χωρις οργανωση

Οταν αποφασιζω να οργανωσω κατι με χαιρομαι πολυ. Κανονισα πικ-νικ με ενα αγαπημενο ζευγαρι φιλων σε ενα περιβαντολογικο παρκο εδω κοντα και για λιγες στιγμες ενιωσα σαν να μην περασε μια μερα που ημουν μαζι με αυτους τους δυο φιλους στην Ρουμανια.
 Τι ομορφο δωρο τα φοιτητικα χρονια. Τι ομορφο δωρο οι φιλοι απο τοτε. Ανθρωποι που σε γνωριζουν καπως αλλιως. Σε εχουν ζησει μεσα στο σπιτι σου, με τα ασχημα και τα καλα σου. Σαν μικρες συγκατοικησεις με τον καθενα τους. Τα παιδια ηταν ελευθερα. Ετρεξαν, εκαναν κουνια, εγιναν μουσκεμα στη βρυση, επαιξαν με παιχνιδια, κυνηγηθηκαν και ξεθεωμενα επεστρεψαν σπιτι. Με το ζορι μεσα στην μπανιερα και αγκαλια στο κρεβατακι μετα.

Το επομενο πρωι πηγα στο υπογειο απο το σπιτι της θειας μου που εχασα πριν λιγους μηνες. Ανεβηκα σε εκεινο το τοσο αγαπημενο σπιτι που εχει ακομη τη μυρωδια της και δεν καταφερα να μη σκεφτω ασχημα για καποιους. Να μην πονεσω παλι στιγμιαια για ολα αυτα. Και η μαμα μου ηταν στενοχωρημενη ξανα εκει μεσα. Την εβλεπα. Κρυψαμε δακρυα κι εγω κι εκεινη. Για διαφορετικους ισως λογους η καθεμια. Ισως και για τους ιδιους λογους. Ποιος ξερει.
Πηραμε το κλειδι της αποθηκης και κατεβηκαμε να παρουμε το παιδικο μου κρεβατι. Εγινε τωρα της Ισμηνης. Το μεταφερεμε και πανω του μεταφεραμε τοσες αναμνησεις. Η Ισμηνη το χαρηκε λιγακι μονο στην αρχη και μετα δηλωσε οτι δεν της αρεσει. Ειναι πολυ μεγαλο και δεν φτανουν τα ποδαρακια της μεχρι κατω. Κι αυτο ειναι σοβαρος λογος για ενα παιδι να νιωσει αβολα. Μερα με την μερα την βλεπω οτι απλωνεται και το αγκαλιαζει.
Κοιμηθηκα αργα το βραδυ εξουθενωμενη. Οχι τοσο απο ολο το κουβαλημα και τις δουλειες, οσο απο την επισκεψη σε εκεινο το σπιτι.

Χθες ξυπνησαμε παλι απο τις 6:00. Στις 6:10 αποφασισα οτι τελικα θα παμε για το πρωτο μας μπανιο με τον νονο και την νονα της μικρης. Καμια οργανωση. Πρωι πρωι εψαχνα μαγιω, μπρατσακια και περσινα κουβαδακια. Ενα μπρατσακι βρηκα μονο. Αλλά πηγαμε. Λιγο μονο πλατσουρισμα στα ρηχα. Η θαλασσα ηταν υπεροχη. Σκεφτομουν οτι συχνα κατακρινω τους ελληνες που εχουν τη συνηθεια να πηγαινουν για μπανιο τοσο αργα. Παραλληλα νιωθω πολυ τυχερη που συμβαινει αυτο, επειδη εχω την ησυχια που αγαπαω οταν εγω πηγαινω στις 9 το πρωι στην παραλια. Κατα τις 12:30 που αποχωρουμε εμεις, επικρατει κοσμοσυρροη. Κι ακους και παραπονα που δεν βρισκουν αδειες ξαπλωστρες. Αφου δεν εχουν την απαιτηση να φυγουν οι πρωινοι, για να ξαπλωσουν αυτοι, παλι καλα.


Στην επιστροφη η μικρη κοιμηθηκε στο αυτοκινητο και το μεσημερι μας βρηκε να αδειαζουμε και να συμμαζευουμε συρταρια επειδη δεν ειχαμε υπνο. Ευτυχως φυσουσε ενα ομορφο αερακι ολη την ημερα και οι δουλειες εγιναν ευχαριστα.
Το βραδυ κοιμηθηκε σε δευτερολεπτα και μετα απο λιγη ωρα κι εγω το ιδιο. Ετσι αποχαιρετησαμε το τριημερο με ενα βαθυ υπνο χωρις σκεψεις. Ειναι μεγαλη πολυτελεια να κοιμαμαι τοσο ξεκουραστα στις μερες μας. Και το οτι μπορω και κοιμαμαι τοσο ευκολα, τοσο απολαυστικα μου δηλωνει κατι. Ενα βημα μπροστα.

Ολα εγιναν χωρις οργανωση. Κανονισμοι της τελευταιας στιγμης, επειδη ειχα σκοπο να τα ακυρωσω ολα. Με επιασε ενα πεισμα να γεμισω τις μερες μου εικονες και δεν το μετανιωσα. Πηρα και καποια καδρα παλια της μαμας μου, που ηταν στην αποθηκη της θειας. Θα τα κρεμασω στο σαλονι και ακομη ψαχνω που να βαλω εκεινα τα τεσσερα καδρακια με εικονες της παλιας Θεσσαλονικης.

Η εβδομαδα αρχισε ομορφα. Το πρωι απολαμβανω να χαζευω τον ουρανο εξω απο την μπαλκονοπορτα και να σκεφτομαι ποσο ονειρευομουν να ζησω καποτε σε ενα τετοιο σπιτι. Με ξεκουραζει η πρωινη αυρα. Ειναι τοσο μακρυνο εκεινο το κομματι μου που προτιμουσε την νυχτα απο την ημερα.

Με εικονες και σχεδια ξεκιναει κι αυτη η κουτση εβδομαδα. Ετσι, χωρις οργανωση...