλαιγε και τωρα που ξανα εφυγε ο παππους χωρις να την παρει μαζι του. Με ξαναφηνει στη σταση για το τελευταιο λεωφορειο των 21:30.

"Να μεινω μαζι σου; Θα νυχτωσει σε λιγο"
"Οχι, οχι, δεν χρειαζεται. Πατε στην μικρη να μην παραπονιεται. Ευχαριστω πολυ"

Αρχισε να νυχτωνει. Η σταση ειναι εξω απο την Τουζλα, απεναντι απο ενα beach bar. Καποια στιγμη, μαζευονται καμια 30αρια (ισως και παραπανω) ατομα νεαρης ηλικιας, μαλλον μεθυσμενα κι αρχισε ενας καυγας τρικουβερτος. Να σερνει ο ενας τον αλλον, να φευγουν κλωτσιες και μπουνιες χωρις σταματιμο. Καποια στιγμη ακουγεται οτι ο ενας νεαρος ανεβηκε στην ΚΑΝΤΙΝΑ που ηταν εκει και πηρε ενα μαχαιρι. Να τηλεφωνουμε στην αστυνομια και να μας λενε οτι δεν εχουν ατομα να στειλουν. Βρηκα ενα παλιο συμμαθητη που με "φυγαδεψε" πισω απο ενα κτισματακι να μη μας παρει κι εμας η μπαλα. Δευτερολεπτα πριν ερθει το πουλμαν μας, ηρθε η ασφαλεια με 2 περιπολικα και ηρεμησαν λιγακι τα πραγματα. Ευτυχως που δεν εγινε κανενα κακο να τραυματιστει θανασιμα κανενα παιδι πανω στην τρελλα τους.
Ενιωθα μεγαλη αναστατωση οταν ανεβηκα και καθησα στη θεση μου. Μολις χαλαρωσα και εβαλα τα ακουστικα να ακουσω λιγακι μουσικη να ξεχαστω, τηλεφωνει η αδερφη μου για να μου γκρινιαξει, με τον τροπο της, για την Φλαππυ, που ειναι σπιτι τους και θα αργησω να την παρω. Οκ, που να ξερει τι ειχα περασει. Εκεινη εχει τον νταλκα της με τα σκυλια κι εγω ειχα αλλα στο κεφαλι μου. Φτανουμε Θεσσαλονικη 23:30, στα ΚΤΕΛ.

"Το 78 να παρεις. Κανει τις λιγοτερες στασεις, να φτασεις γρηγορα στο ΙΚΕΑ" με συμβουλεψε ο Στελιος που δουλευει στον ΟΑΣΘ.

Ρωταω εναν μπαρμπα εκει και μου λεει οτι σε λιγο θα ερθει το 78, το νυχτερινο, το τελευταιο δρομολογιο. Μολις σταματησε, ξεκιναω να μπω μεσα και μου λεει ο οδηγος
 "Κοπελα μου χαλασε αυτο το λεωφορειο. Θα ερθει αλλο αργοτερα"
Ευτυχως το αργοτερα ηταν σε δεκα λεπτακια και ξεκινησαμε.

Στο ΙΚΕΑ με περιμενε ο Δημητρης.

"Θες να σταματησουμε στη Θερμη να φαμε κατι;"
"Οχι, γρηγορα σπιτι πριν κοιμηθει ο Θανασης να παρουμε την Φλαππυ"

Ευτυχως προλαβαμε. Εκανε το αγορι μου ενα τοστακι αλλα εγω κατα τη 1 τον καλυνηχτισα κι επεσα ξερη στο κρεβατι.

Το ξυπνητηρι χτυπησε 6:50. Βολτα τη Φλαππυ, ελληνικο καφεδακι στη δροσια με μουσικουλα και ηρθα στη δουλεια. Αγριευτηκα χθες. Τη στιγμη που περπατουσα μονη μου στον επαρχιακο δρομο "στη μεση του πουθενα", τη στιγμη που ενιωσα τοσο μικρη οταν γινοταν καυγας μπροστα μου να μη μπορω να κανω κατι, μεσα στο λεωφορειο που θυμηθηκα τα κλαμμενα ματια της μικρης μου και δεν εχω μαθει ακομη να τα αντεχω......
Σημερα ειναι μια καινουρια μερα, μια πολλα υποσχομενη εβδομαδα.
Αφηνω πισω ολα τα ασχημα και κραταω το αρωμα απο τα μαλλια της Ισμηνης στην αγκαλια μου.