στιγμες, στιγμες, στιγμες, στιγμες....

Τι ομορφη μερα. Εβαλα σε μια ταξη τη δουλεια μου και το μεσημερι ανηφορισα στο αγαπημενο μου λοφακι στην Περαια. Πηρα ξανα φραπε με γαλα, ενω πινω τον καφε μου χωρις γαλα εδω και μηνες. Αλλα δεν με ενοιαζε. Εξαλλου ειναι η πρωτη ανοιξη, μετα απο τρια χρονια που δεν με επιασε η αλλεργια μου. Δεν ξερω αν ευθυνεται στα αληθεια, αυτο που ειχα διαβασει για τα γαλατα, αλλα εγω σε αυτο το χρεωνω και μου χτυπαω συνομωτικα το χερι, δειγμα οτι τα καταφεραμε.
Τις στιγμες που καταφερνω να ειμαι συγκεκριμενη και να ζω παρομοιως, πολυ τις απολαμβανω. Με λιγη βοηθεια απο ΄δω κι απο ΄κει, που εκπαιδευτηκα να απλωνω το χερι και να τη δεχομαι, ζω στιγμες ευτυχιας. Και γενικα νομιζω η ζωη μου ειναι ενα φιλμ γεματο διακεκομμενα ενσταντανε. Στιγμες,στιγμες,στιγμες, στιγμες, στιγμες... Τιποτα δεν ζω σε συνεχεια. Πρεπει να ειχα πολλα "cut" για να βγηκε ετσι η ταινια μου. Φανταζομαι οτι πολυ στο βαθος θα παιζει μονιμα και μουσικη, εκτος απο τις στιγμες που αναλαμβανει η φυση αυτο τον ρολο. Αραγε οι ανθρωποι που ζουν κοντα μου με βλεπουν εστω και λιγο μεσα απο τα δικα μου ματια; Αραγε θυμουνται να με παρατηρησουν, οπως συχνα κανω εγω και στιγμες στιγμες νιωθω να γινομαι και αδιακριτη, οταν απληστα τους κοιταζω;
Ενα μικρο ανθρωπακι με περιμενει να τις διαβασω παραμυθια το βραδυ και να παιξουμε με τους δυνοσαυρους που κολλησαμε στην ντουλαπα της. Ενας ωραιος αντρας περιμενει να με βρει σπιτι οταν επιστρεψει αργα το βραδυ και να ξαπλωσει διπλα μου. Μια παιδικη φιλη περιμενει το βραδυ να με ακουσει και να συζητησουμε οσα τοσα χρονια ειχαμε ξεχασει να συζηταμε. Αυριο με περιμενει η νονα μου και ο νονος μου για καφεδακι. Πεντε γυναικες περιμενουν να με αγκαλιασουν την Παρασκευη και να χαρουν μαζι μου που εχασα αλλα 800 γραμμαρια απο την τελευταια φορα που με ειδαν. Και μεσα σε ολα αυτα τα "περιμενε" των καθημερινων ημερων μου, εχει χωθει η ευτυχια μου και βγαινει πισω απο τοιχους και τουλιπες και μου κλεινει το ματι. "Μη με ξεχνας, να με επιλεγεις" μου φωναζει. "Σημερα που μπορω, στο υποσχομαι" της απανταω και τρεχω με λυμμενα τα μαλια και με ματια ετοιμα να βουρκωσουν. Με ενα δακρυ να κρεμεται αναποφασιστο να αυτοκτονησει και να πεθανει στα χειλη μου. Αναποφασιστο αν ειναι δακρυ χαρας ή θλιψης. Δακρυ με συναισθημα, αποφασιζει και κανει βουτια μεσα στο λακακι μου.