αναστατωση...

Τηλεφωνησε η Νελλη το πρωι και σηκωθηκαν παλι κυματα στη ζωη μου. Προσπαθω τοσο πολυ να συγκεντρωθω στον δικο μου στοχο. Μονο οταν με πιανει πονοκεφαλος καταλαβαινω ποσο πολυ ζοριζομαι με ολη αυτη την κατασταση. Ελα μωρε, θα τα καταφερω λεω κι εγω.
Οταν υπαρχει ενας κακος που κανει κακιες, εσυ προσπαθεις μεσα απο την αναμπουμπουλα να μη σε παρει η μπορα και καταντησεις κι εσυ ετσι. Θα περασει η καταιγιδα κι εγω θα κοιμαμαι ησυχη τα βραδυα και θα νιωθω περηφανη για μενα. Και ναι, αυτο μου φτανει. Αρκει μονο να μπορουσα να πεισω και τους ανθρωπους που με αγαπουν και στενοχωριουνται για μενα, με ολα αυτα που γινονται.
Ελα μωρε, θα τα καταφερουμε, ξαναλεω.
Εβγαλε παγωνια απο το μεσημερι και μετα. Δεν προλαβα να ξεστολισω κι εχω μια διαθεση να αναψω τα φωτακια οταν κοιμησω τη μικρη. Να δω και μια ταινια ισως. Απο αυτες που σε ταξιδευουν και τους ξεχνας ολους εδω. Ταξιδευεις κι επιστρεφεις λιγο διαφορετικος, λιγο αλλιως. Βαρεθηκα να χαμηλωνω τα στανταρ μου για να προσαρμοστουν στην μετριοτητα της ρατσας μας. Εχω τοση ομορφια στο μυαλο μου, τοση αγαπη, τοση μαγεια. Θαλασσες γεμιζουν και μπορουν τα ταξιδεψουν λαοι ξεχωριστοι, σε φανερες ατλαντιδες και ονειρικες χωρες. Μου λειπει η πιστη. Πεφτω, σκοτεινιαζω , δειλιαζω να πιστεψω.
Α ρε θεια. Φανταζοσουν αραγε οτι θα φυσηξει βαρδαρης και θα τα γκρεμισει ολα οσα εχτισες; Ειμαι σιγουρη πως οχι, δεν το περιμενες. Καλο ηθελες να κανεις και εμεις τραβουσαμε απο εδω κι απο εκει να ξεζουμισουμε λιγη περισσοτερη αγαπη λες και δεν ξεραμε.
Αργει να μου ερθει και το βιβλιο της Βαμβουνακη. Κατι να ξεφυγω ρε φιλε. Φυσα κατω απο τα φτερα μου σε παρακαλω.