χριστουγεννιατικες αναμνησεις, χριστουγεννιατικες σκεψεις

Μ'αρεσουν τα χριστουγεννα. Η μαμα μου μαζευε κοσμο παντα και καναμε ρεβεγιον στο σπιτι μας με φιλους. Το δεντρο ηταν παντα πιο ωραιο απο περσι και απο καθε αλλο δεντρο που ειχα δει. Δεν μ' ενοιαζε και πολυ ομως εμενα αυτο. Ειχα βγει λιγακι αγοροκοριτσο σ'αυτο τον τομεα. Πιο πολυ απολαμβανα τα φωτακια, τους φιλους, τα καλαντα, την ζεστασια του σπιτιου μας.
Ο Δημητρης θυμωνει που μας καταντησαν ετσι. Να δουλευουμε και οι δυο, να εχουμε ενα παιδι και να επιστρεφουμε σε κρυο σπιτι μεχρι να αναψουμε την σομπα. Χθες το βραδυ η μικρη μου ειπε ποσο της αρεσουν τα χριστουγεννιατικα δεντρα. Και το πιο ωραιο δεντρο που εχει δει ποτε ειναι το δικο μας. Και της αρεσει να μην δουλευω τα απογευματα για να ειμαστε σπιτι μας. Επειδη ειναι το πιο ωραιο απο ολα το σπιτι μας.
Με επιασε μια μανια με χριστουγεννιατικες ταινιες. Ειδα δυο-τρεις μαζεμμενες αυτες τις μερες. Και συγκινουμαι με ολες. Και μ'αρεσει που αφηνομαι και κλαιω στις ταινιες οταν ειμαι μονη. Και δεν χορταινω να βλεπω στολισμενα σπιτια στις αμερικανικες αυτες ταινιες. Ισως επειδη εχουν πολλα φωτακια. Στις σκαλες, γυρω απο τις κασες, στα παραθυρα.
Το πρωι βοηθησα λιγακι τον Δ μου να βολεψει τον τονο με μπριγκετες για την σομπα που μας εφεραν. Κι ενω εκεινος στενοχωριοταν μην ιδρωσω και λερωθω ενω ημουν ετοιμη να παω στη δουλεια, εγω απολαμβανα τα λεπτα που καναμε κατι μαζι. Λειπουμε συνεχεια απο το σπιτι και δεν κανουμε σχεδον ποτε κατι μαζι. Και ζηλευω τα ζευγαρια που περνανε χρονο μαζι. Ισως μερικες φορες να μου ξεφευγουν και πικροχολα σχολια αν ακουσω για καποιους που τελειωνουν τις δουλειες τους το απογευμα και μετα γυρισουν σπιτι ΜΑΖΙ. Με πληγωνει το να μην εχω τον Δ οσο τον εχω αναγκη. Κι ας ξερω οτι αν αλλαζε δουλεια δεν θα ξεραμε πως να διαχειριστουμε τον χρονο που θα ειχαμε μαζι σε καθημερινη βαση.
Θυμαμαι δυο στιγμες απο την ζωη μου με τον Δημητρη. Μια ειναι στην Περαια, στο σπιτι που εμενε οταν τον γνωρισα. Ειχαμε κανει ερωτα και καθομασταν στον καναπε κι ενιωθα τοσο ευτυχισμενη που το μονο που ευχομουν ειναι να καταφερουμε να ζησουμε μαζι, για να μην χρειαζεται να χαλανε τετοιες στιγμες επειδη θα πρεπει εγω να γυριζω στο πατρικο μου. Και η άλλη στιγμη ειναι, οταν μετα μετακομισε στην γειτονια μου και σιγα σιγα μετακομισα κι εγω σπιτι του, που επεστρεψε ενα βραδυ απο την δουλεια και του ειπα ποσο απιστευτο μου φαινεται που μενουμε επιτελους μαζι. Φευγει για δουλεια στο εξωτερικο τελευταια και απολαμβανω πολυ που, οταν επιστρεφω το βραδυ, βρισκω το σπιτι οπως το αφηνω. Μα οσο περνουν οι μερες μου λειπει καθε ασχημη συνηθεια του.

Η μοναξια ειναι αγριο πραγμα. Το ξερω απο την θεια μου αυτο. Που μπορει να θυμωνε οταν ενιωθε οτι ο μπαμπας μου "περιοριζε" την μαμα μου καποιες φορες. Ηξερα ομως οτι πολυ συχνα στενοχωριοταν που δεν ειχε καποιον διπλα της. Δεν ηθελε να δινει αναφορα σε κανεναν. Κι ομως εδινε σε εμας. Και δεν ξερω αν συνειδητοποιησε ποτε, οτι δεν θα δεσμευοταν περισσοτερο αν επελεγε τελικα να ζησει με καποιον την ζωη της. Οχι περισσοτερο απο οσο ειχε "δεσμευτει" μαζι μας. Η μοναχικοτητα ειναι ομορφια, ειναι γαληνη, ειναι σωτηρια. Η μοναξια ομως ποναει, γδερνει, ματωνει και σπανιως σε αναπλαθει.
Αυτες τις μερες λοιπον δεν θα ηθελα να ειμαι πουθενα αλλου. Χριστουγεννα με τα πεθερικα μου, τον αδερφο του αντρα μου με την κοπελα του, οπως καθε χρονο και πρωτοχρονια με την οικογενεια της αδερφης μου και τους δικους μου. Περναει ο καιρος κι εμεις δημιουργουμε σχεσεις που επενδυουμε πανω τους ο,τι αντεχει η ψυχη μας. Ο κοσμος ειναι οπως τον βλεπω μεσα απο τα δικα μου ματια. Ο καθε ανθρωπος που συναντω εχει καποιον σκοπο που βρισκεται στη ζωη μου. Ειτε φευγαλαια, ειτε για περισσοτερο διαστημα. Πιστευω πολυ στο μοιραιο. Οχι οτι δεν εχω επιλογη, αλλά κατα καποιο τροπο, αν κατι το εχω πραγματικα αναγκη, θα βρεθει "μπροστα" μου πανω απο μια φορα. Γιατι η μοιρα δεχεται να ειμαι ανωριμος, να κανω λαθη, να ειμαι αφελης. Το μονο που δεν ανεχεται ειναι την αχαριστια. Να μην υποτιμησω αυτο που ειναι μπροστα μου. Μπορει να ειμαι 1846 χρονια με τον συντροφο μου. Να μην αφησω την μιζερια να νικησει τον ερωτα. Να κοιταω με αγαπη αυτον που κανει τη ζωη μου πιο πολυτιμη. Ειτε αυτος ειναι ο συντροφος μου, ειτε ενας γονιος, ειτε αδερφος, ειτε φιλος, ειτε κατοικιδιο.



Αγιε μου Βασιλη, εκτος απο το ταμπλετ που σου ζητησα, μη με αφησεις να ζω χωρις παθος. Μη με αφησεις ποτε να παραιτηθω, να απελπιστω. Ολα αυτα που βλεπουμε στις ταινιες φυσικα και υπαρχουν. Εσυ που πετας με το ελκυθρο πιο ψηλα απο ολους μας το ξερεις καλα...