μου λειψες

Την Κυριακη το πρωι ηταν τοσο προκλητικη η συννεφια που μας τραβηξε και τις δυο απο το χερι και περπατησαμε ως τη θαλασσα για βολτα . Σχεδον με τις πιτζαμες, οπως ημασταν. Με κρατουσες απο το χερι κι ενιωθα οτι μου ανηκει ο κοσμος. Τα παντα μπορω να κανω μαζι σου. Πολλοι ξυπνησαν πρωι πρωι οπως εμεις κι εκαναν κι εκεινοι την βολτα τους στη θαλασσα. Λιγος κοσμος στις μικρες αυλες, με ζεστα καφεδακια και τυλιγμενοι με ρομπες. Σε ενα σπιτι υπηρχε κι ενα ραδιοφωνο ανοιχτο εξω στην αυλη. Μα δεν ηταν κανενας εξω· ουτε οταν πηγαιναμε, ουτε οταν επιστρεφαμε. Στη επιστροφη σταση στις κουνιες μπελες.
Μου εμειναν εκεινοι οι μικροι κηποι στον δρομο για τη θαλασσα. Ονειρευτηκα τη δικη μας αυλη στη θαλασσα. Μπαινοντας απο την αναγλυφη σιδερενια πορτα, θα εχει ενα σιντριβανακι χαμηλο και στρογγυλο. Σε ωρες αναγκης, θα πεταμε κερματα και θα κανουμε ευχες. Δεξια ενα μονοπατακι με ξεβαμμενα κεραμικα τουβλακια θα οδηγει στην υπερυψωμενη βεραντα, με κεραμμοσκεπη απο πανω. Ενα σκουρο ξυλινο μακροστενο τραπεζι και τιρκουαζ σιδερενιες καρεκλες τριγυρω με ενα χτιστο μεγαλο μπαρμπεκιου πισω στη γωνια και μια βρυσουλα διπλα με σκαλιστη πλατη. Μικρες γλαστρουλες με βασιλικους και λουλουδια με κοκκινα, πορτοκαλι και μωβ ανθη θα οριοθετουν τον διαδρομο που οδηγει στην βεραντα και θα τον ξεχωριζουν απο τον μικρο παιδοτοπο στο πλαι. Αναμεσα στα δυο δεντρα θα ειναι κρεμασμενη η μπεζ αιωρα με τα κροσσια και η κουνια σου. Δυο ξαπλωστρες πιο μπροστα οταν διψαμε για ηλιο. Το σπιτι δεν θα ειναι πολυ μεγαλο, να καθαριζετε ευκολα. Θα εχει ομως μεγαλο καθιστικο να μπορουμε να κοιμομαστε στρωματσαδα με φιλους καποιες βραδιες.
Οταν μεγαλωσεις λιγο ακομη, θα κανουμε μαζι ονειρα για το σπιτι των ονειρων μας. Στο δικο μας πλανητη θα εχουμε πολλα σπιτια. Σε βουνο, σε νησι, οπου λαχταραει η ψυχη μας καθε στιγμη.
Σε λιγες μερες θα ειμαι παλι κοντα σου. Και οταν με ρωτας πριν κοιμηθεις "Μαμα θα φυγεις να πας στη δουλιτσα σου;" "Οχι" θα σου απανταω μωρο μου. Καθε μερα "Οχι"