με χαλαρη διαθεση...

"36 βαθμους εχει εξω", ειπε ο Μιχαλης φευγωντας απο το γραφειο μου

κι εγω πριν λιγο διαβαζα για ενα βιβλιο στην roadartist και κρατησα αυτη την παραγραφο που μοιραστηκε μαζι μας.

«Καμιά φορά έπιανε τον εαυτό της να σκέφτεται το νότο, χώρες που δεν επισκέφτηκε ποτέ αλλά τις γνώριζε μέσα από τις σελίδες των βιβλίων και από την οθόνη του σινεμά. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η ζωή της αν ζούσε… στη Γρανάδα; Ή στη Νάπολη; Στα μέρη αυτά θα μπορούσε ν’ απλώνει την μπουγάδα της έξω, σ’ ένα τεντωμένο σχοινί, και θα έπρεπε να κλείνει προσεκτικά τις κουρτίνες, μες στο καταχείμωνο, για να μην αφήνει τον ήλιο να την ξυπνά το πρωί. Της φάνηκε τόσο εξωπραγματική αυτή η εικόνα, που την απώθησε αμέσως, κουνώντας το κεφάλι. Πίεσε τον εαυτό της να συγκεντρωθεί στο βιβλίο που διάβαζε. Χρωστούσε τόσα πολλά στα βιβλία! Αμέτρητες ώρες συντροφιάς, συγκινήσεων, ταξιδιού, κουβεντούλας…» (σ. 24)



Ειναι που σκεφτομουν και την Αγγλια αυτες τις μερες. Τη ζωη στην επαρχια της. Στο αν θα καταφερουμε εγω και ο Δ ποτε να το παρουμε αποφαση αληθινα.

Σκεφτομουν επισης οτι εγω μεγαλωσα μεσα σε ενα σπιτι που τα πατζουρια δεν εκλειναν ποτε. Μονο μια φορα σε ενα δυνατο χαλαζι θυμαμαι. Εκανε και τρυπες στα πατζουρια! Και καποιες φορες απο επεισοδια που γινοταν μετα απο καποιο μεγαλο ματς (οταν μεγαλωνεις διπλα σε γηπεδο, εχεις και τετοια). Τον υπολοιπο καιρο ηταν ανοιχτα μονιμως.
Στην Ρουμανια τα ειχα ολα κλειστα. Ισως ηταν η ηλικια. Ενιωθα πιο "ασφαλης", πιο σαφη τα ορια του κοσμου μου. Εξι χρονια εζησα εκει και θυμαμαι τοσο καλα την καθε μου αλλαγη. Λες και ηταν απολυτα συνειδητη καθε στιγμη, ενω δεν ηταν. Τον τελευταιο χρονο τα πατζουρια εκλειναν σπανια. Στις πολυ μαυρες μου.
Τον πρωτο χρονο που μετακομισαμε εδω με τον Δ, εκλεινα τα πατζουρια στο καθιστικο γιατι το ενιωθα πολυ εκτεθειμενο στο πεζοδρομιο εξω. Ηταν σχεδον στο ιδιο υψος με τους πεζους κι ενιωθα οτι οι κουρτινες δεν διασφαλιζουν ικανοποιητικα την ιδιωτικη μου ζωη. Μετα σιγα σιγα αρχισα να τα ανοιγω κι εκει. Χρειαζομουν χρονο να νιωσω ανετα στον νεο μου χωρο. Αυτο ηταν.
Μετα ηρθε η Ισμηνουλα και τα πατζουρια μενουν κλειστα το βραδυ για τους κλεφτες, για να μην μπαινει κρυο-ζεστη (επειδη τα κουφωματα ειναι εργολαβικα). Και πολλες φορες βαριεμαι να τα ανοιξω οταν ξυπναω και μενουν κλειστα ολη μερα. Κι ας παω μεχρι εκει να ανοιξω την μπαλκονοπορτα να αερισω. Μονο της Ισμηνης ανοιγω καθημερινα. Απο τις 6:30 που θα ανεβασω το γαλατακι της. Η Νικολεττα απεναντι ειχε παρατηρησει οτι καταλαβαινει ποτε ξυπναει η Ισμηνουλα απο τα πατζουρια στο δωματιο της.
Η αληθεια ειναι οτι αν θα εκανα ενα δικο μου σπιτι, θα εβαζα συρταρωτα κουφωματα και καγκελα απεξω για ασφαλεια για να εχω τα πατζουρια μου συνεχεια ανοιχτα. Ειμαι σιγουρη οτι πολλοι στον ομορφο βορρα ονειρευονται να ξυπνησουν απο τις ακτινες τους ηλιου. Στην καλοκαιρινη μου λιστα θα μπει να ανοιγω το πατζουρι της κρεβατοκαμαρας καθε πρωι. Κι εχουμε και τοσο υπεροχη θεα απο το μπαλκονι. Ισως και να με μισησεις που δεν βγαινω πλεον σε εκεινο το μικρο μπαλκονακι να χαζεψω κατω τον Θερμαϊκο και τα αεροπλανα που προσγειωνονται κι απογειωνονται.

Ναι. Μου θυμωνω κι εγω τωρα που βλεπω τις φωτογραφιες. Αυτο το σπιτι δεν το εχω χαρει οσο του αξιζει. Ειμαστε τοσο κουρασμενοι συνηθως για να του δωσουμε σημασια. Κι ομως. Κατι μου λεει οτι αν ασχοληθουμε θα μας ξεκουρασει. Ερχεται τριημερο. Μετραμε τον καιρο με τις αργιες συχνα. Μεχρι το τριημερο εχουμε αλλες πεντε μερες να ομορφυνουμε. Αντε να το τολμησουμε.