οργασμος αισθησεων

Επεστρεψα συγκινημενη χθες βραδακι. Κατσε να κανω καφε να στα πω.
Ελειψα 3 μερες και δεκα χρονια για Πασχα. Στην περιφορα δεν πηγαμε. Η πεθερα μου μας εριξε υπνωτικο και βγηκαμε απο την χρονοκαψουλα κατα τις οχτωμιση το βραδυ της φετινης χρονιας. Τα ματια μου ομορφαιναν οταν κοιτουσα τον Δ. και την Ι. και καποιες στιγμες ηθελα να κλαψω αλλα κρατηθηκα. Ντρεπομαι να κλαψω ετσι αυθορμητα και μετα να τους πω οτι κλαιω απο ευτυχια.
Κι υστερα θυμηθηκα εναν επιταφιο πριν χρονια στην Αρναια. Η Ανασταση εκει, μπροστα στο δημαρχειο, πανω απο την εκκλησια του Αγιου Στεφανου, εχει μεγαλυτερη ενταση. Ή εγω τη θυμαμαι ετσι, επειδη ημουν πιο μικρη και ευκολοπιστη; Μου λειπει το χωριο μου. Μου λειπει αφορητα μερικες φορες. Και μετα σκεφτομουν οτι ηθελα να κανω Πασχα στην Αρναια με τον Δ και να τον παω να δει και το πανηγυρι το καλοκαιρι στο χωριο. Μα δεν εχω καταφερει ουτε το ενα ουτε το αλλο. Ουτε στην Constanta και στο Brasov καταφερα να παω μαζι του. Και λυπηθηκα που μεσα σε τοσα χρονια δεν τα καταφερα.
Την Ανασταση οταν στεκομασταν λιγο παρακατω απο την Μητροπολη, εβλεπα τον Δ, ποσο ομορφος ηταν καθως εφερνε το Αγιο Φως και την μικρη να κραταει καμαρωτη το φαναρακι της και ξαφνικα εξαφανιστηκαν ολοι οι αλλοι. Καταφερνω να απομονωνω σπανιως τον κοσμο. Και παντα γινεται με αφορμη μια εικονα, ενα αρωμα, μια γευση. Μακαρι να μπορουσα να κλεισω τις αισθησεις στην χουφτα μου, να την ανοιξω και να τις φυσηξω απαλα πανω στο προσωπακι της Ισμηνης μου.
Καθε που ξαπλωνα ονειρευομουν την Αρναια και μεταφερομουν ξανα παιδι εκει, για Πασχα. Το τελευταιο βραδυ ξυπνησα στο σημερα, πισω απο ενα ταξιδι με τον Δ. μου στην Κροατια. Ειχαμε παει εκει για ταξιδι του μελιτος, επειδη ειχε βρει κατι φθηνα εισητηρια και μου το εκανε εκπληξη. Και οταν ανοιξαμε την τηλεοραση αργα το βραδυ και πετυχαμε στο travel channel ενα οδοιπορικο που περνουσε και απο Κροατια παραξενευτηκα. Και ηθελα να μιλησω στον Δ. για το ονειρο μου, μα ενιωθα οτι παλι θα βαλω τα κλαμματα καθως θα του περιεγραφα σε ποσο ομορφα λιθοστρωτα μονοπατια περπατουσαμε. Και ντρεπομαι να με δει να κλαιω "χωρις λογο". Γιατι αυτος δεν στρεχει για λογος. Το να εισαι απλα ευσυγκινητος δεν ειναι λογος, ετσι; Και θα μπορουσα να βλεπω για πολλες ωρες ενα οδοιπορικο σε ολη την Ευρωπη χθες. Μα τελειωσε κι ενιωθα κι εγω εξαντλημενη απο την συγκινηση των ημερων και ανηφορισα να κοιμηθω.
Αφησα πρωι πρωι το αυτοκινητο παλι στο συνεργειο και κατηφοριζοντας μετα, το ομορφο δρομακι με τα αγριολουλουδα, σκεφτηκα οτι ισως να μπορουσα να επιστρεψω με τα ποδια πισω στο γραφειο. Μα σε λιγα λεπτα ανεβηκα στο αυτοκινητο του μπαμπα μου κι επεστρεψα.  Σε μια καθημερινοτητα που ειναι πολυ ανεκτικη μαζι μου σημερα.