Anne Sexton 1928 - 1974

Η αναρτηση ξεκινησε πολιτικη, επειδη νιωθω οτι κατι μεγαλο συμβαινει.
Αλλα περα απο αυτο δεν εχω να πω τιποτα αλλο
που δεν εχει ηδη ειπωθει.

Κι επιστρεφω να σας γνωρισω τον μικροκοσμο μου


Προσφατα, μεσω της Μαριαννας (γητευτρια), γνωρισα την Anne Sexton.
Μια Γυναικα που σε καθηλωνει.
Εχω ακουσει να απαγγελουν ποιηση διαφοροι μεγαλοι ποιητες.
Τετοια εκφραση δεν εχω ξαναδει.
Τα χειλη, τα ματια και η φωνη της γεμιζουν την εικονα.
Τι κριμα που ειναι αυτοχειρας.
Παντα με απογοητευε αυτο το σημειο, σε ανθρωπους που προλαβαν να με γοητευσουν.
Δεν μπορω να την καταπιω την αυτοκτονια.
Τα περισσοτερα ποιηματα της φλερταρουν με τον θανατο.
Κι ενω θα μπορουσα να τα νιωσω αποκρουστικα, με καθηλωσαν.
Ειναι οι λεξεις που χρησιμοποιει; η φωνη της; τα ματια της;
δεν ξερω να πω
γιατι την εβαλα μεσα μου μονο ετσι συνδιαστικά.
Νομιζω οτι αν δεν την ακουγα να διαβαζει το
David! Suzan! David! David!
δεν θα ειχα επιστρεψει να το ξαναδιαβασω ξανα και ξανα αυτο το ποιημα.



και μετα μου εμαθε ο Αντρεας και το Mercy Street  του Peter Gabriel που περιεχει και την φωνη της



κι εδω υπαρχει κι ενα blog για την Anne.


-----------------------------

Και σκεφτομαι οτι εχει πολυ μεγαλη σημασια το περιβαλλον που μεγαλωνουμε.
Κι αν καποιοι απλα το καταπινουν και ζουν μεσα απο αυτο
καποιοι αλλοι το νιωθουν δανεικο ρουχο και πλεκουν καινουριο δικο τους.
Κι οσο επιμενεις κερδιζεις.
Πολυ σιγα, πολυ σιγα...
Το ξερεις οταν συμβαινει.
Το ξερεις οταν παυεις να θεωρεις υπευθυνο οποιονδηποτε αλλο για την ζωη σου.