υμνος στην ατομικη ελευθερια αλλα και στον σεβασμο στις αποφασεις των αλλων

"Ενα Σαββατο , στο συνεδριακο κεντρο των Ευαγγελιστων στο Μπιγκ Σουρ, στην Καλιφορνια, γινεται ενα συνεδριο με τεσσερις σημαντικους εκπροσωπους των θεραπευτικων σχολων που υπαρχουν στις Ηνωμενες Πολιτειες. Ειχαν προσκληθει εκει ο Ροτζερς, ο Σκινερ, ο Γουιτακερ και ο ιδιος ο Περλς.
Λιγο καθυστερημενος, ζητωντας συγνωμη (ως συνηθως) καταφθανει ο Φριτζ(Περλς). 
[....]
Δειχνοντας μεγαλο ενδιαφερον γι'αυτα που ακουει, με τους αγκωνες ακουμπισμενους στο γραφειο μπροστα του, βγαζει ο Φριτζ με αυτοματες κινησεις απο την πανω τσεπη του σακακιου του ενα τσιγαροχαρτο, στριβει ενα τσιγαρο, το αναβει και συνεχιζει να παρακολουθει τον ομιλητη με μεγαλη προσοχη ενω φυσαει μεγαλες τολυπες λευκου καπνου.
Ξαφνικα τον πλησιαζει καποιος απο την κοινοτητα και του ψυθιριζει
«Με συγχωρειτε, δοκτωρ Περλς, εδω ειναι ναος και το καπνισμα δεν επιτρεπεται. Λυπαμαι.»
Ο Φριτζ σβηνει αμεσως το τσιγαρο του σ' ενα φυλλο χαρτι και του λεει:
«Εμενα με συγχωρειτε. Δεν το ηξερα»
Μετα απο λιγα λεπτα, διακριτικα, βγαινει απο την αιθουσα ο Φριτζ και κατευθεινεται προς το χολ.
Ο Ροτζερς τελειωνει την ομιλια του. Πεντακοσιοι γιατροι και ψυχολογοι τον χειροκροτουν. Στο βημα, ο Σκινερ αρχιζει την παρουσιαση του, και ο υπευθυνος της κοινοτητας αντιλαμβανεται οτι ο δοκτωρ Περλς δεν εχει επιστρεψει στην αιθουσα. Βγαινει στον προθαλαμο να τον αναζητησει. Θα πρεπει να εχει πια τελειωσει το τσιγαρο του, αλλα δεν τον βλεπει πουθενα. Παει στις τουαλετες και δεν τον βρισκει. Βγαινει στον δρομο, αλλα ο προσκεκλημενος μοιαζει να εχει εξαφανιστει. Ανησυχος, τηλεφωνει στο σπιτι του δοκτορα να ενημερωσει τους δικους του για το συμβαν.
Στο τηλεφωνο απανταει ο ιδιος ο δοκτωρ Περλς.
«Εμπρος»
Ο υπευθυνος αναγνωριζει την βραχνη φωνη του.
«Δοκτωρ Περλς, τι κανετε εκει;»
«Μα, εδω ειναι το σπιτι μου...» απανταει ο Φριτζ.
«Θα επρεπε ομως να ειστε εδω, στο συνεδριο, οχι στο σπιτι σας» συνεχιζει ο υπευθυνος εκνευρισμενος.
«Συγνωμη, εσεις δεν μου ειπατε οτι εκει δεν επιτρεπεται το καπνισμα;»
«Ναι. και λοιπον;»
«Ξερετε, εγω καπνιζω. Ειμαι χρονια καπνιστης. Τα μερη οπου απαγορευεται το καπνισμα δεν ειναι για μενα.»
«Ενταξει δοκτωρ. Αν ειναι για εσας τοσο σημαντικο θεμα, τοτε ας...»
«Οχι. Δεν ειμαι εγω αυτος που θα παει αντιθετα στην αποφαση της κοινοτητας. Δεν μου φαινεται σωστο.»
«Ουτε ειναι ομως σωστο να μη σας ακουσει ο κοσμος που ηρθε ειδικα για εσας.»
«Σωστα, δε φταιω ομως εγω γι'αυτο. Αυτοι που με καλεσαν, επρεπε να με ενημερωσουν οτι δεν θα μπορουσα να καπνισω, οποτε θα τους ελεγα να μην υπολογιζουν σ' εμενα για το συνεδριο. Τωρα, δεν γινεται τιποτα.»


Αυτο ειναι ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του Χορχε Μπουκαι, "Ο δρομος της αυτοεξαρτησης".
Ελπιζω να μη βιαστουν να πανηγυρισουν χαιρεκακα οι καπνιζοντες :) Δεν εστιαζει στο καπνισμα το κειμενο. Αλλα στα δικαιωματα και τις υποχρεωσεις μας. Στην ελευθερια μας και στον σεβασμο στην ελευθερια του αλλου.
Ισως να διαφωνησω με τον δοκτωρ Περλς μονο στην τελευταια προταση του. Ισως να μην ηταν υποχρεωμενοι οι διοργανωτες να τον ενημερωσουν για την απαγορευση του τσιγαρου. Ισως να ηταν πιο δικαιο, ο ιδιος να ζητησει να ενημερωθει για την πολιτικη του καπνισματος στον χωρο, αφου τον απασχολει τοσο πολυ και να μην το θεωρει δεδομενο αν δεν του το αναφερουν.
Οπως και να εχει, εχουμε παντα το δικαιωμα να απομακρυνομαστε απο ο,τι δεν μας αρεσει χωρις να επιβαλουμε ποτε σε κανεναν τις δικες μας επιλογες.