Κι αναρωτιεμαι πως γινεται μετα απο τοσα χρονια σχεσης να μην ντρεπεσαι να το βαλεις στα ποδια σαν παιδακι δημοτικου, χωρις να δωσεις μια εξηγηση. Κι αναρωτιεμαι αν εκεινος μπορει κοιτωντας στον καθρεφτη να πει οτι ηταν οντως "ξαφνικο" ολο αυτο. Συμβαινουν διπλα μας αλλαγες ζωης. Ξημερωνουν ανθρωποι μηδενιζοντας το κοντερ και βρισκονται στα τριανταφευγα τους να εχουν να διαχειριστουν πονο χωρισμου. Δεν ξερω αν ειναι σαν το ποδηλατο. Αν ποναει το ιδιο οσο οταν εισαι 25. Ξερω οτι σκεφτομαι αλλιως τωρα. Οτι θα πονεσω για διαφορετικα πραγματα. Οτι εχω δωσει αλλη ερμηνεια στη λεξη απωλεια. Οτι φοβαμαι τοσο πολυ τον εγωισμο των ανθρωπων.
Εχω παρατηρησει οτι μυριζει η ευτυχια. Μπορει να σερνονται ζευγαρια στον χρονο διχως να κρυβουν σταλα ευτυχιας κι αλλα να χωριζουν κι ακομα να νιωθουν ζαλισμενοι απο την ευτυχια που εζησαν. Οσο κρατησε. Εξαλλου εχουμε ξεπερασει το κλισε "να μην χαλασει ο γαμος" οταν μιλαμε για ηδη χαλασμενους γαμους.
Μα την προσεχε, την πηγαινε ταξιδια, της επαιρνε δωρα....ειπαν. Γιατι να φυγει, ετσι "ξαφνικα";
Και στο σπιτι; Στο σπιτι πως της συμπεριφεροταν; Πως την εκανε να νιωθει. Δεν ειναι υπεροχο να ζεις με καποιον που σε κανει να νιωθεις καλα με τον εαυτο σου; Δεν φευγεις ευκολα απο κατι τετοιο. Ειναι πιο εθιστικο και απο το χρημα. Ή κι απο τον ερωτα; Ή μηπως υπερβαλω; Ή δεν πρεπει να ανακατευουμε τον ερωτα οταν μιλαμε για μακροχρονιες σχεσεις. Αλλα για μια αγαπη που εξελισσεται και αναγεννιεται; Στα υγιη παραδειγματα. Που ολοι βαζουμε την περιπτωση μας μεσα.
Δεν εχω διαθεση να συζηταω με ανθρωπους για τετοια θεματα. Μονο με λιγους φιλους, που γονατιζουμε πιο πριν τις δικες μας ζωες. Διπλα στις δικες μας μικροπρεπειες ακουμπαμε των αλλων και τις διαβαζουμε για μαθημα.
Τηλεφωνει ακομα παντου αυτος να μαθει γιατι τον παρατησε. Δεν ξερω ποσο χρονο θα παρει, αλλα θα βρει τον "σωστο" αριθμο να καλεσει για απαντησεις. Θα πρεπει ηδη να υποπτευεται ποιος μπορει να ξερει την αληθεια.
Η αγαπη μυριζει, μην το ξεχνας. Αν δεν τη μυριζεις ή συνηθισες απο συνηθεια το αρωμα ή ξεχασες να βαλεις. Και ειλικρινα δεν ξερω να σου απαντησω ποιο ειναι χειροτερο απο τα δυο.
Πέρασα για μια καλησπέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα σχολιάσω την ανάρτηση, Θέλει πολλές γραμμές, για να βρεις την άκρη της ιστορίας...έχω ζήσει ανάλογη...
Σου στέλνω τα φιλιά μου κι ελπίζω το Ισμηνάκι σου να ναι τώρα καλά..
Καλη σου μερα Αννιω μου :)
Διαγραφήυ.γ. καλοδεχουμενα τα μεγαλα σχολια. Μεσα απο τη δικη σου εμπειρια ισως μαθουμε κι εμεις κατι :)
Dee Dee ξαλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι οι ήρωες του κειμένου σου πιθανόν να μπορούν να δώσουν κάποιες εξηγήσεις παραπάνω στον εαυτό τους για το πώς εξελίχθηκε η ιστορία τους, αν διαθέτουν αυτογνωσία.Τις λεπτομέρειες και τα "γιατί" δε χρειάζεται να τα ξέρουμε και μεις οι υπόλοιποι.Δεν έχει νόημα, δεν έχει ουσία: κάθε ιστορία είναι διαφορετική, γιατί οι άνθρωποι και τα βιώματά τους είναι διαφορετικά.
Καλή τύχη και στους δυο τους.Είναι ένας χωρισμός, δεν είναι το τέλος του κόσμου, όσο κι αν πονά τώρα. Έχουν πολλές ακόμη σελίδες να γεμίσουν στο βιβλίο της ζωής!
Φιλιά,
Νατάσσα Μαν.
Μα φυσικα και καθε ιστορια ειναι διαφορετικη, γι'αυτο ειναι και τοσο γοητευτικη :) Μου αρεσει να επεξεργαζομαι ο,τι βλεπω γυρω μου. Μεσα απο τις ζωες των αλλων παιρνω κι εγω σπουδαια μαθηματα. Φυσικα και δεν θα ανακατευτουμε στη ζωη τους. Φυσικα κι εκεινοι μαλλον ξερουν καλυτερα απο ολους μας τι συνεβει και γιατι. Και καμια αιτιολογια δεν μας χρωστανε.
ΔιαγραφήΤους ευχομαστε τα καλυτερα. Everything happens for a reason! Το πιστευω ακραδαντα αυτο. Καθε εμποδιο για καλο που λενε εδω στην Ελλαδα :)
καλημερααα
Θα συμφωνήσω με τη Νατάσσα στο ότι κάθε ιστορία είναι διαφορετική. Εξάλλου, όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, δεν λένε? Ε, σοφή κουβέντα. Και επιπλέον, ναι έχεις δίκιο οτι είναι σπουδαίο ο άλλος να σε κάνει να νιώθεις καλά με σένα, μα αν εσύ πρώτα δεν νιώθεις καλά με σένα, όλα τα άλλα δεν βοηθάνε...
ΑπάντησηΔιαγραφήσαλονικια μου
Διαγραφήναι, η διαφορετικοτητα της καθε ιστοριας κανει τοσο γοητευτικη και πλουσια την καθε μια :) Νομιζω θα μπορουσα να γραφω αναρτησεις μονο με ιστοριες που εχω ακουσει ή εχω ζησει και να σχολιαζουμε πανω σ'αυτες. Μαθαινω πολλα καθε φορα απο τετοιες εμπειριες.
Η δικη μας ψυχολογια αλληλεπιδρα μονιμως με το εξωτερικο μας περιβαλλον. Οσο καλη εικονα και να εχεις με τον εαυτο σου, νομιζω μπορει να κλονιστει αν ο ανθρωπος που ζεις καθημερινα μαζι του προσπαθει ηθελημενα ή αθελα του, να την διαστρεβλωσει. Ευχομαι συχνα σε "ελευθερους" φιλους μου, να βρουν εναν ανθρωπο που να τους κανει να νιωθουν ομορφοι ανθρωποι :)
Καλημερα βροχερη σαλονικια μου
Τι να πεις...όντως δεν μπορείς εύκολα να σχολιάσεις τις ζωές των άλλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό είναι όμως που τα συζητάμε γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να σκεφτόμαστε πάνω σ'αυτά που όμως έτσι κι αλλιώς είναι κάθε φορά διαφορετικά για το κάθε ζευγάρι αλλά και για το κάθε κομμάτι του ζευγαριού.
Θα πω μόνο πως είναι δειλία να φεύγει κανείς χωρίς καμιά εξήγηση. Ναι, θα έπρεπε κι αυτός κάτι να έχει καταλάβει, τίποτα δεν είναι τόσο ξαφνικό αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Όταν είσαι σε μια σχέση, ειδικά όταν την έχεις βαφτίσει γάμο αυτή τη σχέση για να τη διαχωρίσεις από τις άλλες πιο επιπόλαιες σχέσεις που έκανες μέχρι τότε, πρέπει να μπορέις τουλάχιστον να συζητάς για όσα σου συμβαίνουν. Ακόμα κι αν αυτό που συμβαίνει είναι το "φεύγω γιατί δε μπορώ τον εαυτό μου, φεύγω και δε θέλω καν να συζητήσω το γιατί, γιατί ακόμα κι εγώ δεν ξέρω τί μου συμβαίνει.."
Νομίζω πως οι άνθρωποι που μας συντροφεύουν αξίζουν τουλάχιστον αυτό το σεβασμό. Διαφορετικά ακυρώνουμε εμάς τους ίδιους αλλά και τους δημιουργούμε τραύματα.
Αυτή είναι η άποψή μου για τη φυγή και έχει να κάνει με όλες τις φυγές. Όλοι είμαστε ελεύθεροι να πηγαίνουμε και να ερχόμαστε αλλά θα μπορούσαμε να λέμε την αλήθεια χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από την "ελευθερία". Αυτό είναι κιόλας ελευθερία, να μπορείς να υποστηρίξεις τη φυγή σου, τα λάθη σου, τον επαναπροσδιορισμό σου.
Καλό βράδυ Κατερινάκι!
Δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο μαζι σου. Μονο μια σημειωση: Πιστευω οτι ισχυει αυτο ανεξαρτητα αν μιλαμε για γαμο ή για μακροχρονια σχεση. Μετα απο καποια ηλικια ειναι καλο να σεβομαστε τον συντροφο μας ειτε στη συνευρεση ειτε στον χωρισμο.
ΔιαγραφήΣε ολα τα αλλα, ειναι σαν να διαβαζεις το μυαλο μου :):):)
καλημερααααα
Μερικές φορές ο χωρισμός είναι απαραίτητος..η ξαφνική φυγή όμως?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ας μην ξεχνάμε πως αυτό που λένε συνήθως ότι τάχα σε ένα χωρισμό φταίνε και οι δυο είναι απλά μύθος..υπάρχουν και άνθρωποι ανίκανοι να αγαπήσουν και να δεθούν και βαθιά ανικανοποίητοι που δεν τα βρίσκουν ούτε με τον εαυτό τους....οπότε εμείς δεν μπορούμε να ξέρουμε και δε μας νοιάζει κιόλας..απλά τονίζω πως ένα νόμισμα έχει πολλές όψεις..
Φιλιά πολλά!
Μαρια μου
Διαγραφήσυμφωνω πως ενα νομισμα εχει πολλες οψεις, κι αυτο ισχυει και γι'αυτους που "δεν ξερουν και δεν μπορουν να αγαπησουν". Ισως με τον καταλληλο συντροφο μπορεσουν. Κι αν δεν ειμαι εγω αυτος ο συντροφος δεν σημαινει οτι ειμαι λαθος γενικα, ειμαι απλα λαθος συντροφος για τον συγκεκριμενο ανθρωπο. Δεν ξερω, δεν εχει τυχει να ακουσω ποτε για μια σχεση που να μην ευθυνονται εν μερει και οι δυο για εναν χωρισμο. Ισως να συμβαινει, δυσκολευομαι να το φανταστω.
Καλημεραααα :)
Κι όμως γίνεται..έχω δει ανθρώπους που απλά περιφέρονται από σχέση σε σχέση μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να αγαπήσουν και να δεθούν με κάποιον..όλα όμως ξεκινάνε από τον εαυτό τους...αν κάποιος δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του δε θα τα βρει με κανέναν..
Διαγραφήκαι δε σημαίνει πως όλοι οι υπόλοιποι είναι άχρηστοι, ούτε σαν άνθρωποι, ούτε σα σύντροφοι..σημαίνει πως υπάρχουν συναισθηματικά "ανάπηρα" άτομα..!
Νομίζω πως οι σχέσεις χαλάνε από την ανασφάλεια και την ανωριμότητα του ενός τις περισσότερες φορές..σπάνια φταίνε και οι δυο..
Καλό μεσημέρι!
Δεν ξερω Μαρια μου. Δυσκολευομαι να το δεχτω αυτο. Δηλαδη υπαρχουν καποιοι συναισθηματικα αναπηροι που δεν τα εχουν βρει με τον εαυτο τους και ολοι οι υπολοιποι τα εχουν βρει;; :):) Νομιζω συνδιαστικα γινονται αυτα. Σιγουρα βοηθαει να εχω μια καλη "επικοινωνια" με τον εαυτο μου, αλλα αν καπου υστερω σε αυτο, μπορει να ερθει καποιος και μαζι του να με γνωρισω καλυτερα και να με βελτιωσω και να με εξελιξω. Το ιδιο θα κανω κι εγω για εκεινον.
ΔιαγραφήΣιγουρα υπαρχουν ανθρωποι "δυσκολοι" που δεν ειναι ευκολο καποιος να βρει τον δρομο να φτασει στην καρδια τους. Μα εξακολουθω να πιστευω οτι δεν φταιει μονο ο ενας γι'αυτο.
Καλο απογευματακι!!
όλα στο πρόγραμμα είναι.. υπάρχουν σενάρια που εξηγούν όλες τις συμπεριφορές.. τιποτα δεν είναι εντελώς απόσμενο.. πολλές φορές ο ένας αγνωεί όλες τις προιδοποιήσεις.. ο άλλος αποφεύγει να επικοινωνεί.. μέχρι που το χάος είναι πολύ βαθύ.. έστω για να να εξηγηθεί.. :) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήκαληνύχτα deedee μου :) :)
Κουλπακι μου, πως καταφερνεις μεσα σε τοσο λιγες γραμμες να εισαι τοσο περιεκτικος και τοσο σωστος;;!!! Ακριβως αυτο που ειπες νομιζω κι εγω. Δεν εχω να συμπληρωσω τιποτα αλλο :)
ΔιαγραφήΚαλημεραααα
Εννοείται πως τα περισσότερα δεν απαντιούνται απ' έξω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικά ίσως να μην απαντηθούν ποτέ ούτε καν για τους ίδιους.
Το μόνο σίγουρο είναι πως, ναι, δεν είναι το ίδιο στα 30φεύγα. Ο πόνος του χωρισμού δεν είναι κάτι συγκρίσιμο, οπότε δεν αναφέρομαι σ' αυτό ως διαφορά. Όσος και αν είναι, κάποια στιγμή, θα υποχωρήσει. Η διαφορά έγκειται στην δυνατότητα να προχωρήσεις και να ξαναεμπιστευθείς. Το ότι όσα έγιναν, έγιναν από "ώριμους ενήλικες", κι όχι από "παιδαρέλια" είναι άκρως απογοητευτικό...
Επίσης, υπάρχει ακόμα χειρότερο από το να μην ακούσεις τίποτα. Ν' ακούσεις ηλίθιες αφορμές/δικαιολογίες και όχι αιτίες. Πάλι με τα "γιατί" βασανίζεσαι, αλλά έχεις επιπλέον και το "ούτε εκείνος-η δεν ξέρει κατά βάθος "γιατί"!".
Τεσπα... μεγάλη συζήτηση...
Φιλιά πολλά Ντηντόνι μου!!!
ποσο χαιρομαι καθε φορα που σε "βλεπω" :)
ΔιαγραφήΣτελλα μου, αυτο σκεφτομουν κι εγω. Τι κριμα να συμπεριφερονται ετσι ενηλικες και ειδικα μετα τα 30. Γιατι αν μου ελεγες οτι ενας 20χρονος ενηλικας συμπεριφερθηκε ετσι, ενταξει, για μενα δεν ειναι και τοσο απογοητευτικο. Αλλα δυο ανθρωποι κοντα στα 40, θα ηταν πιο αναμενομενο να φερθουν με μεγαλυτερη ωριμοτητα.
Απο την αλλη αν θυμηθω πως νιωθω εγω καποιες στιγμες οταν με εκνευριζει η μαμα μου για παραδειγμα, χμμμμ νομιζω κι εγω θα απογοητευα καποιον αλλον αν με εβλεπε και του ελεγα οτι ειμαι 36 χρονων :):)
Ολα γινονται για καποιο λογο Στελλα μου. Και θελει μεγαλη ωριμοτητα και αγαπη για τη ρημαδα τη ζωη για να σηκωθεις και να πεις, θα Ζησω! Και στενοχωριεμαι οταν σκεφτομαι οτι ισως ποτε να μην παρουν τις απαντησεις που χρειαζονται αυτοι οι ανθρωποι. Απαντησεις απο τον ιδιο τους τον εαυτο. Αλλα κι αυτο για καποιο λογο θα συμβει, αν συμβει. Ισως να μην αντεχουν τιποτα περισσοτερο, τιποτα λιγοτερο. Κι εγω οσα αντεχω Ζω εξαλλου :)
Σε φιλω πολυ!!!