η Αρναια μου

Γινομαι αλλος ανθρωπος εκει. Μου λειπει και νιωθω μια παραξενη ενοχή καθε φορα που πηγαινω. Ένοχη επειδη εχω τοσο καιρο να παω. Να δω τα ομορφα μερη της, καποιους Φιλους που αγαπω πολυ! Ω ειναι πολυ δυσκολο να περιγραψεις τα αισθηματα. Στο αυτοκινητο, ο Δ επελεξε μια υπεροχη διαδρομη. Με περισσοτερες στροφες, αλλά απιστευτη ομορφια. Δεν χορταινα να θαυμαζω και αν δεν ειχαμε την μικρη, θα παρακαλουσα να ειναι λιγο πιο μακρυς ο προορισμος.

Ο οικισμος που ηταν η μικρη, με τις ομορφες αυλες, με τη θαλασσα στα 200 μετρα, με τα παιδια να τρεχουν στους χαλικοδρομους δεν συγκρινεται με τον παιδοτοπο που την πηγαμε χθες το απογευματακι. Για την ιδια βεβαια, αυτο της ειχε λειψει κι αυτο επιλεγει αυτη την περιοδο. Και τα δικα μου ματια ομως γαληνεψαν με το πρασινο του βουνου. Του δικου μου βουνου. Του δικου μου χωριου. Αυτο το μερος το αγαπω και οσο κι αν χανομαι, ενα κομματι μου ειναι παντα αφημενο εκει. Κατω απο την σκια του πλατανου, στο παγωμενο νερο που τρεχει απ τα σπλαχνα του.
Επιστρεψαμε σπιτι το βραδακι. Αφησαμε τη μικρη κι επιστρεψαμε στο δικο μας σπιτακι. Ενα μπανακι, και 2 μπυριτσες μοιρασμενες. Η εβδομαδα μας περιμενει με υποχρεωσεις. Κι εμεις θαρρω ειμαστε ετοιμοι....