αναμονη

Μπηκαμε λιγακι σε ρυθμους καλοκαιριου κι ας ειμαστε εδω, στην ιδια καθημερινοτητα μας. Τα παιδια στον πεζοδρομο το βραδυ δεν μαζευονται ευκολα. Βαζουμε την μικρη για υπνο και εχει αρκετες μερες που ερχεται και ο Δ λιγακι πιο νωρις και πινουμε κανενα κρασακι ή μπυριτσα στην μικρη αυλιτσα.
Καποια νεα δεδομενα με κανουν να σκεφτομαι πολυ διαφορετικα. Προσπαθω να συγκεντρωθω στα ομορφα, τα καταφερνω και μετα νιωθω ενοχη μηπως υπερεβαλλα. Ξαναφευγει το μυαλο στα ομορφα. Προσπαθουμε να προσαρμοστουμε σε μια διαφορετικη καθημερινοτητα κι ενω ειναι λιγακι πιο κουραστικη, με γεμιζει αυτοπεποιθηση. Θα τα καταφερουμε. Μαζι θα τα καταφερουμε. Ετσι ειπαμε χθες. Εδω, εκει, παραπερα.
Μου κανει εντυπωση ποσο διαφορετικα ζει ο ανθρωπος σε διαφορετικες γωνιες του πλανητη. Τοσο εντυπωση, που στιγμες στιγμες τεινω να πιστεψω οτι ολα ειναι ενα ψεμα, περα απο τη δικη μου πραγματικοτητα. Δεν υπαρχουν οσα μου δειχνουν σε φωτογραφιες και σε βιντεακια.
Αυτη η αναμονη φετος το καλοκαιρι με εχει κυριευσει. Με πανικο στην αρχη, με ενα ειδος καταθλιψης μετα και τωρα, νιωθω αγωνια μην την αποχωριστω και δεν εχω κατι να αναμενω, οταν παρω απο παντου απαντησεις.
Οταν σου προσφερεται η προοπτικη μιας καλυτερης ζωης κι εσυ την εξεταζεις με καχυποψια πως λεγεσαι; Πρεπει να βρω ενα ονομα.